Rudowłosa dziewczyna, spacerująca pozornie samotnie przez zarośniętą łąkę; w nieznanym rytmie i melodii, którą, zdaje się, słyszy tylko ona; gdy przyjrzeć się bliżej, można zauważyć, iż jej usta także poruszają się - a wytężywszy słuch, prędko da się pojąć, że coś podśpiewuja, kompletnie zagubiona we własnym świecie. Jest częstym bywalcem tej łąki; niekiedy przemierza ją biegiem, śmiejąc się w najlepsze, a innym razem siedzi na jej środku, ze złączonymi dłońmi, wyraźnie unosząc coś do twarzy i prowadząc z czymś głośną rozmowę. Plecie wianki, kręci się, jakby nie miało być jutra - w zadumie spogląda na gromadzące się na kwiatach owady, by zaraz jej buzię rozświetlił szeroki uśmiech; jeszcze kiedy indziej zdaje się coś szyć - usta się jej nie zamykają, choć z pozoru brak jej rozmówcy.

Niekiedy można zobaczyć ją nocą; stąpa ostrożnie i powoli, jednocześnie ledwo powstrzymując chichot, by za chwilę zerwać się biegiem z krzykiem, że to całkiem niesprawiedliwe, chociaż nie wiadomo, do kogo właściwie woła.

Choć jest sama, nie wydaje się samotna; po jakimś czasie odbiega tylko w sobie znanym kierunku, jedną dłonią przytrzymując sukienkę, a drugą przedziwnie ozdobiony kapelusz, który jest na nią stanowczo za duży.

Fiona. Dziwnie radosny odgłos dziecka odbił się po domu, kiedy imię nowo narodzonej istotki zostało wypowiedziane głośno; zmrużonymi oczami przypatrywała się swojej matce, niecierpliwie wiercąc się w jej ramionach. Nie zapłakała wtedy ani razu, jakby zbyt zdziwiona tym, co się właśnie działo. Za oknem padał śnieg, naznaczając zimą jej przyjście na świat; ktoś nazwał ją wtedy świątecznym prezentem.

Już od maleńkości wszędzie było jej pełno; biegała po domu tylko z sobie znanymi zamiarami, koniecznie i ciągle szczebiocząc pod nosem - nawet wtedy, gdy ledwo umiała postawić krok, dzielnie próbowała ruszyć do przodu; tylko po to, by wylądować w motkach wełny i radośnie wyrzucić ramiona w górę oraz wybuchnąć głośnym śmiechem.

Jeszcze przed tym, gdy ujawniła się u niej magia, upodobała sobie kładzenie się na podłodze, tuż przy kącie pokoju - potrafiła tam długo leżeć, by koniec końców zerwać się i pobiegnąć za czymś, co zręcznie umykało jej dziecięcym rękom. Dopiero po chwili gonitwy wracała do któregoś z rodzeństwa czy rodziców, próbując im wyjaśnić, że jakaś myszka się z niej śmiała; większość jedynie uśmiechała się na te wiadomości, a jedynie ojciec zdawał się być tym bardziej zainteresowany, przyglądając się córce uważnym okiem.

Chyba on jedyny dostrzegał, że mała Fiona słyszy coś, co umykało reszcie rodziny; z wielką chęcią przysłuchiwał się opowieściom dziewczynki, jej słowa niby przy okazji zapisując sobie gdzieś w swoich dziennikach. Czy to na pamiątkę, czy może miał w tym swój własny cel; to już była jego własna sprawa. Wszak zapisywał praktycznie wszystko; nikogo więc nie dziwiło, że i to uwiecznił tuszem na papierze. Podobnie sprawa miała się także i z pierwszym objawem magii u