Od pierwszych chwil, gdy wzięli ślub mając ledwie dwadzieścia lat, skazała się na porywy niespełnionego, artystycznego umysłu. Sam ślub, był ich dwumiesięczną, nierozsądną decyzją po ledwie miesiącu od wrócenia do siebie. Pomieszkując w dawnym mieszkaniu jego matki, żyjąc na kocią łapę jako pomniejszy ogrodnik przestrzeni miejskich, sięgnęła po leżące na biurku steki dokumentów - bilety na statek mierzwiły wspólnym nazwiskiem, przerażenie gościło w pragmatycznym, nielubiącym zmian umyśle. Porzucenie rodziny bolało bardziej, gdy po silnym uścisku rodzeństwo zniknęło za horyzontem brytyjskiego nieba. Pachniało owsianką z jabłkiem, ciepłem rodzinnego ogniska i mieszanką kupowanych mamie na urodziny perfum, które z oszczędności wykorzystywała tylko na święta. Francja pachniała fekaliami, mdłym, sztucznym zapachem róż i ułudą romantyzmu. Francja pachniała nim - jego marzeniami, jego karierą, jego romansami niespełnionego romantyka u boku zwykłej żony.

Pierwszy romans Hazel, niczym jej pierwsza próba charkateru i zdolności, miał na celu zdobycie przez Blaise'a lepszej pracy, pozwolił jej jednak na pierwsze kroki we francuskiej socjecie artystów. Szybki awans z florystki ogrodów Beauxbatons na wsparcie kadrowe botaników, kontrastował z głęboką żałobą braku weny Blaise'a. Zwykł mawiać, że wino łagodzi zmysły, a on walczył przecież tak bardzo o to, by również zarabiać na rodzinę. Zamiast tego zasypiał jednak na wiecznie skrzypiącej wersalce na poddaszu farmy dalekiego kuzyna. Młody Florus wychowywał się sam, Raanan tkwił w troskliwych rękach życzliwej sąsiadki. Hazel za radą poznanych francuskich piękności oddała resztę godności za jego wakat w operze, resztę rozsądku za swój awans, a pozostałość emocji na obserwacje przepełnionego narcyzmem męża. Wdawała się przy tym w kolejne relacjie okraszone kokieterią, która połączona z zawiadiackim charkaterem i podbudowywaniem własnej wartości, stanowiła powoli jej własną, wybitną broń.

Dla jego przyjaciół - ekscentrycznych malarzy, niekiedy przebrzydle bogatych muzyków, kobiet występujących półnago na sztampowych dziełach francuskich galerii - była tajemnicą, niczym karty które trzymała w dłoni, gdy Peter nauczył ją grać w magicznego pokera. Praktyczną, przyziemną, chłodną na pozór. Zgubiona w tym Hazel postanowiła odpłacać się piękny za nadobne, obserwując na wpół pijanego męża, pogrywającego w ich salonie z niedawno poznaną kobietą. Pociągała za sznurki, kusiła i uczyła się sterowania własnym ciałem i wrażeniami w obcych oczach. Kreśliła granice ust czerowną szminką, przywdziewając sukienki niczym metody zemsty. Szeptała do ucha słodkie kłamstwa, tworząc w ich głowach iluzję bycia kimś, kim nigdy nie była. Od słowa do słowa, prowokując wprowadzenie ją w głębsze znajomości, trafiała na krókie spotkania przy kawie z żonami urzędników, redaktorów czy zarządców istotnych miejsc. Wykluwająca się coraz bardziej perswazja i bezwstydne kłamstwa, pozwalały jej na tworzenie ułudy idealnej przyjaciółki, pani botanik, słodko niepoprawnej lecz idealnej do tego, by spoglądając  w sarnie oczy, opowiedzieć o swoich bolączkach. Poznawała ten świat, z przedsmakiem, jako Hazel Wilde Boisselier, opuścić go miała z podobnie wypisanym kłamstwem w dokumentach. Delikatny uśmiech przepełniony bólem, zakłamanie w ukazywanej radości i uwodzenie własnego męża, by próbować odtworzyć to, co sobie przyrzekali - wszystko to, co zrobiło z niej fatalny przykład kobiety, zwalała na niego. Choć, prawdę mówiąc, robiła to coraz częściej sama dla siebie.

Uczyła się wielu rzeczy od najmłodszych lat, lecz dopiero dorosłość przyniosła jej prawdziwy bagaż wiedzy i doświadczeń. Przejmowała inicjatywę, zainicjowała spotkania dyskusyjne z uczniami, podsuwając ten pomysł jednej z lubiach przed nią profesorek. Zainteresowani zielarstwem uczniowie mogli wpleść się na spotkania w pięknym, różanym ogrodzie, gdzie mimo statusu zwykłego pracownika, miała swoje zaszczytne miejsce Pani Wszystko-wiedzącej. Przyjemnością było widzieć, jak jej wypowiedzi skupiają uwagę młodzieży, której opowiadała o dziedzinie, na której najbardziej się znała. Dyskutowali też jednak o książkach czy muzyce. Niekiedy, jako nieoficjalne źródło pomocy, ofiarowała tłumaczenia przed egzaminami, zaskarbiając sobie tym serca. Jednocześnie, to moc przekonywania - budowana od najmłodszych lat Hogwartu - pozwalała jej przetrwać najbardziej. Perswazja, która kruszyła lód między nią a kadrą nauczycieli; między nią a naukowcami, którzy zasięgali jej pomniejszej pomocy w niektórych fragmentach swoich prac - zarówno praktycznych, jak i spisanych w czasopismach naukowych. Potrafiła ukazać swoją wartość i słowami o nią walczyć - słowami, które powoli stawały się jej większą bronią, niż toksyny wielobarwnych płatków. Słowami pisanymi, mówionymi czy wyszeptanymi. Słowami wplecionymi do ucha męża, którego gdzieś wewnątrz kochała, gdy kierował jej dłonią ucząc gry na swoim najważniejszym dziecku - fortepianie. Słowa wyznaczały też granicę, wyszeptywała je wprost do ucha upatrzonej na spotkaniu ofiary, gdy ofiara w słodkim tańcu wśród jazzowej muzyki, posuwała się zbyt daleko, zbyt szybko, słowa ją hamowały. Słowa tworzyły ją od nowa, jej własne stwierdzenia, ale też te, przekazywane dalej z czyichś ust.

Trwało to latami, niemalże dorastała wraz z kiełkująca w niej ułudną wizją samej siebie. Zapalony w ustach papieros osłaniał spowitą półmrokiem twarz przed wścibskimi spojrzeniami. Status fałszywej tożsamości incognito pozwalał jej na subtelne sterowanie budowaną opinią; opowiadane historie bawiły i rozczulały lgnące do światła, wielobarwne ćmy. Czerwień suknia wodziła za zmysły, czuła spojrzenie na podkreślonej talii, podążające za nią dłonie i zgubiony francuski w odmętach alkoholu. Długie palce Blaise'a wprawiały w głosy zachwytu. Zdobywał uwagę nienagannym, szelmowskim uśmiechem, romansami skrytymi w plotkarskich gazetach i kłamliwym obrazem powtarzanym z jej ust do wszystkich tych, które spijały z jej warg staromodną czerwień. Zaproszenia gościły coraz częściej w ich dłoniach, pieniądze podbijali nadgodzinami i podwyższaną z dnia na dzień stawką. Poza godzinami w akademii reprezentowała jego interesy, dokładnie wiedząc gdzie i jak uderzyć, co powiedzieć, aby podbić walutę męskiej wartości. Z roku na rok była w tym lepsza, a zbierane wśród cielesnych uniesień informacje kontynuowały lawinę zdobywanych znajomości. Musieli kłamać o podstawach własnego jestestwa, o własnej krwii, delikatne słowa zachwytu nad paskudnymi duszami nie stanowiły więc żadnego problemu.

Uwielbiała natomiast uczniów, zaś uczniowie uwielbiali ją. Perswazją i charyzmą zdobywała uwagę nastolatków, którzy upatrywali w kwiatach to, co poniekąd zauważali w młodej botaniczce. Jej historia nauki francuskiego od lat szkolnych i późniejsza praktyka, która doprowadziła do pewności języka i tylko delikatnego, twardszego akcentu, napawała uczniów wiarą w siebie, zaś Hazel - skryta pod podwójnym życiem eterycznej znawczyni trujących kwiatów i tajemniczej żony kiełkującego na sławę muzyka - mogła ukazać prawdziwą twarz, którą nadało jej dorastanie w słodkiej niewinności prostej, kochającej rodziny. Była osobą wymagającą, acz jednocześnie wspierającą uczniów - była, bo ledwie po sześciu latach rozwijającej się kariery, jej życie opadło niczym ostatni kwiat oleandra w ledwie jesienną zawieruchę.

Śmierć męża była nieunikniona, gdy choroba odbierała mu tolerancję kolejnych pokarmów. Kości wyżynały się spod bladej skóry, alkohol spijany z kobiecych ciał potęgował zły stan unikania leczenia, a w Hazel  wzbudzał mdłości za każdym razem, gdy noszone pod sercem dziecię - ostatnie, jak się później ukazało, wymarzona córka - wbijało bolesną szpileczkę braku zainteresowania. Przepraszał i odchodził, bo przecież tak niewiele mu zostało. Przepraszał i odchodził, gdy przypominała mu o pragmatyczności jego własnej, nierozumiejącej rodziny. Na dwa miesiące przed jego śmiercią wróciła na krótki urlop do Anglii, gdzie matczyne utulenie uświadomiło ją o braku uczuć - o tym, że tkwiła w tym z przyzwyczajenia, dla dzieci i dla korzyści, które przecież i tak wypracowała dla nich sama. Powrót miał więc wieńczyć koniec, nie spodziewała się jednak, że zamiast słów wznoszących o rozpad małżeństwa, podniesie słowa przemowy na urokliwym, alpejskim cmentarzu.

Blaise Wilde zmarł dwudziestego trzeciego lutego, pięćdziesiątego siódmego roku.
Miał trzydzieści jeden lat, zostawił żonę i dwójkę dzieci, a tuż obok niego - niewypowiedziana, skryta w głębi matczynego serca, tkwiła nienarodzona Rosalie, którą straciła wraz z dobijającymi wieściami. Poszukiwania nowego sensu, nowego życia pozwoliły brunetce zrozumieć to, co niegdyś straciła. Powrót do Anglii był naturalny, gdy jej pierworodny - jedenastoletni wówczas - edukował się bezpiecznie pod okiem jej przyjaciół z porzuconej pracy, a znajomości pozwoliły na wykreślenie z dokumentów niewygodnego nazwiska. Opuściła Francję jako Hazel Wilde-Boisselier, czarownica półkrwi, a to zaś pozwoliło jej na zachowanie stosunkowo bezpiecznego statusu, który mniej bezpiecznie pragnęła zszargać. Ledwie miesiąc po powrocie zaczęła nurkować wśród znanych sobie czarodziejów, aby dotrzeć do miejsca, w którym w istocie mogła pomóc. Postawiła wszystko na jedną kartę, tak jak na jedną kartę stawiała swoje poglądy. W imię ich i wolnej od opresji ojczyzny pragnęła działać - naturalnym było, by po dwunastu latach kłamstw, trafić do miejsca, gdzie sama prawda oblekała w obrzydlistwa, a kłamstwo podnosiło zlęknione umysły.

Grała całe życie, od momentu gdy w łzach dowiedziała się o opresjach na jej rodzinie, aż po chwile uniesień sponiewierające boleśnie młody, wówczas wyjątkowo młody umysł. Teraz, miała zagrać najlepszą możliwą kartą, ledwie rok po powrocie do spowitej bólem ojczyzny. Teraz, po latach, rozumiała ją bardziej niż kiedykolwiek.