10 lipca 1958

Nocne niebo od tysięcy lat zaskakuje i zachwyca. Nauczyliśmy się podróżować dzięki mapom nieba, czytać z konstelacji gwiazd, a księżyc służy jako kompas - nie tylko w czasie wilkołaczych przemian, ale również jako alchemiczny wskaźnik jakości warzonych dekoktów i wskazówka podczas pokazów wróżbiarstwa. Naturalnym więc jest dla nas zerkanie w stronę czarnego nieboskłonu, przyglądanie mu się ze wzruszeniem czy podejmowanie prób czytania przyszłości z ciał niebieskich zawieszonych na nich. Obawy nie doskwierają nam, jeśli unosimy swe podbródki, gwiazdy i księżyc wciąż istnieją, zawieszone w powolnym tańcu niczym maleńkie papierowe światła na czarnym pergaminie nieba. Widzimy je każdej nocy i żegnamy każdego poranka, stały się w ostatnim czasie jedynym stabilnym elementem zmieniającej się gwałtownie rzeczywistości. I również one zawiodły.

Niezmierzona czerń

Nad ranem 3 lipca niebo, które dotąd znaliśmy pojaśniało światłem zupełnie nieznanym, zdawać by się mogło, absolutnie pramagicznym, napełnionym ładunkiem energii tak ogromnym, że rozświetliło nocne niebo niczym słońce. To magiczne zjawisko zachwiało znanym nam dotąd porządkiem, wlewając strach w serca wszystkich obywateli Wielkiej Brytanii. Po serii anomalii, wciąż grzmiących echach ataków cienistych potworów i magometeorologicznych wahań staliśmy się świadkami kolejnych wydarzeń mających wpływ na nasze życie, a być może długotrwale i zdrowie. Badacze zjawisk niebieskich są szczerze zaniepokojeni owym ciałem, a choć nadano mu już odpowiednie miano, by strach przed nieznanym zniwelować, to wciąż grono najmądrzejszych i najbardziej przenikliwych umysłów nie jest do końca pewne, jak to odbije się na magicznej społeczności. Pragniemy jednak uspokoić zatrwożone umysły czarodziejów i czarownic - badania wciąż są przeprowadzane ze wszystkich skrawków hrabstw, które dają najlepszy pogląd na ruch, masę, energię i zachowanie tego nieoczekiwanego spotkania kosmosu z brytyjskimi ziemiami. Dziękujemy lordom oraz namiestnikom hrabstw Hampshire, Norfolk, Northumberland, Lancashire, Herefordshire, Warwickshire, Buckinghamshire oraz Huntingdonshire. Szlachetna gościnność naszych Panów zostanie wynagrodzona.

Zjawisko, jak widzą państwo powyżej, nosi od dnia 3 lipca nazwę Corpus caeleste levitans - z języka łacińskiego "corpus caeleste" oznacza (w terminologii astronomicznej) ciało niebieskie, a "levitans" zjawisko lewitowania obiektu nad ziemią, co bezpośrednio przekłada się na jego istotę. Obiekt ten nie jest meteorytem, asteroidą ani gwiazdą, nosi znamiona wszystkich tych zjawisk (i wielu innych), przez co nie możemy oddać w pełni jego budowy, masy ani zachowania. Znana jest nam powszechnie pod nazwą spadającej gwiazdy lub komety, jest to jednak miano niedokładne, poniekąd o zafałszowanej wizji zjawiska. Na potrzeby referatu będziemy posługiwać się nazwą łacińską, najbliższą tego kuriozum.

Corpus caeleste levitans charakteryzuje się wieloma cechami: nie jest w stanie przez dłuższy czas zostać w jednym miejscu - jej światło najjaśniejsze było na terenie hrabstwa Bedfordshire, skąd również udało nam się pozyskać tak szczegółową fotografię ("O konsekwencjach" czytaj poniżej). Trajektoria lotu zakrawa o ślad podobny do poruszania się po ziemskiej orbicie, jednak w pewnych porach, nieokreślonych do dziś dzień, zmienia go, mknąc prędko przez nieboskłon i zostawiając za sobą warkocz iskier, innym razem unosząc się i opadając, przecierając szlak niepokojącym wyciem niby wyrwanym z baśniowych kart pełnych grozy. Wciąż jednak z nami jest, nie opuszcza nieba, zatacza po nim kolejne kręgi i rozpościera za sobą warkocz gwiezdnych iskier, które zaglądają swym światłem do domostw. Ciężko nam powiedzieć, jaka siła aktualnie pcha ją ku podobnym wybrykom - to słoneczne wybuchy stają się dla niej napędem, ciemna strona księżyca, której nie uda nam się nigdy poznać, czy gwiazdy posiadające cenną, skradzioną światłu energię?
Nie znamy niestety dokładnej masy oraz rodzaju energii magicznej, jaką jest wypełniona osobliwość, są to dane dla nas nieczytelne i niejasne, nawet po przeprowadzonych wielu badaniach i wielogodzinnych obserwacjach. Wiemy jednak to, co widzi gołe oko - Corpus caeleste levitans emituje magię, której fale rozchodzą się promieniście, widzialnie marszcząc nieboskłon niczym taflę jeziora, co przeraża nawet nas, najbardziej rozsądnych wśród badaczy. Jej światło rozwarstwia się przypominając przepuszczone przez pryzmat, jednak nie dostrzeżemy tam faerii barw a zaledwie kilkanaście, jak nie kilkadziesiąt odcieni szarości oraz dominującą, oślepiającą biel. Wiemy, że jej energia będzie miała na nas wpływ - nie mówimy tu już tylko o szlachetnym społeczeństwie czarodziejów, ale i o mugolach. Ich ciała są kruche i słabe, a ilość energii, którą będą mogli przyjąć, istotnie może zszokować nas wszystkich. Istnieje szansa, że wzbudzi to w nich niewytłumaczalną agresję, z ich ust potoczy się piana, a dłonie będą zawistnie sięgać do naszych szyi, by zabić. Uważajmy. Dziś jeszcze bardziej.

Wciąż nie wiemy, jakie mogą być długoterminowe następstwa tego zjawiska, głównie związane z mocą, jaką emituje, ale liczne badania doprowadziły nas do dolegliwości odczuwanych (z wielkim prawdopodobieństwem) w związku z obecnością nad dachami naszych domów Corpus caeleste levitans, pojawiających się nagle i objawiających się intensywnymi dolegliwościami. Najczęstszym sygnałem były nudności, zawroty głowy, tracenie równowagi na prostej drodze oraz zaburzenia widzenia (obiekty badawcze skarżyły się na tracenie kolorytu przedmiotów, które do tej pory posiadały wyraziste barwy; widzenie podwójne oraz poczwórne; zatracenie przez źrenicę zdolności akomodacji), bezsenność, lęk i melancholia. Rzadziej zgłaszano nam suchość w ustach, zaburzenia węchu, gorączkowanie i dreszcze, halucynacje i lunatykowanie, jednak i takie się zdarzały. Najrzadziej donoszono nam o nadmiernej potliwości, nagłym ustaniu mowy, braku kontaktu z rzeczywistością i katatonii. Nie wszystkie objawy pojawiały się natychmiast po ujrzeniu czy ekspozycji zjawiska, różniły się również w zależności od płci oraz wieku, jednak nie należy żadnego z powyższych bagatelizować. Ryzyko w każdym przypadku jest ekstremalnie wysokie. Prosimy zachować wszelkie środki ostrożności.

Od początku naszego artykułu jesteśmy z państwem absolutnie szczerzy i z takim komunikatem również go zakończymy. Nie mamy jeszcze pełnych wyników badań co do tego, czym dokładnie jest Corpus caeleste levitans, nie jesteśmy w stanie określić jego dokładnej struktury, minerału, z jakiego jest zbudowana, czy rodzaju magii, jaki ją wypełnia, jednak wiemy jedno - zagraża każdemu z osobna i całej magicznej społeczności zamieszkującej Wielką Brytanię. W jaki sposób się bronić przed zjawiskiem? Jeśli w nocy obudzi nas nieprawdopodobnie jasne światło, natychmiast wstańmy z posłania i zasłońmy wszystkie okna w domu, a drzwi zaryglujmy, by żadna siła nie mogła nam zagrozić - siła Corpus caeleste levitans może mieć również wpływ na faunę i florę, której nie sposób kontrolować. Wszelkie niepokojące sygnały dobiegające od członków naszych rodzin albo ze świata, który do tej pory doskonale znaliśmy, zgłaszajmy redakcji Horyzontów Zaklęć. Nasi badacze i magoastrolodzy dołożą wszelkich starań, by nie tylko wytłumaczyć osobliwość, ale również i możliwie jej przeciwdziałać.