Chiddingfold

Najgorsze były dźwięki.

Przerażająco bliskie, ludzkie, przepełnione odwiecznym strachem śmierci. Głośny lament matek, które błagały o pomoc na ulicy; dewastujący płacz dzieci, które nie pojmowały co się dzieje, przerażenie wypełniało ich ciała. Krzyki, gwar głosów oskarżających świat o zapomnienie o sprawiedliwości. To cisza jednak była niebezpieczna, zwiastowała spotkanie ponurego Charona, który poprowadzić miał zdradzone duszę do swego pana. Czekał na nich Ereb, jak dla pospolitych tego świata przystało, choć istniał zaszczyt dostąpienia Pól Elizejskich po tragicznym końcu tego odcinka ich wędrówki dusz.
Gdy wieczorem stanął na środku placu, obserwując jak ogień pożerał kolejne domy porzucił wszelkie nadzieje, że będą mogli zapomnieć o tym dniu. Dantejska podróż do siódmego kręgu, gdzie jarzył się ognisty deszcz. Nie mógł poddawać się emocjom, nawet jeśli to beznadzieja i pasywizm gwałtowanie żądały jego osoby. Nigdy nie należał do przesadnie wrażliwych, jego królestwo należało do chłodnej kalkulacji, czystej metodyki i kryształowego planowania. Gdy inni zatracają się w szaleństwie rozpaczy, on poświęcił się celom i zadaniom, gdyż chaos był przyjacielem śmierci, dezorganizacja katastrofy. Nie można tworzyć rewolucji organizacyjnej w momencie, gdy apokalipsa odwiedza twój dom; należy stworzyć plan działania oparty na starych fundamentach, gdyż tylko tak każdy uczestnik będzie znał swoją rolą.
Powołał zespół zarządzania kryzysowego, składający się z liderów społeczności, którzy zidentyfikowali zagrożenia oraz stworzyli środki zaradcze. Następnie określone były krytyczne punkty, stanowiące największe ryzyko eskalacji problemów. Grupy operacyjne działały w terenie, w szaleńczej współpracy między służbami departamentu katastrof, medykami oraz mieszkańcami, którzy zebrali się do pomocy.
Obserwował na placu jak działają, jak próbują ratować życie, lecz ogień nie odpuszczał. Bramy piekieł zostały otwarte, potwory były wśród nich. Czasem dołączył do grup aktywnie biorących w poszukiwaniach, schodząc do poziomu prostego parobka w histerycznej próbie walki z żywiołem.
Dwa dni później to cisza zawładnęła tym miejscem, wydając ostateczny wyrok. Nadal niektórzy tkwili w nadziei, zapadnięte domy przeszukiwane były w celu znalezienia oznak życia, lecz coraz rzadziej radość wiwatowana była w powietrzu. Zamiast tego odnajdywał w ich oczach apatie i stagnacje, pogodzenie się z złem, które ich spotkało. Dobrze, tym szybciej byli gotowi wrócić do normalności, nawet jeśli w tej sytuacji wszystko było nienormalne. W ministerstwie, w którym spędził połowę nocy i dnia również nie znali przyczyn tych tragedii, zrozumienie czemu spotkał ich ten los było poza ich zasięgiem. Wziął głęboki oddech, nadal w powietrzu wyczuć można było dym. To jednak słowa Maerina paliły mocniej niż dym w płucach, naprawdę był zmęczony.
— Zgadzam się co do potrzeby zrobienia spisu. Musimy wiedzieć, ile mamy ludzi, ile racji żywności przygotować, ilu zaginęło — wyliczył, dotrzymując kroku starszemu mężczyźnie. — Rodziny są jednak rozdzielone, ich lament powoduje dezorganizacje. W szaleństwie chcą szukać bliskich.
Maerin był człowiekiem biura, z długoletnim doświadczeniem, lecz marnym dorobkiem pracy w terenie. Znał się na dokumentach, pismach, rozprawach, lecz nigdy nie ponosił odpowiedzialności za grupowy byt. Ludzie byli nieszczęśliwie głupi, potrafili czynić największe przestępstwa dla szansy odnalezienie ukochanych. Oszukiwali, płakali i śmiali się o wiele żywiej niż kartki papieru, który zwykli obydwoje przekładać. Wysłuchiwał kolejnych porad, zbliżając się w stronę obozu,
— Woda już jest załatwione, jedyne czego nam jeszcze brakuje to zatruć oraz chorób. Nie mamy jednak wystarczającej ilości żywności oraz eliksirów, potrzebujemy więcej — podkreślił odwracając się w kierunku czarodzieja. Magia nie dawała im możliwości stworzenia czegoś z niczego, zawsze wymagała zapłaty. Głód był częścią codzienności dużej części społeczeństwa, a był on najgorszym z doradców. Odnotował w głowie zadanie utworzenia ochrony dla żywności, gdy już dotrze na miejsce. Obawiał się efektu wąskiego gardła, problemów infrastrukturalnych z rozdysponowaniem pomocy. Na każdym kroku można było odnaleźć lepkie ręce, trzeba będzie pilnować, by nie zabrały za dużo, a czarny rynek nie rozkwitł na ich terenie.
— Dzisiaj popołudniu rozpocznie się identyfikacja zmarłych, jutro rano powinny odbyć się pierwsze pogrzeby. Powinniśmy zastanowić się nad ideą grobów masowych, również tego jak przekazane zostanie to rodzinom — zakomunikował przypominając sobie jedną z notatek, którą dostał od medyków. Dostawał krótkie raporty, skromne informacje od każdej istotnej osoby w hrabstwie. Spływały do niego informacje o brakach, potrzebach, zadaniach i pragnieniach. Na niektóre odpowiadał od razu, inne przekazywał do wyższych instancji w postaci nestora. Pogrzeby mogą być ciche, lecz mogły również przybrać formę manifestu. Trzeba było godnie zaplanować ostatnie pożegnanie, przystanek przed wędrówką.

Beatrycze, czy słyszysz wołanie?

Poprzedniego dnia starsza kobieta zapytała go czym sobie zasłużyli na ten los? Na to cierpienie, które rozrywa ich środka i zostawia rany, które nigdy nie będą mogły być zaleczone. Docierały wręcz do samych kości, podstawy serce i każdego atomu budującego ciało. Były to rany szarpane, wyjątkowo trudno do opatrunku i wydłużające czas gojenia. Mimo, że posiadał talent do słów, a ich piękno często samo wybrzmiewało z jego ust, to nie potrafił wymyśleć zadawalającego kłamstwa. Przypadek wydawał się wyjątkowo okrutną odpowiedzią, a los mało satysfakcjonującą. Siły wyższe wydawały się śmiesznie żałosne w ich świecie, bogowie rzadko kiedy obcowali między nimi. Nie mógł również zdradzić, że nie wiedział, gdyż politycy nigdy nie chwalą się swoimi brakami i niewiedzą, ukrywają każdy niedostatek charakteru. Może uczłowieczyłoby go w jej oczach, lecz on nigdy nie chciał być człowiekiem między nimi, zawsze pragnął być pierwszym z nich. Nazwać można było to nazwać arogancją, żądzą, lecz Bartemius preferował nazywać to odpowiednim zrozumieniem historycznej analizy społecznej.
— Siła, powiadasz — powtórzył cicho za Scorsone, badając struktury tego słowa i jego znaczenie, pojmując wszelkie prawdy i kłamstwa zawarte w tak prostym komunikacie. — Uznaje się, że to nieodzowność kary, a nie jej wysokość zniechęca do samego aktu. Metodyczność i nieułomność systemu, karać każdego kto się odważy. Jakie kary byś zaproponował?
Maerin był starszym pracownikiem Wizengamotu, znał się na penologii i jej praktycznym elemencie. Nadzorował wielkie zbrodnie i równie wielkie wyroki, śledząc jak system sprawiedliwości próbuje pełnić swoją rolę. Posiadał również autorytet, jego słowa będą miały duże znaczenie dla kierowników ośrodka, decydentów, którym ministerstwo nakazało wariacki ratunek. Parsknął słysząc kolejne słowa, brak było w tym jednak pospolitej wesołości. Był to krótki moment frustracji, niepotrzebny wykaz emocji, które rzadko kiedy znajdywały drogę do zaistnienia.
— Oczywiście, że nie ponieśli drastycznych strat — jego słowa były ledwo słyszalne, prawie porwane przez wiatr i niesione w głuchą ciszę. — Przekażę dziadkowi Twoje słowa, obawiam się tylko jakiej zapłaty będą wymagać w przyszłości. Prócz jedzenia jednak mają również pod swoim patronatem sierociniec. Można by im wcisnąć dodatkowe żołądki do wypełnienia.
Pozbywając się problemu, lecz tego nie powiedział już na głos. Z każdych stron odnaleźć można było wrogów, wyjątkowo niebezpieczna sytuacja, gdy samemu traciło się siły na walkę z żywiołem. Krwawili, wiedział to zarówno Bartemius, jak i Maerin. Fortuna opuściła jego rodzinę, ślepa losów szaferka musiała śmiać się z nich z daleka. Część była skutkiem przypadku, inna decyzji, które doszczętnie dotknęły rodzinę. Niezależnie jak znaleźli się w tej sytuacji, byli mocno osłabieni. Wewnętrznie i zewnętrznie, na skraju decyzji, które niedługo trzeba będzie podjąć.
— Pewien czas temu nestor robił spis budynków na terenie hrabstw. Przekażemy listę ministerstwu, skonsultują się z uzdrowicielami. Będą wiedzieć, gdzie będzie najlepsza lokalizacja — poinformował w myślach od razu punktując najlepsze według niego miejsca, lecz wiedział, że jego słowa nie będą mieć decydującej roli. Zamilkł na moment słysząc o kobiecych problemach. Przypomniał sobie swój artykuł poświęcony anomii w społeczeństwie u progu wojny, teraz mógłby podjąć kolejny raz temat. Wraz z nowym trzęsieniem ich podstaw życie codziennego groziło im częstsze występowanie zachowań o charakterze dewiacyjnym i przestępczym. Największymi ofiarami tych zmian będą osoba słabsze, kobiety i dzieci, niepełnosprawni. — Mężczyzn oddelegujemy do przekopywania gruzów, początkowych prac porządkowych. Trzeba zacząć już myśleć o dniu jutrzejszym, jeśli sami nie zadbają o swoje hrabstwo, nikt tego nie zrobi. Prócz tego jeśli będą zmęczeni, mniej głupot będzie w ich głowie.
Ludzie w obliczu tragedii wracali do instynktu, buntowali się przeciwko prawu i zachłannie pojmowali tylko decyzję silniejszego. Ludzie to nadal zwierzęta, tylko ładniej ubrane i chodzące dwunożnie. Nawet oni, Ci najszlachetniejsi z nich wszystkich mieli pierwotne dzikości, po cichu bytujące nawet w jego domu, brutalnie skażając całe wnętrzności, wręcz ich krew. Nie mógł teraz o nim myśleć, zbyt często był głównym bohaterem jego myśli. Podążył za Scorsone, zwracając się w kierunku zebranych ludzi. Niektóre twarze rozpoznawał, niektóre były mu zupełnie obce. Oni jednak ich rozpoznawali, przecież był paniczem tych ziem. Dzieckiem krwi, która rządziła tymi terenami tysiące lat. Niektórzy próbowali wymazać to dziedzictwo, lecz nikt nie zabierze im chwały przodków. Miał przemówić tutaj nie tylko jako pracownik ministerstwa, ale również człowiek tych terenów i członek rodu Crouch. Nie zdecydował się na sonorusa, wszyscy milcząco wpatrywali się w jego osobę, każda nadzieja i smutek widoczny był w ich oczach.
— Jutro zostaną przygotowane listy, na które każdy z was zobowiązany będzie się wpisać. Kobiety będą potrzebne do opatrywania rannych, pomocy sierotom. Mężczyźni do prac porządkowych, poszukiwań, przeczesywaniu ruin. Każdy z was będzie potrzebny, a przedstawiciele ministerstwa przekażą wam dalsze informacje jutro — oznajmił, podając najważniejsze ogłoszenie, które miało zorganizować ich bytowanie na najbliższe dni. Wziął jeszcze jeden oddech, pozwalając słowom, które tłumiły się w jego klatce piersiowej, zaistnieć w świecie. — Ród Crouch zdaję sobie sprawę z ogromu tragedii, która was spotkała. Rozumiemy i cierpimy wraz z wami. Teraz jednak bardziej niż kiedykolwiek wcześniej musimy być wspólnotą. Pomagać sobie, wydawać resztki energii dla społeczności. To nasze ziemie i to my jesteśmy za nie odpowiedzialni, to od nas zależy jak sobie z tym poradzimy.
Polityk zawsze musi odpowiednio dobierać słowa do odbiorców. Wystarczająco proste, by zrozumieli; dostatecznie emocjonalne, by mogli się z nimi identyfikować. Czasem kłamliwe, czasem prawdziwe, lecz zawsze powinny być skuteczne. Można by rzec, że został stworzony właśnie do tego, tych małych i wielkich przemówień, przełomowych momentów historii. Był jednak na początku swoich dziejów, lecz jak pospolity oportunista wszędzie znajdywał okazję, by posiąść serca i rozumy.