fool

lipiec pięćdziesiątego trzeciego

Nie byłam prostym dzieckiem, zdaję sobie z tego sprawę. Smak porażki przyjmowałam z grymasem, świat malował przede mną barwy poddaństwa, które w rozkwicie smakowały błękitem krwi i skrytych w trupiej zieleni trupów poglądów. Od dziecka wpajano mi wolę walki, gotowość do podjęcia radykalnych kroków, aby tylko otrzymać sowity skutek. Stało to w swoistej opozycji do słów matki, która widząc w córczych oczach słabość, nakazywała mi bierność, zaplatanie dłoni za plecami. Nie chciałam wiedzieć czy mówi o słabości chorowitego niegdyś ciała, o trosce, czy - doprawdy - ma mnie za prymitywną; skutek, jakże opłakany, uzyskała. Trwałam w swoistej monotonii, wiecznym śnie. Powracając z Hogwartu do rodzinnego zamczyska, zdobywałam się do granic własnej wytrzymałości, trzymając rozemocjonowanie na wodzach wytrzymałości. Od zawsze nakładano nam - kobietom - kajdany, mimo iz kultury starożytności wpoiły równość, na przestrzeni historii odbierano nam kolejne warstwy możliwości. Aż tak się bali? Dlaczego więc powzięli sobie potomkinie wił za żony, dlaczego płodzili kolejne pokolenia rozrzedzonej męskim pierwiastkiem córek, wprowadzając je w obrót godny tanich, przemycanych klejnotów? Ponoć zawiść jest religią dla słabych; łagodzi ekscentryczne niepokoje, choć w zanadrzu, stosowana zbyt często, przeżera duszę i pozwala usprawiedliwić nikczemność. Jeśli nawet tak było, to nigdy nie podjęłam większej nauki niż niesiona w cierpieniu zemsta. Kalkulacja wartości, upatrywanie prawdziwych liderów pośród szarej masy niegodziwców - wydawało się, że pojęłam tę lekcję już dawno, kiedy nastolenia słabość klarowała odziedziczony charakter, a bezgraniczność możliwości poiła mnie niczym najdroższe, andaluzyjskie wino. Zawiść miała odcień kobaltu i ciemnego granatu, zawiść smakowała zagryzaną wargą, nosiła imię ponoć to - kiedyś, nie pamiętam takich czasów - godnego mężczyzny, który chlubę swoją wiódł o skraju żywota.

Kosztowałam rozkoszy błogiego życia mląc język niczym skopany pies, bowiem w głębi serca karmiłam się własną racją - kazał mi jednak milczeć, karcące spojrzenie spowiło mrok na mojej twarzy. Czułam, jak brwi marszczą się w grymasie niezadowolenia, smakując kolejnych salw nieprzychylnych słów, wypełniając niewdzięczny zarys osobowości głęboką niechęcią. Brzydziłam się nim; tym, jak gładził zaczerwieniały ze złości policzek szorstkim kciukiem, tym, jak wołał o spokój, acz sprowadzał na mnie przede wszystkim głębokie niezadowolenie. Nauplius Travers brzmiał niezrozumiale, mamrotał coś pod nosem i pogładziwszy kosmyk zawiniętych w warkocz włosów, uśmiechnął się do mnie ze stęchłym odorem wypowiadanych bredni. Czułam, jak klatka roznosi granice mojego gardła - przekracza możliwości, pragnie powstrzymać przebijające serce tańczące spektakl głębokiego niezadowolenia. Nie postępowałam niemądrze, akceptowałam wypowiadane w moją stronę nagany, opuszkami palców przesuwając po granicy mahoniowego biurka. Czułam obolałe napięcie myśli, spojrzenie wędrowało pomiędzy kłamliwym uśmiechem a sękiem drewna, który w swojej złożoności napawał mnie swoistym spokojem. Palcem uniósł brodę, prosił wielmożnie o uwagę. Milcz, zawyrokował, gdy poczęłam otworzyć usta w głębokim niezadowoleniu. Nie był w stanie zmienić mojego zdania, nie, gdy jego argumenty opierały się na słabości, bo w całym dumnym jestestwie przodków morskich grabieży, lord nestor był słabym człowiekiem. Tłumaczył a kolejne słowa ocierały granice mojego umysłu i byłam pewna, że niewiele brakuje, by moje oczy zalśniły znużeniem. Powtórz, mówił, repetując wartość niesionych przezeń słów, jak gdyby brakowało mu charyzmy, by wpoić mi wartości samymi argumentami. Czułam rozżarzenie dłoni, usta układały się w niemy uśmiech na wspomnienie godnego mnie hołdu - nie chcieli milczeć, więc ich uciszyłam, lordzie. Obraz w salonie zdawał się niezmiennie płonąć; ból malował na twarzy Theodora i tylko ten jego pisk, skomplenie żałosnego psa. Powinnaś kontrolować swoje emocje, tłumaczył, zaraz obok kłamliwych szlamolubnych wartości. Czyżbyś zarzekał się, że nie poświęciłeś mi godnego czasu? Czemu byś miał, w słabości poddając się przekrzywiającym nurt historii dysputom o równości, o szansie? Czy dałeś mi, Naupliusie, się wytłumaczyć? Kazałeś mi milczeć, bogobojnie wobec bogów wszystkich poznanych kultur klęknąć w oddaniu, bo przecież nie moja prawda niosła się w artylerii faktów.

Zamilkł. Nie wiedziałam co powiedział ostatnie, a on poprosił o odpowiedź. Chciał wiedzieć o ich godności? Chciał wiedzieć, jak dłoń kuzyna oplotła moje ramię, sprawiając ból w samym zaciśnięciu tłustych palców? Mogłam mu o tym opowiedzieć, niech usiądzie - z godną honorowością podam mu szklankę brandy, usiądę na kolanie, jak za dzieciaka i wypowiem samiutką prawdę. A on by mi uwierzył. To nie byłam ja. Nie moja wina, gdy z roześmianych ust rozległ się krzyk mojego imienia, a dłoń oplotła blond warkocz, pociągając za niego żałośnie. Niesiony w dłoni pamiętnik opadł na ziemię, ostatnia strona zdradzała marzenia spisane językiem nastoletnich słabości, które poiły rozmarzony w wędrówce korytarzami umysł. Kolejne wersy opadały na podatny grunt wściekłości, gdy głos Edmunda podwyższał się w karykaturalnym przerysowaniu spisanych emocji, Theodor niezmiennie przetrzymywał moje ciało, finalnie zakleszczając w uścisku, który poluzowawszy swoje kajdany, sprawił, że zaznałam smaku zgiętych na zimnej posadzce kolan. Strony spisanych emocji, eskalacji dziewczęcego zauroczenia spowił więc mrok nieprzychylnych spojrzeń, imiona i nazwiska drwiąco powtarzane w kuzynowskich ustach - wszystko to rozprysło się, wydawałam się czuć ból płonięcia żywym ogniem wstydu, obdarto mnie z prywatności, z chwil tylko moich. Pamiętnik stanowił miejsce moich myśli, wpajał przebyte chwile i pozwalała zanużyć się w analizie, powielaniu przebytych fragmentów krótkiego życia.

omnis arbor, quae non facit fructum bonum, excidétur et in ignem mittétur.

każde drzewo, które nie daje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone.

ignis, mare, múlier - tria mala.

ogień, morze i kobieta - trzy nieszczęścia.