Od dziecka miałam smykałkę do sprawiania kłopotów. Passę tę rozpoczęłam dość wcześnie, bo już w dniu, w którym zafundowałam mojej rodzicielce skurcze tak silne, że biedaczce nie pozostało nic innego jak przedwcześnie wypuścić mnie na zewnątrz. Z perspektywy czasu żałuję podjęcia tej decyzji. Raz, że tamtego feralnego poranka służba dopiero co założyła świeżo wykrochmaloną pościel, która nigdy już nie odzyskała swojego dawnego blasku, a dwa, że świat, do którego było mi tak śpieszno, wcale nie okazał się być lepszym miejscem od ciepłego łona matki.

Odkąd sięgam pamięcią, nie znosiłam naszego domu i korzystałam z każdej sposobności, by się z niego wyrwać. W niczym nie przypominał piernikowych chatek z lukrowanymi oknami, o których do snu opowiadała nam poczciwa pani Salley, a już z pewnością nie było w nim miejsca na śmiech, jakim obdarowywali się bohaterowie czytanych przez nią baśni. Niewiele pamiętam z wczesnego dzieciństwa, ale nigdy nie zapomnę, jak głucha cisza potrafiła całymi dniami przetaczać się przytłaczającym echem po kamiennych komnatach naszej rezydencji i jak spojrzenie ojca, równie chłodne jak jej mury, w jednej chwili potrafiło stłumić odgłosy nawet najlepszej zabawy.

Ale podobno nie zawsze tak było. Kiedy z ust mamy po raz pierwszy wymsknęło się imię Jeziora, Mare i ja posłałyśmy sobie tylko skonfundowane spojrzenie. Wkrótce wtórowałyśmy sobie nawzajem, próbując dociec prawdy, która – jak obie byłyśmy przekonane – po prostu nam się należała, ale gdy alabastrowe policzki mamy nagle zalały się rzęsistymi łzami, żadna z nas nie musiała już pytać o nic więcej. Później nieraz łapałam się na tym, że wyklinałam w myślach Lacusa za to, że z jego winy straciłam nie tylko brata, ale na wiele lat także i rodziców.

— Czasem chciałabym być chmurką — zdarzało mi się zwierzać siostrze. — Po prostu unosić się beztrosko i płynąć tam, dokąd zabierze mnie bryza.
Mięśnie twarzy Mare zawsze dokładały wówczas wszelkich starań, by nie rzucić w moim kierunku spojrzenia, które jednoznacznie sklasyfikowałoby mnie jako wariatkę. Zdecydowanie lepiej ode mnie odnajdowała się w roli młodej damy, ale nigdy nie dała mi choć pół powodu, abym czuła się z tego tytułu gorsza. Brakowało mi jej gracji w operowaniu igłą i cierpliwości do nawlekania na nią kolejnych nici, a melodie, jakie grała moja harfa, przypominały raczej pisk wygłodniałego hipogryfa aniżeli ćwierkanie skowronka.