To Egerton i Claire Lovegood. Ojciec zajmował się hodowlą dirikraków, matka z kolei była aktorką w niewielkim teatrze. Niezbyt utalentowaną - ale z racji półwilich genów przyciągała na widownię wielu zainteresowanych. Oboje już nie żyją. Egerton nie był jednak moim biologicznym ojcem, niedawno okazało się, że jest nim jego brat, Lorcan, z którym nie utrzymuję kontaktu.

Z paczką przyjaciół, z którymi biegałam po okolicznych łąkach, polach i lasach, gdzie po raz pierwszy i na zawsze zakochałam się w naturze. Brodziłam w błocie, łapałam żaby, wspinałam się na drzewa, wracałam do domu umorusana i szczęśliwa.

Czarodziejów, z mugolami przez długi czas nie miałam regularnej, bezpośredniej styczności.

Byłam małą leśną wróżką, łatwo ulegającą inspiracjom i impulsom. Wrażliwą, dość grzeczną, wszędzie było mnie pełno.

Byłam oczarowana tym miejscem! Były to moje pierwsze odwiedziny na Pokątnej, prosiłam tatę, żebyśmy odwiedzali każdy mijany sklep, nawet taki, do którego nie musieliśmy wejść po żaden element szkolnej wyprawki. Najwięcej czasu, jak można się domyślać, spędziliśmy w menażerii, gdzie oglądałam każde zwierzątko. Pod wieczór byłam tak zmęczona, że w drodze powrotnej drzemałam w ojcowskich ramionach, pełna kolorowych wspomnień i radości.

W drodze do Beauxbatons byłam niesamowicie podekscytowana. Powóz dzieliłam z kilkoma koleżankami z pierwszego rocznika, razem snułyśmy wizje szkoły i przygód, które w niej przeżyjemy. Zabolały jedynie zazdrosne spojrzenia niektórych z nich.

O zostaniu najlepszą na świecie primabaleriną! I o księciu z bajki.

Naukowo absolutnie nieudolną. Zapamiętywanie informacji przychodziło mi opornie, sprawdziany i wypracowania pisałam w bólach, znacznie więcej uwagi poświęcając aktywnościom. Tam oszlifowano mój talent do baletu, któremu poświęcałam się kosztem innych przedmiotów. Ze względu na niesamowity dryg do tańca, większość nauczycieli przymykała oko na moje marne podrygi w klasach, zdarzało się jednak, że profesorowie z premedytacją brali mnie do odpowiedzi, wiedząc, że nie jestem przygotowana.

Taniec! Oraz opieka nad magicznymi stworzeniami i zielarstwo.

Balet.

Wszystko, co wymagało ode mnie wytężania pamięci. Historia magii była chyba najgorsza, zawsze mieszałam te wszystkie nazwy, nazwiska i daty.

Dość sporym gronem, w którym znalazło się więcej kolegów, niż koleżanek.

Wrażliwa, eteryczna, zabawna i otwarta, kreatywna, popularna. Nie zgodziłyby się z tym jednak koleżanki, które nie mogły stłumić zazdrości i spojrzeć na mnie bez jej toksyny.

Był dziewczyną i trzymał za rękę swojego chłopaka, przeważnie. Widziałam ich spojrzenia, kojarzyły mi się z harpiami, ostrzegały, że jeśli tylko zerknę ku obiektom ich westchnień, wypowiedzą wojnę.

By przede wszystkim rozwijać się w tańcu, który zainfekował całe moje życie. Tańczyłam również dla starych francuskich duchów mieszkających w zamku.

Na szczęście mi się nie zdarzyło.

Również nie miałam wątpliwej przyjemności otworzyć czerwonej koperty.

Och, to z pewnością! Byłam łasa na słodycze, zaglądałam więc do kuchni w poszukiwaniu deserów z danego dnia, albo przygotowywanych na dzień kolejny.

Biblioteki? A po co?

Nie zdarzyło.

Chaos w mojej przestrzeni w pierwszych latach nauki, artystyczny nieład. Dopiero na trzecim roku nauczyłam się dbać o mój mały kąt. Często przesiadywałam do późna w pokoju wspólnym, pogrążona w rozmowach z koleżankami i kolegami.

Wrażliwa, kreatywna, uczynna, ciepła, lekkomyślna i emocjonalnie poważnie zagubiona.

W sumie słyszeli o mnie niewiele. Mieszkając w Dolinie Godryka, mogli słyszeć niekoniecznie pochwalne plotki starych gospodyń, których mężowie czasem się za mną oglądają, a czego ja już nawet nie dostrzegam.

Świadome przyciąganie uwagi zajętych mężczyzn, czego nigdy, przenigdy nie robiłam, szanując sanctum miłości.