Czy tak samo by się czuła, gdyby to Aleksei zdecydował się ożenić, uwić własne gniazdo? W pewien sposób Ramsey był jej bratem, wypełnieniem luki, kochała go jak młodsza siostra i zdarłaby skórę z własnych palców, gdyby okazało się, że stroje były im potrzebne na dziś wieczór.

Zwodziły wzrok, uwodziły lekkimi, szerokomi, rozkloszowanymi rękawami, które u samego dołu były spienione niczym grzywy fal obmywających wystające spod wody głazy; były tak przewiewne, by ochładzać, zamiast podnosić temperaturę ciała.

Przywykł do innych rzemieślników i artystów, którzy rozstawialiby go po kątach, pomiatając wkraczającym w dojrzałość mężczyzną? Posiadał tak miękki kręgosłup, że nie był w stanie zawalczyć o godność? Nie zdziwiłaby się, gdyby tak było, tamtego dnia nawet jej nie oddał.

Bydlę w tej formie przerażało ją niewiele mniej. Straciło zdolność wydarcia z niej życia byle spojrzeniem, skazane na obserwowanie świata z nieznanej dotychczas perspektywy, zamknięte w kształcie, jaki do niego nie należał, ale nawet teraz byłoby gotowe podziobać ją do krwi, gdyby na to pozwoliła.

W ręku Yeleny znalazł się ołówek, poczęła szkicować szybko, sprawnie. Jeśli Varya miała w sobie wyobraźnię, powinna zobaczyć jej oczyma ten obraz, siebie w myśliwskim stroju projektu kuzynki, jednak na wszelki wypadek Yelena zdecydowała się wesprzeć jej pojętność rysunkiem.

Nie musiała nosić we włosach liści czy gałązek. Ten świat chciała pokazać jej Yelena, to, że możliwe było połączyć jedno z drugim. Nieco mocniej ścisnęła jej palce i uśmiechnęła się krzywo, jak lis, który zakradał się do kurnika, wietrząc sowitą obławę.

Odstręczała ją wulgarność jego języka i ta pozbawiona refleksji nonszalancja, z jaką zaakceptował okoliczności zaordynowane przez niestabilną magię teleportacji. Yelena nie wyobrażała sobie, że będąc na jego miejscu mogłaby postąpić w ten sposób..

Nie mogła nie pomyśleć, że w szaleńczym, niemalże spazmatycznym tańcu młodych dziewcząt lepiej sprawiłyby się suknie bardziej dramatyczne, bardziej magiczne, mroczniejsze, choć rozumiała, że biel miała za zadanie podkreślić ich czystość, dziewiczość.

Podobne rysy, jednak młodsze, podkreślone ciepłem słońca witanego nad zalesionym urwiskiem; drżące na smaganym wiatrem lustrze leśnego jeziora; obserwowane z boku podczas leniwego wylegiwania się na porośniętych mchem kamieniach zamierzchłych ruin, większych od nich samych.

W posrebrzanym blasku księżyca tańczył jednak z nią, z nią, z nią. To do niej lgnęły jego silne ramiona zamykające ją w spragnionym uścisku, to jej uszy słuchały nierównego oddechu wyślizgującego się z piersi, to w jej postaci zagubił się już jego zapach.

Zatoną w jeziornej otchłani, tym razem nie sięgnie po nie silna dłoń Goyle'a; niewyłowione i na wieczność zagrzebane w mule, mogłyby przynajmniej prezentować się nienagannie podczas spędzanej tam wieczności.