First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Zabieranie urokliwej szlachcianki na amatorski mecz nie było zbyt rozsądnym pomysłem na randkę, ale przecież Benjamin nie próbował zdobyć serca Venus. Zdecydowanie nie należał do grona romantycznych arystokratów, obsypujących wybrankę prezencikami, komplementami i wieczną adoracją. Traktował Parkinsonównę bardzo równo: jak swojego dobrego kumpla w wersji żeńskiej, przy którym może i żartował trochę łagodniej, ale nie zamierzał całować ziemi pod jej stopami. Za to samą blondynkę już tak - jeszcze chwilę temu nie mógł oderwać od niej spragnionych warg, teraz spierzchniętych i zdystansowanych. Znajdowali się w końcu wśród ludzi, na razie bardziej skoncentrowanych na trybunowym towarzystwie niż wydarzeniach z grząskiego boiska. Benjamin musiał się więc mieć na baczności: publiczne obłapianie arystokratki przez dwumetrowego brodacza nie spotkałoby się z entuzjazmem. Kto wie, może nawet zostałby wyzwany na honorowy pojedynek o niewinną cześć Venus? Właściwie chętnie wgniótłby w błoto jakiegoś wyfiokowanego paniczyka - na przykład tego, któremu teraz Parkinson milusio kiwała głową - gdyby nie nastrój niezwykle pacyfistyczny. Miłość jednak łagodziła obyczaje, zwłaszcza tak satysfakcjonująca jak ta, uprawiana z Venus.
- Oczywiście, że niesamowite. Przecież nie zabrałbym cię na jakieś podrzędne, nudne wydarzenie z fruwającymi amatorami - odparł z podobną śmiertelną powagą, w końcu znajdując dla nich miejsce na szczycie trybun, gdzie na razie było mniej tłoczno. Kto by pomyślał, że jakieś podwórkowe rozgrywki przyciągną tyle osób. Zapewne zagorzałych fanów Quidditcha - dlatego też kilka głów odwracało się w ich stronę ciekawie, chociaż Ben wolał tłumaczyć to zainteresowanie urodą Venus niż swoją zardzewiałą gwiazdorskością. Wiedział, że tamten mecz przeszedł już do historii: krew i bójki sprzedawały się w powojennym, uładzonym okresie najlepiej.
- Ten dziwny tłum, moja droga, będzie pewnie próbował przerzucać kafla, łapać znicza i unikać połamania kości przez tłuczki. - rozpoczął swoją trenerską opowieść, kiedy już zajęli miejsca na nieco chwiejnej ławce. Ciągle wpatrywał się raczej w Venus, uśmiechając się nieco widząc jej zdegustowaną minę. I strój, zachwycający kolorystyką, jednak zupełnie niepasujący do parujących zgnilizną mokradeł. Urocza. Na tyle, że nie mógł powstrzymać się przed dotknięciem przelotnie jej odsłoniętego uda - tak korzystając z względnej prywatności ostatniej ławki na butwiejących trybunach. Fakt, że Venus działała na niego w ten wspaniały sposób, sprawiał, że życie wydawało się naprawdę piękne. Był przecież całkiem normalnym mężczyzną, zachwycającym się urodą swojej kochanki i rychłymi rozgrywkami Quidditcha. Zerknął w końcu na boisko, próbując wyłapać z tłumu graczy Tristana. Kiedy już go zauważył, pomachał mu przyjacielsko, chociaż w połowie tego gestu ktoś inny przykuł jego uwagę. Jego ulubiony muzyk z wyższej estetycznej półki kompletnie nie pasował do podmokłego obrazka pogodowej nędzy i rozpaczy. Benjamin zagryzł wargi, szybko przenosząc wzrok znów na Venus, jego zbawicielkę z ogrodu niemoralności. - To nie będą rozgrywki z górnej półki, ale na pewno znajdziesz jakiegoś przystojniaka do podziwiania - powiedział niemal opiekuńczym tonem, łamiąc jednak swoje przyrzeczenie absolutnego wpatrywania się w błękitne oczy Venus. Boisko przyciągało jego uwagę coraz bardziej. Destrukcyjnie, bo kiedy zawodnicy przygotowali się do startu, oprócz przeklętego Parysa zauważył także swojego dawnego najlepszego przyjaciela. Złapał jego spojrzenie, nie reagując jednak w żaden sposób. Kompletna obojętność znudzonego życiem widza, bardziej zainteresowanego śliczną blondynką u swojego boku niż jakimikolwiek brutalnymi animozjami z przeszłości. Przynajmniej takie chciał sprawiać wrażenie.

Ech wszyscy do grania zbierali się jak sójki za morze, co odnotowałem ze znacznym niezadowoleniem. Na normalnym meczu takie rzeczy nie miałyby miejsca, tutaj jednak na boisku pośród profesjonalnych graczy znalazła się duża grupa amatorów, a niektórzy z nich wydawali się być mocno zagubieni. Swoje pozorne zagubienie wywołane zasadami gry Quidditcha doskonale za to udawała Venus, którą me oczęta ujrzały niedługo po zajęciu miejsc. Jakiś brodacz, zdecydowanie zbyt bardzo się spoufalając, wskazywał jej po kolei obręcze i ludzi, jakby była na meczu pierwszy raz w życiu, a moje brwi zmarszczyły się w konsternacji. Nie wypadałoby jednak przyznać, że coś skręciło mi się w żołądku na widok blondynki i jej towarzysza, a ciśnienie w moich żyłach poszybowało w górę, dlatego też wróciłem do uważnego studiowania grających dziś zawodników, uśmiechnąłem się krótko, lokalizując mojego kuzyna i kiwnąłem głową, słysząc słowa Amodeusa.
- Cóż, mam nadzieję, że przynajmniej mile nas zaskoczą ożywioną rozgrywką. - skoro jak na razie całokształt meczowych doświadczeń szedł na minus, oby akcja nie pozostawiała zbyt wiele do życzenia.
- Cerys! Dołączysz do nas, moja droga? Nie wiem czy mieliście przyjemność się poznać. Panna Cerys Greengrass, kuzynka Linette, panicz Amodeus Prince, przyjaciel wszystkich możliwych Averych. - żeby formalnościom stało się zadość, po przywitaniu naszej uroczej towarzyszki dokonałem zapoznania, wybijając tym samym z głowy Mośka teorie spiskowe co do agencikowych romansideł hehe. - Niestety, rozczaruję cię, dzisiaj to Soren ma sto procent mojej uwagi. - taki to (okazjonalnie) wierny jestem Linette. Uśmiechnąłem się lekko i tylko tak wzrok mój powędrował ku blondynce, która wpadła na barierkę w pierwszym rzędzie i która usiadła możliwie jak najdalej od reszty kibicujących. Dlaczego jej twarz wydawała się być znajoma? Ponownie zmarszczyłem brwi i przysięgam, jeśli tak dalej pójdzie, niedługo sam będę musiał zainwestować w przeciwzmarszczkowe kremu panny Parkinson. Ciężkie życie agenta 00Ejwery.

Kapitanem ich drużyny była Gwen, Tristan przyglądał się jej z daleka jeszcze nim zebrali się wszyscy, gdy w zamyśleniu przemierzała grząski grunt murawy prowizorycznego boiska. Wiele o niej słyszał i niejeden raz widział ją na boisku, musiałby być ślepy, żeby nie zrobiła na nim wrażenia jako Harpia. W jego drużynie było wielu zawodowców - właściwie... wszyscy oprócz niego i Padraiga? Dość krytycznie przyglądał się kolejnym pojawiającym się personom. Melvin - kolejna gwiazda, Soren - Avery... i Selina. Nie widział jej długie lata, zabawny moment na odnowienie znajomości. Charlusa Pottera kojarzył wyłącznie jako męża Dorei Black, ale wyglądał, jakby wiedział, do czego służyła miotła. Nie czuł się do końca pewnie w tym składzie, nawet w kilkuosobowych sparingach nigdy nie grał na pozycji... szukającego. Był wysoki, krzepki, dobrze zbudowany i ciężki - daleko było mu do zwinności... Clarissy. Druella, Diana i Leonard trafili do przeciwnej drużyny, trochę żałował - choć dawno nie grał przeciwko siostrze, a bez pałki będzie mu stanąć naprzeciw niej o wiele łatwiej. Wysłuchał przemowy pani kapitan w milczeniu, wspierając się o trzon miotły, choć słowa nie bardzo do niego trafiały. Zbyt dużo kłębiło się w nim splątanych myśli.
Przed rozpoczęciem meczu skinął głową Selinie, usiłując uchwycić jej spojrzenie; to spotkanie wymagało dłuższej celebracji, ale teraz nie było już na to czasu - mieli przecież zacząć grać. Położył dłoń na ramieniu Padraiga, życząc mu powodzenia.
Nie spodziewał się widowni, nawet, jeśli było to raptem kilka zgromadzonych osób - dostrzegł wśród nich jednakże persony, których bynajmniej się tutaj nie spodziewał. Przez dłuższą chwilę przyglądał się Cerys, z tej odległości nie widział, czy ma już na palcu pierścionek. Uniósł dłoń, żeby powitać Bena, kiedy go zauważył i wcale nie dał po sobie poznać ukłucia zazdrości, kiedy dostrzegł jego towarzyszkę - co oni do diaska robili razem? Z nieco większą powściągliwością oraz szlachecką manierę, w którą Tristan przeszedł nadzwyczaj płynnie, skinął głową Venus. Na koniec zwrócił się do przeciwnej drużyny, w oczekiwaniu na rozpoczęcie witając się z siostrą oraz kuzynostwem - cieszył się, że Leonard dał się namówić, z nim też właściwie wcale się ostatnio nie widywał.
Wiedział, że jego duch walki rozbudzi się dopiero, gdy siądzie na miotle, przysiadł z boku celem napastowania miotły.

* Z tego co wiem, w drużynie Diany, wykruszył się Leo - ścigający, więc ten, tego..przygarnijcie mnie!*

Inara na co dzień nie zajmowała się oczywiście Quidditchem. Lubiła popatrzeć, w szkole oczywiście trochę śmigała i podobno nawet miała do tego dyg. Jednak wybrała inną drogę, alchemiczną.
Na zorganizowany mecz przybyła więc wstępnie, jako kibic. Nie był to żadne z zawodowych, organizowanych, ale miło było choć przypomnieć sobie ten pęd, który - zdecydowanie przypominał trochę jazdę konną. Możliwe, że dawało jej to, pewną dodatkową wprawę, podczas stabilnym utrzymywaniu się na...kijku. Chęć kibicowania zmieniła się, przynajmniej w momencie, gdy nie usłyszała o brakującym zawodniku w jednej z drużyn. I oczywiście nie byłaby sobą, gdyby pod wpływem impulsu, nie poleciała ze swoim zgłoszeniem... Nie mogła przecież odmówić!
Weszła na prowizoryczne boisko, szukając kapitana drużyny - Diany. Była zdecydowanie podekscytowana. Jakież było jej zdziwienie, gdy kątem oka dostrzegła, bardzo znajomą sylwetkę, Tristan - sam don Juan De Rosier, jak go za czasów szkolnych nazywała. Jej usta wygięły się w radosnym, acz nieco złośliwym, czy łobuzerskim uśmiechu. Nie był to czas na rozmowy, ale może uda jej się złapać go później?. Podeszła do swojej drużyny, przyglądając się poszczególnym osóbkom. Obdarzyła obecnych zawodników, jeszcze szerszym, niż przed chwilą uśmiechem. Kolejne wyzwanie podjęte!
- Przybywam do was z amatorską odsieczą, podobno brakuje wam ścigającego? - możliwe, że drobna postać Inary nie robiła szaleńczego wrażenia. Jednak nie była delikatnym stworzeniem, na jakie wyglądała. Lata nauki szermierki, czy jazdy konnej, zdecydowanie wyrobiły w niej odpowiednie umiejętności, czy talenty. Może nie będzie błyszczeć, jako gwiazdka meczu, ale da z siebie wszystko, by mecz był udany! W końcu...miała okazję użyć, czy też wyładować skumulowane emocje i energię. Tak, to będzie dobry mecz, niezależnie od wyniku!. Wciąż więc, niepowstrzymanie, usta wyginały się radośnie.

Nie pamiętał kiedy po raz ostatni przebywał na terenie Queeriditch Marsh. Okres ten można było zaliczyć już do dekady, a nawet jeszcze dłużej, wliczając w to fakt, że Rudolf rozpoczął podróżowanie po Europie w poszukiwaniu sportowych wrażeń jeszcze nim ukończył edukację w Instytucie Magii Durmstrang. Przebył Wyspy Brytyjskie wzdłuż i wszerz w poszukiwaniu sportowych wrażeń. Przeczesał wzrokiem okolicę, nie zwracając uwagi, że sportowe buty zatapiają mu się w coraz bardziej grząskiej glebie, która bardzo miernie imitowała sportowe boisko. Deszcz siąpił coraz mocniej, jednak chmury wiszące bardzo nisko nie zapowiadały większej ulewy. Wilgotny klimat nie przypominał w zupełności wakacyjnych upałów, jakie pozostawił w Badenii Wirtembergii, co więcej, był dość miłą odskocznią od skwaru palącego płuca podczas treningów Sokołów, które przeszły już do przeszłości. Otwierał się przed nimi nowy rozdział, a podwórkowy mecz Quidditcha był dobrym pretekstem do rozpoczęcia sezonu. Nie traktował go jednak na tyle poważnie, by wkładać z tej okazji strój reprezentacyjny drużyny. Miał na sobie szatę treningową, w neutralnych barwach, jednak niepozbawioną jego nazwiska widniejącego na plecach, które bielą odcinało się na tle ciemnego materiału – Brand. Na głowie miał założone już gogle potraktowane zaklęciem, które miało odbijać krople deszczu uniemożliwiające widoczność. W prawej dłoni ściskał potraktowaną pastą Fleetwooda miotłę bardzo dobrej jakości, przerzucając ją co chwila przez ramię. W drugiej dłoni dzierżył wysłużoną pałkę, która raz po raz odbijała się od jego łydki, w niecierpliwym tiku, którego nie był w stanie powstrzymać. Kątem oka obserwował swoją drużynę. Dianę i Clarissę znał od dłuższego czasu, śledził bardzo dokładnie sportowe poczynania Harpii ze względu na ich wielokrotną panią kapitan. Dlatego też nazwiska Rowston i Rookwood były mu dobrze znane, w chwili, kiedy zapoznawał się ze składem eventu sportowego. Przywitał się z nimi na samym początku, gdy tylko znalazł się na miejscu. Pozostały skład stanowili mu mniej znani przedstawiciele brytyjskiej magicznej szlachty, którym również nie poskąpił uścisku dłoni. Bulstrode, Black i dwoje Crouchów. Przeniósł spojrzenie na blondwłosą piękność, która zwróciła się najprawdopodobniej do swojego brata. Nie miał już wątpliwości, że to oni są Crouchami. Na dźwięk słów Diany nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. Przeniósł spojrzenie na czarnowłosą piękność, która wręcz tryskała humorem. Odpowiedział jej równie szerokim uśmiechem. Zatrzymał na niej wzrok odrobinę zbyt długo, zastanawiając się, czy stojąca przed nim Druella Black, mogła być tą samą testerką mioteł, o której jakiś czas temu usłyszał lub gdzieś przeczytał. Nie zdążył spytać dziewczyny wprost, ponieważ Diana rozpoczęła przemowę. Rudolf słuchając jej, poczuł, jakby nagle przeniósł się do czasów szkolnych, kiedy to rozgrywki Quidditcha odbywały się na szkolnym boisku znajdującym się wysoko w górach mroźnej Skandynawii.
- Z przyjemnością. – Odpowiedział na ciche słowa panny Black i domyślając się, co dziewczyna chciała im przekazać swoim ruchem, podobnie jak inni, nakrył jej dłoń swoją własną, jednak podobnie jak ona, nie wykrzyknął żadnego hasła, bo nic nie przyszło mu do głowy, kiedy jego wzrok padł na lichej konstrukcji trybuny. Spodziewał zobaczyć się tam każdego, tylko nie tego jednego osobnika. Czarnobrody jegomość w towarzystwie pięknolicej blondyneczki przykuwali uwagę nawet z oddali. Zmarszczka na czole Rudolfa pogłębiła się, kiedy Ben dostrzegł jego spojrzenie. Przez chwilę wpatrywał się w niego bez wyrazu, jednak nie trwało to dłużej niż czas pomiędzy mrugnięciami powieki. Odwrócił się, zaciskając mocniej palce na obu sprzętach które znajdowały się w jego dłoniach. Wystarczyło mu jedno spojrzenie na Gwendolyn, by zauważyć, że ona również przestała przemawiać do swojej drużyny. Posłał jej szeroki uśmiech wypowiadając bezgłośnie kilka słów, które mogła wyczytać tylko z ruchu jego warg i gestykulacji – Nie ważne kto wygra i tak będziemy świętować, wiesz jak! Wyciągnął dłoń w kierunku Melvina, jakby chciał mu zamachać. Szczęściarz trafił do drużyny pełnej Os. Sorena również powitał machnięciem i skinięciem głową. Jego spojrzenie zatrzymało się też na chwilę na Selinie, która wbrew jego najśmielszym oczekiwaniom… po prostu się do niego uśmiechnęła. Zmarszczył brew, znał ją bowiem doskonale. Nie miał pewności, czy nie była to zapowiedź jakiejś rywalizacji związanej z Gwen, która mogła przerodzić się prędko w drużynową wojnę domową. Miał nadzieję, że jednak sobie odpuści. Odpowiedział jej uśmiechem, oczekując na gwizdek startu meczu. Odwrócił się, kiedy zza pleców usłyszał jakiś nieznany kobiecy głos, zastanawiąc jednocześnie czy w Wielkiej Brytanii wszystkie kobiety zajmujące się Quidditchem zawodowo czy też dla rozrywki w lipcowe popołudnie, musiały być takie piękne. Zerknął na pozostałych, zauważając, że nieznajoma rzeczywiście ma rację co do ich niepełnego składu. Do tej pory nie zwrócił na to większej uwagi. Nie chciał decydować za Dianę, ale skoro mieli do wyboru wystartować w niepełnym składzie, czy przyjąć dziewczynę do drużyny to jednak druga opcja wydawała się dużo bardziej odpowiednia. Odezwał się więc, nim pozostali zdążyli zebrać myśli.
- Pewnie! Zapraszamy! Masz swoją miotłę? Jak nie, to organizatorzy na pewno coś dla Ciebie znajdą. – Rzekł z uśmiechem na ustach. Rudolf nie mógł narzekać, trafił do typowo kobiecej drużyny, z czego wyjątek stanowił jedynie on i jego towarzysz, drugi pałkarz, Parys Bulstrode. Facet nieco starszy od niego, Rudolf jednak zauważył, że jak na swój wiek, wcale nie spoczął na laurach i cieszył się dobrą sprawnością fizyczną. Co do umiejętności pałkarskich, nie wnikał, mecz miał być zabawą, jednak w razie potrzeby, gotowy byłby udzielić paru cennych wskazówek nowemu towarzyszowi.

Moja drużyna była już chyba w komplecie. Witałam każdego z szerokim uśmiechem i jeśli tylko taka osoba wyraziła większą chęć, to i uściśnięciem dłoni. Witałam również osoby z drugiej drużyny, na przykład wszystkich graczy, z mojej drużyny oraz Os. Gwen fajnie trafiła, prawie cała jej drużyna składała się z profesjonalistów, u mnie było trochę gorzej, ale nie przejęłam się zbytnio. W końcu to tylko zabawa, a może w kimś z nich drzemał ukryty talent?
Na moją przemowę zbyt wiele osób nie zareagowało. Tak jak myślałam, najbardziej pozytywnie nastawiona była Druella, która wyciągnęła rękę przed siebie w geście jakiegoś okrzyku. Położyłam swoją rękę na ich, ale też nic nie krzyknęłam. Nie bardzo wiedziałam co, więc tylko roześmiałam się radośnie.
- Zwyciężymy! – powiedziałam w końcu, chichrając się z całego wydarzenia.
W zamian za jednego z graczy do naszej drużyny dołączyła dziewczyna, przywitałam ją z szerokim uśmiechem.
- Witaj, jasne, zapraszam! Super, że do nas dołączyłaś, trudno by się grało z dwoma ścigającymi tylko – powiedziałam.
Odezwał się też Rudolf proponując dziewczynie miotłę. Ochoczo pokiwałam głową, w końcu, co to za gracz, bez miotły. Spojrzałam na Rudolfa, ubrany był dosyć profesjonalnie, razem z nim trochę odstawaliśmy od ubioru innych osób. Ja również założyłam ubiór treningowy. Jednak moje szaty przyozdobione były typowymi barwami Harpii. Z przodu miałam charakterystyczny złoty pazur a z tyłu nazwisko Rowston. No co? To przecież ubiór treningowy!
- Niedługo się zacznie, skupcie się moi drodzy. Zabawa zabawą, ale trzeba też na siebie uważać, nie chcemy żadnych złamanych kończyn, walnięć w drzewa i spadania z mioteł, jasne? – zapytałam.
W mojej krwi buzowała już adrenalina i nie mogłam doczekać się, aż wsiądę na miotłę i oderwę stopy od podłoża.

| Co prawda Kler i Parys jeszcze nie napisali, ale minął tydzień, dlatego ruszamy dalej. MG przypomina, że do ST doliczamy oczywiście wartość statystyki sprawności danego zawodnika oraz bonus wynikający z jego miotły/z użycia pasty.

Lista bonusów:

Widownia liczyła dobre sześć osób, lecz nie mogło to być ogromnym zaskoczeniem - w końcu mecz był całkowicie prywatnym wydarzeniem, nikt o nim nie pisał, nikt o nim nie trąbił. Wszyscy, którzy się tutaj znaleźli, wiedzieli o nim od zaangażowanych w to graczom, zaś który dokładnie wyszedł z inicjatywą spotkania towarzyskiego - chyba już nikt nie pamiętał.
Pogoda nie zachęcała, lecz wszyscy byli zdeterminowani do zaciętej walki o wygraną. Miejsce nieobecnego Leonarda zajęła w ostatniej chwili arystokratka Inara - i chwała jej za to, gdyż inaczej widowisko nie mogłoby się odbyć. Po krótkich przemówieniach kapitanów i licznych przywitaniach, gracze w końcu wzbili się w powietrze, zajmując pozycje po odpowiednich stronach boiska.
Może i boisko Queerditch Marsh nie było okazałym obiektem sportowym, do jakiego była przyzwyczajona większość z zawodników, lecz było zabytkiem - którego nikt nie mógł unowocześnić, ponieważ godziłoby to w tradycję, a które i tak prezentowało się lepiej, niż trzy obręcze ustawione za stodołą.

Kiedy wszyscy byli już na swych miejscach, młody Macmillan, który obiecał być sędzią tego nieoficjalnego spotkania, dał im sygnał do startu, podrzucając w górę kafla.
Tłuczki pomknęły w kierunku Gwen i Rudolfa.

| Dodaję jeszcze raz link do mechaniki, gdyby ktoś zapomniał jakie są zasady. ST odparcia tłuczków wynosi 50.
[bylobrzydkobedzieladnie]

Nie dane nam było dłużej porozmawiać. Ogłoszono, że mecz się właśnie rozpoczyna. Dzisiejszym sędzią był Macmillan, który zarządził początek spotkania. Usiadłam na swoją miotłę, podleciałam do Gwen, aby podać jej dłoń, następnie powróciłam do swojej drużyny. Zagrzmiał gwizdek, kafel powędrował do góry. Ja w tym samym momencie pochyliłam się nad trzonkiem i ruszyłam w stronę piłki, aby ją złapać i czym prędzej ruszyć w stronę obręczy drużyny przeciwnej. Miałam nadzieję, że moi kompani w razie czego mnie asystują i pomogą, gdybym tej piłki nie złapała. Nie mniej jednak udało się i to ja miałam piłkę w swojej ręce, śmigałam teraz w stronę przeciwników wypatrując członka swojej drużyny, innego ścigającego, któremu mogłabym podać kafla. Gdy taka okazja się nadarzyła, podałam dalej.

The member 'Diana Rowston' has done the following action : Rzut kostkami

'k100' : 27

Blondynka była gotowa. Właściwie więcej niż gotowa. Poczynając nie tylko od stroju, który był wręcz wskazany do meczy - czyli gustowna szata treningowa, ale także poprzez przygotowaną wcześniej miotłę i profesjonalny sprzęt. Sama nie miała pojęcia czy to uczucie, która czuła w środku to podekscytowanie, zdenerwowanie czy determinacja. Nie miała zamiaru zbliżać się do Morgan i słuchać jej rozkazów. Dobrze wiedziała jakie jest jej miejsce na boisku i co ma robić. Jakaś blond Harpia nie musi jej tego powtarzać.
Uśmiech od Rudolfa nie do końca sprawił, że poczuła się lepiej. Z jednej strony satysfakcja, że mogła wbić mini-szpilkę (zachowanie godne prawie 30-letniej kobiety!), z drugiej... ech, tylko na to może liczyć z jego strony, co już jej wielokrotnie udowodnił. Nic bardziej nie frustruje kobiety niż "nie". Na szczęście jeden z tu obecnych nie sprawił jej tej przykrości, zapewne ku złości osoby znajdującej się gdzieś w grupce person na trybunach. Obecność Tristana chyba sprawiła, że jej mózg przestał się uparcie zakręcać wokół jednej myśli, bo podniecenie sprawione jego obecnością nie pozwalało jej się skupiać na tej negatywnej aurze, która nad nią zawisła. Nie oznaczało to jednak, że chmura burzowa nie mogła się oberwać w każdej możliwej chwili!
Pokręciła głową, nie mogąc ukryć rozbawienia, gdy Soren się tak rozbrajająco uśmiechnął na jej uwagę. Może to nerwy sprawiały, że tak łatwo ulegała emocjom? Wpadała od jednej do drugiej z dziecięcą wręcz lekkością, jakby kompletnie ignorując ich skrajność. Jakby to nie miało znaczenia. Może potwierdzała fakt, że kobiety były dwubiegunowe?
-Znaj swoje miejsce.-upomniała jeszcze tego lubianego pałkarza z własnej drużyny, choć... och, czy na pewno chodziło o pozycję na boisku?
Gdy szykowała się do lotu, kątem oka zerknęła na widownię. Zatrzymała wzrok na chwilę na wyróżniającej się sylwetce. Wszędzie poznałaby tego zwalistego faceta. I na jej facjacie pewnie mignęło przez chwilę zaskoczenie. Nie poświęcała jednak temu więcej uwagi, gdyż usłyszała gwizd i odbiła się od ziemi, od razu kierując się za Dianą, która pochwyciła kafla. W jej głowie nawet nie zdążył zaświtać cień przekleństwa na myśl, że jej pani kapitan zawiodła i mają gorszy start, bo mózg już nastawił się na akcję. W momencie, gdy podawała go jednej osobie z drużyny, postanowiła go przejąć. Niech patrzą jak to się robi! Może to właśnie była nowa siła motywacji, a może właśnie gwóźdź do jej trumny na tym meczu - dziś jednak była zaciekła jak... nieźle wygłodniała kocica.

(+4 do rzutu)

The member 'Selina Lovegood' has done the following action : Rzut kostkami

'k100' : 98

Z uśmiechem skinął głową Selinie, ale jego myśli biegły już zupełnie innym torem. Szybowały wysoko w powietrzu, chociaż on sam stał wciąż na ziemi ściskając w dłoniach swoją najlepszą miotłę i pałkę. Omiótł wzrokiem Rudolfa, który sprawiał wrażenie jakby miał zaraz rozegrać najważniejszy mecz w karierze, a nie podwórkową zabawę z amatorami wśród nich. Odmachnął mu, mimo wszystko zadowolony, że starszy kolega nie pominął go w tłumie. Jednak tej myśli też nie poświęcił większej uwagi, bo skupił się teraz na paniach kapitan, które ścisnęły sobie dłonie. To było to, na co czekał. Wszyscy wsiedli na miotły, kafel zawirował w powietrzu i zaczęło się.
Odleciał z dala od zamieszania utworzonego przez ścigających. Nie w jego kwestii było rozpychać się łokciami o piłkę. Zatrzymał się w miejscu z uwagą przeczesując teraz, sprawdzając jak wszystko wygląda z powietrza. Dzięki zaklęciom lepiąca mżawka nie wsiąkała w jego szaty treningowe, gdy się rozglądał. Zresztą nie trwało to długo, lata praktyki nie pozwalały mu stać w miejscu jak bezużyteczny kołek. Wypatrzył wirujące tłuczki na tle szarego nieba i ruszył w ich kierunku, wypatrując, jaki obrały sobie cel. Skupił się na tym, który zmierzał w środek zamieszania, w kapitan jego drużyny. Znalazł się na kursie kolizyjnym, pomiędzy nim a Gwen. Uniósł pałkę, a mięśnie napięły się przy wzięciu zamachu. Oby nie narobił sobie zbytnio wstydu, zwłaszcza, gdy jedna trzecia widowni pojawiła się specjalnie dla niego. Presja potrafi być równie zbawienna, co opłakana w skutkach. Miał nadzieję, że tym razem Los okaże się łaskawy i go nie ośmieszy. Proszę, niech poleci w obrońcę, w Dianę, pomyślał Søren, gdy pałka ze świstem przecięła powietrze.

The member 'Søren Avery' has done the following action : Rzut kostkami

'k100' : 97

Patrzyłam sobie pięknie jak to Leo się wykrusza, zaś jego miejsce zajmuje kolejna panna szlachcianka. Cóż, jego interes, choć odebrał mi tym samym część zabawy na tym meczu. Dobrze, że nadal pozostawała w drużynie Clarrisa, bo jeśli ta również postanowi... Cóż, własnoręcznie uduszę.
Wzniosłam się niepewnie w powietrze na pożyczonej miotle. Dawno nie miałam jej miedzy nogami, więc nie chciałam się z początku wygłupić. Dopiero po chwili nabrałam nieco większej pewności, by wnieść się jeszcze wyżej i poszybować w kierunku obręczy, których miałam bronić.
Klimat tego miejsca sprawił, że nie było mi cieplutko, za to zaczęłam się trząść. Z niemałą ulgą więc przyjęłam informację o rozpoczęciu meczu. Ileż to można było wisieć w powietrzu i czekać? No, właśnie. Szkoda tylko, że tak szybko miałam zlecieć z miotły... Nie uszedł mojej uwadze tłuczek przecinający sobie brutalnie powietrze i mknący w moją stronę. Gdzie byli nasi pałkarze?
Przystojny Rudolf miał problem w postaci drugiego tłuczka, zaś wcale-nie-przystojny Parys chyba się opalał... w tej mżawce i dzięki zachmurzeniu. Mógłby ruszyć na ratunek damie, a nie!
Wywróciłam oczami i postanowiłam się uchylić przed tłuczkiem na wypadek, gdyby pan Bulstrode zapomniał, że ma pałkę w dłoni.

The member 'Diana Crouch' has done the following action : Rzut kostkami

'k100' : 21