byli czarodziejami z dwóch różnych światów. Ojciec, Jules Multon był czarodziejem czystej krwi, chorowitym, choć przy życiu trzymały go marzenia o zajmowaniu się magicznymi stworzeniami. Nigdy ich nie spełnił, pozostając teoretykiem. Mama, Phoebe Multon z domu Leighton była tradycyjną panią domu. Kiedyś miała marzenia o karierze, lecz prędko wyszła za mąż i zajmowała się głównie domowym ogniskiem, dorabiając przy każdej możliwej okazji.

w niedalekim lesie, przede wszystkim ze starszymi siostrami. Nigdy nie miałam zbyt wielu przyjaciół.

natury, przede wszystkim. Mieszkaliśmy odizolowani od najbliższych czarodziejskich wiosek i bardzo długo nie wiedziałam o istnieniu mugoli. Jedyne kontakty poza domownikami utrzymywaliśmy z innymi przedstawicielami rodziny Multon. Kontaktów z Leightonami zabronił nam ojciec, ale mama znajdowała sposoby na wymianę informacji ze swoimi krewniakami.

smutne dziecko. Ciche, niewidzialne do czasu, aż swymi emocjami nie sprawiło kłopotu. A nigdy nie chciałam ich sprawiać, pewnie dlatego ci, którzy poznali mnie później, wyciągali wniosek, że musiałam być grzecznym dzieckiem.

dzieci, które dostawały prawdziwie swoje rzeczy. Nas nigdy nie było na to stać. Moją pierwszą szkolną szatą była ta należąca do którejś z moich kuzynek i żeby na mnie pasowała, mama musiała ją odpowiednio przerobić. Książki, och książki były cudowne! Pachniały starością i niektóre strony były poplamione przez ich wcześniejszych właścicieli, ale były bardzo ciekawe. Najcudowniejsze było chyba to, jak otrzymałam swoją różdżkę. Po raz pierwszy jakiś przedmiot był tylko mój, nie dostałam go w spadku po starszych krewnych. Sklep Ollivandera stał się symbolem na kolejne lata. Symbolem tego, że i ja mogłam być sobą, w całej pełni tego słowa, a nie tylko czyjąś siostrą lub córką.

byłam okropnie zdenerwowana. Żeby nie bać się zanadto, skupiałam uwagę na abraksanach ciągnących naszą karocę. Nie miałam okazji ani możliwości porozmawiać z żadną z towarzyszących mi dziewcząt. Francuskiego uczyłam się tylko trzy lata, a gdy przyszło do mówienia, bałam się popełnić jakiś błąd. Wolałam milczeć.

opiece nad jednorożcami. Cel swojego życia odkryłam, a raczej został mi on wskazany, dość prędko. Nie wiązałam przyszłości z niczym szczególnym, bo zawsze byłam świadoma swojego położenia. Tego, że brak majątku i urodzenie w rodzinie półkrwi w konserwatywnym społeczeństwie nie dadzą mi wiele. Chciałam więc wypełnić wolę ojca, być córką, która spełni jego wymagania.

wydaje mi się, że przeciętnym. Nie wyróżniałam się szczególnie przez pierwsze lata, przede wszystkim przez to, że nie do końca byłam pewna swoich umiejętności.

granie w Quidditcha! Oczywiście, nauka była istotna, podobnie jak istotna była poezja, ale jakby nie patrzeć, najpiękniejsza była możliwość rywalizacji wysoko, na miotle. To tam nabierałam pierwszych oznak pewności siebie. Nigdy nie zapomnę tych czasów.

Zdecydowanie opieka nad magicznymi stworzeniami! To właśnie niej oddałam swoje serce, pragnąc podążyć drogą wyznaczoną mi przez ojca.

transmutacja. Niechęć do tej dziedziny nauki przeciągnęła się poważnie, aż do lat dorosłych. Do tej pory wzdrygam się na myśl, że mogłabym mieć z nią coś wspólnego.

niewielkim gronem osób, przede wszystkim ze Smoków. Byłam i dalej jestem bardzo nieśmiałą osobą, dlatego nawiązywanie kontaktów z innymi było dla mnie bardzo trudne.

cicha i spokojna osoba. Najlepiej znali mnie wszak moi koledzy i koleżanki z domowej drużyny Quidditcha. Nigdy nie byłam dobra w nawiązywanie relacji z innymi ludźmi, dlatego muszę też zgodzić się z tym osądem.

miał przeze mnie podeptane buty w trakcie balu zimowego. I oczywiście część z tych, którzy pochodzili z lepszych, bardziej usytuowanych rodzin od moich.

przygotować się do dorosłego życia i utrzymać się w drużynie Quidditcha. Po pierwsze — musiałam prędko nauczyć się jak najwięcej, aby wykonywać letnie prace w hodowlach aetonanów i abraksanów. Po drugie — Quidditch zawsze sprawiał mi niezwykle dużo przyjemności. W powietrzu czułam się prawdziwie bezpieczna.

to nie mogę sobie niczego przypomnieć. Zawsze trzymałam się zasad i bałam się sprawiać komukolwiek problemy.

to również nie mogę sobie niczego przypomnieć. Rodzice nie mieli powodów, by być na mnie złymi.

nie pamiętam już dobrze, ale wydaje mi się, że mogło to się zdarzyć tylko raz, w okolicach piątego roku nauki. W okresie nagłego wzrostu jest się przecież bardzo głodnym! Wybrałam się z koleżanką, kapitanem naszej drużyny Quidditcha, po czekoladę!

to znowu nie mam nic do opowiedzenia. Naprawdę byłam nudnym, grzecznym uczniem.

to tak jak wyżej, nie mam żadnych szalonych historii.

porządek i ciszę. Starałam się utrzymywać absolutną czystość, bo tak nauczono mnie w domu. Nigdy nie byłam osobą, która miała dużo znajomych, więc było relatywnie cicho. Tylko czasami czytałam do późna i starałam się powtarzać francuskie słówka.

przede wszystkim zwierzęta, ale czasami również odwiedzających rezerwat turystów oraz innych pracowników naszej placówki. Gdy przebywam w szpitalu, główny kontakt mam z pacjentami potrzebującymi pomocy.

głównie na łonie natury, ewentualnie w okolicach wsi i niewielkich miast. Źle się czuję w mieście, nie jestem przyzwyczajona do hałasu, dlatego znacznie prościej jest mi zebrać myśli w miejscu odosobnionym, w bezpośrednim kontakcie z naturą.

bardzo zróżnicowanym. Podobna jestem do wiatru w polu, który nie myśli o swoim kierunku. Z natury rzeczy zdecydowana większość mojego kręgu znajomych jest młoda, nie ukończyła jeszcze 25 lat. Najpewniej czuję się wśród takich jak ja — niezbyt majętnych, a przy tym niewyróżniających się statusem, chociaż coraz częściej zwracają na mnie uwagę ci należący do innych klas społecznych.

nie należę do żadnej organizacji, choć czuję ich oddech na swoim karku. Coraz bardziej świadoma jestem tego, że życie stawia mnie przed wyborem, którego muszę dokonać. Staram się być dobrym człowiekiem — pomagać każdemu, kto pomocy potrzebuje. Mam serce na dłoni, ale jestem przy tym skrajnie naiwna, ufając tym, którzy są dla mnie dobrzy, nie jestem w stanie przejrzeć ich prawdziwych zamiarów. Zostałam wychowana konserwatywnie, w strachu przed niemagicznymi, ale ostatnie miesiące sprawiły, że zaczynam wątpić w słowa ojca. Niemniej jednak — przynajmniej na razie — nieświadomie i nieintencjonalnie wspieram Rycerzy Walpurgii.

w domku będącym częścią bursy rezerwatu Parkinsonów. Moimi sąsiadkami są inne opiekunki jednorożców. Domek jest na tyle mały, że zyskał ode mnie miano Okruszka — składa się z łazienki i kuchniojadalni na dole oraz niewielkiej sypialenki na górze. Pomimo małych rozmiarów zdecydowanie mi wystarcza i robię wszystko, aby przytulne wnętrze pozostało czyste i zadbane.

przede wszystkim uzdrowicielki. Ich umiejętności oraz posiadana wiedza wzbudza we mnie głębokie zaufanie, oraz zaszczyt, że mogę się od nich czegoś nauczyć. Głębokim szacunkiem darzę również starsze panie, które poświęciły swe życie jednorożcom — bez nich nie byłabym w stanie osiągnąć nawet ułamka tego, co już potrafię.

osób, które dokładnie wiedzą, czego chcą. Wśród tych, którym nie jest obce zdecydowanie, które nie czekają pasywnie na rozwój wydarzeń. Niestety pewność w ogóle, tak siebie jak i tego, co chce się osiągnąć, nigdy nie była moją dobrą stroną. Jest zapewne także szerokie grono osób, które patrzy na mnie nieprzychylnie również przez płynącą we mnie krew i brak majątku.

osoby nieśmiałej, często do przesady. Mogę wydawać się przerażona, w szczególności w nowej sytuacji lub gdy nie jestem pewna intencji drugiej osoby.

obyczajnie — mój tato wpoił mi surowe prawidła moralne, które umocniły się tylko w trakcie mojego stażu w rezerwacie jednorożców. Jestem bardzo świadoma tego, że wiele zależy od mojej czystości, przede wszystkim serca, ale także ciala. Staram się ją chronić za wszelką cenę.

Francję, lecz nie miałam okazji podróżować poza tereny szkolne. Pieniądze nigdy nie trzymały się mocno naszej rodziny, dlatego nawet naukę za granicą musiałam opłacać ze swojej letniej pracy.

osobą o delikatnym i wrażliwym sercu. Jest to odbierane jednocześnie jako zaleta i wada. Są tacy, którzy chcą to we mnie pielęgnować, widzą w tym siłę. Inni z kolei uważają, że ta delikatność i wrażliwość stanie się kiedyś powodem mojego upadku. Ponadto w oczach innych jestem bardzo emocjonalną osobą, empatyczną, przeżywającą doświadczenia innych ze zdwojoną siłą.

do tej pory wiedzieli o mnie nic lub niewiele. W trakcie obchodów Brón Trogain wypłynęło na mój temat kilka plotek, które robiły ze mnie służkę damy, momentami nawet samą damę, ale przede wszystkim zastanawiały się, kim naprawdę jestem. Myślę więc, że ostatecznie jestem zagadką, przynajmniej częściowo. I wolałabym, by tak pozostało.

Wspieranie reżimu i wspieranie rebelii. Żadne z tych stanowisk nie jest prawdziwe — staram się bowiem robić tylko to, co słuszne, dobre i sprawiedliwe. Pomawiano mnie również o tchórzostwo i choć to bardzo boli, bo nikt nie lubi być tak nazywany — boję się często. Ale staram się z tym walczyć, najlepiej jak potrafię. Przede mną długa droga.