Wyimaginowana wersja stąpająca po nieistotnym gruzie pragnień i niewypowiedzianych przyjemności. Feerie barw przybierały kształt znajomy, nijak jednak nie dobierał się on do istoty prawdziwej, której namacalność określić można było cichym westchnięciem rozgorączkowanych walk dotyku i głosu; ujarzmioną pod skórą reakcją podprogowych odruchów milionów, namacalnych w istocie struktur. Ta walka zawsze tyczyła się głębokich, rozsianych w naturze schematów. Była odległa tejże sławetnej materii, której struktura ulegała diametralnym, niekontrolowanym na pozór zmianom, gdy faktor kształtował się zmiennymi środowiskowymi. Materia, jej niestałość, udzielała się jednak zjawiskom kształtowanym przez fakt określenia tegoż zjawiska tym terminem - obecnością, nieuniknioną w naturalnym bycie żywota - zjawiskom innym, odległym; łapom opadającym na rozgrzany kamień oczekiwań, cichym rykom rozniesionym pośród wilgotności lasu. Wśród łagodności rosy otulającej jutrzenkę swoim nienagannym wsparciem, wśród rosy śmierci dobierającej się do tkanek, niegdyś trawionych lękiem, w momencie ukojenia rozpoławianych na fragmenty wedle drżeń bólu.
Gdy ciała opadały łagodnie na chłód wiosennego runa, nadchodził czas dobitny - materii - energii za nią idącej - stawało się zadość, zęby dobierały się do fałd skóry, naturalny instynkt pozwalał ukryć ciało w potrzebie dopełnienia kręgu życia; cichy ryk rozrywał bowiem leśną gęstwinę i niósł za sobą na powrót cierpienie, gdy jedność kilku ciał stawała się odrębna, by na powrót stworzyć materię zdolną do podziału, rozwoju i ewolucji w ramach przyporządkowanych sobie ról. Samce zbliżały się do stad gotowe na niesienie przypisanej im wartości, wrota możliwości otwierały się tylko wtedy, gdy szła za tym obopólna zgoda, w każdym innym przypadku kończąc się fiaskiem. Kły przebijały strukturę skóry, rozrywając pojedyncze ścięgna przednich łap; kopyto odbijało się natrafiając na życiodajny nerw tarczkowy, odbierając jakiekolwiek szanse na przeżycie. Każdy znał swoje miejsce. I oni pragnęli je znać, tą wpojoną moralnością i konwenansami ujmę, określając porządkiem świata. Spowite bladością twarze wtapiały się w miękkość zimnej pościeli, a ciepło ciała niosło za sobą ostatnie zaciśnięcie palców na biodrach. Chciał tego, chciał tego. Milczano zaś o lekkim kołysaniu bioder i uniesieniu w rytm zaobserwowanym niegdyś pośród otaczającego świata; milczano o  języku zaplatającym delikatne okręgi w dosycie namaszczenia drugiego ciała. Milczano i o tym, że niekiedy tego chcieli. Chcieli, by drobna dłoń zaplotła się wokół szyi, by zaciskiem i ruchem niosła aranżację kreowanych w myślach odruchów.
Chcieli tak, jak on chciał jej teraz - nieświadomej, wyzbytej swoich ludzkich kajdan, zgodnej z poznanym charakterem i wykreowanym jego własną analizą wyobrażeniem, w którym odbierał jej najważniejszą, ludzką cechę - indywidualność i decyzyjność. Była jego wizją, była jego pragnieniem, które posłusznie niby za odjęciem z twarzy podobizny, niosło za sobą wizję jego zamiarów, planów i myśli. Jego słów, które choć wybrzmiały kobiecym, doskonale zasłyszanym głosem, daleko miały się do pierwowzoru krojonego w odrębnej, rzeczywistej okoliczności.
― Nienawidzę. ― Wyszeptała, chwilę po tym, gdy usta - pewne siebie, dalekie niedoświadczeniu skrytemu w pierwowzorze uciechy - odsunęły się od ciepła jego warg.
―  Nienawidzę Cię. ― Pomruk, aktorsko podwyższonym tonem, niósł za sobą zmarszczone brwi, a te odnalazły jego oczy, spoglądając na pozór pełnymi emocji, roziskrzonymi i kpiącymi. Opuszki palców odnalazły materiał, wedle którego podążały ku górze. Parzyły, smukłe palce wydawały się podążać niewidzialną, rozrysowaną doskonale znanym schematem drogą, której przedsmak wieńczył się w delikatnym zaciśnięciu dłoni. Obleczona pewnością twarz zbliżyła się na powrót do niego, wydając z siebie ciche westchnięcie zadowolenia, nieukrywanego wprost entuzjazmu. ― Nienawidzę. ― Uścisk na powrót rozluźnił się i zacisnął, by oddać go torturze na powrót, ledwie sekundę przed tym, jak objęła delikatnie dolną wargę, przetrzymując ją w zawłaszczającej pieszczocie w subtelnym, acz smakującym żelazistością krwi zagryzieniu. Ciało odpuściło jednak batalię o przywłaszczenie, palce odsunęły się od charakterystycznego zarysowania materiału spodni, usta spoczęły w pełnym ulgi zagryzieniu, niosąc na sobie subtelnie obrzmienie chwilowej przyjemności. Wysmyknęła się więc spod objęcia, a korytarz niegdyś przepełniony ludźmi, teraz zdawał się stanowić opustoszały labirynt walki o to, co nienamacalne, a skąpane łuną nadchodzących chwil. Wydawała się uciekać, choć twarz spoglądała zza ramienia; podłogę stopniowo zdobiły kolejne warstwy niesionej na niej iluzji. Kolczyki, kolia, rękawiczki, torebka. But prawy, but lewy ledwie przysłonięty skrawkiem materiału - wizja wyzbyła się sukienki, która nadal opinała jej ciało. Odwróciła się, przyśpieszając nieznacznie; kroki zmierzały na ścianę, plecy nieopodal miały spotkać się z zaostrzeniem ramy obrazu. Nie potrafił go zidentyfikować. Twarz, a może dobitniej mówiąc jej kopia, wyrażała ledwie skrawki uczuć - oczy skryły się po szklistą poświatą, usta pozostawały w lekkim rozchyleniu  - nie ukazywała tego, że dłonie rozrywały stopniowo drugą, identyczną na pozór sukienkę, odsłaniając stopniowo coraz większe fragment lodowatej, wyzbytej człowieczeństwa skóry.
―  Przyznaj, że mnie nienawidzisz.

Gdyby czytać tenże sen pokątnie, rysowałby się obraz lubieżnej zachłanności dwóch, młodych osób. Łaknienia bezpruderyjnych praktyk, chęci zasmakowania czegoś tak naturalnego, tak zrozumiałego dla ledwie obudzonego w dorosłości ciała. Dziewczę, w swojej własnej rzeczywistości badające grunt własnych możliwości; chłopiec, którego ciało budziło skryte weń pragnienie. Kobieta, której zmysły rozbudzały się pod naporem dotyku, a usta układały w grymasie przyjemności; mężczyzna, obdarowujący ją cząstką swojej uwagi, by po stokroć spotęgować własną przyjemność. Nieustanna walka o dominację, tą, którą ludzie zaprojektowali na przekór prawom natury; dominację, której przegrywa ten, który czuje więcej.
To właśnie cierpienie było gestem natury osłabiającym najsilniejszego drapieżnika pośród wszystkich. Osłabiała silne gatunki przywiązaniem, złośliwą kurwą jej ponoć taktycznej gry, w której łączenie się w pary - odbierane kulturowo jako obiekt najpiękniejszego zjawiska - niosło najgorsze pokłosie obdarzonych tym zjawiskiem stworzeń. Gdy łabędź w parze umierał, drugi niekiedy zdychał na zawał serca, idący za lękiem o otoczenie. Małpy niosły pokłosie emocji, które zdołały nazywać - żałosny ryk roznosił się po dżungli, pragnienie zemsty polegało na gorylich barkach. Bociany porzucały zescalone gniazdo, bądź wykazywały wrażenie stanów depresyjnych, w których rozpościerały skrzydła na wzniesionym domostwie, pozwalając chorobotwórczo dobrać się kroplom deszczu do delikatnej skóry. Cierpienie szło niepojętne, gdy walczy się tak dlugo - oddaje całego siebie, bowiem to męska rzesza osobników składa bogobojne ofiary samicom - a traci, niekiedy w niezrozumiały dla nierozwiniętego mózgu sposób. I to cierpienie, dojmujący ból rozrywający mięsień sercowy, sięga dalej, gdy się owe powódki rozumie. Zaczerpywała powietrze i puszczała, zagryzając zęby w bezdechu zaciskających się sznurków. Zęby wgryzają się w kark, dzioby zaczepiają o pióra - gdy krwawi, jest już jego. Pierdolone pragnienie przywłaszczenia.
Gdy ciała tańczą w jedności, gdy przeciągły jęk wysmykuje się spod czerwonych warg, a głowa osuwa w stronę łopatek, rysując pejzaż zachodzącego słońca na nieboskłonie ofiarowanych dóbr. Gdy oczy, obleczone znaną po skroś zielenią wydawały się żywsze z każdą sekundą półtrwania między jawą a snem. Pragnął jej taką, jaką malował w samoocenie, podświadomość podsuwała jednak korelacje zdarzeń, które rysowały obraz łagodzący kontrolowany układ niosących pragnienie części ciała. Spojrzenie zalęgło delikatnością, ręce zacisnęły się na plecach, dobijając rytm idący za otrzymywaną pieszczotą. Gdy szczupłe biodra wiły się w nieprzepędzonym pragnieniu dopełnienia, gdy klatka unosiła w groźbie rozerwania kośćca przez niezrozumiale rozpędzone bicie serca. Chciała więcej, choć nie chciała tego wcale. Pragnęła, szepcząc jego imię w przeciągłym jęku rozlewającej się przyjemności. Ale on chciał jej innej - nie sromotnie wprost cnotliwej, pogrążonej w niewinności z dogłębnego, nieznanego mu lęku. Chciał ognia, który trawił jej dłonie. Chciał dłoni, które podążyły do fałd oblepiającego go materiału, dobierając się do żaru spowijającego skórę. Noga oplotła męskie biodra, unosząc łagodnie ciało, które w zachłanności rogu obfitości, objęły na powrót skąpane rozognioną skórę męskich warg kobiecymi ustami, łagodząc wyostrzone zmysły.
Atak nastąpił niepostrzeżenie, jednolita skóra lwicy tkwiła w pustynnych odcieniach otaczającej flory. Kobiece ciało spoczęło na męskim, obejmując rozlewającym się weń gorącem całą scenerię snu. Dłoń podążyła do męskiego braku, unosząc plecy wraz z jej własną zmianą pozycji, w której obleczone zachłannością ciało kołysało się łagodnie na epicentrum jego przyjemności. Objęła subtelnie dolną wargę, by szept rozerwał idąca euforię na wpół.
Nienawidzę Cię. Zdała się szeptać.
Nienawidzę Cię. Gdy wsparta pomocą dłoni, podarowała mu to, czego chciał. Gdy twarz skryła się w zagłębieniu jego szyi, tuląc do bliskości skrytego połowicznie pod odzieniem ciała. W delikatnym kołysaniu kobiecych bioder; w cieple otaczającym jego ciało. W spojrzeniu, które podniosło się do jego oczu, obdarzając obrazem feerii barw otrzymywanego spełnienia. Rozchylone usta pozwoliły na przeciągły pomruk, palce wezbrały pomiędzy swoją strukturę delikatność skóry pleców. Oddechy z rozchylonych warg jednoczyły się i mieszały.
Nienawidzę Cię.
Ponoć.

Mara, której ujście miało być daleko poza wyobrażeniami nocnych zakamarków. Mara, która stanowiła odpowiedź organizmu na toczące się w nim batalie, jakie niosły się krok po kroku w złaknionym niemoralności umyśle.
Ta właśnie mara prysła, niczym czar, niczym marzenie ściętej głowy, którego nigdy nie będzie w stanie dosięgnąć. Mógł pragnąć więcej, ale to więcej nigdy nie miało dostąpić niesnasek męskich wizji - nie miało już nigdy powrócić, nie miało karmić go ułudą tego, co pragną i mieć nie mógł. Sny miały jednak to do siebie, że opadający z jabłoni zakazany owoc nie wyglądał nieapetycznie nawet, gdy dosięgnął ludzkiej obecności - nadgryziony, nadal lśnił smakowicie, kusząco, poruszająco zmysły. To podbijało jego cenę, wprost bezcenność, o której wszystkie inne mogły marzyć w swoich naiwnych, czczych staraniach o uwagę - ale czy sama materia w postaci idealnej, gładkiej skóry znała swoją cenę?
Miała zniknąć, rozpłynąć się i zażegnać twór wyobraźni - substytut, ledwie podróbkę podrzędnych kobiet, które miał kiedyś mieć. Podarowała mu ostatnie westchnięcia, podarowała ciało prężące się pod dotykiem nienamacalnych dłoni; lgnęła i uciekała, tworząc wizerunek rozpuszczający się słodyczą po zmysłach. I tak, za odjęciem różdżki niemalże, zniknęła. Nie wracała, bo wracać nie miała - nawet jeśli by śnił, co wydawało się absolutnie naturalnym, to nigdy na powrót nie będzie śnił tej samej ścieżki, tej samej porcelanowej sylwetki, której idealna klepsydra zdobić mogłaby obrazy dzierżone w galeriach najwybitniejszej sztuki. Każde mrugnięcie skutkowało pożegnaniem, każde pożegnanie zwiastowało zagładę pragnącego więcej umysłu - potwór wracał pod łóżko, dłoń chowała się za zagłówek łóżka, nie sięgając już po czuprynę śpiącego. Nastawał nowy dzień, wyzbyty wyższości obcowania z nią, obdarzony ledwie szarym marazmem zwykłych, niewiele oferujących. I mógł śnić, śnić chociażby przez całe swoje życie. Wracać do niej, gdy to inne ciało tkwiłoby obok, wracać do niej, gdy pierwowzór dzieliło ze stwórcą ledwie kilka milimetrów między podążającymi obok ramionami. Mógł wracać.
Ale gdy już się budził, a ciało rozciągało się w ostatnich dawkach upragnionego snu, to nadchodziła jedna, szczególnie gorzka myśl, której gorycz pozwalała wstąpić do krainy świętych. Przynosiła ból, być może ledwie odczuwalne nienasycenie - brak, którego nigdy nikt nie mógłby wypełnić, nie spełniając idealnej struktury zarysowanych pragnień. Nikt nigdy nie będzie wypowiadał jego imienia perfekcyjnie aksamitnym głosem, nikt nigdy nie będzie smakował równie słodko i sycił spojrzenie kobiecą, perfekcyjnie namacalną w wyważonej krągłości sylwetką.
Nikt nigdy.
I ja też nigdy nie będę.