byli czarodziejką i mugolem, a mama ukrywała przed nami fakt istnienia magicznego świata. Długo nie mogłem zrozumieć, że wyrzekła się magii dla taty. Żyli skromnie, ale niczego nam nie brakowało.

na podwórku z mugolskimi kolegami - w piłkę i wszystko, co wymagało ruchu! Lubiłem też bawić się z rodzeństwem, a później opowiadać im o Hogwarcie.

Mugoli, do jedenastego roku życia nie mając pojęcia o magii i o tym, że mógłbym zostać czarodziejem.

Głośne i żywiołowe dziecko, przejmujące dominującą rolę w zabawach.

WSZYSTKO, byłem zszokowany i oszołomiony i zafascynowany nowym światem. Z perspektywy czasu, matka popełniła błąd nie przygotowując mnie do niego wcześniej. Byłem zagubiony, a wyprawka była spora. Najbardziej ucieszył mnie wybór własnej różdżki, miałem też przylepiony nos do szyby sklepu z miotłami.

byłem podekscytowany, ale szybko zostałem spytany o nazwisko przez czystokrwistych chłopców. Szybko uświadomili mi własną ignorancję w sprawach dotyczących nie tylko statusu krwi, ale i całego magicznego świata. Wykpiony, nabrałem żalu do rodziców o to, że nie przygotowali mnie do tego lepiej i postanowiłem, że zostanę najlepszym czarodziejem aby wszyscy popamiętali.

karierze sportowej, najpierw w piłce nożnej, a potem w Quidditchu. Marzenia te szybko stłumiła pragmatyczna myśl, że chcę zagrzać stałe miejsce w czarodziejskim świecie i lęk przed powrotem do mugolskiego: a sport nie wydawał się stabilną karierą.

żywiołowym i popularnym, ale wbrew własnemu temperamentowi starałem się uczyć jak najpilniej. Byłem zdolny, smykałka do czarów sprawiała mi niemałą radość.

wszystko co związane ze światem magii, od zaklęć po szlachtę - wszystko było dla mnie nowe, a ambicja kazała mi wdrożyć się w ten nowy, wspaniały świat jak najszybciej. Fascynowały mnie zarówno czekoladowe żaby, jak i najprostsze zaklęcia, a szczerą miłością pokochałem Quidditch.

Quidditch, który zagwarantował mi popularność wśród kolegów oraz zachwyt koleżanek - i poczucie przynależności, którego tak mi brakowało. Byłem pałkarzem. Na drugim miejscu znajdowały się uroki i OPCM, czynnie udzielałem się w Klubie Pojedynków.

eliksiry, do których zupełnie nie miałem ręki. Na siódmym roku zaangażowałem się w naukę, wymaganą do egzaminów na aurora: pomagał mi bardzo cierpliwy kolega.

dużym gronem, raczej Gryfonów. Z wzajemnością nie znosiłem Śliz gonów z którymi parę razy pobiłem się na boisku, z Puchonami trzymałem się z sympatii, pewien Krukon pomagał mi w alchemii. Byłem bardzo zżyty z drużyną Quidditcha, a od szesnastego roku życia flirtowałem z wieloma koleżankami.

otwarty, koleżeński, ambitny. Nadmierną pewnością siebie maskowałem głębokie kompleksy i nie brakowało mi gryfońskiej brawury, ale przed egzaminami potrafiłem odciąć się od rozrywek i skupić na przygotowaniach. Nauka nie szła mi tak łatwo jak Krukonom, więc potrzebowałem do niej ciszy i czasu.

nie tolerował uczniów o mugolskiej krwi, szczególnie tych ponadprzeciętnie zdolnych i błyszczących na szkolnym boisku. Im bardziej mi dokuczano, tym bardziej starałem się przyćmić złośliwości sukcesami, bywałem też porywczy. Mogli nie lubić mnie też uczniowie zazdrośni o sukcesy na boisku albo o dziewczyny, które traktowałem dość przedmiotowo - możliwe, że odbiłem komuś szkolne zauroczenie, a znudziłem się nowym towarzystwem po tygodniu.

zdobyć pewną pozycję w czarodziejskim świecie, najpierw w szkole, a potem podczas przygotowań do kursu aurorskiego. Moim największym lękiem była perspektywa powrotu do nudnego, mugolskiego świata - nie bezpodstawnym, bo gdy ja zostałem aurorem, mój szkolny przyjaciel wstąpił do mugolskiej armii.

tak, za rozwalenie komuś nosa tłuczkiem!

nie, mama nie czarowała w domu, a tata by nie potrafił.

tak, uwielbiam jeść i pewnie wymykałem się po słodkości - szczególnie po treningach Quidditcha!

nie, chyba, że musiałem zostać tam do nocy żeby przygotowywać się do Owutemów - ale wtedy siedziałem w miejscu nad potrzebnymi mi książkami, nie interesowały mnie dodatkowe pozycje.

tak, na miotle i z powodu zakładu z kolegami.

bałagan, zbyt wielu gości, dziewczynę przemyconą do dormitorium, ale i przysługi oraz dzielenie się przysłanymi z domu słodyczami.

zasłużonym aurorem, ale i wilkołakiem - nie ukrywam tego, o likantropii wiedzieli wszyscy w londyńskim Ministerstwie (Rejestr Wilkołaków), ogłosiłem o niej publicznie podczas spotkania Zakonu Feniksa, a pogłoski krążą pewnie w podziemiu w Plymouth. W walce jestem bezlitosny, surowy dla rekrutów, ale dbający o ich życie.

wiedzą, że jestem - albo byłem - szlamą i poszukiwanym rebeliantem; mogą też sądzić, że zginąłem w kwietniu 1958. O likantropii wiedzą tylko ci, którzy mieli dostęp do Rejestru Wilkołaków - ale nikt nieznajomy.

o to, że znam każdy londyński pub i potańcówkę i że mam nadmierną słabość do ładnych kobiet; później o to, że zwariowałem z powodu likantropii i nie pokazuję się ludziom na oczy; obecnie przeciwnicy Zakonu mogą pomawiać mnie o terroryzm.

Nie lubię, gdy gracze zakładają w wątkach bez mojej postaci co robi albo jaki nastrój ma w danym momencie moja postać (bez konsultacji ze mną) i będę takie wstawki uznawać za niebyłe. To, jak inna postać odbiera subiektywnie moją postać, vs. fanfik na temat tego jak moja postać się zachowuje lub co robi jest znaczącą różnicą.