to Cathal Travers i Eurydice Lestrange. Ojciec jest wilkiem morskim i korsarzem, kapitanem okrętu, bratem obecnego nestora, człowiekiem stanowczym i surowym, którego charakter ukształtowało morze. Matka to niespełniona artystka, potomkini wili, czarownica blisko związana z syrenami; kobieta piękna i silna, pilnująca mojego wychowania głównie w trakcie długich rejsów ojca (gdy jeszcze byłem zbyt młody, żeby w nich uczestniczyć).

w magicznym porcie; za dzieciaka frajdę sprawiało mi wynajdowanie największych okrętów i wymyślanie historii o podróżach, w które wypływają. Zdarzało mi się prześlizgiwać na pokłady statków cumujących w Cromer i udawać, że jestem kapitanem wydającym rozkazy niewidzialnej załodze. Uwielbiałem też pływać, czy to u wybrzeży Norfolku, czy w trakcie wizyt u kuzynostwa.

kilku pokoleń Traversów zamieszkujących nasz rodowy zamek, Corbenic Castle. Często odwiedzałem też rodzinę matki na Wyspie Wight.

dziecko ciekawskie, energiczne, trochę krnąbrne, któremu trudno było usiedzieć w miejscu – dopóki do porządku błyskawicznie nie przywróciło go karcące spojrzenie ojca. Od najmłodszych lat lubiłem też zmyślać i koloryzować opowieści o swoich podbojach, co nie raz i nie dwa wpędziło mnie w tarapaty.

że byłem śmiertelnie obrażony, bo matka nie zgodziła się, żebyśmy popłynęli z Norfolku do Londynu statkiem. Przeszło mi dopiero, kiedy dostałem w ręce swoją pierwszą różdżkę, a potem do końca dnia nie mogłem się doczekać, żeby ją wypróbować. Pamiętam też, że trzeba było siłą i groźbą wyciągać mnie ze sklepu z magicznymi mapami.

okropnie się stresowałem, bo mój starszy kuzyn naopowiadał mi, że do Slytherinu przyjmują tylko uczniów, którzy w trakcie Ceremonii Przydziału zdadzą bardzo trudny test magiczny. Próbując odreagować zdenerwowanie, prawie zagadałem na śmierć pierwszoroczniaków z mojego przedziału, opowiadając im o dalekich podróżach i niezwykłych przygodach, w których brali udział moi krewni – oczywiście w większości niemających wiele wspólnego z prawdą.

odnalezieniu zaginionego, legendarnego okrętu, Sguaba Tuinne, który według legendy należał do Manannana mac Lir. To marzenie nigdy mnie nie opuściło.

zaskakująco sumiennym i zdolnym, choć jednocześnie aroganckim i trochę pyskatym. Zależało mi na dobrych stopniach, chciałem zaimponować ojcu. Lubiłem zresztą zdobywać wiedzę (zwłaszcza na interesujące mnie tematy), a jeszcze bardziej uwielbiałem się nią chwalić, dlatego na lekcjach byłem na ogół aktywny i zaangażowany. Nauczycielom zadawałem dużo pytań, choć nie zawsze były to pytania związane z aktualnie omawianym zagadnieniem.

zagadki i tajemnice, które w sobie kryła. Moja rodzina od pokoleń zajmuje się transmutacją, również w budynkach, wiedziałem więc, ile można ukryć w zamku – i byłem przekonany, że w Hogwarcie ukrytych jest wiele sekretów.

transmutacja, głównie dlatego, że byłem na tym polu jednym z lepszych uczniów, a lubię być najlepszy. W przeciwieństwie do większości moich rówieśników, lubiłem też historię magii, mimo że obecność w klasie ducha regularnie budziła we mnie jakiś trudny do opisania niepokój.

zielarstwo. Od zawsze brakowało mi cierpliwości do zajmowania się roślinami, nie potrafiłem utrzymać przy życiu żadnej z nich.

głównie ze Ślizgonami i innymi przedstawicielami magicznej arystokracji (również z pozostałych domów). Należałem do Klubu Ślimaka, grałem w szkolnej drużynie Quidditcha.

pewny siebie, wygadany, egocentryczny, inteligentny, arogancki (zwłaszcza wobec tych, których uważałem za mniej ważnych od siebie). Lubiłem być w centrum uwagi, często się przechwalałem, na ogół myślałem przede wszystkim o sobie, brakowało (i nadal brakuje) mi empatii. Uwielbiałem rywalizację, a jeszcze bardziej uwielbiałem wygrywać.

padał ofiarą moich okrutnych żartów pod adresem jego rodziny. Lub ktoś, komu nieuczciwie podłożyłem metaforyczną nogę w jakiejś szkolnej rywalizacji: czy to na boisku, czy w klasie transmutacji.

się popisywać i przechwalać osiągnięciami, a także żeby święcić sukcesy na najbardziej interesujących mnie polach.

to zapewne się to zdarzało, choć niezbyt często; na ogół udawało mi się uciec przed odpowiedzialnością albo zrzucić winę na kogoś innego.

to nie potrafię przypomnieć sobie takiej sytuacji. Mój ojciec z wygłoszeniem nagany na ogół czekał, aż znajdę się z powrotem w Corbenic Castle; nie przeskrobałem natomiast nic na tyle poważnego, by wymagało to jego natychmiastowej reakcji.

to przypominam sobie, że raz do niej trafiłem, kiedy tak naprawdę szukałem czegoś innego.

to nie muszę się długo nad tym zastanawiać: dział ksiąg zakazanych zwiedziłem nie raz i nie dwa, oficjalnie szukając dodatkowych materiałów do lekcji, a tak naprawdę – poszukując skrawków informacji o zaginionym Sguaba Tuinne. Ostatecznie nie znalazłem niczego, co nakierowałoby mnie na trop legendarnego okrętu, ale pośród zapomnianych półek spędziłem wiele godzin.

to nie przypominam sobie takiej sytuacji, nie nęcił mnie Zakazany Las ani samotne wędrówki po wiosce Hogsmeade. Dużo czasu spędzałem jednak nad szkolnym jeziorem, zafascynowany mieszkającym tam plemieniem trytonów.

że byłem głośny i trudno było mnie zmusić, żebym przestał mówić, nawet jeśli nikogo nie interesowało to, co miałem do powiedzenia.

pewny siebie, zdecydowany, lojalny wobec rodziny i oddany sprawie, za którą walczę. Bywam porywczy, łatwo wyprowadzić mnie z równowagi; mam poczucie humoru, lubię żartować, choć nie z siebie, bo nie mam dystansu do własnych słabości i z zasady ich nie okazuję. Na spotkaniach towarzyskich świadomie zwracam na siebie uwagę, uwielbiam dobrą zabawę i porywające rozmowy, mam w zwyczaju ubarwianie własnych opowieści. Tajemnicą nie jest też, że wierzę w przesądy.

mogą znać skrawki plotek, które sam rozpuściłem, opowiadając za każdym razem inną wersję historii ze swoim udziałem. Ci, którzy śledzą na bieżąco wydarzenia z politycznej sceny, mogą wiedzieć, że za wojenne zasługi otrzymałem w kwietniu Order Czaszki i Węża. Pośród żeglarzy i bywalców portów mam opinię człowieka, z którym rozsądniej jest nie wchodzić w konflikty, o co częściowo sam zadbałem, rozprawiając się osobiście z przyjacielem-zdrajcą i zbuntowaną załogą. Wśród arystokracji kilkakrotnie nazywano mnie dzikim, ze względu na moje podróże na salonach często bywałem nieobecny, część lordów i lady zna mnie więc wyłącznie przez pryzmat mojego zawodu i zewnętrznej aparycji.

to, że umarłem, kiedy na kilka miesięcy zapadłem się pod ziemię, uwięziony przez mojego wroga na bezludnej wyspie. Oprócz tego pomawiano mnie często, słusznie i niesłusznie, a ja sam zazwyczaj nie robiłem nic, żeby sprostować lub wyjaśnić ewentualne plotki. Podobno mam kochankę w każdym porcie; podobno jestem też awanturnikiem, ząb straciłem w barowej bójce o względy półwili, a ten złoty ma być zapłatą dla boga mórz, żeby po śmierci zabrał mojego ducha na drugą stronę. Podobno palec serdeczny przegrałem grając w karty, podobno moje tatuaże cementują krwawy pakt, który zawarłem ze starą, portową wiedźmą. Podobno też pokonałem kiedyś krakena.