Życie bywało różne, raz lepsze raz gorsze a innym razem się szybko kończyło. Wielu jednak pozostaje zgodnymi z tym, że urodzić się w rodzinie Dellany to dar życia i automatyczny brak problemów. Astreith Dellany miał właśnie to szczęście należeć do kręgosłupa rozległej rodziny, która swymi wpływami wielu onieśmielała. Potężna familia ze swym centrum w Yorkshire była powszechnie znana i szanowana przez wielu. Astreith miał przed sobą dość proste zadanie życiowe – rozwijać się szybko, imponująco i zostać wpływowym czarodziejem by przynosić rodzinie dumę. Niestety od najmłodszych lat Astreith nieco zbaczał z kursu. Naturalnie był niezwykle bystry i spostrzegawczy, jego intelekt przeganiał wiek jednakże interesowały go inne rzeczy niż strikte nauka czarowania. Kochał podróże w nieznane, często wymykał się nocami na spacery. Poznawał podczas swych tułaczek dzieciaki z szemranych rodzin, które trudziły się fachem jakiego Dellany nigdy by nie zaakceptowali. Jednakże rodzicie Dellanego dość szybko odeszli z tego świata, a sprawcy nigdy nie zostali odnalezieni. Jedynym faktem było to, że zabiła ich magia, czarna magia.


Po tych wydarzeniach, Dellanego przygarnęła dwójka czarodziejów z rodziny, dość doległe wujostwo, dając mu tym samym dom i szanse na normalne życie.  Astreith od najmłodszych lat był zwolennikiem walki z czarną magią, czasami jednak posuwają się do jej zrozumienia poprzez praktykę. Uważał, że w ten sposób łatwiej będzie mu się jej przeciwstawić. Stąd podczas całej swojej przygody jako studenta, a później Aurora, Astreith wykazywał skłonności do często używania mocno ofensywnych i raniących zaklęć w walce z bezwzględnymi przeciwnikami.  Spotykało się to z dwojakim przyjęciem, ale chłopakowi nigdy nie można było odmówić skuteczności, ale o tychże aspektach jego natury jeszcze na pewno w jego krótkiej historii należy wspomnieć. Nad jego łóżkiem mimo, że nie mówił wiele o swoich planach, leżały wycinki z gazet których nagłówki traktowały o akcjach aurorów, a to prowadziło do jednego wniosku. Jego odwiecznym marzeniem było wcielenie w szeregi aurorów, chciał służyć na pierwszym froncie jako siła, z którą trzeba się liczyć. Nigdy nie zdradził swoich pro ministerskich zrywów mimo, że wiele razy pytano go jaką ścieżkę kariery zamierza obrać po ukończeniu szkoły. Już wtedy wiedział, że lepiej samemu nie mówić zbyt wiele, za to słuchać uważnie wszystkich innych.

Chłopak mimo wszystko odbył naukę w Hogwarcie, gdzie w Slytherinie każdy rok kończył z wyróżnieniami. Jako otwarty umysł, Astreith maczał palce w czarnej magii, co już wiemy, bowiem uważał, że w poznaniu taktyki wroga leży klucz do jego pokonania. Później czarna magia stała się też powodem przydomków chłopaka oraz jego nieetycznych metod walki. Astreith nie jest osobą ani dobrą, ani zepsutą do szpiku kości, ale walka i śmierć nie są mu obce i nie boi się z nimi zmierzyć. Już w wieku 14 lat powoli był wprowadzany w ministerstwo, często bywał tam w nagrodę za wyniki w nauce czy też podczas dni otwartych. Podpatrywał, uczył się, zapisywał, zapamiętywał.

Chłopakowi udało się wzorowo zaliczyć testy aurorskie i jako jeden z młodszych dołączył w ich szeregi. Przez lata pełne sukcesów nie zaprzestał studiowania każdej dziedziny magii chociaż by teoretycznie. W tych niebezpiecznych czasach Astreith wyrobił sobie renomę bezwzględnego i kontrowersyjnego aurora. Odpłacał swoim przeciwnikom w równych proporcjach potrafiąc walczyć na śmierć i życie uciekając się do zagrywek równych oponentowi. Co go napędzało? Strach przed śmiercią. Wiedział, że jeśli chce przeżyć musi wciąż się rozwijać, musi wiedzieć wszystko co niezbędne by bronić siebie oraz innych. Odwaga napędzała strach i na odwrót. Jedni głęboko podziwiali Astreitha, inni zaś szemrali po kątach na jego metody. Nikt jednak nie potrafił odebrać mu procentu cel zapełnionych w Azkabanie i właśnie to się liczyło. W wolnych chwilach studiował stare pisma, odwiedzał miejsca z legend by rozwijać swoje pasje poszukiwawcze. Zdołał zebrać sporą kolekcję rzeczy, które z przymrużeniem oka można była nazwać artefaktami.  Być może jego kariera pokierowała by go na wyższe stanowiska, jednak z uwagi na to, że był znany właśnie ze skuteczności i bezwzględności działania, zawsze znajdował się w terenie. Bywał tam, gdzie nie zapuszczał się już nikt balansując na krawędzi życia i śmierci. W wieku 25 lat wpadł w ręce grupy wyjątkowo niebezpiecznych czarodziejów gdzie poddano go torturą, które jednak nie złamały jego siły woli. Uznany za zaginionego mimo wszystko powrócił z istotnymi informacjami. Nawet te wydarzenia nie złamały ducha we wciąż młodym wówczas Astreithu, który nie zgodził się na przesunięcie do mniej wymagających zadań na czas kuracji. Gdy nadeszły mroczne czasy, a Ministerstwo nie było już tym czemu on sam hołdował, Astreith zaczął działać na własną rękę mając nadzieję znaleźć grupy do współpracy i pozostać największą bolączką czarnoksiężników. Lata później Astreith jest przede wszystkim kojarzony jako chodząca legenda – wciąż aktywny największy koszmar czarnoksiężników mimo. Że już nie z ramienia zniszczonego ministerstwa.