Na przestrzeni lat pierwszorzędnie opanował zasady szlacheckiego wychowania, a niemalże każda napotkana ciotka rozpływała się nad jego manierami. Na pamięć wykuł każdy krok i ruch szermierza, opanował w stopniu zadowalającym posługiwanie się dwoma obcymi językami oraz wszystkie schematy sztywnych tańców dworskich i choć nie uznawał ich za wybitnie nużące i nie stronił od nich w sposób ostentacyjny, tak wolał szukać aktywności na innym polu; jego uznanie zyskało wertowanie ksiąg traktujących o starych dziejach rodu. Zgłębiał historię, zaczytywał się w opisach bitew, krwawo zarysowanych przebiegów podporządkowywania sobie słabszych i sposobów na ujarzmianie trolli. Dawne sukcesy rodu budowały w nim chęć odniesienia podobnych zwycięstw, umacniały w przeświadczeniu, że tylko siłą da się zaprowadzić porządek i - co najważniejsze - utrzymać go na wiele długich lat.

Wraz z księgami historycznymi przyszło mu zgłębiać także skomplikowaną sieć powiązań rodowych, heraldykę czy protokół dyplomatyczny, a kontakt z rodziną matki mocno ostudził nim pęd ku relacjom budowanym w oparciu o brutalną siłę i nienawiść. W towarzystwie kuzynów i co zdolniejszych kuzynek odkrywał wartość słowa, obserwował i uczył się, jak sprytnie i bez większego wysiłku dostać to, na czym mu zależy. Nowe sztuczki testował na bieżąco, ciekaw ich wyniku i nieustannie zestawiał je z dokonaniami dalszego kuzyna, który stanowił jego totalne przeciwieństwo w tej materii.

Na piątym roku - za wybitne wyniki w nauce, szczególnie w dziedzinie numerologii, oraz zachowanie - otrzymał odznakę prefekta, którą uznał za swój pierwszy całkowicie samodzielny sukces. Powierzone mu obowiązki wypełniał z zapałem, a przestrzeganie reguł egzekwował z najwyższą przyjemnością, choć nigdy złośliwie. Stanowisko utrzymał także na szóstym roku, a na siódmym został awansowany na Prefekta Naczelnego. Odcięcie od dawnych, bazowanych na sile, ambicji dyktowanych zamierzchłą rodową historią wyszło mu na dobre, a coraz lepsze opanowanie sztuki sprytnie ukrytej perswazji i zwyczajnej kurtuazji przynosiło korzyści, szacunek i władzę na miarę możliwości nastoletniego szczeniaka.

Kolejne sześć miesięcy upłynęło Harlanowi pod znakiem nowości; zapoznawał się ze sposobami prowadzenia rachunków bankowych i ksiąg, sprawdzał wyciągi i obserwował zlecanie przelewów i udzielanie pożyczek. Od zawsze cechował go chłonny umysł, a dokładność i szybkość prowadzonych obliczeń wzbudzała cień szacunku nawet u długoletnich pracowników banku. W miarę upływu czasu Harlan dopuszczany był coraz dalej, a zakres jego obowiązków stopniowo ulegał rozszerzeniu, choć nieustannie miał nad sobą niezależnego pracownika, zdolnego wyłapać ewentualne błędy lub wskazać skazę toku rozumowania. Na przestrzeni kolejnych czterech lat poznał mechanizmy działania rynku i jego kaprysy, reguły rządzące ryzykiem i inwestycjami; z głośnych upadków niezależnych projektów wyciągnął niewygodne wnioski dyktujące reguły zarządzania ryzykiem i nauczył się je szacować. Świat stał się dla niego zbiorem liczb i bezwiednie szacowanych korzyści, a każdy człowiek przeobraził się w figurę posiadającą pewną wartość i potencjał tkwiący w relacji. Harlan stał się czarodziejem interesownym i z przyjemnością poddawał surowej ocenie swoje własne przedsięwzięcia, by w przyszłości móc zorganizować coś jeszcze lepiej i jeszcze skuteczniej.

Mając na uwadze własne uczulenie na świnie, a także poważniejsze obciążenie genetyczne u ojca - warunek postawiony Yaxleyom był dość jasny. Młoda lady miała odznaczać się nieskazitelnym zdrowiem, by tym samym wprowadzić do Ludlow powiew świeżości, rozrzedzić nieco krew i zwiększyć szanse potomstwa na pełnię zdrowia. Rozmowy o zacieśnieniu relacji przebiegały sprawnie i bez zarzutu aż do momentu w którym młoda lady doświadczyła pierwszego w życiu ataku śmiertelnej bladości. Ustalenia idące dotąd tak dobrym torem zawisły w próżni, a pomiędzy rodami pojawiło się ryzyko zwady. Sprawę szybko przejęli nestorzy i podczas dość długiej, intensywnej rozmowy, wypracowano nowe porozumienie i znaleziono nową kandydatkę.

W 1939 roku Harlan pojął za żonę Idun Yaxley, perfekcyjnie zdrową kuzynkę niedoszłej panny młodej, a niecały rok później doczekał się pierwszego syna. Początkowo relacja z małżonką sprowadzała się do dbania o jej komfort jako lady i matki, ale niespecjalnie interesowało go cokolwiek ponadto. Spełnili swoje zadania, oboje, i teraz mogli skupić się na tym co ważne. W przypadku Harlana była to rzecz jasna praca, choć już nie dla Gringotta, ale dla rodziny. Ojciec, coraz bardziej chory i niedomagający, rozpoczął zaznajomienie go ze specyfiką finansów rodu i ogromem zadań z jakimi wiązała się kontrola ksiąg rachunkowych powiązanych nie tylko z wydatkami całej rodziny, ale i z hodowlą trolli w Ironbridge, a także pomniejszych inwestycji i majątków rozsianych na terenie całego hrabstwa. Początkowo skupiał się głównie na transakcjach i dokładnej analizie przychodów i rozchodów, ale nie minęło wiele czasu, nim jego uwagę przyciągnęła także prawna strona finansów i umów. Te ostatnie szczególnie dotyczyły trolli i ich eksportu, a chcąc samodzielnie panować także nad tą kwestią - Harlan musiał odświeżyć swoją wiedzę z zakresu magicznych zwierząt, w szczególności samych trolli i ich języka. Ojciec wskazał mu szczegóły na które warto zwracać uwagę, zapoznał dokładnie z mechanizmem oceny i wyceny danego osobnika. Na jego biurko trafiły umowy z archiwum by mógł zapoznać się z ich budową i formułowaniem zdań w specyficznym, prawniczym języku. Wszystkie obecne kontrakty przeszły także rewizję, a niektóre wymagały zmiany warunków.

Owoce tej podróży nie zamknęły się jedynie w kategoriach zawodowych: Harlan i Idun parę miesięcy po powrocie do kraju doczekali się narodzin drugiego dziecka, poprawie uległy także kontakty Harlana z rodziną Yaxleyów, szczególnie w zakresie badań trolli i studiowania czarnej magii. Kuzynostwo Idun, nauczane w Durmstrangu i biegłe w sztuce, chętnie przyjęło do swojego grona kolejnego studenta, zwłaszcza tak żywo zainteresowanego dziedziną i znającego nie tylko podstawy.

Po 1942 roku rutyna życia zaczęła się klarować i układać. Prym wiodły obowiązki w dziedzinie rodowych finansów: analiza ryzyka, raporty, optymalizacja kosztów, zwiększanie zysków, kontrakty i umowy, ale w przeciwieństwie do niedalekiej przeszłości, nie było już miejsca na zaniedbanie relacji z żoną; odnaleźli parę wspólnych czasoumilaczy, a kwestie sporne dotyczące wychowania dzieci czasem rozstrzygali partią w szachy czarodziejów. Będąc poważnym czarodziejem z poukładanym życiem - Harlan wrócił także do gry na fortepianie, którą praktykował jeszcze jako młody szczeniak. Nigdy nie miał aspiracji w tej materii, ale możliwość swobodnego odtworzenia wybranych utworów sprawiała mu przyjemność i relaksowała.

Pobocznym zajęciem, przez długie lata pozostającym tajemnicą dla świata, były studia czarnej magii, dziedziny, która fascynowała go od dłuższego czasu, a którą pogłębiał powoli i w samotności. Po powrocie z Norwegii na jakiś czas związał los z kuzynostwem żony; chłonny umysł analityka pozwolił mu na szybkie przyswojenie teorii, ale nieco odstawał z praktyką. Uparty i zawzięty, zupełnie jak wtedy, gdy zaplanował sobie staż w Gringottcie i nie przyjmował do wiadomości odmowy, podejmował się samotnych ćwiczeń w lochach Ludlow; szlifował ruchy nadgarstka, rozłożenie akcentów w inkantacjach. Przez kuzyna został wciągnięty do niechlubnego koła praktykującego na trollach, których stan został oceniony na “poniżej oczekiwań” lub gorszy. Jednostki te były zbyt tępe by poświęcać czas na łamanie woli i szkolenie albo zbyt słabe by sprostać wyśrubowanym wymaganiom magicznego ochroniarza, a jednocześnie zbyt niestabilne by włączać je do dzikiej kolonii. Angażując się coraz bardziej w studia czarnej magii, Harlan wyzbył się współczucia wobec żyjących istot i był to swoisty przełom w jego praktykach. Różdżka, do tej pory momentami nieposłuszna, zespoliła się z jego wolą, wzmocniła siłę zaklęć i chętnie odpowiadała na kolejne próby rzucania coraz potężniejszych czarów. Jednocześnie nie zaniedbał całkowicie defensywy, choć na tej skupiał się dużo mniej i ostatecznie brak mu elastyczności w dobieraniu czarów z zakresu białej magii.

Wychowany w głęboko antymugolskim środowisku wyznaje poglądy zbieżne z Rycerzami Walpurgii, a w ich szeregi wstąpił za sprawą swojego bliskiego przyjaciela z dzieciństwa. Od tamtego momentu czynnie bierze udział w działaniach wojennych, nie boi się sięgać po czarną magię. Jest pewny swoich umiejętności i zdeterminowany, by oczyścić angielską ziemię z brudnej krwi.