Oczekiwałem na nią, a stertę dokumentów niesioną z innego biura - w którym podarowałem jej miejsce - ale także na nią, jako na dziewczę - kobietę - którą obiecałem chronić, na imię własne, ale w imię jej rodzicielki, której łagodne spojrzenie odziedziczyła. Gdy ręka Amelie ścisnęła moją, a łzy nadały jej człowieczeństwa ponad tajemniczą aurę, wiedziałem, że nie mogę postąpić inaczej wobec przyjaciółki z dzieciństwa. Ale nie znaczyło to, że jej krew z krwi podarowałem odrobinę słabości. O tym właśnie miała się przekonać.

Taką ją lubiłem, bez wymyślnych kreacji i negliżu; nie ciągnęło mnie do wyuzdanych opraw kogoś, kto miał do zaoferowania więcej niż krągłość bioder, a jednak to nimi parała się wtedy, gdy doświadczyłem własnej, bolesnej porażki. Moja wiara w jej osobę na moment podupadła, przeklinałem w duchu moment, w którym mimowolnie sunąłem spojrzeniem po młodym ciele — ale równie szybko dojrzałem w tym światło zapalne, które sprowadziło nie tyle domysły, ile racjonalną wizję wydarzeń.

Podniesiony głos wybrzmiewał niskim, chrapliwym tonem. Gładził aksamitnymi głoskami, które celowo intonowałem w silniej włoskim stylu, niemalże nadając swojej personie kolejnej cechy charakteru. Dłoń zacisnęła się na kolanie, gdy zbita w pięść dłoń uderzyła dwukrotnie w drzwiczki dorożki, skłaniając woźnicę do zerknięcia w stronę pasażerów. W naturalnym odruchu zagryzłem zęby, czując, jak skóra naciąga się na szczęce, wygładzając kilka blizn mijającego czasu. Pomyłka i takie problemy powinny być na barkach mężczyn, niegodziwością byłoby pozwolić kobiecie na dysputy z niemądrym prostakiem, którego słoma z butów wprost mierzwiła godność otaczających ludzi. Oczekiwałem odpowiedzi, miast tego jednak usłyszałem tylko eksponowaną butę.

— Odrobina rozwagi nikomu by nie zaszkodziła. — Uniosłem się, spoglądając pobocznie na krzątaninę młodzieży. Na brak kultury nie było miejsca w tłumie, nawet gdy rozpiera ciało werwa i chęć przenoszenia gór. — Może podprowadzę Panią na pobocze? — Byłem zapobiegliwy, a może po prostu chciałem w tym prozaicznym poczuciu zadowolenia zaimponować młodej kobiecie. Kunszt wyciosanej urody był ledwie dodatkiem; wychowano mnie na godnego mężczyznę, nie pozwoliłbym sobie na niechlubne porzucenie po tym, jak ledwie przed sekundą wpadła w moje objęcia z jakiegoś powodu.

Ale szukałem jej pośród korytarzy pogotowia, wpoiwszy jej prawo do marzeń i prawo do działania, którym powinienem obdarować niedarowanego mi syna. Dałem jej świat, zaczerpnęła go garściami, a ja i teraz, i nigdy w przyszłości, nie byłem gotów oddać go jej w całości, szczyptę pozostawiając w ramach rodzicielskiej kontroli.
— Merja! — Krzyknąłem po raz ostatni, a oddech ugrzązł mi w gardle. Chciałem tylko ją zobaczyć, tylko wiedzieć, że jest bezpieczna.

Nie było nas wielu tych, którzy mogliby podejmować kontrolę nad zespołami operacyjnymi. Większość zajmowała się Londynem, strzegła granic przesiewu między hrabstwami, trzymając na smyczy uciekinierów z Kornwalii i innych, utraconych hrabstw. W obliczu klęski nie było miejsca na dysputy, siedzenie w gabinecie, rozdawanie pobożnych próśb do spełnienia — sytuacja wymagała obecności na miejscu, podjąłem się więc Surrey, niepewny działań niżej postawionych urzędników. To nie była moja rola, a jednak zostawiwszy szefa w punkcje dowodzenia w Ministerstwie, sam zająłem się kontrolą stref kryzysowych, namacalnie tkniętych kataklizmem.