zginęli z mugolskich rąk w trakcie poszukiwań mojego brata bliźniaka, gdy miałam niespełna dwadzieścia trzy lata.
Mój papa, Philip, zajmował się hodowlą aetonanów, idąc drogą przodków. Był człowiekiem nad wyraz wyrozumiałym, sprawiedliwym i sumiennym, kierując się dobrocią, której w takim stopniu nie odnalazłam w nikim innym. Niestety los pokarał go magiczną demencją, która ujawniła się w najmniej spodziewanym momencie i postępowała szybciej niż ktokolwiek się spodziewał.
Moja matka, Nora, pochodziła z rodziny Bellów i nigdy do końca nie odnalazła się w nowym nazwisku, z czasem popadając w skrajność swych przekonań. Podobno swego czasu była ambitną łamaczką klątw, choć bezpośrednio nigdy nie opowiedziała mi tej części swojej przeszłości. Była kobietą twardą, wymagającą i z czasem poczęła się zatracać we własnym szaleństwie, którego gorycz nie raz i nie dwa poznałam na własnej skórze.

głównie z bratem i kuzynem, ganiając się po okolicznych lasach, wspinając na gałęzie rosłych drzew z których niejednokrotnie przyszło mi spaść, czym przyprawiałam matkę o siwe włosy. Uwielbiałam zabawy w chowanego, przynajmniej do momentu, aż schowałam się tak dobrze, że dopiero po kilku długich godzinach odnalazł mnie przerażony ojciec. Zaś w przypadku domowych uziemień odnajdowałam radość w gargulkach, które uwielbiał mój brat, ewentualnie magicznych szachach w których mój ojciec nie miał sobie równych.

gór, lasów i jezior do których po dziś dzień moje serce rwie się najmocniej. Niemniej na co dzień miałam styczność z czarodziejami, którzy pracowali w naszej hodowli, bądź ją odwiedzali, jak i również z mugolami, którzy zamieszkiwali najbliższą wioskę oddaloną paręnaście kilometrów od naszego domu. Nikt, prócz mej matki oczywiście, nie szufladkował ludzi względem ich zdolności.

dziecko ściągające na siebie każde możliwe nieszczęście, począwszy od dzikich zwierząt zamieszkujących okoliczne lasy, przez wielokrotne złamania, po nagminne, nieświadome podpalenia własnego łóżka, podczas nocy w których nawiedzały mnie koszmary, budząc nieokiełznaną jeszcze magię.

niezadowolenie mojej matki, gdy bez namysłu postanowiłam obronić chłopca, którego w księgarni gnębiły starsze dzieciaki. W akcie heroizmu porwałam się z motyką na słońce, nie mogąc przewidzieć, że do wszystkiego włączy się mój brat, stając w mej obronie z godną podziwu zapalczywością. Niestety przez ten wybryk ostatnie dni przed rozpoczęciem szkoły odpokutowaliśmy rygorystycznym szlabanem, a ja nabyłam parę dodatkowych siniaków.

byłam niezwykle marudna, głównie z powodu rozstania się ze zwierzętami, a przede wszystkim z niuchaczem, którego oczywiście zabrałabym ze sobą, ba, prawie mi się to udało, ale drań akurat tego dnia ukradł ukochane perły mojej matki, a ta w akcie desperacji przeprowadziła akcję poszukiwawczą godną rasowego detektywa, finalnie odnajdując stworzenie w mojej walizce – swoją drogą z tej okazji wysłała mi do szkoły pierwszego wyjca.

podróży dookoła świata, by na własne oczy zobaczyć wszystkie fascynujące miejsca o których naczytałam się w książkach, których zbiory do tej pory piętrzą się w moim domu.

przesadnie ambitnym, przykładającym ogromną wagę do nauki, a jednocześnie niepokornym, skłonnym do psot i przewinień, mniejszych lub większych i zdawać się mogło, że zawsze uzasadnionych wyższą koniecznością.

korzystanie z beztroski i poczucia wolności, której tak brakowało mi w domu.

opieka nad magicznymi stworzeniami, co nie jest niespodzianką z uwagi na otoczenie w którym się wychowałam. Brylowałam na zajęciach, wyróżniając się wiedzą i zdolnościami, ale nie było to dla mnie niczym wyjątkowym, godnym pochwały, czy satysfakcjonującym, wszak miałam naturalnie lepszy start w tej dziedzinie.

eliksiry, bezapelacyjnie. Teoria była prosta, tak prosta, że wydawało mi się iż nie ma szans, by coś zepsuć, ale jak już przeszliśmy do praktyki... cóż, osiwiałam na dobry tydzień, a moje czoło było w kolorze wściekłej śliwki. O reszcie incydentów wolałabym nie wspominać, ale kto widział, ten wie.

niewielkim, zaufanym gronem. Większość czasu poświęcałam nauce, to też prędko znalazłam osobę, która była jej oddana w równym stopniu, co ja, nawiązując specyficzną więź. W przypadku moich występków zawsze potrafiłam znaleźć partnera do zbrodni, o ile był mi on niezbędny do wykonania planowanej misji. Poza tym starałam się unikać swojego bliźniaka, więc każdy jego nieprzyjaciel automatycznie stawał się moim sojusznikiem.

osoba wycofana i owiana tajemnicą. Niechętnie wychodziłam z własną inicjatywą, nie dzieliłam się wiedzą, nie proponowałam pomocy i nie zwykłam uczestniczyć w dormitoriowych spędach. Miałam własny świat, cele i potrzeby, które realizowałam w swoim zakresie, starając się przy tym jak najmniej wpływać na życie innych.

trzymał się w sztywnych normach wyznaczonego przez szkołę statutu, ponieważ uwielbiałam naginać reguły pod własne potrzeby.

osiągać własne cele, rzadko skupiając się na innych, o ile jawnie nie poprosili mnie o wsparcie. Jedynie akty przemocy - psychicznej, czy fizycznej - stanowiły dla mnie istny zapalnik do gwałtownej reakcji.

przypominam sobie, że było ich więcej, niż mogłam się spodziewać i choć w pierwszych latach wyłgiwałam się na piękne oczy, tak w kolejnych już się na mnie poznano, do tego stopnia, że odsiadywałam również za niewinność, czego świetnym przykładem było obarczenie mnie winą o sabotowanie meczu quidditcha, ku mojemu wielkiemu oburzeniu, bo do tej pory uważam, że winnym był tu jedynie bufon, który ważył się drażnić lelka na ostatnich zajęciach i to podbite oko mu się po prostu należało.

zaczynam twierdzić, że moja nadgorliwa matka wielbiła je słać dla swojej własnej satysfakcji, wszak nie było miesiąca w którym nie dostałabym co najmniej trzech, lekką ręką licząc. Szczęście w nieszczęściu, z czasem przyzwyczaiłam się do otrzymywania złowieszczych listów, podobnie jak większość osób, które towarzyszyły mi przy ich otwieraniu.

nie zdarzało się to zbyt często, a przynajmniej dopóki nie przemyciłam ze sobą swojego niuchacza na trzecim roku, od tamtej pory regularnie spędzałam noce na poszukiwaniach mojego bandyty, odnajdując go najczęściej przy sztućcach, które już - ku zwierzęcej rozpaczy - nie mieściły się do wyładowanej po brzegi torby.

nie zaglądałam tam nagminnie, choć jeśli istniała taka potrzeba - niezależnie, czy bezpośrednio moja, czy innego towarzysza przygód - włamywałam się dzielnie między przepastne regały. Do dziś nie wiem po co mi to było, tym bardziej, że choć wiele strzępków informacji udało mi się przeczytać, tak nic nie było szczególnie warte zapamiętania.

przypominam sobie noce, gdy wychodziłam ukradkiem, by zajrzeć do magicznych stworzeń, a już szczególnie wspominam noc, podczas której poszłam odszukać rannego wozaka, jednak przemycenie go do dormitorium nie było najlepszym pomysłem. Drań nauczył nas wszystkie kląć do tego stopnia, że straciłyśmy przez to kilkanaście cennych punktów.

niezliczoną ilość zwierząt przewijającą się przez naszą wspólną przestrzeń i zaskakująco nieskazitelny porządek w całym tym chaosie. Skoro sprowadzałam im na głowę niespodziewanych gości, to chociaż starałam się tę niedogodność wynagrodzić rutynowymi porządkami.

tak po prawdzie wszystko zależy od tego, kogo się zapyta - jedni powiedzą, że jestem wymagającą, wredną jędzą, inni, że niezniszczalną skałą, a jeszcze inni będą swoje bajki pisać.

mogli słyszeć o mojej hodowli, ewentualnie znać mój adres od kogoś, kto polecił mnie w kontekście wiedzy na temat magicznych stworzeń, w końcu nie raz i nie dwa przyjmowałam osobniki wymagające szczególnej opieki w wyniku poniesionych ran, czy krzywd na podłożu psychicznym.

wszystko i nic tak po prawdzie. Ludzie lubią plotkować i jeżeli się uprą, to zawsze coś wymyślą. Byłam już niedołężną sierotą, umęczoną wdową, ba, niemagiczni nazywali mnie bestią z lasu, wiedźmą zjadającą niemowlęta, wróżką, clootie. Tak po prawdzie najwięcej wymyślnych rzeczy przypisywali mi z reguły Szkoci, nie dziwię się, nasze ludowe wierzenia starają się tłumaczyć mugolom wiele widziadeł.