Spoglądam na ludzi tak jak na budynki. Z każdej strony szukam wejścia, przeglądam szpary w oknach i odgarniam siłą zasłony, jakimi pragną zakryć swoje grzeszki. Moja pierwsza sypialnia udekorowana była przez rodziców, ja sama zaś zbyt młoda żeby wtrącić do tego własne trzy grosze. Drewniana kołyska, która szybko przekształciła się w małe łóżeczko wystrugane przez mojego ojca, dziergane na szydełku koce - cudowne sploty mojej matki, lubię myśleć, że to po niej odziedziczyłam smukłe i długie palce u dłoni, a wreszcie też, nieodzowny element dekoracji od najmłodszych lat - rysunki. Zaczęło się tak jak u wielu innych dzieci, od niepozornych woskowych kredek i farb wygrzebanych na strychu naszego domu w Ottery St. Catchpole. Wyraźnie pamiętam pierwszy mój “wyjątkowy” malunek, nie tylko pod względem kompozycji, ale też swoich magicznych właściwości w postaci ruchomych postaci, zwiastujących nadejście przebudzenia czarodziejskich mocy.
Byłam ciekawską, ale wciąż nieco nieśmiałą kilkulatką, a u spódnicy swojej sukienki uczepionego miałam Uriena - mojego młodszego brata. Jego zawsze malowałam czerwienią, tak jak czerwone były jego urocze małe usta i policzki, gdy wspólnie biegaliśmy za ojcem po folwarku. Dima przedstawiałam tylko z pomocą węgla, tak bowiem kojarzyły mi się szerokie ojcowskie barki, rzucające bezpieczny cień na drogę przed nami.
Były auror, bystry człowiek, ale też, być może przede wszystkim, doskonały ojciec. On jako pierwszy nauczył mnie pływania w pobliskim stawie, to z nim też podczas leniwych wakacyjnych wieczorów przeglądałam domowe księgi, ucząc się podstaw ekonomii. Gdybym miała opisać pana Weasleya niczym budynek, powiedziałabym że to twierdza o solidnych fundamentach, za wysokim murem jednak skrywająca cenny skarb swojego złotego serca.
Podobnie musiała myśleć o nim moja matka, nigdy bowiem nie spotkałam mądrzejszej osoby od niej. Po wielu latach edukacji, nauki w towarzystwie mistrzów najróżniejszych dziedzin, wciąż jestem pełna zachwytu dla jej życiowej zaradności. Jako młoda dziewczyna odważnie podjęła decyzję o rezygnacji ze swoich marzeń i rozkwitającej kariery zawodniczki Harpii z Holyhead, a zrobiła to przez i dla mnie samej, wtedy już trzymając mnie pod swoim sercem. Elaine zawsze widziałam w złocie, nawet jeśli nie miałam na myśli materialnego bogactwa ornamentów. Szkicowałam jej delikatne rysy, wodziłam farbą po promieniach słońca wpadających przez kuchenne okno, a przy okazji też na boku kartki zapisywałam kolejne składniki przepisu na rodzinną chlubę - jesienny gulasz.

Spoglądam na ludzi tak jak na budynki. Z każdej strony szukam wejścia, przeglądam szpary w oknach i odgarniam siłą zasłony, jakimi pragną zakryć swoje grzeszki.

Spoglądam na ludzi tak jak na budynki. Z każdej strony szukam wejścia, przeglądam szpary w oknach i odgarniam siłą zasłony, jakimi pragną zakryć swoje grzeszki.

Spoglądam na ludzi tak jak na budynki. Z każdej strony szukam wejścia, przeglądam szpary w oknach i odgarniam siłą zasłony, jakimi pragną zakryć swoje grzeszki.