to Tasha z domu Karakroff i Vladislav Mulciber. Ojciec to ponury, surowy wojownik, łowca, morderca, brutal. Od zawsze był trenerem własnych dzieci i dobitnym egzekutorem własnych zasad. Matka bardziej łagodna, pełna energii badaczka skał i minerałów, wprawny jeździec, czulsza od ojca, lubiąca nieskończone opowieści, łaknąca przygód

na zewnątrz: w śniegu, deszczu, chłodzie i byle nie w pełnym słońcu. Uwielbiałam się bawić w lesie, chować i tropić, uwielbiałam mierzyć się w biegu i w siodle z bratem i rówieśnikami. Zazwyczaj pośród chłopców, prędzej w pocie i brudzie niż miękkich kolorach i kolorowych światłach.

swoich, w ponurej syberyjskiej twierdzy, którą grube mury i śnieżne zaklęcie oddzielały od widoku i uwagi mugoli. Pozostała w Syberii garść rodowitych Mulciberów była jednym z ostatnich śladów po wielkich przodkach i dawnej chwale.

dziecko posłuszne, choć głodne przygody i niekiedy zbyt uparte. Wytrwale podążające raz powziętym tropem, ciekawe świata lasów, jaskiń i bezkresnych pól. Dziecko zahartowane, łaknące opowieści o historiach wielkich przodków i niesamowitych legendach. Dziecko, które pozostawione samo sobie nie zatonie we łzach, ale znajdzie drogę powrotną, spostrzegawcze i czujne.

Jako dziecko nigdy nie robiłam szkolnych zakupów na ulicy Pokątnej. Potrzebny ekwipunek zdobyłam w rosyjskim czarodziejskim miasteczku. Gdy inne dzieci oglądały kociołki i miotły, mój wzrok sięgał do sklepów małoletnim nieprzeznaczonych, do magicznej broni, do narzędzi, które znałam z rodzinnej pracowni. Podobał mi się jednak szkolny uniform, podobały mi się ryciny w podręczniku do opieki nad magicznymi stworzeniami.

z ulgą odkryłam, że norweska twierdza niewiele różniła się od pozostawionego na Syberii domostwa. Byłam cicha, chłodna i gotowa zmierzyć się z zadaniami. Spodziewałam się porządnej nauki, stroniłam od rówieśników, choć bez wątpienia mimowolnie rozglądałam się za postacią kilka lat starszego brata.

wielkich przygodach, magicznych podróżach i odkryciu fascynujących tajemnic przyrody. Marzyłam też o upolowaniu śnieżnego potwora, o którym opowiadał mi dziadek. Marzyłam, by któregoś dnia stać się dumą swojego ojca i swoich przodków.

trudnym do określenia, raczej dość przeciętnym, niekiedy bardziej zdolnym i pilnym, innym razem zupełnie niezainteresowanym. Pragnęłam być dumą rodziny, ale syberyjskie nawyki i charakter potrafiły być znaczną przeszkodą.

głównie przedmioty fizyczne, treningi w terenie i zawody: tak sportowe jak i brutalne magiczne pojedynki. Z czasem zaczęłam się interesować mroczną magią i z większą fascynacją zgłębiać tajemnice magicznych stworzeń.

zajęcia sportowe i opieka nad magicznymi stworzeniami.

przedmioty ścisłe, wymagające skomplikowanych formuł, długich obliczeń i sterty przeczytanych ksiąg, takie jak numerologia czy transmutacja.

sama ze sobą lub ze skąpym gronem zaufanych osób, głównie chłopców. Dziewczęta wydawały mi się zbyt głośne, pogodne i niekonkretne, choć z pewnością bardziej przyciągające ode mnie. Wciąż jednak dalekie od tego, kim się chciałam stać, kim się czułam.

raczej cicha i tajemnicza, uparta, niekiedy agresywna, najczęściej jednak obojętna i niewzruszona. Nie poszukiwano we mnie druha, nie byłam upragnionym towarzystwem.

był rozmowny, bardzo zaangażowany w życie szkolnej społeczności. Ktoś, z kim aktywnie rywalizowałam we wszelkich fizycznych konkurencjach czy surowych naukach przetrwania. Ktoś, kto z niezrozumiałych dla mnie powodów pragnął mojej uwagi, a spotykał się tylko z niechęcią, kamienną twarzą lub zupełną ignorancją.

stać się wiodącą z zakresu ulubionych dziedzin, nie zawieźć rodziny. Dopiec wrogom.

gdy ośmieliłam się na lekcji przedstawić swoje brutalne wizje i plugawe fascynacje, gdy dałam się sprowokować do bójki. Nie zawsze rozumiałam podtekst wysmarowany na wargach rówieśników. Zdarzało mi się mylić ich żarty z prawdą, ich empatię z wścibstwem.

wiem, że to nie miało nigdy miejsca. Pilnowałam, by moje występki nie ujrzały światła dziennego. A już na pewno, aby wieść o nich nie dotarła do Rosji. Ojcowska kara bolała bardziej niż wszystko, co mogła mi, choćby i najbrutalniej, zaoferować nauczycielska rada. Bolała nie tylko na ciele, ale i na duchu.

wiem, że to się nigdy nie zdarzyło.

wiem, że to się nigdy nie zdarzyło. Traktujące o plugawej magii i klątwach księgi znajdowałam w murach własnego domostwa. One były wystarczające.

wiem, że tak było więcej niż raz. Zawsze byłam człowiekiem wędrówki, od zawsze pociągały mnie niezmierzone krainy i łowy. Zamknięta w starym zamku na pewno nie raz odczuwałam potrzebę wydostania się i wejścia w las.

nieobecność, ciszę, zwierzęcą krew na podłodze , zapach lasu i futer.

dzika, ponura i nietowarzyska, ponieważ mało mówię (przez wzgląd na brak zaawansowanej biegłości językowej), ponieważ chronię przed światem większość swoich myśli i emocji, ponieważ od towarzyskich spędów wolę przemierzanie lasów. Moi kompani i bliscy wiedzą jednak, że jestem wierna i odważna (choć dość niezręczna towarzysko). Trzymam się swojego stada.

mogą myśleć, co tylko chcą. Nie przywiązuje do tego wagi i nie staram się wyprowadzać ich z błędu. Mogli usłyszeć, że przypominam nieoswojone zwierzę, że brak mi dziewczęcego uroku, że jestem lodowata, toporna i niecywilizowana. W większości się mylą, choć w każdej plotce tkwi podobno ziarno prawdy.

o to, że nie słucham ludzi, kiedy do mnie mówią, o to, że nie próbuję wykazywać choćby cienia empatii. O to, że brakuje mi niekiedy taktu i wyczucia, że nie umiem płynnie dopasować się do okoliczności, że nie każdy świat staje się moim światem.