First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Cały cyrk, cała zabawa możnych i zamożniejszych dobiegała końca. Gdyby był tu jej szanowny brat, być może emocje byłyby prawdziwsze i bardziej wybujałe, teraz jednak - pozostało jej tylko uniknąć krótkiego ziewnięcia. Spoglądała ostatni raz po wszystkich obecnych przy stoliku i poza nim, zaś chłodny błękit odbił swoje znużenie lekko opadającymi powiekami. Była trochę jak uwielbiane przez nią koty - trzeba było jaskrawości, wielu działań i zmian, aby skupić jej uwagę na długo. Teraz myśli kołatały się tylko wokół znalezionej zabawki, nieoczekiwanego gościa imprezy i ścisku w gardle, który ledwo pokonała żegnając się z pozostałymi gośćmi. Muzyka tuli zmysły, ale incydent, jaki stał się na koncercie, rozbudził resztki emocji, gasząc nimi kiełkujący zdrowy rozsądek. Nie powinna się tym unosić, skoro powinna czcić rodzinne ideały maską bezemocjonalności i niewzruszoną duszą. Teraz jednak do głosu doszła ta ułomna, ludzka część jej emocji. Pustej, albo wręcz przepełniona dziewczęcość. Chora naiwność napędzała przypadkowością przekornego, niezrozumiałego losu. Piękna przypadku, który sprowadził drewnianego konika w jej ręce, gdy opuszki palców gładziły miękki materiał sukni. Była przy tym głupiutka, a jeszcze głupsza, gdy nie znalazła odpowiedzi na zadane przez rodzinę pytania, a jej rola - nikłe światełko przydatności w murach Bulstrode Park - sprowadziła się do stanowienia pustej ozdoby, którą nigdy nie chciała być. Czy właśnie to robią z ludźmi emocje, uczucia? Odbierają rozum i napędzają fascynację niezrozumiałymi błahostkami? Właśnie tak powinna się czuć, gdy los przyrządził z niej obiekt kpin, sprowadzając Vane’a na scenę? 
Głupota Vivienne, jesteś absolutnie głupia. Taniec pozorów kończył się wraz z falującymi połami sukni, kiedy opuszczała mury palarnii. Burgund skryty w niciach sukni doskierwał kontrastem rudawym kosmykom włosów, zaś piękno zdobionej biżuterii ukrywało sponiewierający spojrzenie smutek, który przedzierał się pomiędzy błękitnymi tęczówkami. Delikatność, pełna gracja ruchów. Tylko to potrafiła pokazać, denny teatrzyk manier i wyglądu. Denny, niski poziom przydatności. Wszystko przez emocje, uczucia, tęsknotę. Wyimaginowane wspomnienia wyryte przez złaknione prawdziwości mary senne. Dobrze, że choć koncert był udany.
 /zt i ja, dużo spóźnione, przepraszam.

Przez kilka dobrych chwil próbował zrozumieć, co zaszło w trakcie licytacji. Mimo intensywnych prób wytężenia wzroku, Edward zdawał się przemierzać odosobnienie smutku, gdy jego stawka została podbita przez innego lorda. Niesmak urazy wykwitł na jego twarzy szybko, dość gwałtownie, lecz równie szybko przekształcił się w zachwyt, kiedy usłyszał głos swojego drogiego kuzyna. Wzrok powędrował ku sylwetce Tristana prędko, lecz leniwie prześlizgnął się po dość mrocznej atmosferze palarni Burke'ów. Nauczony biegiem lat nie potrafił powstrzymać się od obserwacji, od analizy każdego skrawka ubrania, fałd materiału układających się to gładko, czasami zmarszczonych tam, gdzie on, Edward Parkinson, nie życzyłby sobie tego. Wieloletnie doświadczenie nauczyło go jednak, że nie miał wpływu na tego rodzaju detale. Wtedy też, niemalże przerażony potencjalnym uszkodzeniem kreacji poprzez przybranie nieodpowiedniej pozy, wzrokiem biegł ku eleganckim szwom. Łączeniom materiałów zawsze przykładał staranność i wręcz nie potrafił wyjść z samozachwytu nad tym, w jaki sposób udało się mu skomponować suknię jego młodszej siostrzyczki.
Odettę obserwował czujnie. Bacznie spoglądał na każdy jej gest, uważnie wsłuchiwał w słowa, gotów zareagować, uratować reputację najpiękniejszej i najbliższej jego sercu damy, osłonić własną piersią przed niegodziwą próbą pokonania jej w potyczce słów, obszarze, w którym nie miała aż tak wielkiego doświadczenia. Opiekuńczy gest wobec niej pojawiał się mimo woli Edwarda. Powoli przesunął dłoń po stole okrytym obrusem, po czym delikatnie schwycił jej palce i zacisnął na nich własne, sygnalizując swoją nieustającą obecność. Nie zamierzał jej opuścić. Nigdy. I nie zamierzał komukolwiek pozwolić, by mu ją odebrano, choć spodziewał się, że niejeden kawaler kręcił się wokół niej i czynił zaloty.
Prychnięcie pełne niezadowolenia zamarkował kolejnym, wyćwiczonym już za młodu ruchem dłoni ku pole marynarki. Opuszkami palców przejechał po drogim materiale, a w wypielęgnowane paznokcie schwycił nieistniejący pyłek, który pełnym gracji ruchem odłożył na bok, by opadł na podłogę, i przybrał niewinną minę, ponownie włączając się w rozmowę.
— Doprawdy, uroczy wieczór. Jestem wręcz oczarowany tym, jak głęboką i pełną przejęcia atmosferę udało się osiągnąć w tym... niepozornym miejscu — wtrącił w takt słów siostry, uśmiechając się lekko. — Jestem nieco głodny, skarbie. Może przed powrotem do domu wstąpimy do któregoś z lokali i zjemy kolację na mieście? Aquilo, dołączysz do nas? — Wprost zwrócił się do lady Black, zawieszając na niej wyczekujące spojrzenie, z którego oczywistym było, iż odmowa stanowiłaby poważny nietakt. Nie wyobrażał sobie, by została tutaj sama. I oczywiście w milczeniu oferował bezpieczne odprowadzenie na Grimmuald Place. Nie śmiał podobnej propozycji składać Cordelii. Wielce nietaktownym było, by tak młodziutka dama, na dodatek w towarzystwie ojca, słyszała tego rodzaju propozycję. Nie przed towarzyskim debiutem, który z całą pewnością był dla niej ogromnie istotnym doświadczeniem. Sam doskonale pamiętał swój występ sprzed lat i wspominał go naprawdę ciepło, często wracając do wydarzeń tamtej nocy. Jak i wielu innych, które później spędził w Paryżu, w towarzystwie Tristana oraz lokalnej śmietanki towarzyskiej.
— Lady Malfoy, spotkał mnie prawdziwy zaszczyt. Twoje towarzystwo jest naprawdę urocze i liczę, że wkrótce uda nam się spotkać ponownie. I oczywiście w trakcie Noworocznego Sabatu. — Zwrócił się do młodziutkiej damy, spoglądając nań z całym swym urokiem, który był w stanie wykrzesać w tym miejscu. Liczył, że – pomimo wieku – pozostawił po sobie odpowiednio dobre wrażenie, ale o to zamierzał ze szczegółami wypytać Odettę, kiedy tylko z powrotem znajdą się w Broadway. Było jeszcze tyle rzeczy, które musieli przedyskutować przed snem, nie wspominając o dość późnej kolacji, na którą właśnie zabierał ją oraz Aquilę. Miał ledwie nadzieję, że listopadowa noc nie okaże się zbyt chłodna i wilgotna, choć wziął pod uwagę, dobierając stosowny płaszcz na tę okazję.

z/t Edward

Słowa płynęły w powietrzu niczym najprzyjemniejsza melodia, dotąd wymykająca się spod smukłych palców lady doyenne Burke oraz eleganckich ruchów smyczka prowadzonego przez zdolną rączkę lady Primrose. Przyjemne zdania, pieszczotliwe metafory, utarte przeszłością oraz wymaganiami uprzejmości krążyły wokół srebrno-złotych skroni, wpadając do umysłu ukradkiem, lecz nie robiąc tam rabanu znacznego, gdy chaber oczu ujmował już czule amulet wystawiany. Musiała go mieć, to nie podlegało żadnej wątpliwości - była wszak kruchą, pełną wrażliwości lady i wprost wymagano od niej, by ową troskę oraz dobroć serca światu ukazała, nim na dobre zagości weń już w pełni dorosła, do szlachetnego grona przyjęta. I to wcale nie tak, iż czyiś błękit tęczówek w jej myślach się błąkał; psotą na ustach męskich, wąskich się rozkładającą, odciągał uwagę od towarzystwa wspaniałych dam. Spodoba mu się, szlachetna krew śpiewała w błękitnych liniach żył, gdy tak o swoją zdobycz walczyła niczym najwspanialsza lwica, dzielna oraz odważna a przy tym niepozbawiona wdzięku, oraz delikatności. Dumnie wyprostowała się, unosząc brodę go góry, pełna powagi, którą zaraz promienny uśmiech zrujnował na wieść, iż starania dziewczątka nie poszły na marne, że wygrała i zyskała wprost niesamowity prezent dla ulubionego członka rodziny. Zachwycona swym zwycięstwem, oddawała się słodyczy konwersacji, z urokliwym rumieńcem na bladych policzkach, którego nie rujnowały kolejne dzieła wystawiane na aukcji. Małe maszkary, jak łagodnie je określiła, nie przypadły do gustu Eurydice wcale. Miały zbyt ciemne kolory, za mało kwiatów, jakieś takie wulgarne się wydawały i nie zawierały ani jednego jednorożca. Albo króliczka. Oburzające. Chociaż sama za końmi nie przepadała, tak to stworzenie uznawane za jedno z ładniejszych, na pewno lepiej by się prezentowało, niż pokrzywione twarze. Zapłakałaby rzewnie, gdyby głos pana brata wzniósł się ponad inne, jeśli postanowiłby skazić śliczne ściany ich pałacyku takim bezguściem. Na szczęście Leander był jej dzielnym lwim rycerzem, niesamowicie mądrym oraz godnym podziwu, oczywiste było, że podobne dzieła nie wzbudziły w nim zainteresowania. Jego niezwykły gust oraz ich specjalna więź, którą na pewno dzielili pomimo zaprzeczenia samego zainteresowanego, powstrzymały go przed popełnieniem błędu. To i może palący, obrażony straszliwie wzrok chabrowych tęczówek niemal wypalających dziurę w tyle głowy czarodziejowi. Co faktycznie zadziałało, tego nigdy się nie dowiedzą, chociaż Euri absolutnie stawiała wszystkie cukrowe ciasteczka, na ich telepatyczne porozumienie siostrzano-braterskie. Ach, jak wspaniale czas płynął u boku rodziny, pośród kochanych wyznań oraz emocjonujących - mniej, lub bardziej - walk o rzadkie przedmioty. Kiedy wydarzenie chyliło się ku końcowi, lady Nott pozostawała zauroczona oraz zachwycona, dziękując na pożegnanie gospodarzom za tak przemiłą gościnę. Gdyby tylko powrót był przyjemniejszy, a nie przez pozbawiony kwiatów Nokturn. To musi się zmienić, zdecydowanie bukieciki poprawiłyby nastrój okolicy, lecz zanim na dobre lokal opuścili, Eurydice wspięła się na samiutkie czubki pantofelków, by móc sięgnąć do ucha szanownego brata i przestraszonym szeptem zapytać.
- Ślimaczki naprawdę są mordercami?

| zt

Kolejne przedmioty poddawane były licytacji, obserwowała jak ta rozgrywa się przed ich oczami unosząc łagodnie kąciki ust ku górze. Przeniosła wzrok na kuzyna, kiedy ten odpowiadał na zadane pytanie lorda Burke. Jej słowa były jedynie prawdą. Niestety, była osobą która rzadko poddawała się podrygom serca. Której nie trzeba było nowych błyskotek, a jeśli myślała o zakupie, to czegoś, co mogłoby być dla niej użyteczne. Wielkie obrazy równie wielkich mistrzów choć piękne, nie były w stanie jej zadowolić.
- Nie mogłoby nas zabraknąć. - zapewniła Primrose, kiedy ta znalazła się przy ich stoliku. Uśmiech który skierowała ku niej był szczery. Ich rody od zawsze łączyła przyjaźń, a Melisande w Primrose odnajdywała towarzyszkę ciekawych rozmów. Jej głowa nie była zamknięta, a chęć działania godna podziwu.
Jasne spojrzenie na kilka chwil zetknęło się z tym, należącym do młodszego brata Alpharda. Nie uciekła wzrokiem, przez kilka sekund mierząc się nim z Rigelem. Fakt, że zasiadał przy stole z Tristanem, pozwalał wysnuć jej wniosek - czy prawdziwy? To się miało dopiero okazać. Dopiero pytanie siostry obok odciągnęło jej wzrok ku niej. Zmarszczyła odrobinę nos. By zaraz skinąć krótko głową i uśmiechnąć się.
- Nie krępuj się. - Fantine lubowała się w sztuce - może rozumiała ją po prostu lepiej niż ona. Jeśli miała chęć spróbować zyskać ten obraz, mogła ją wspomóc, nie znalazłszy niczego interesującego dla siebie. Niestety dzisiaj, nie miały szczęścia - a może Fantine nie miała i musiała obejść się smakiem nie mogąc zabrać upragnionego dziła do różanej rezydencji.
Poczuła wędrujące po niej spojrzenie, dlatego przesunęła wzrok trafiając nim na Leandra, który wędrował już dalej. Krótką chwilę obserwowała jego sylwetkę przypominając sobie, że i on znajdował się przy tym samym stoliku. Cóż, dzisiejszy dzień z pewnością niósł garść innych informacji.
Koniec licytacji, powoli kończył też całość wydarzenia. Podniosła się więc, by razem z bratem, jego żoną, siostrą i kuzynem opuścić to miejsce. Pożegnała z zajmującymi miejsca przy ich stoliku Zacharym i lady Carrow, po czym ruszyła w stronę szatni po swoje odzienie wierzchnie. Musiała przyznać, że mimo niewielkiego incydentu całość przebiegła sprawnie.

| zt

Znałem ten ciężki zapach. W pewnym stopniu można rzec, że przyzwyczaiłem się do swądu, który wdzierał się do piersi wraz z przestąpieniem przez próg palarni. Wciąż wyczuwalne były opary sprzed poprzedniego dnia. Wiedziałem o imprezie, której niestety nie miałem okazji obsługiwać, jednakże dawało mi to jedno z oczywistych przeświadczeń - należy jeszcze podszlifować swoje zdolności językowe, którym wciąż brakowało tak wielkiej biegłości, jak bratu. Na szczęście potrafiłem nadrobić to umiejętnościami obserwacji, które mówiły mi wystarczająco dużo, jak choćby teraz, kiedy podczas własnej zmiany zabrałem się za to, co pozostawił mi wcześniejszy kompan. Posępny typ, nie mówił zbyt dużo, ale dogadywaliśmy się przednio, bo przecież musieliśmy jakoś funkcjonować, aby lordostwo było zadowolone, nie wspominając już o samej klienteli.
Przekroczyłem próg zaplecza, już z progu zauważając, jak dużo było jeszcze do zrobienia. Część fajek i szisz nie zostały odpowiednio wyczyszczone, jakby ktoś jedynie je przeniósł do pomieszczenia i pozostawił mi możliwość rozpoczęcia pracy właśnie od tego. Bez zbędnych pytań wyciągnąłem różdżkę, rozpoczynając cały monotonny proces, któremu należała się odpowiednia uwaga. Poszczególne elementy nie mogły obejść się bez ręcznego polerowania, a była mowa oczywiście o końcówkach fajek, dzięki którym użytkownicy mogli wdychać opary opium. Bez zaniechania reszty obowiązków zerknąłem w kierunku głębszej części zaplecza pracowniczego palarni, gdzie powinny znaleźć się resztki z uprzedniego dnia dostawy. Było tego mało, a to oznaczało, że w ciągu godziny pojawi się również jeden z tych gadatliwych oprychów, którym tak ciężko przychodziło mi podawać rękę. Wciąż zmuszałem się do bratania z postaciami, jakie dotychczas omijałem szerokim łukiem. Na ulicach Nokturnu wciąż ciężko było zrozumieć, kto w rzeczywistości ma zamiar zrobić krzywdę, a kto jedynie wygląda, jakby miał ochotę zaciągnąć do zaułka z myślą postraszenia i wyciągnięcia wszystkich sykli z mieszka. Niejednokrotnie musiałem sięgnąć do własnych oszczędności, które uspokajały przechodniów zastawiających mi drogę z różdżką skierowaną w moją stronę. Czasy nie były lekkie, ale również okolice miejsca pracy potrafiły przepędzić wymoczków do Pokątnej, gdzie skupiały się bardziej przyjazne magiczne sklepy.
Usłyszałem, jak zaklęcie czyszczące przerwało swoją pracę przez lekko opuszczony nadgarstek, którym czarowałem. Sterylizacja była bardzo ważna, wciąż pamiętałem, jak łatwo przechodziły różne okropne choróbska w Leningradzie, nic dziwnego, że starałem się, aby tutaj nie dochodziło do żadnych nieprzyjemności z tym związanych. Nigdy nie wiadomo, jak duży wpływ miało po sobie korzystanie z jednego, tego samego naczynia. Nawet jeśli nie zamierzałem na to pozwalać. Obowiązki pracy musiały zostać spełnione co do joty! Nie zostałem zatrudniony dla samych przyjemności, choć te widoczne były na każdym kroku, bo przecież przebywanie w sklepie o takiej renomie. Sam fakt, że przy większych staraniach zdołałbym dostać się w pobliże artefaktów na górze... ręce zaczęły jeszcze sprawniej szorować poszczególne elementy fajek z poprzedniego dnia. Zastanawiałem się, w jaki sposób przebiegało całe przedsięwzięcie. Pewne było jedno, należało jeszcze wysprzątać podłogę, umyć stoły i posegregować cały asortyment. Klientela schodziła się o konkretnej godzinie, wystarczyło mi jedno zerknięcie na księgę rezerwacji, do których musiałem być przygotowany. Nie zamierzałem zaniechać żadnej z tych czynności. Początkowo zająłem się jednak uprzątnięciem szklanych przedmiotów do opium, które musiały zostać przesortowane i odpowiednio ułożone. Czas w tym miejscu płynął całkowicie inaczej, dlatego nawet nie byłem zdziwiony, kiedy ostatni z ekskluzywnych przedmiotów został odłożony jeszcze przed czasem, który wyznaczyłem na tę czynność.
Pozostało mi jeszcze uprzątnąć sale, gdzie blaty nie świeciły taką czystością, jaką powinien odznaczać się wysoce rekomendowany lokal. Pierwsze co zrobiłem, było zaklęcie, jednak dla pewności przemknąłem po stołach szmatą, zmuszając się do zagryzienia zębów na myśl, że ktoś mógłby mnie spotkać właśnie takiego... aby stać za kontuarem w sklepie wyżej, musiałem wykazać się swoją postawą, a ta nie mogła budzić żadnych zastrzeżeń, toteż zwyczajnie postanowiłem wykonać to, co należało możliwie najprecyzyjniej i najlepiej w czasie jak należy. Może lord Xavier Burke nie był obecny tu i teraz, ale z pewnością dobrze wiedział jakie efekty pracy posiadali poszczególni pracownicy, szczególnie nowi jak ja. Dotychczasowa kadra pracownicza nie wydawała się zbyt wylewna, jednakże rozumiałem ich zaniechanie do rozmów z postacią tak świeżą i młodą jak ja. Nie wiedzieli, czy mogą mi ufać, a to nie dziwiło mnie nawet w najmniejszym stopniu. Dodatkowym minusem była kwestia mojego pochodzenia, które budziło pewne zastrzeżenia. Nie dość, że sam Nokturn był podejrzany, to jeszcze osoba zza granicy przyjeżdżająca do kraju owładniętego wręcz wewnętrzną wojną domową... zdecydowanie coś było nie tak. Niestety żadne z nich nie miało przyjemności posiadania tak wielu doświadczeń z życia w Leningradzie, gdzie sytuacja była nawet cięższa, niż im się zdawało. Dotychczas nawet nie próbowałem porównywać tych dwóch krajów, bo przecież wiadome było, że to właśnie ZSRS jest potężniejsze i wspanialsze niż te przeklęta wyspa, ale tutaj mogliśmy, choć na chwilę odetchnąć. Osobiście nie czułem żadnego rozluźnienia, choć to potrafiłem zrzucić na rękę, która posuwistym ruchem doczyszczała stoły. Jeszcze jeden i za dziesięć minut powinna pojawić się dostawa. Pół godziny pierwsza rezerwacja, do której wydawałem się niemal przygotowany. Ostatnie czego potrzebowałem to upewnienie się, że w przypadku opóźnienia zaopatrzenia będę w stanie odpowiednio ugościć pierwszych gości.
Świeże obrusy zawirowały w powietrzu, kiedy z należytą starannością nakrywałem stół. Każda czynność wymagała odpowiedniej staranności, na którą nawet nie próbowałem się oszczędzać, bo przecież właśnie te małostki składały się na całokształt. Każdy odwiedzający palarnię powinien wiedzieć o tym, jak dobrze opiekowano się nie tylko jego komfortem, ale również wystawnością sali. Omiotłem wzrokiem całe pomieszczenie, dochodząc do punktu, w którym to zauważyłem wypalone świeczki. Nie omieszkując wymiany praktycznie każdego miejsca, przeszedłem się wraz z nowymi źródłami światła, przypadkiem polewając sobie rękę gorącym woskiem. Syk wydobył się z mojego gardła. Zgromiłem miejsce ostrym spojrzeniem spod ściągniętych brwi. Niedługo zajęło mi oporządzenie dłoni oraz wyczyszczenie jej z zasklepionej w ciągu kilku sekund substancji. Dokończyłem ustawianie nowych świec, aby zaraz przejść do przygotowywania pierwszych fajek. Goście musieli mieć przecież wszystko zapewnione w czasie tak, aby ich apetyt na opium nie przeszedł zbyt szybko. Nazwisko, na które została wprowadzona rezerwacja była mi znana, ten dżentelmen nie lubił czekać. Wydawało się, że był jednym z fascynatów palarni, jedynym mankamentem było to, że nie lubił czekać. Ostrzegano mnie przed nim, dlatego z należytym przygotowaniem zająłem się tym, co niezbędne dla wypalenia rozluźniającej substancji. Dostawa się spóźniała, jednakże nie to stało się moją główną zagwozdką. Usłyszałem otwierające się drzwi z tunelu w piwnicach Śmiertelnego Nokturnu, przybył pierwszy gość. Bez zająknięcia poszedłem go przywitać, kierując do stołu dla trzech osób. Momentalnie otrzymałem zamówienie opium oraz informację, że pojawią się jeszcze dwie postacie, dla których również miałem przygotować dwa kieliszki z bezalkoholowymi napojami. Wprawni użytkownicy opium wiedzieli, w jaki sposób należy obchodzić się z dodatkami w postaci picia. Bez zająknięcia skłoniłem się do gościa, dopytując jedynie o kwestie dotyczące jego zamówienia i komfortu, na jaki sobie życzy. Dźwięki muzyki delikatnie przebijały się w tle, kiedy nabijałem substancję z maku lekarskiego do specjalnego koszyczka, który podgrzewał się przez magicznie zaczarowany ogień podtrzymujący temperaturę naczynia i wyzwalające opary. Nie czekając na zaproszenia, zaniosłem przygotowane naczynie, zaraz donosząc również bezalkoholowy napitek, którego sobie życzył.
Wracając za blat baru, usłyszałem skrzypnięcie drzwi na zapleczu pracowniczym, czyli dostawa przyjechała. Skierowałem swoje kroki do miejsca, gdzie należało zająć się kolejnym elementem typowego dnia pracy. Należało przecież utrzymać porządek funkcjonowania całego przedsięwzięcia.

| zt.

Burke był naprawdę zadowolony z tego wieczoru. Wszystko przebiegło dokładnie tak jak sobie to zaplanowali z Primrose. Damy Burke odwaliły kawał dobrej roboty na scenie, Xavier nawet jeśli był obecny przy większości prób to był jak zawsze oczarowany grą kuzynki i żony kuzyna. Ich zabiegi połączenia alkoholu i oparów unoszących sie w powietrzu również podziałały tak jak pierwotnie zakładali. Widział po minach i reakcjach zgromadzonych gości, że każdy z nich doświadczył różnych działań. Z pewnością również dzięki temu zapamiętają ten wieczór.
Pieniądze zostały zebrane, szlachta pokazała, że można na nich liczyć. Nawet jeśli chodziło tylko o pokazanie się i wbicie przeciwnikom politycznym igły, to oni, jako Burkowie, osiągnęli swój założony cel.
W raz z końcem licytacji, sama uroczystość powoli dobiegała końca. Widział, że ich goście powoli zaczynają zbierać się do domów. Inni jeszcze postanowili chwilę zostać, co oczywiście cieszyło go. Jako gospodarz dzisiejszego wieczoru i nie tylko żegnał się osobiście z wychodzącymi gośćmi. Uścisnął dłoń Ministra dziękując za przybycie, ucałował wierzch dłoni jego córki jeszcze raz napominając jak pięknie i zjawiskowo dzisiaj wygląda. Podobnie pożegnał się z Lady Parkinson oraz Lady Black, dziękując za pojawienie się w jego skromnych progach. Zaraz po tym jak uścisnął dłoń swojego drogiego przyjaciela, klepiąc go po ramieniu i dziękując za to, że był, nawet jeśli nie jest fanem takich zbiegowisk, ucałował wierzch dłoni jego kuzynki, Lady Fantine.
Resztę gości również pożegnał jak należy, a potem już na spokojnie podszedł do baru i spojrzał znacząco na barmana, który po chwili podsunął mu pod dłoń szklankę z jego ulubionym alkoholem. Oparł się o blat, po czym omiótł spojrzeniem pomieszczenie.
- No i pięknie. - mruknął sam do siebie kiwając głową z zadowoloną miną, po czym wziął opróżnił szklanicę.
Uśmiechnął się pod nosem, po czym podszedł do żony. Złapał ją za delikatna dłoń, ucałował jej wierzch, po czym oboje skierowali się w stronę wyjścia. Nałożył Lottcie pelerynę na ramiona, sam ubrał swój płaszcz i oboje opuścili Palarnie.
Jak jutro tu wróci wszystko będzie posprzątane i gotowe na następny dzień roboczy.

zt.

14 stycznia 1958Wizyty na Nokturnie zawsze przyprawiały Perseusa o dreszcze; nie potrafił jednej powiedzieć, czy były one wynikiem targających serce lęków, czy też podekscytowania towarzyszącego bliskości czarnej magii — dziedziny, która od najmłodszych lat fascynowała lorda Blacka, chociaż już dawno przestał patrzeć na nią jak na klucz do osiągnięcia potęgi. Z biegiem lat zaczął doceniać nieco bardziej wysublimowane metody, działania w białych rękawiczkach, pociągania za sznurki zza kurtyny. Zmanipulowanie kogoś i wciśnięcie w jego ręce ostrza zdawało się być ciekawsze, niż zadawanie ciosów samemu.
Ale nie przyszedł tego dnia do sklepu kuzynostwa celem snucia planów zdobycia świata; nie miał na to siły, ani ochoty. Nowy Rok napełniał optymizmem, lecz nie potrafił wymazać jesiennych wydarzeń — śmierci Alpharda, żałoby ogarniającej Grimmauld Place, gorzkiego smaku rozczarowania. O wiele łatwiej było Perseusowi słuchać podobnych historii z ust swych pacjentów; przeżywanie ich samodzielnie było jak wspinaczka na zamarznięty szczyt góry bez liny i toporków. Jedyne, czego pragnął młody magipsychiatra tamtego styczniowego popołudnia, było charakterystyczne dla palonego opium drapanie w gardle towarzyszące mu uczucie rozluźnienia. Na moment zapomnieć o wszystkich problemach i nie czuć własnego ciała — tego najbardziej potrzebował.
Lubił tu przychodzić. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego postać nie budzi na salonach większego zainteresowania, ani tym bardziej strachu (częściej odnosił wrażenie, że niektórzy w ogóle nie pamiętają o jego istnieniu), ale tutaj było inaczej; wystarczyło się przedstawić, wystarczyło tylko powiedzieć Lord Perseus Black, a nikt go nie niepokoił. Był sojusznikiem Rycerzy Walpurgii, wspierał sprawę Czarnego Pana, trwała wojna i naprawdę nikt nie miał powodu, aby uprzykrzać życie swoim. Przynajmniej w to naiwnie pragnął wierzyć.
Przywitał się z pracownikami sklepu i zszedł na dół, do palarni. Był już tu kilka razy, obserwując bacznie w jaki sposób krewni od strony matki radzą sobie z zarządzaniem obiektem; uszczknął nieco tej wiedzy, by sprawniej dysponować własnym — choć wciąż niewielkim i stale naruszanym przez niespodziewane wydatki — majątkiem. Znał więc każdy schodek, wiedział, w którą stronę powinien pójść. Ciężko powiedzieć, żeby czuł się jak u siebie, lecz niewątpliwie poruszał się po palarni pewnie. I rozpoznawał jej zarządców z daleka.
— Dobrze cię znów widzieć, kuzynie — najpierw posłał Xavierowi uśmiech, a kiedy znalazł się dostatecznie blisko, uścisnął na powitanie jego dłoń. — Widzę, że mimo wojny interes kwitnie.
A raczej, w czasie wojny najbardziej kwitnie. Najwidoczniej nie tylko ja potrzebuję chwili błogiego zapomnienia.

Odkąd zaprzestał swoich wypraw oraz rozpoczął pracę z bratem na rzecz rodzinnego interesu, Palarnia stała się jego drugim domem, jego trzecim dzieckiem, można by powiedzieć. Oprócz weekendów bywał tu codziennie, zajmował się interesami kilka godzin dziennie. I choć organizacją dostaw zajmował się Craig, on również pilnował by wszystko dochodziło na czas, by pracownicy nie obijali się nawet w momentach kiedy klienci byli zajęci paleniem opium. Zawsze była praca do wykonania, a Xavier był wymagającym pracodawcą. Wszystko miało lśnić, każde szkło, każdy talerz, stoliki miały być czyste, zasłony w lożach dla VIP-ów miały być wyprasowane, alkohol na półce barowej miał być idealnie poukładany, nie mogło być grama kurzu. Wymagał, owszem, ale też nagradzał tych, którzy przykładali się do swojej pracy, na tym polegało prowadzenie własnego interesu.
Teraz, kiedy przygotowywał się do rozbudowania Palarni, spędzał w swoim gabinecie na tyłach o wiele więcej czasu niż zazwyczaj. Czytał, analizował i planował wszystko. Musiał wiedzieć wszystko, taki był. Chciał być przygotowany na każdą ewentualność, nie chciał dać się zaskoczyć dostawcy materiałów budowlanych czy samym robotnikom. Można powiedzieć, że miał już ekipę, znał już koszty robocizny jak i środków potrzebnych do dokonania jego wielkiego dzieła, potrzebował architekta, kogoś, kto pomoże mu przelać na papier to co miał w głowie.
Dzisiaj jednak, wyjątkowo, nie zajmował się tym wszystkim. List od kuzyna zaciekawił go. Nie spotykali się specjalnie często, oboje byli zawaleni pracą, dlatego tym bardziej z chęcią zgodził się na spotkanie. Pamiętał też, że Perseus czasami lubi sobie zapalić, więc od rana kazał już swoim pracownikom przygotować swoja prywatną lożę, by tam mogli sobie na spokojnie usiąść i porozmawiać.
Uśmiech wpłynął na jego usta kiedy zauważył kuzyna przekraczającego próg jego dobytku.
- I wzajemnie Perseuszu, cieszę się, że jesteś. – powiedział spokojnie podchodząc do niego by uścisnąć jego dłoń – Ależ naturalnie. Nigdy nie narzekałem na brak klienteli, więc teraz tym bardziej nie mam prawa narzekać. Ludzie zawsze pragną złapać oddech i znaleźć chwilę dla siebie, więc czy wojna czy nie u mnie przeważnie jest pełno. – zaśmiał się cicho puszczając kuzynowi oczko – Czego się napijesz? Chodź, przygotowałem dla nas loże. – dodał po chwili po czym gestem dłonie wskazał by ten ruszył za nim.
Przeszli przez główną salę, by po chwili znaleźć się w prywatnej loży Xaviera, która była odgrodzona od reszty aksamitną, bordową kotarą, a na siedzeniach były położone wygodne poduszki.
- Rozgość się.

Lubił zapalić, było w tym miejscu dosyć dużym niedopowiedzeniem. Perseus już od nastoletnich lat miał słabość do używek, w tym opium, lecz dzielnie z nią walczył. Jako magipsychiatra miał tę wątpliwą przyjemność pracy z uzależnionymi czarodziejami i czarownicami — widział zatem ile cierpienia niesie ze sobą nałóg, jak odbiera zmysły, wyniszczając nie tylko ciało, ale także i duszę. Jak ludzie tracili pieniądze, prace, najbliższych w imię krótkotrwałego oderwania od niesatysfakcjonującej ich rzeczywistości. Pomagał podnieść się tym, którzy dotknęli dna, słuchał ich tragicznych historii, patrzył na mosty, które za sobą spalili. Stanowiło to doskonałą przestrogę dla młodego lorda Blacka, zawracało jego nogi, kiedy po kolejnym męczącym dniu pracy pragnął udać się na Nokturn.
Ale był tylko człowiekiem. Cierpliwym, to prawda, lecz nie miał nerwów ze stali. Złościł się, smucił, miewał w swym życiu gorsze okresy. Trzymał się dzielnie, ukrywając wszystkie uczucia za maską. Czasem jednak maska pękała, emocje eskalowały w złe samopoczucie, które musiał szybko zagłuszyć. Opium stanowiło idealne remedium dla jego trosk. — Powiedziałbym, że w takim razie sprawy mają się tak samo, jak na oddziale magipsychiatrycznym — odparł z uśmiechem — Zdaje się, że całą Anglię opanowała plaga melancholii oraz wypływających na powierzchnię traum. To wszystko przez obrzydliwy szlam i broniących go zdrajców — skrzywił się na myśl o biednych czarodziejach nękanych przez mugoli. Kiedy tylko wojna wywracająca Wyspy do góry nogami zakończy się (oczywiście na korzyść Rycerzy), nastanie idealny czas na rozkręcenie własnego biznesu; ileż to pokaleczonych dusz przyjdzie do Perseusa szukać dyskretnego ukojenia? A on przyjmie je wszystkie za odpowiednią opłatą, zapewni im bardzo dobre, niemalże arystokratyczne warunki powrotu do zdrowia. Stworzy swą klinikę w jednym z opuszczonych dworków na ziemiach Blacków lub wykupi kawałek ziemi na przedmieściach Londynu. Otoczy plac wysokim murem, zapewniającym pacjentom prywatność i stworzy jak najbardziej przyjazne wyższym sferom miejsce. Takie, które będzie rekomendowane szeptem na salonach, tak, jak dżentelmeni polecali sobie Wenus, czy Palarnię.
Loża. Zabrzmiało to dumnie, ważnie, choć dla arystokraty całkowicie zwyczajnie. To oczywiste, że szlachetnie urodzeni siedzieli w lożach; w restauracjach, teatrach, paląc opium. Z uśmiechem zajął miejsce na siedzeniu naprzeciwko kuzyna. — Jak miewa się Charlotta i dzieci? — zapytał, niby z grzeczności, bo przecież mężczyźni nie plotkują. A jednak przyszedł do niego w nieco zbliżonej sprawie; zamierzał bowiem porozmawiać o kobietach.
Och, zakochany Perseus potrzebował porady starszego żonatego kuzyna.

Xavier sam nie palił. Udostępniał, ale nie brał udziału. Raz w życiu mu się zdarzyło, ba by prowodyrem tego jakże genialnego, jak mu się wtedy wydawało pomysłu. Konsekwencje nie dotknęły tylko jego. Craig, Edgar i on potem przez tydzień musieli sprzątać rodzinne stajnie bez używania magii w ramach kary za to co we trójkę odwalili przy rodzinnym obiedzie. Po tym wydarzeniu nie miał zamiaru już tego ruszać, chociaż nigdy nie ukrywał, że bawił się wtedy świetnie. I właśnie fakt, że bawił się świetnie, dał mu na tyle do myślenia, że postanowił już tego nie ruszać. Jedyna używka jaka była przy nim, ostatnio coraz częściej niż wcześniej to były papierosy. Wcześniej się z tym krył, ale ostatnio coraz częściej sobie na tą chwilę przyjemności pozwalał.
Jeśli chodziło o opium, to nigdy nie podejrzewał, że kiedykolwiek odnajdzie się w tym biznesie. Okazało się jednak, że radził sobie naprawdę dobrze jako menager Palarni i naprawdę dobrze się w tym czuł.
- Z pewnością jesteśmy w stanie znaleźć podobieństwa. - odparł spokojnie kiwając głową – Z tym, że pomagamy tym biedakom w różny sposób. - dodał lekko rozbawiony.
Był dzisiaj w naprawdę wyśmienitym humorze. Tak, Xavier był zdecydowanie pracoholikiem. Im więcej pracy miał, ty był bardziej zadowolony. A teraz nie dość, że Palarnia, do doszły jeszcze obowiązki względem Rycerzy. Zauważył, że ostatnimi czasy, zwłaszcza teraz, kiedy Craig leżał ranny w domu, był tym członkiem rodziny, który brał najbardziej czynny udział w życiu organizacji. Wziął sobie za punkt honoru by swoją rodzinę godnie reprezentować.
- Spokojnie Perseusu, jeszcze trochę i wojna się skończy. Czarny Pan przejmie władzę i znów będziemy żyć w pokoju, w czystej Anglii wolnej od brudu i szlamu. - uśmiechnął się do kuzyna łagodnie zajmując miejsce na kanapie i rozsiadając się wygodnie.
Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki złotą papierośnice i wyciągnął jednego papierosa. Nie narzekali w Durham na brak tytoniu. Co prawda tego dobrej jakości było czasami trudno zdobyć, ale nie było to niewykonalne.
- A bardzo dobrze, dziękuję, że pytasz. Z Charlottą świetnie bawiliśmy się Sabacie, a nasze dzieci w tym czasie miały swój mały sabat u nas w domu, wyobrażasz to sobie? Same zorganizowały sobie bal noworoczny z przekąskami i zabawami. - powiedział rozbawiony, nadal niedowierzając, chociaż minęło już dwa tygodnie od tego wydarzenia. - Ale ja też widziałem, że ty na Sabacie dobrze się bawiłeś. Dobrze widziałem, z Lady Lestrange? Pomysł na kreacje był naprawdę świetny, musisz mi sprzedać ten pomysł na kolory. - odparł spokojnie jednocześnie spojrzenie kierując na kelnera, który po chwili pojawił się przy stoliku.
- Lordzie Black czy już mogę przyjąć zamówienie? - spytał kłaniając się.
Xaviera nie pytał. Jego szef pił tylko jeden rodzaj alkoholu, tylko w jeden sposób.

3 kwietnia
O wiele częściej zajmował się sklepem na piętrze niż tutaj w piwnicy - palarnia nie należała do jego obowiązków, choć kiedy brakowało rąk do pomocy, zdarzało mu się obsługiwać odwiedzających to miejsce gości. Tym razem jednak nie miał obsługiwać wszystkich bezpośrednio, a skupić się na sprawdzeniu ich zaopatrzenia w kwestii alkoholu i towaru - ale i czy kominek po miesiącach nieużytkowania, rzeczywiście był nareszcie w pełni funkcyjny, jak i zaopatrzony w proszek fiuu, bo w końcu nikt nie chciał, aby ich cenieni goście utknęli przez niedobory tegoż tutaj w palarni. Powinni dbać o komfort gości, szczególnie że ci potrafili pozostawić w Borgin & Burke niemałe kwoty.
Kolejną rzeczą, która wymagała uwagi był alkohol. Niedawna dostawa zapewniała odpowiedni poziom napojów wysokoprocentowych na odpowiednim poziomie, choć z pewnością stan ten trzeba było odpowiednio monitorować. Nie było to ulubione zajęcie Oyvinda, choć wiedział że łatwiej było, kiedy to on zajmował się takimi błahymi sprawami jak składanie odpowiednich ilości zamówień - wiedział wtedy, co dokładnie do sklepu miało dotrzeć, ale również i wiedział, jeśli to się nie pojawiło i kogo za to obwinić.
Przeglądał butelkę po butelce, zastanawiając się przez moment czy nie powinien podjąć tematu Ognistej Whisky z lordem Xavierem. Czy jeśli ród Macmillan tak otwarcie popierał mugoli i sprzeciwiał się Czarnemu Panu, mimo wszystkich walorów ich trunku, nie powinni uciąć zapewniania jej w barku? Przede wszystkim jednak barek miał zaspokajać potrzeby i kubki smakowe klienteli - a jeśli ta oczekiwała tego konkretnego płynu, powinni być w stanie go zapewnić.
Skrzywił się więc, zakreślając w notesie odpowiednią ilość potrzebnego zamówienia, przechodząc wzrokiem do kolejnych wysokiej klasy alkoholi.
Przesunął wzrokiem jednak, kiedy dostrzegł ruch. Rozpoznał jednak dość prędko sylwetkę mężczyzny, na moment odkładając swój notatnik.
- Lordzie Burke - przywitał się, skinąwszy głową w delikatnym ukłonie - płytkim i naturalnym, okazującym szacunek do pozycji współwłaścicieli. W końcu dziadek wpoił mu, że gdyby nie lordowie Durrham, trudno byłoby określić gdzie znajdywałaby się dzisiaj rodzina Borgin. - Z pewnością kwiecień jest miesiącem celebracji zwycięstw, możemy liczyć na wzmożony ruch w palarni? Zechciałby lord urozmaicić nieco zasób barku czy pozostać przy naszych stałych alkoholach? - dopytał, samemu nie posiadając wiedzy na temat trunków większej niż ta, którą nabył poprzez ich kosztowanie. Zwykle polegał na guście i opinii barmanów, również tych pracujących w palarni za ladą. Chociaż kto wiedział czy opary opium poprawnie wpływały na czyjkolwiek osąd?

Jak zawsze pojawił się na miejscu przed dziewiątą. Fakt, że naprawili sieć Fiuu zdecydowania ułatwiała życie. Nie musiał się teraz deportował do Londynu i stamtąd piechotą docierać na Nokturn i do sklepu. I chociaż zmuszało go to do jakiegokolwiek ruchu, to mimo wszystko było to uciążliwe. Ale teraz, kiedy przenosił się bezpośrednio do sklepu, bardzo dużo mu to ułatwiało. Zwłaszcza, że rano znów znalazł córkę siedzącą na łóżku ze łzami w oczach, przytulającą zabawkę, którą dostała od matki na święta. Cornel jakoś się trzymał, był chłopcem i wiedział, że jako brat i młody lord musiał się trzymać, ale Melody była delikatną dziewczynką. Xavier spędził dobre pół godziny na rozmowie z córką i wyszedł dopiero kiedy zapewniła go, że już wszystko jest dobrze i poszła na lekcje z guwernantką.
On sam czuł się już trochę lepiej. Minął już miesiąc, ciężki i długi miesiąc, podczas którego dużo się smucił ale również myślał. Uroczystości, które miały miejsce raptem dwa dni temu również w dużym stopniu przyczyniły się do poprawy jego samopoczucia. Chociaż nigdy nie działał dla poklasku, to mimo wszystko fakt, że ktoś docenił jego wkład w to wszystko trochę połechtał jego ego. Tak samo myśl, że Charlotta byłaby z niego dumna wprawiała go w całkiem pozytywny nastrój.
Pierwszą rzeczą, którą zrobił po pojawieniu się w sklepie, zawsze pojawiał się najpierw w sklepie, a potem dopiero schodził do Palarni, było sprawdzenie czy nie ma nowych artefaktów do ekspertyzy. Zawiódł się niestety, nie znalazł w gabinecie na tyłach nic nowego. Miał jednak nadzieję, że za kilka dni pojawią się przedmioty, które będzie mógł zbadać. Nie znajdując nic do pracy w sklepie skierował się więc na dół. Zostawił płaszcz w swoim gabinecie, po czym przejrzał raporty z poprzedniego dnia, które zostaliła mu obsługa. Mieli dobry system, a Xavier ufał swoim pracownikom, oczywiście w granicach rozsądku. Ale tak naprawdę jeszcze nigdy się nie zawiódł na stałych pracownikach. Wiedział, że może na nich liczyć i ma ich oddanie. Przejrzał dokładnie raporty z baru jak i te kelnerskie, pokiwał zadowolony głową widząc, że nie było wieczorem żadnych nieoczekiwanych zwrotów akcji. Takie raporty lubił przeglądać. Widząc jednak jak sporo alkoholu zeszło przez ostatnie dwa dni, po tym jak wszystko zapisał w swojej księdze postanowił sprawdzić zapasy. Przeważnie zamówieniami zajmował się Craig, ale zdawał sobie sprawę, że brat nie jest ostatnio w najlepszej kondycji.
Zgasił papierosa i wyszedł z gabinetu. Przeszedł przez salę, gdzie obsługa przygotowywała wszystko na nowy dzień i wszedł do magazynu za barem. Zatrzymał się jednak w drzwiach widząc znajomą sylwetkę.
- Oyvind, miło się widzieć. Nie spodziewałem się, że dzisiaj pomagasz u nas. - odparł spokojnie kiwając głową, po czym na moment spojrzał w kierunku notatnika, który Borgin przed momentem odłożył – Zdecydowanie możemy się spodziewać wzmożonego ruchu. Właśnie przejrzałem raporty z ostatnich dwóch dni i ubyło nam sporo towaru. - powiedział wchodząc głębiej do pomieszczenia, wzrokiem obrzucając idealnie poukładane kartony i skrzynki z trunkami.
Zamyślił się na moment nad odpowiedzią na pytanie pracownika.
- Myślałem o tym… - przyznał szczerzę – Przy takim obrocie na spokojnie stać nas na rozszerzenie naszej oferty o coś bardziej ekskluzywnego i nowego. - pokiwał głową sięgając po butelkę ognistej, stojącej w kartonie nieopodal.
Przez moment jej się przyglądał. Był to jeden z jego ulubionych trunków, ale czy powinni go tu dalej sprzedawać? Ponoć nasz klient nasz pan, ale czy warto było kontynuować wspieranie wroga?

Uśmiechnął się delikatnie. Rzadko schodził do palarni w formie pracownika - stanowczo wolał zajmować się klientami w sklepie oraz zleceniami związanymi z jego polem zainteresowań i specjalizacji. Forma obsługi klientów jak tutaj w palarni nie mieściła się w jego ulubionych zajęciach.
- Pomoc to zbyt duże słowo, jedynie zajmuję się sporządzeniem zamówienia - odpowiedział zupełnie spokojnie, bo nawet jeśli zjawiał się w palarni to o wiele bardziej preferował w formie gościa niż pracownika. W końcu miał własną specjalizację - jedni lepiej czuli się w podawaniu napojów alkoholowych, a inni w ich spożywaniu. Oyvind stanowczo nie widział siebie w tej pierwszej roli.
- Lepiej więc zamówić więcej niż zwykle, na pewno widać podniesiony nastrój u naszych klientów - zgodził się, choć samemu nie miał okazji pojawić się na samym wydarzeniu, o tym wciąż było głośno. I nie mógł się dziwić - nic nie cieszyło serca bardziej od sukcesów na wojnie.
Temat alkoholi jednak był o wiele bardziej istotny w tym momencie.
- Jeśli mógłbym, lordzie Burke... - powiedział, dostrzegając też po jaką butelkę sięga Xavier. Cóż, czas był taki jak każdy inny - równie dobrze mógł się podzielić z własnymi przemyśleniami na ten temat. - Jestem pewny, że lokalni wytwórcy alkoholi mogą być przez wzglądy wojenne w cięższej sytuacji. Warto rozeznać się na rynku czy nie pojawiło się coś ciekawego, wciąż jeszcze nie odkrytego przez większą publikę i wykreślić z oferty trunki Macmillanów. Może nawet skierować się w stronę Walii czy Szkocji, jeśli na terenie Anglii nie znajdzie się nic interesującego. Szczególnie teraz, kiedy sieć fiuu ułatwia podróż - zaproponował, wierząc że lordowie Durrham oddani nowemu porządkowi, sami mieli mieszane odczucia odnośnie wspierania Macmillanów. Ich Ognistej Whisky trudno było znaleźć sobie równych - ale czy właśnie dlatego nie powinni zadbać o to, aby znaleźć coś, czym można było ją zastąpić? - W ewentualności można... stworzyć wieczory, w których zamiast Ognistej Whisky można byłoby testować inne trunki, dostając również informację zwrotną od tego, co też odpowiada kubkom smakowym gości - zaproponował, wiedząc przecież z jak ogromnym ryzykiem mógłby się łączyć moment, w którym po prostu przerwaliby sprzedaż whisky macmillanów, nie oferując godnego zastępstwa. A jeśli obejmą taktykę powolnych i małych kroków, przedstawią to w formie wydarzenia i przypadkiem znajdą coś bardziej interesującego niż ognista - będzie to jedynie dodatkowa korzyść. W końcu w prowadzeniu biznesu chodziło właśnie o profity - zysk musiał się zgadzać z wydatkami, a kiedy można było znaleźć wiele korzyści przy jednym działaniu, zawsze było warto rozważyć jego podjęcie.
- Nie ma bardziej ekskluzywnych trunków od tych sprowadzanych z niewielkich destylarni, lordzie Burke, szczególnie w czasach gdy podróże nie są tak oczywiste.

- Mimo wszystko to duża pomoc. - odparł spokojnie. - Tak, zdecydowanie można zamówić o dwie, trzy skrzynki więcej tych najbardziej chodnych trunków. Jak zostanie to się nic nie stanie, wręcz będzie to nawet dobre. Chociaż nie przewiduje aby miało coś zostać. - dodał kiwając lekko głową.
Odłożył butelkę do skrzynki, po czym spojrzał na pracownika. Wysłuchał jego słów w milczeniu, jednocześnie dokładnie je analizując. Ten temat od jakiegoś czasu leżał mu na sercu. Xavier zrobił już kilka analiz rynkowych, przejrzał wiele raportów i dokładnie przyjrzał się statystykom, wiedział więc, że chociaż dużo osób lubowało się w Ognistej, to jednak jej sprzedaż spadła w ostatnich czasach. Naturalnie było to związane z toczącą się wojną i niechęcią społeczeństwa do wspierania wroga. Jednak nawet mimo to byli ludzie, którzy nadal lubili się napić tego alkoholu. Jego obowiązkiem było zapewnienie swoim klientom tego czego wymagali, aby zapewnić biznesowi ciągłość, bo jednak to tylko dzięki osobom, które korzystały z jego usług Palarnia nadal świetnie prosperowała.
- Usuwanie tego konkretnego alkoholu musi być stopniowe. Usunięcie go z dnia na dzień może się spotkać z niezadowoleniem klientów. - odparł spokojnie kiwając głową – Jest wiele dobrych alkoholi, a rodzajów whiskey tym bardziej. Szkocja i Irlandia ma wiele destylarni, których właściciele wspierają naszą sprawę. Miałem sposobność kosztować kiedyś dwóch czy trzech odmian i smak był dla mnie dużym zaskoczeniem. - wyciągnął z kieszeni notatnik, po czym zapisał w nim kilka rzeczy.
Chociaż miał dobrą pamięć, to zawsze wolał zapisać sobie swoje pomysły lub ważne informację żeby móc potem do nich wrócić w każdym momencie. Notatnik miał zawsze przy sobie, więc nie obawiał się nigdy, że coś mu umknie.
- Steve ostatnio eksperymentuje z drinkami, w których miesza ze sobą różne alkohole i dodatki. Poinformował mnie, że goście coraz częściej proszą o bardziej fantazyjne drinki niż same szklanki z whiskey czy burbon. - dodał po chwili chowając notatnik.
Cieszył się, że udało mu się przekonać barmana, który wcześniej pracował w Liquid Paradise, aby zmienił pracodawce. Może nie miał tutaj tak dużo pracy jak miał w poprzedniej pracy, ale w obecnych czasach większa wypłata i możliwość rozwijania swoich umiejętności jak również eksperymentowania, sprawiła, że mężczyzna nie zastanawiał się długo. Burke zdawał sobie sprawę, że jego wiedza i drinki,które trafiały do klientów nie tylko poprzez smak ale również wygląd, były dużym wkładem w sukces.
- A może ty znasz jakieś lokalnych małych wytwórców? - zainteresował się zerkając na Oyvinda – Kogoś, kogo mógłbyś zaproponować? Moglibyśmy wtedy zaprosić kogoś takiego na taki „wieczorek zapoznawczy” gdzie nasi klienci mogliby spróbować nowości? - uniósł brew ku górze, a w głowie powoli tworzył mu się ciekawy plan.

Nie znał się na alkoholach w takim stopniu, aby być w stanie określić, co też dokładnie zasmakuje klientom palarni - choć znał z pewnością więcej niż podstawowe zasady zarobku i obrotu pieniędzmi. Potrzebowali w ofercie czegoś, czego klienci nie mogli dostać nigdzie indziej - ale również musieli zadbać o to, aby w ich oferty, szczególnie że w końcu palarnia zarabiała głównie na rozrywce i relaksie, nie wkradła się rutyna i powiew zupełnego znużenia.
Odruchowo podrapał się za uchem, jakby chcąc dać znać o tym, że zapamięta słowa Xaviera i domówi większej ilości najpopularniejszych alkoholi.
- Jeśli wspierają właściwą sprawę, można rzeczywiście rozważyć ich zamówienie - stwierdził, przesuwając wzrokiem po wystawionych butelkach. Biznesy były różne - czasem zdarzało się, że niektóre produkty traciły na jakości, kiedy inne na niej zyskiwały po odpowiednim zastrzyku gotówki i właściwym zarządzaniu. Może coś podobnego mogłoby się przytrafić ognistej whisky? - Szkoda, gdyby trunek Macmillanów zaczął tracić na jakości i smaku - rzucił spokojnie, sugerując wyłącznie minimalnie, aby podawali swoim klientom spreparowany alkohol - oferując jednocześnie coś z mniejszej destylarni, mogliby uwydatnić, że czasy Ognistej Whisky się skończyły. - Gdyby podczas wieczorów testowych whisky, ognista wypadała dużo gorzej w porównaniu do tych mniej znanych z Irlandii czy Szkocji, które również wspierałyby odpowiednią sprawę... - pociągnął dalej. Lordowie Kornwalii wszak byli zdrajcami - zdradzili własną krew, własne pochodzenie. Nie powinni być dla nich łaskawi w traktowaniu i zasilać ich skarbca, nie w taki sposób jak robili to aktualnie.
- Może to być dobrym kierunkiem, tym bardziej jeśli klienci sami pochwalają pomysł - zgodził się mężczyzna, choć sam stanowczo preferował klasykę czystego alkoholu - może z delikatnym posmakiem czegoś innego, ale nie wyróżniającego się aż nadto. Nie przepadał za zmianami w swojej rutynie ani nawyków, może dlatego kryzys gospodarczy tak go godził. Chciał żyć wygodnie - nie zastanawiając się nad podobnymi sprawami jak to czy posiadał odpowiedni zarobek na kupno jedzenia, takiego które lubił dodatkowo. A tym bardziej alkoholu czy tytoniu. - Jestem pewny, że gdyby skupić się nieco na francuskim stylu podawania trunków, czy przyjrzeć się regionalnym sposobom angielskim, goście palarni by to również docenili. W końcu wielu gości, w szczególności lordów, docenia tradycje, prawda? - zasugerował, zaraz jednak uśmiechając się przepraszająco. - Och, nie, nie, sam nie niewiele podróżuję podczas wojny, więc trudno mi ocenić sytuacji w poszczególnych regionach w kwestii alkoholu, nie mogę być pewny czy destylarnia, w której kiedyś wizytowałem wciąż jest aktualnie otwarta oraz czy utrzymuje dobry poziom, a nie śmiałbym lordowi sugerować miejsc poniżej oczekiwań - zaraz zapewnił, woląc również ze swoich ramion zrzucić podobną odpowiedzialność za alkohol w palarni. Nie był to rejon jego specjalizacji, nie był to nawet zasób jego obowiązków - nie chciał brać odpowiedzialności za coś, za co nie musiał. - Z osobistych poleceń mógłbym zasugerować urozmaicenie zasobu naszych alkoholi o aquavit, szczególnie ten z dodatkiem kminku. Mógłby być dobrym dodatkiem do drinków tworzonych przez Steve... - dodał po krótszym namyśle. Cóż, była to zwykła wódka, całkiem popularna w Skandynawii, której miał okazję kosztować podczas edukacji w Durmstrangu, ale nie spotykał się z nią zbyt często na wyspach brytyjskich. Choć nie był pewny jak aktualnie wyglądało sprowadzanie podobnych towarów - w końcu przez wojnę wszystko mogło być utrudnione. Już na terenie kraju dostanie niektórych materiałów i przedmiotów potrzebnych do sklepu było utrudnione, a co dopiero sprowadzanie alkoholu zza granic?