Bór prządek

Rześko pachnące lasy skrywają w głębinie swojego serca miejsce, przed którym każdy powinien odczuwać niepokój. Na początku mówią o tym tylko pojedyncze nici uwite wokół gałęzi, ot, smugi srebrzystej pajęczyny, niepozorne i całkiem urokliwe, lecz im dalej zapuścić się w osnute nimi ścieżki, owych włókien widać coraz więcej. Przysłaniają korony drzew, tworząc ponad głowami swoisty baldachim. Powietrze wydaje się tu zimne niezależnie od pogody, podszyta pajęczyną ziemia wytłumia odgłosy kroków, alarmując jednak mieszkanki tego miejsca o nowej obecności. Zlęknieni wędrowcy nazywali je niegdyś Prządkami, w rzeczywistości są to jednak akromantule, ich mała rodzina, schorowana i wymierająca, wygłodzona. Niezdolne do rozmnażania, wadliwe genetycznie i zdeformowane, polują ze zdwojoną agresją, choć często brakuje im sił, jeśli zmuszone są zbyt długo gonić ofiarę. Kokony młodych obumierają i gniją, gnije tu wszelkie życie.

Zapuszczając się do boru Prządek, jedna postać w wątku powinna rzucić kością k100 i zastosować się do wyniku.

1 - 30: Napotykacie na waszej drodze dużą, głodną akromantulę. Jej ciało nie uległo zbyt mocnej deformacji, wydaje się mieć więcej sił niż jej siostry. Rzuca się za wami w pogoń, sycząc.

31 - 70: Napotykacie na waszej drodze mniejszą i wyraźnie mocniej zdeformowaną akromantulę. Syczy, próbuje was osaczyć, jednak szybko orientujecie się, że brakuje jej sił do pełnoprawnego polowania.

71 - 100: Akromantula, którą napotykacie, nie ma sił nawet podnieść się z usłanej pajęczyną ziemi. Umiera na waszych oczach.