Niewesoły nastrój towarzyszył mi także przy omawianiu wróżb. Żadna nie brzmiała na prawdziwie optymistyczną, a ta, którą opisała mi Idun uderzała w wysokie prawdopodobieństwo spełnienia. Trwała wojna, a choć zazwyczaj moje obowiązki sprowadzały się do rozmów i kalkulacji, tak nigdy nie pozostawałem obojętny na wezwanie do walki, na front. Nie stroniłem od obrony granic własnych ziem przed terrorystami i wiedziałem, że któregoś feralnego dnia może trafić na mnie.
Nie chciałem jednak oficjalnie potwierdzić obaw Idun; czas Festiwalu powinien sprzyjać celebracji, radości i świętemu spokojowi. Nie potrzebowaliśmy widma śmierci kroczącego za plecami.

Gdy sprzedawca wręczył mi opakowany elegancko wachlarz, oddałem go w ręce towarzyszącego mi skrzata. Ten skłonił się nisko i zniknął bez słowa. Cierpliwie poczekałem, aż Corinne wybierze coś dla siebie, czasem zerkałem na pozostałe przedmioty, ale żaden z nich nie przemówił do mnie w jakikolwiek sposób – choćby samą estetyką – zatem nie zdecydowałem się na kolejny zakup.
Potem ruszyliśmy dalej, znów tą samą ścieżką, pomiędzy kolejne stragany, ludzi i plączących się tu i ówdzie reporterów relacjonujących przebieg obchodów.

– Dobrze myślisz – pochwaliłem z niegasnącym uznaniem; im lepsza rozpoznawalność gatunku w Anglii, tym mocniej będzie się to przekładać na popularność, ta z kolei miała bezpośrednie odzwierciedlenie w słupkach sprzedaży. Gdyby zawiązały się miejscowe ligi czy drużyny uprawiające ten sport częściej niż raz na dekadę, to mielibyśmy prosty rynek zbytu, który jednocześnie rozsławiałby Traversów.

Cornelius wydawał się już mieć plan, a przynajmniej jego zalążek. Akcja informacyjna brzmiała dobrze; odruchowo pomyślałem o niskim nakładzie kosztów i potencjalnie wysokiej skuteczności. Zresztą, nie pracowałby jako jeden z czołowych propagandzistów, gdyby nie był diablo skuteczny.
― Młodzieży brakuje dyscypliny ― orzekłem gorzko, z dozą rozczarowania. Nie chciałem teraz przywoływać przykładu własnego syna; choć Emeric odebrał wzorowe wychowanie i jak dotąd nie przyniósł mi wstydu, tak dostrzegałem w nim pewne braki, których wolałbym nie oglądać. ― Brakuje w nich poszanowania dla starych tradycji i autorytetów, brakuje im świadomości. Być może tragedia wojny pozwoli im dojrzeć do właściwego zachowania.

– Przejdźmy po kolei przez wszystkie wykazane na mapie problemy – zasugerowałem, szerokim gestem wskazując rozłożoną na stole planszę – nie tylko te największe i najpilniejsze. Chciałbym mieć pełen obraz tego, jak obecnie wygląda hrabstwo. – Choć mówiłem do Lennoxa, moje spojrzenie przepłynęło w stronę Iriny, w milczący sposób dając jej znać, że wszelkie spostrzeżenia i uwagi są bardziej niż mile widziane.

trwa

trwa

trwa