Siema, Fenek!

Jeśli coś małego i rudego zaburzało ci spokój podczas bazgrania po pergaminie w pokoju wspólnym, to mogłam być ja. Bo wiesz, jesteś dziwny, ale to nic złego. To po prostu niesamowite, że można tak długo siedzieć nieruchomo i coś tam kreślić po pergaminie. To jakaś choroba? A wiesz, że właśnie się zaczyna nabór do drużyny? A, no tak, wiesz, jesteś rezerwowym. Nie boli cię ręka od tego smarowania po kartkach? To w ogóle jakiś zadany esej? Nie przejmuj się, ta lampa błyskowa oślepia tylko na chwilę. Chyba. Musi ci się strasznie nudzić, że tak tylko siedzisz i siedzisz... Idziesz z nami podkładać łajnobomby? Widziałeś gdzieś Steffka? Chcesz pasztecik dyniowy? Właśnie wracam z kuchni. Słyszałeś już o imprezie Puchonów? A Regelindzie to byś mógł narysować jednorożca, bo bardzo je lubi. Co ci się stało w rękę? Pewnie źle uderzyłeś, co? Ja tak prawie złamałam swoją, serio. Patrz ile węgla! Zrobiliśmy wieeeeeeelkie ognisko przy jeziorze, to masz. Znowu tu siedzisz sam? Jest ci smutno? Co to jest? Krowa? Aaaa... no tak, teraz widzę. Ej, Steff, patrz! Wygląda jak krowa, nie?

A tak w ogóle... skoro jesteś mistrzem pisania... Czy wiesz czy po charakterze pisma da się rozpoznać charakter człowieka? Robimy ze Steffkiem dochodzenie na ten temat.

Finneganie
Trochę nas łączy, trochę nas dzieli, ale nie od razu Rzym zbudowano, prawda. Dysponujesz pewnym ciekawym talentem, który bardzo ułatwiłby mi pracę; pozwolił załatwić parę niewygodnych spraw, czy wślizgnąć się tam, gdzie wymaga się twardych dowodów, przepustek i nijak nie da się zawodników ograć na piękne oczy i zmyślnie splecione kłamstwo.
Nie jestem co prawda Hipogryfem, ale mogę zostać Twoim ulubionym Demimozem - a jeśli znamy się przez Twojego ojca to kto wie, może już nim jestem

Finek!
Kto się lepiej zrozumie, jak nie dwóch wiecznie zmęczonych, wymiętych życiem młodych mężczyzn

Steffek, ty szczurze jeden! Bro

Liddy, niczyjej, ani mojej, uwadze nie uszło, że byłaś natrętna trochę i też trochę głośna i niemiła, bo pomylić rumaka z krową, no wiesz... ale w gruncie rzeczy doceniałem, że tak mnie ciągnęłaś trochę za sobą. Tylko teraz patrzę na ciebie trochę z ostrożnością, bo zbyt długo siedzisz cicho i zaraz wybuchniesz, a trochę z ciekawością, bo trochę jesteś jak skrzat

Pani Ado, ja to dla pani wszystko zrobię, bo pani dla mnie to taki autorytet ogromny szpiegowsko-zawodowy. O cokolwiek pani poprosi, to ja z chęcią zrobię, wiersz nawet napiszę, chociaż nie umiem. A miejsce ulubionego Demimoza ma już pani na zawsze .

Oliver, chodź, powzdychamy na ten świat razem