Krużganek w Hogwarcie był całkiem ładny, choć zaniedbany z uwagi na mieszczącą się w zachodniej wieży sowiarnię. Wewnętrzny dziedziniec też zresztą widział lepsze czasy ― teraz rosła na nim tylko trawa, której zieleń zakłócało parę kamiennych ław. Wysoko w górze, na falach łagodnego wiatru, kołysały się ptaki.

Corinne oparła się barkiem o surowy łuk arkady, skorzystała z cienia krużganka, przyczaiła w miejscu. Na dziedzińcu siedziało parę dobrze znanych jej osób, słyszała strzępki rozmów i górujący nad nimi wszystkimi głos Maxa Morgana, jej oddanego kompana, którym mogła się wyręczyć w dowolnej kwestii.

― Nie może być! ― żachnął się Max. ― Jak żyję, to nie słyszałem o tym, żeby trolle tamę budowały, dajcie spokój.

― A ja ci mówię, że tak właśnie się stało ― powiedziała z przejęciem Alina Booth. (Corinne obiecała sobie, że jak tylko nadarzy się okazja, odpłaci się jej pięknie za szerzenie plotek). ― Podobno Avery najęli jakiegoś kiepskiego tresera, który kazał trollom tamę na Severn pobudować w ramach ćwiczeń. Podobno za mało mu zapłacili i…

Podobno, podobno, podobno. Corinne przewróciła oczami.

― Do czego to doszło… ― mruknął Max, westchnął z udręczeniem, jakby trolle były co najmniej jego problemem. ― A zarządca tego cyrku? Jak mu tam?

― Do samego lorda Avery podobno zawiadomienie poszło, z tydzień temu jakoś.

― I co?

― I gówno ― wtrącił się wesoło Filip Harper, który uważał się za szlachcica, choć było mu do tego niebywale daleko. ― Za przeproszeniem, oczywiście ― dodał zaraz, jakby zreflektował się z uwagi na obecność Aliny.

Corinne oczami wyobraźni widziała, jak rumiany pąs oblewa podziurawioną trądzikiem twarz panny Booth. Zabębniła ze zniecierpliwieniem palcami o przedramię. Chyba usłyszała już dość, a towarzystwo zaczynało się zapominać, okazywać brak szacunku wobec lordów Shropshire. W tej chwili znów żałowała, że nie jest chłopcem i że nie są to czasy sprzed stu lat, kiedy głowy leciały zdecydowanie częściej i za mniejsze przewinienia.

Wyłoniła się z cienia krużganek, wkroczyła pewnie na wewnętrzny dziedziniec. Odrzuciła z wprawą jasny warkocz na plecy, dumnie uniosła głowę. Minęła zdezorientowanego, samotnie siedzącego na bocznej ławce Gryfona, miękkim krokiem przeszła się wzdłuż długiej ławy, którą okupował Max z kompanią.

Milczący Max z milczącą kompanią.

― Corinne! ― Morgan oprzytomniał jako pierwszy. Czasem zastanawiało ją, dlaczego zawsze reaguje na jej obecność z takim przejęciem. ― Zajęcia ze starożytnych run skończyły się dziś wcześniej?

― Jak widać ― odparła z uśmiechem, bardzo trudnym w interpretacji i złudnym. Dokładnie takim, jakiego nauczyła ją matka. ― Rozmawialiście, zdaje się, na mój temat, ale szczegóły utonęły w ogólnej wesołości kompanii. Zechcesz mnie wprowadzić w szczegóły?

Max Morgan, jej towarzysz od przeszło sześciu lat, doświadczony przez jej humorki, obyty w towarzystwie, nieustraszony i cholernie ambitny Ślizgon spłonił się jak jedenastolatek przyłapany z gąsiorkiem pełnym wina.

― Ma się rozumieć. Zostaniesz, mam nadzieję, z nami do następnych zajęć? ― Nie poczekał na jej odpowiedź, od razu zerwał się z miejsca, ściągnął wierzchnią szatę i wyłożył nią ławę. Corinne z powątpieniem uniosła brew, spojrzała na Harpera, potem na siedzącego samotnie Gryfona. Więcej sugestii nie potrzebował.

Potem zajęła miejsce, próbując nie myśleć o tym, że wcześniej mogła tu siedzieć jakaś brudna krew.

― Więc? O czym tak żywo rozmawialiście chwilę temu?

― O tamie trolli ― wtrącił jakiś chłopak, nie zauważyła go wcześniej. Rzadko poświęcała uwagę ludziom nieistotnym i niewyróżniającym się z tłumu. Corinne przeciągnęła po nim wzrokiem, zauważyła mocno zniekształcone ucho, nieumiejętnie skryte pod przydługawymi włosami. Nie zrobiło na niej wrażenia, regularne wizyty w Ironbridge uodporniły ją na nieprzyjemne widoki.

― Na Severn? ― podjęła od razu rozmowę, nie dając Maxowi czasu na interwencję, złagodzenie sytuacji.

Obcy skinął głową.

― Więc chodzi o bobry, nie o trolle. Rzeka często wylewa, teren zrobił się bagnisty, szczególnie teraz.

― Skoro to bobry…

― Już zlikwidowane ― ucięła ostro, nawet nie spoglądając w jego stronę. ― Max, co to za chryja z wyzwaniem na pojedynek? I to jeszcze na pięści, jak pospolici mugole? ― zmieniła gładko temat.

― Ach. ― Chłopak machnął ręką, pokręcił głową. ― Poszło o dziewczynę.

― Zawsze idzie o dziewczynę.

― Co za przenikliwość ― pochwalił ją z uśmiechem. (Podlizywał się?)

Corinne popatrzyła na niego spod oka, nader pobłażliwie.

― Mógłbyś się bardziej postarać, Max. Od tygodnia słyszę ten sam komplement.

― Kiedy to prawda! ― zachłysnął się powietrzem, ale zaraz odzyskał panowanie nad głosem. ― Przyjdziesz zobaczyć?

― Przecież wiesz, że nie zniżę się do oglądania tak prymitywnej rozrywki ― stwierdziła obojętnie. Wierne sługi należało jednak karmić dobrym słowem i uwagą, po chwili dodała więc słodko: ― Ale zainteresuje się wynikiem.

Dziś w nocy wyłam, jak ranne zwierzę. Zawsze się tak dzieje, kiedy mi się śni. Teraz było to takie wyraźne ― namacalne ― prawdziwe. Czułam jej dotyk na ramieniu, ciepły oddech owionął moją szyję, jakby nic się nie stało. Nie pamiętam, co do mnie mówiła, wystarczył sam ton jej głosu, kojący błękit oczu.

W sali jadalnej panowała cisza, którą zakłócała jedynie cicha praca sztućców i szelest przewracanych stron gazety. Corinne mierzyła się spojrzeniem z siedzącym naprzeciwko niej kuzynem Orionem, jej pan ojciec przeglądał poranne wiadomości. Kuzyn poświęcał uwagę to jej, to obecnemu na jego talerzu jajku. Co dziwne, Orion jadł same jajka i twierdził, że to dzięki temu zawdzięcza swoje niebywałe rozeznanie w temacie hodowli mandragor.

Corinne nie miała zielonego pojęcia, co ma jedno do drugiego, i stąd też brał się jej ostrożny entuzjazm wobec obwieszczonego jej przez szanownego kuzyna novum.

Uśmiechnęła się zdawkowo znad swojego tosta, powstrzymała w sobie przemożną ochotę, by za rzeczonym tostem się schować; kuzyn Orion nie należał do widoków, które człowiek miałby chęć oglądać przy śniadaniu.

― Mandragory więc ― podjął uroczyście, jakby przemawiał w sali zapełnionej czarodziejami pierwszej klasy po brzegi. Jajko, które usiłował wydłubać łyżeczką ze skorupki pękło pod siłą nacisku sztućca; żółtko wylało mu się na talerz, na palce, na mankiet. Nie sięgnął nawet po serwetę, zauważyła ze zgrozą Corinne.

― Mandragory ― potaknęła, z wielkim wysiłkiem kończąc tosta; spojrzała błagalnie w stronę ojca. Nie chciała oglądać kuzyna ani chwili dłużej, ani prowadzić tej czarująco-zajmującej rozmowy. Odbierała jej apetyt.

― Więc one, te mandragory. ― Kuzyn posilił się jajkiem (albo tym, co się z niego ostało), wycelował w nią srebrną łyżeczką. ― One krzyczą.

― Coś takiego ― sapnęła z udawanym zafascynowaniem. (Czy on mógłby już dać jej spokój?)

Rozmowa między nimi płynęła wartko niczym woda w kałuży. Pan ojciec przewrócił stronę gazety, spojrzał krótko w jej stronę, wzruszył ramieniem. To jej obowiązkiem było dotrzymywać kuzynowi towarzystwa, zwłaszcza że zarzekał się, jak to jego wizyta w Ludlow została skrojona specjalnie pod widzenie się z jego “najsłodszą kuzynką”.

Corinne zabębniła palcami o delikatną porcelanę filiżanki. Chyba wiedziała dokąd to wszystko zmierza i ani trochę jej się to nie podobało. Czy oni wszyscy zapomnieli już, że minął ledwie rok od śmierci jej pani matki? Nie godziło się myśleć o takich rzeczach, jak zamążpójście, póki trwała oficjalna żałoba. W dobrym guście byłoby także, by odczekać stosownie długi okres, dając rodzinie czas na… na… no właśnie na to, żeby się pozbierać po tragedii.

Uśmiechnęła się słodko w stronę kuzyna. Żadnych ślubów i zaręczyn.

W chwili, kiedy to pomyślała, w sali pojawił się skrzat. Szybko podbiegł do jej pana ojca, z namaszczeniem i szacunkiem podał mu list. Oczy Corinne błysnęły niepokojem w świetle poranka. Rozpoznała pieczęć ― i znów ― bardzo jej się nie spodobała. Co zawierała wiadomość? O czym była? Czy to zwykłe, męskie sprawy? Coś związanego z wojną? Mugolami? Czarnym Panem?

― Chciałbym pokazać szanownej kuzynce moją hodowlę mandragor ― odezwał się nagle, nie mniej uroczyście niż chwilę temu, kuzyn Orion. (Corinne zauważyła, że chociaż wytarł palce z żółtka i ― gdyby nie ciasno zawiązany gorset ― odetchnęłaby pewnym rodzajem ulgi). ― Liczę, że to jedynie formalność i wyrazisz zgodę na to by-…

― Obawiam się, że nie ― uciął jej pan ojciec, czytając list. To było coś ważnego, coś na co czekał. Wiedziała, potrafiła to rozpoznać. Zawsze wtedy pojawiała mu się taka zmarszczka na czole, długa i pofalowana.

Orion zdziwił się tymczasem uprzejmie, odmowa jeszcze chyba do niego nie dotarła. Mrugnął raz, potem drugi. A kiedy lord Avery nie zmienił zdania, zamrugał po raz trzeci.

Co było w liście? Co było w liście, na Merlina.

― Byłoby to wysoce niestosowne ― dodał pan ojciec, jakby od niechcenia.

Corinne uśmiechnęła się szeroko, tryumfalnie. Sięgnęła znów po filiżankę z herbatą, umoczyła wargi w ciepłym napoju. Wreszcie pan ojciec wziął jej stronę, może nawet uda im się pozbyć tego kuzynowskiego ewenementu przed podwieczorkiem. (Sądząc po czerwonej twarzy drogiego kuzyna, ten czas zbliżał się nieubłaganie).

Czarodziej sapnął, wstał, rzucił serwetę na stół i wyszedł bez słowa, śmiertelnie obrażony. Corinne odczekała, aż drzwi jadalni zamkną się za nim same, potem spojrzała na ojca, cała szczęśliwa i uradowana.

― Świetnie rozegrane, ojcze ― odezwała się, kiedy tylko lord Avery skończył czytać list.

Nie odpowiedział jej jednak. Westchnął, potarł twarz dłonią. Nagle wydał jej się starszy o dekadę.

― Ojcze?...

― To niestosowne żeby Orion szukał tutaj czegokolwiek, kiedy rozpoczęły się już rozmowy z innym rodem.

Corinne parsknęła w filiżankę, zakrztusiła herbatą, oblała napojem. Co? Zamrugała parę razy w nadziei na to, że to tylko pomyłka. Że źle zrozumiała. Że musiała się przesłyszeć.

Dopiero cień nagany przemykający przez twarz pana ojca uświadomił jej, że musiała powiedzieć to na głos.

― Nie przesłyszałaś się, moja droga ― odparł sucho, wstał od stołu. W ślad za nim wstała też Corinne, która nie była pewna, czy następne dziesięć sekund uda jej się ustać na pewnych nogach. Szumiało jej w uszach, serce boleśnie kołatało się w piersi, w gardle zaschło.

― Z kim?... ― zdołała z siebie wykrztusić.

Trzasnęła drzwiami, efektownie rzuciła się na łóżko. Była cała roztrzęsiona, chciała płakać, krzyczeć i wyrywać sobie włosy z głowy. Czuła się zdradzona, może nawet oszukana. Przecież ojciec wiedział, jak ciężko przeszła ostatni rok, doskonale to wszystko wiedział, a mimo to…

Przygarnęła do siebie jedną z poduszek, wtuliła w nią twarz. I zaczęła krzyczeć. Po kryjomu, w materiał, by nikomu się przy okazji nie narazić i nie dać żadnych podstaw by sądzić, że popada w jakąś beznadzieję albo obłęd.

Nie wiedziała, jak długo tam leży. Kiedy pierwsze emocje opadły ― kiedy minęło poczucie niesprawiedliwości i zdrady, pojawiła się szalona determinacja. Chęć ucieczki. Corinne zerwała się z łóżka, z zaciętą miną złapała za torbę, wyrzuciła z niej szkicownik, podłużne pudełko węgla drzewnego, ołówki i pióro do kompletu ze słoiczkiem pełnym fioletowego inkaustu. Machinalnym ruchem wepchała do środka koszulę w której wczoraj ćwiczyła szermierkę, rozejrzała się za spodniami. Ucieknie stąd, ucieknie na drugi koniec świata, tam gdzie nikt jej nie znajdzie. Do Francji? (Z hukiem otworzyła szafę, przeleciała jej zawartość wzrokiem. Potrzebowała butów, na brodę Merlina, nie balowych pantofelków!). Znała podstawy, reszty mogłaby się nauczyć. Może sprzedawać eliksiry, przecież z recepturami radziła sobie bardzo dobrze, mogłaby iść na praktykę do jakiegoś uzdrowiciela, żeby szlifować umiejętności. Weźmie trochę biżuterii, sprzeda ją, żeby mieć na początek samodzielnego życia… właściwie gdzie sprzedaje się nielegalnie biżuterię?

Corinne przystanęła w pół kroku, cała energia i siła nagle z niej uszły, wyparowały. Spojrzała smętnie w okno, w stronę sadzawki, teraz czarnej i nieruchomej.

Nigdzie nie ucieknie, pomyślała z rezygnacją, rzucając torbę w kąt. Nigdzie nie ucieknie, bo nie zna świata. Nigdzie nie ucieknie, bo nie zna życia innego niż to, które pokazali jej rodzice i szkoła. Jak właściwie przetrwa sama w głuszy? Rozpalić ognisko to jedno, ale zdobyć coś do jedzenia? Wątpiła, by szermierka miała jej pomóc upolować… cokolwiek. Starszy brat też nie wyjaśniał jej zbyt szczegółowo mechanizmów działania “świata zewnętrznego”.

Westchnęła ciężko, podeszła do okna, oparła czoło o zimną szybę. Nigdzie nie ucieknie, bo nie zrobi tego ojcu. Nie złamie mu serca, nie ściągnie na ród hańby i plotek. Przymknęła oczy, odetchnęła parę razy, pozwoliła by wszystkie emocje powoli opadły; osunęła się w otchłań zobojętnienia. Przez ostatni rok możliwie jak najlepiej wykorzystywała swoje karty, za asa mając żałobę po matce. Skoro ten stracił moc ― Corinne zacisnęła palce na zimnym parapecie ― musi znaleźć sobie kolejnego. W nowym środowisku może okazać się niezbędny.