Szpital West Park

Emocje były niewskazane. Zakłócały obraz sytuacji, pozbawiały wszelakich resztek rozsądku. Można było być świadkiem cierpienia, próbować zrozumieć ból, lecz nie można było oddawać się współodczuwaniu w katuszach prostych ludzi. Trzeba było być ponad to, ponad nieoświecone jestestwa, które obecnie pokładały swe nadzieje w ich osobach, Platon w Fedonie wyrażał pogląd, że emocje (i inne cielesności) zakłócają proces poznawczy, w tym właściwy osąd i dalej, zachowanie. Sprowadzają na złą drogę, niebezpieczną, gdzie przymus i moralność wyznaczają kierunek działania, gdzie najczystsza forma racjonalizmu powinna wieść prym. To ona winna nakreślać plan działania, dawać ostateczny sygnał do podjęcia trudów.
Emocje były męczące, zabierały energię, która gdzie indziej będzie spożytkowana. Organizm miał ograniczone możliwości produkcji energii, zwłaszcza gdy potrzebował jej na inne funkcje. Rozpacz, żal czy strach wypełniały organizmy, sięgały każdej komórki i ostatecznie likwidowały moc do działania. Zostawić się je powinno dla tych w żałobie, dla tych co stracili wszystko i teraz ledwo mogli przetrwać w ich świecie. To oni mogli teraz kultywować mękę, każdy mógłby im wybaczyć.
Od młodego panicza wymaga się więcej; pragmatyczności poprzedzającej każdy krok, światłości obecnej w każdym słowie. Obecności na miejscu katastrofy, choć zarazem mało kto się niej spodziewa. Zbyt długo elity tego kraju kryły się w swych pałacach, a przynajmniej takie głosy wywołał wojenny głód. To niższe klasy ponosiły największe konsekwencje wojennych działań, to oni najczęściej ginęli i tracili bliskich. To na ich opinie trzeba było uważać, nie chciało się stracić ich serc. Potrzebna była ich wiara, by mógł zapanować pokój, by móc legitymizować władzę. Można rządzić wbrew im, lecz zawsze będzie to kosztowne i zmuszające do wiecznej czujności. Trzeba było ich przekonać, że czeka ich lepsza przyszłość, patrząc na rozwój sytuacji wielu z nich nie było nawet pewnych jutra. Tutaj do gry wkraczała szlachta, prometejsko pokazując swą wolę do działania i pomocy. Wzięcia odpowiedzialności za nich, za ziemie i ich wspólne jutro.
Primrose zawsze była przykładem. Pierwsza do pomocy, działania i szerzenie miłosierdzia. Niektórzy uważali, że była zimna, zbudowana z krystalicznego lodu, lecz jej czyny znaczyły więcej niż piękne, lecz puste słowa niektórych arystokratek. To właśnie czyny powinni oceniać, nadawać im wywyższającą pozycję. Był pewien, że gdy zgłosi się do niej po pomoc, nie zostanie mu ona odmówiona. Nie tylko przez dobre relacje rodów, ale również przez łączącą ich bliskość. Teraz gdy stał w holu wielkiego budynku, który kiedyś był mugolskim szpitalem, a teraz został przystosowany jako szpital polowy, tym bardziej docenił jej osobę. Jeden z medyków składał właśnie mu raport potrzeb, niedostatków i pilnych zamówień. Widać było na jej twarzy zmęczenie, nie spała od tamtej feralnej nocy. Można było odnaleźć w jej oczach hardość, skutek doświadczenia ostatnich dni. Każdy w obliczu tragedii zostaje poddany próbie, ocenę zdobywa się na końcu. On sam również odczuwał, że bierze udział w egzaminie, którego nie ma prawa nie zdać. Wpłynie to na przyszłość jego, rodu i nawet państwa, jeśli jego działania w ministerstwie okażą się sukcesem. Było jeszcze wiele niewiadomych, prawdziwa gra dopiero się rozpoczynała.

Świat przywitał chłodem wręcz zimowym mieszkańców Durham. Choć był środek lata, to na zewnątrz szadź ozdobiła zielone liście drzew. Deszcz meteorytów zasiadł spustoszenie wśród ludzi oraz w naturze. Zmienił wiele, sprawił, że świat zatrząsł się w posadach.
Dosłownie.
Wychodząc przed domowe mury została poinformowana, że zaopatrzenie do lorda Croucha zostało już wysłane. Przyjęła to zdawkowym kiwnięciem głową wbijając spojrzenie przed siebie. Ciemne dymy nadal unosiły się ponad linie drzew. Durham odniosło wiele ran, z których krwawiło, jednak dzisiaj to inna ziemia miała otrzymać pomoc lady Burke.
Jeżeli szramy w jej własnym hrabstwie miały się zabliźnić, nie mogła zapominać o innych. Obowiązek był maksymą każdego arystokraty, a przynajmniej powinien być. Widziała jak ich własna socjeta stacza się w dół wśród atłasów i jedwabi zapominając kim są i jakie zadanie zostało przed nimi postawione. Czerpiąc jedynie korzyści, pławiąc się w bogactwie i świetlistym przepychu codziennego życia zatracili najważniejsze cechy jakimi powinni się chwalić. Pozwolili zaś dumie i pysze wieść prym.
Nigdy nie odmawiała pomocy, podążając za własnym przekonaniem i uporem. Nawet jeżeli miała zapłacić wysoką cenę decyzję dawno podjęła. Choć koszmary nadal ją nawiedzały, ostrymi pazurami co noc rozdzierały jej ciało, a krew sączyła się barwiąc rubinową barwą podłogi, tak nie zaszyła się w swoich komnatach. Pomimo zmęczenia wstawała każdego poranka, racząc się kawą ruszała do działania.
Podróż do kuzyna była długa i męcząca kiedy brak snu wpływa również na koncentrację, która niezbędna była przy teleportacji. Jednak pomimo trudności znalazła się na ziemiach Crouchów, które przywitały ją taką samą ponurą i przygnębiającą atmosferą, z jaką codziennie budziło się Durham. Surrey było miejscem licznych pikników i zabaw, teraz zaś stanowiło ponure cmentarzysko ludzkich trosk i obaw.
W oddali zaś majaczyła bryła starego szpitala, który po wygnaniu mugoli stał opustoszały. Do dzisiaj.
W murach mieli pojawić się czarodzieje, poszkodowani, wszyscy ci, którzy wymagali opieki. Na Merlina jak wielu ich było.
Patrzyła na zbieraninę ludzi, na rozdarte rodziny wiecznym pocałunkiem śmierci. Nie płakała. Nie roniła słów rozpaczy i pocieszenia. Emocje jedynie zabrały by jej siłę, a tej wcale nie miała wiele. Przyjmując postawę bezpiecznego dystansu od tragedii mogła w pełni skupić się na pracy jaka przed nią była.
-Zaopatrzenie niedługo dotrze. - Oznajmiła wchodząc do pustego jeszcze gmachu, w którego wnętrzu znalazła Bartiego. Porzuciła suknie i zwiewne lekkie ubrania, które tak bardzo wpisane były w krajobraz lata. Ubrana w lniane spodnie i zawiązywane nad kostką trzewiki dopełniła szarą koszulą zapinaną pod szyją z kameą w kształcie ćmy. Zapewne jeden z talizmanów jakie tworzyła. -Nie jest tego wiele, ale na tyle, że powinno pomóc na samym początku nim twoi uzdrowiciele stworzą tu odpowiednie warunki.
Przystanęła obok czarodzieja rozglądając się przy tym po opuszczonym budynku.

Wojna, kataklizm, katastrofy, fale morderstw, obalenie rządu — to wszystko wprowadzało państwo, jako swoisty organizm bijący stolicą niczym sercem, w stan absolutnego pogwałcenia dotychczasowych zasad. Nie było świętości, nie było nawet ustaleń i idealnego porządku świata, w którym starsi górowali nad młodszymi, możniejsi nad biedniejszymi. Wszystkich dotykały sytuacje, których nie wyobraziliby sobie w najgorszych snach.
Potrzeba było wielu rąk, powoływano do pomocy nie tylko tych wyjątkowo wykwalifikowanych — aby każdym szpitalem, a co dopiero szpitalem polowym zarządzał stary, wyjątkowo doświadczony uzdrowiciel, szczególnie wysoko postawiony, trzeba było cudu. Ten szpital polowy w Surrey był rzadkością; zarządzał nim stary, poczciwy Fancourt — dawny uzdrowiciel Munga, teraz już jedną nogą w pomniejszych placówkach Surrey; całe swoje, już grubo ponad siedemdziesięcioletnie, życie poświęcił naukom medycznym, odrobinę zielarskim, a przede wszystkim anatomii. Wykwintnie znał się na aspekcie zespolenia hodowanych magicznie kończyn. Był tu zarządcą z ramienia sił wyższych, oddelegowany. Podlotki ledwie trzydziestoletnie piekliły się jako ledwie uzdrowiciele niższego stanu wokół, kiedy on — choć winien służyć ludziom — podążał dość prędkim krokiem, mimo tęgości, w kierunku szlacheckich młokosów. Raporty, zestawienia, statystyki, listy — wszystko ukazywało dramatyczną sytuację, przesyłane z rąk do rąk, informowały tych, którzy winni sprowadzić coś lepszego. Najbogatsi, najważniejsi, wielkie nazwiska uciekały za granicę, ponoć to dla interesów, w istocie czyż nie dla bezpieczeństwa? Czyż nie znano takich historii ze światowych wprost losów? Brak było słów, brak było sił — przerzucił więc ręcznik przecierający ręce przez ramię, wieszając go niedbale na barku. Podszedł, kuśtykając, w kierunku stojących tu lorda i lady, nie kojarząc ich specjalnie z twarzy, ale rozpoznając wyższy stan w samym sposobie bycia i ubiorze. Młody Crouch przypominał swojego dziada, którego Fancourt znał już doskonale od tylu lat. Niósł w dłoni dokumenty, ledwie spis tych, których udało się zidentyfikować, do tego listy koniecznych rzeczy do zakupu, a właściwie wycena — mieli pieniądze na jedwabne szale, teraz wymagano od nich bawełnianych bandaży.
— Witam  — rozpoczął, sięgając dłonią w stronę młodego Croucha, ale nie w geście przywitania, miast tego oczekiwał podania mu dokumentów, które sporządzono po wcześniejszej ewidencji ludności. Musiał wiedzieć, jak dużego obłożenia musieli się spodziewać, a i w miejscu placówki spodziewał się wyjątkowego, bo wyjętego ze złotej klatki, gońca. Dłonie miał zaschnięte, skryte w pojedynczych pęknięciach i plamach krwi, podobnie co kitel lekarski. Ledwie przed kilkoma minutami pomagał przenieść zmiażdżone, transportowane do szpitala ciało, któremu niewiele brakowało do zaznania bliskości Merlina — ledwie obmycie nie służyło zbliżeniom z lordostwem. Zapotrzebowanie było ogromne, powinni zadbać o dostęp do ogromnej ilości wody, ubrań, świeżej pościeli a nader, nader wszystko, potrzebowali rąk do pracy, bo każda taka chwila poświęcona na rozmowę, skończyć się mogła dramatycznie.
— Tragedia jest, rąk do pracy brak. Potraficie, to znaczy państwo potrafią, cokolwiek, choćby zupę rozlewać? Do mycia nocników was nie poślę, jak już tu jesteście, to zajmijcie się ludem. Mamy oddział obłożony głównie ofiarami poparzeń, zmiażdżeń, ran kłutych.— Ruszył powoli w kierunku drzwi, skinieniem głowy sugerując kroki w kierunku wejścia do budynku. Krzątaninę słychać było wszędzie, głośny stukot chodaków odbijał się od ścian i niknął w lamencie cierpienia. — Dwadzieścia siedem osób czeka na opatrzenie, mamy dwie wolontariuszki... były trzy, ale jedna zasłabła na wieść o utracie męża. To kolejny problem, bo magipsychiatrów brak a histeria się szerzy. Niektórych trzeba będzie zamykać w oddzielnych pokojach, bo z dziurą w kiszkach lecieć będą rodziny ratować. — Był inteligentnym mężczyzną, acz oschłym. Bił od niego pragmatyzm, chłód, swoiste oswojenie z taką sytuacją. Nie współczuł, nie mógł, gdy miał na plecach decyzje o życiu i zdrowiu ludzi. Nader wszystko stawiał przydatność, ergonomię pracy i organizację, tylko to mogło ich uratować, a do tego mogli się i oni przydać. Gadać raczej umieli, taką miał nadzieję.
— Jak umiecie opatrywać i oczyszczać rany, to się przyda pomoc w sali A — wkroczyli do środka ruin szpitala, które teraz wydawały się wyjątkowo czyste. Hałas utrudniał komunikację, bo choć większość silniejszych nadal oczekiwała przed budynkiem, część już leżała w nim — wiatr nie sprzyjał, gdy otwarte złamania szurały strukturą kości po materiale. — Trzeba wyjmować kawałki szkła, kamieni, wszystkiego tego, co się wbiło... — Tu rozejrzał się jednak po lordzie i lady, z dezaprobatą wypisaną w oczach. Żył zbyt wiele lat, by sądzić, że młodzieży strosząca piórka, była w stanie takie umiejętności szybko pojąć. Kiedyś... kiedyś to i Prewett był uzdrowicielem, niedawno w Mungu rządy mniejsze objął ten młodziutki lord w złotych szatach, ale Fancourt nadal odbierał ich — dość słusznie — jako niedoświadczonych, nieodpowiednich do brudnej roboty. Mogli się za to uśmiechać, wspierać słowem i prostszymi rzeczami, jak posiłki. Czerpak, może i gorący, ale prostszy był w obsłudze niż ludzkie ciało.
— Wyjdźcie do ludzi na zewnątrz, czekają na swoje miejsce. Większość przyszła z drobnymi ranami, ale wśród nich mogą być bardziej potrzebujący... — zaczął łagodnie, ale nadal z przekąsem godnym sceptyka — nie dywagujcie, szybkie decyzje — umiera to do środka, żyje i dycha, to zostaje, póki co, na zewnątrz. Możecie im rozdać koce i wodę, dzieci sprawdźcie, czy są ze starszyzną, jak nie, to do sali D... wejście tam o jest, na zewnątrz. — Machnięciem ręki wskazał dawne przejście na zagięciu budynku, służące niegdyś jako oddzielna porodówka. Imponowało mu (ale leciutko) to, że zechcieli pomóc sami z siebie, bo też nikt ich tutaj nie posyłał. Wolontariuszy, jak wcześniej się zarzekł, potrzebowali wyjątkowo wiele.
— Mamy stały kontakt z Mungiem i Ministerstwem, kontrolujemy sytuację obszarowo. Przy tej wsi... no, jak jej tam, Chiddingfold, kończy się nasz obszar, a zaczyna drugiego szpitala. Tam ponoć też brakuje ludzi, to jak macie chętnych, to ich tam poślijcie. — Tutaj spojrzał na Bartemiusa, a siwe brwi zbiły się w gęstą kreskę. — Dobry to przykład, oby więcej młodych się zebrało do pomocy. Macie siłę, a tu trzeba dużo przenosić. Ciało za ciałem... A panienka — tu skierował swoje spojrzenie na będącą obok Primrose — niech się matkami z dziećmi zajmie. Rozmowa, jedzenie, woda... jak karmiące i w połogu to wysyłać do bloku C, tego obok dawnej porodówki. Tam zrobimy strefę higieniczną, jak tylko przyjdą zasoby. Ręczników nie rozdajemy za dużo, prześcieradła też są na wagę złota. — Nie był gotów tłumaczyć im opróżniania stresowego, krwawienia i innych sytuacji, gdy organizm niewydolny, nie powstrzymywał wydzielin. Choć pielęgniarki uwijały się prędko, a akuszerki zbierały wśródporodowe wydzieliny z dala od oczu, to wszelkie materiały spotykały się z nimi, a to wymagało stałej wymiany. Nie mogli sobie pozwolić na kolejną zarazę, a pranie — mimo magii — było o tyle żmudne, że brakowało, no właśnie, rąk nawet do tego.
— Czy coś wam wytłumaczyć? — Zapytał w końcu, a chrząknięciem dał upust nagromadzonemu gadaniem i ciągłym bieganiem zmęczeniu. Wykończony był po stokroć, szpital funkcjonował od środka nocy i większość czasu poświecili na rozstawianie sprzętu, teraz zaczynał się prawdziwy armagedon — pacjenci.

Sądziła, że jest twarda, że jest odważna, że poradzi sobie ze wszystkim, ale ogrom zniszczenia ją przytłoczył. Nikt nie mógł być przygotowany na podobną tragedię. Starsi wiekiem przewyższali ich swoim doświadczeniem i spokojem, zwyczajnie wiele w życiu widzieli, w niejednym kryzysie brali udział, nawet jeżeli nie na taką skalę, to zdążyli nabrać garściami wiedzy, tej której im samym teraz brakowało. Świat szpitali był jej obcy, całkowicie nie znany więc stojąc patrzyła jak pielęgniarki, uzdrowiciele i akuszerki uwijają się w dzikim tańcu walcząc ze śmiercią, chcąc jej wyrwać choć jedno istnienie. Widziała zmęczenie odmalowane na ich twarzach i w pierwszy odruchu chciała podać im wody, ale nie wiedziała gdzie ta się znajduje.
Z każdym krzykiem, lamentem, płaczem rozdzierającym duszem odczuwała coraz mocniej ciężar tego co się wydarzyło. Mogli mieć pieniądze, mogli mieć tytuły, ale te ostatnie nie przywrócą życia, ale może są w stanie inaczej pomóc.
Zerknęła na profil kuzyna, który z równym niedowierzaniem malującym się w oczach i iskrą determinacji patrzył na zniszczenia. Mieli zdrowe ręce, chociaż nimi mogli pomóc na tyle na ile potrafili.
Widok uzdrowiciela zarządzającego placówką sprawił, że oderwana została gwałtownie od myśli. Ruszyła za mężczyznami wykonując dwa kroki na ich jeden, aby móc za nimi nadążyć. Stary Fancourt poruszał się w tempie konia wyścigowego.
-Możemy rozlewać zupę. - Poparła kuzyna, a następnie dodała. -Nie umiem opatrywać rannych, ale pomoc ludziom na zewnątrz nie stanowi problemu. - Notowała w głowie polecenia uzdrowiciela, który przedstawiał im problemy z jakimi zmaga się to miejsce. Tym bardziej musieli dać z siebie wszystko, aby choć trochę odciążyć personel.-Drobne rany czeka na zewnątrz, umierający kierować do środka, rozdać koce i wodę, dzieci bez opieki do pawilonu D. - Powtarzała na głos, aby samej upewnić się, że wszystko dobrze zapamiętała, a tym samym pokazać, że nie będą kulą u nogi. Widziała to spojrzenie, od którego na chwilę się zagotowała; oceniające, widzące w nich jedynie bogaczy nie mający pojęcia o ludzkiej krzywdzie. Zaraz jednak pohamowała swoją złość. Mężczyzna był zmęczony, stres buzował w żyłach, a wolontariuszy im brakowało. Zatrzymała się przy wyjściu z punktu gdzie kłębił się już spory tłum, a ludzie napierali utrudniając pracę dwójce innych wolontariuszy. Fancourt miał rację, jeżeli chcieli uniknąć paniki, bójek i innych aktów przemocy należało gęstniejącą masę ludzką uspokoić.
-Nie trzeba. - Pokręciła głową. -Może pan na nas liczyć. - Starała się przyjąć jak najbardziej pokrzepiający ton, ale o ten było ciężko w obliczu tragedii z jaką przyszło im się mierzyć. Spojrzała na kuzyna, który myślał podobnie jak ona, cieszyła się, że nie zostaną rozdzieleni całkowicie. Nie mogła przewidzieć co zrobią ludzie postawieni pod ścianą, a właśnie w takiej sytuacji byli. Ranni, zmęczeni, uciekający spod ruin domów, licząc na pomoc nie charakteryzowali się cierpliwością. Skierowała swoje kroki w stronę stolika, przy którym siedziała inna wolontariusza spisująca dane czekających, a inna chodziła w tłumie i zapewne starała się wykonywać czynności o jakich wspomniał Fancourt. -Wezmę na siebie dzieci i sprawdzenie czy każde jest po opieką. - Zadeklarowała podwijając rękawy koszuli powyżej łokci tym samym dając znać, że właśnie zabiera się do pracy. Słońce zapewne opali jej jasną skórę twarzy i dłoni, ale nie przyszła tutaj, aby się prezentować.

Przystanęła przytłoczona na chwilę ogromem cierpienia, które wyzierało na nią z ludzkich spojrzeń.
-Och, Barty… -  szepnęła, ledwie słyszalnie. Spojrzenie jej spoczęło na tłumie, który rozciągał się przed nią morzem ludzkiej rozpaczy. Setki ludzi czekały na choćby najmniejszy gest pomocy, na iskrę nadziei, że może jakoś przetrwają, że może uda im się stąd wydostać. Marzenia o lepszym życiu zatarły się jak ślady stóp na piasku. Stracili wszystko – domy, dorobek całych lat, każdą bezpieczną przystań, do której mogli wracać. Czuła, jak w piersi ściska ją bolesna gorycz, niczym zaciskająca się pętla, która z każdym oddechem dusiła coraz bardziej. Ale wiedziała, że nie może pozwolić, by żal ją pochłonął. Miała zadanie, które wymagało siły, nie łez. Smutek niczego tu nie zmieni, nie ocali tych ludzi ani ich resztek życia. Musiała przemienić ból w działanie, coś, co mogłoby dać im wszystkim cień szansy na przetrwanie, na coś więcej niż żałosne oczekiwanie pośród zgliszcz. -Tak, możesz mieć rację. - Zgodziła się z kuzynem. Otworzą kolejny punkt, tak jak dwójka innych wolontariuszy, którzy zmęczeni nie odchodzili ze swoich stanowisk. Poszukała wzrokiem kogoś do pomocy. Zaraz chwyciła za rękaw jakiegoś młodego czarodzieja, chyba nawet w jej wieku, który zdawał się być personelem szpitala. -Potrzebujemy czegoś na wzór stołu. - Zwróciła się do niego łagodnie. On zaś wskazał jej miejsce, do którego mogła się udać. Nadpalony, lekko przechylony stół za pomocą vingardium leviosa stał się ich miejscem pracy. Wystąpiła parę kroków do przodu. -Proszę ustawiać się do trzeciego punktu! - Zawołała w stronę tłumu, który zafalował niczym trzcina nad brzegiem jeziora. Poniósł się szmer głosów, mieszający się z szuraniem stóp po podłożu. Masa ludzka ruszyła w ich stronę kakofonią dźwięków. -Przepuście najpierw ciężko rannych! - Wydała kolejne polecenia. -Potem dzieci bez opieki. Za chwilę rozdamy koce oraz wodę! - Starała się, aby jej głos był pewny i silny, aby nie zdradzała się jego drżeniem. Tłum znów zaczął się poruszać kiedy pierwsi ranni ruszyli w jej stronę. Wskazała im biurko gdzie powinien już znajdować się Barty. Dostrzegła kobietę, która wymachiwała w jej stronę dłońmi. Od razu podeszła.
-Mam swoje dzieci, ale ta trójka błąkała się sama. - Wskazała na te, które zlęknione wpatrywały się to w Primrose to w mówiąca kobietę. -Nie mogę się nimi zająć. Sama mam swoje. - Dodała, zaznaczając tym samym, że lady Burke nie ma co liczyć na jej większe wsparcie niż to co do tej pory zrobiła. Czarownica kucnęła przed dziećmi. -Jak macie na imię? - Milczały. -Nazywam się lady Primrose Burke i wam pomogę. Czy są jeszcze inne dzieci, które nie mają teraz rodziców? - Nieme potakiwanie głową sprawiło, że rozejrzała się za nimi. -Wiecie, które to? - Kolejne potknięcie. -Mam dla was bardzo ważną misję, dobrze? Poszukajcie wszystkich i przyprowadźcie do tego stolika, tam gdzie ten miły pan siedzi. Pójdziemy razem do pawilonu, gdzie się wami zajmą.
Dzieci chwilę stały zaskoczone, ale zaraz ruszyły między dorosłych znikając w ich tłumie. W tym czasie Barty zobaczył nad sobą dwóch mężczyzn. Jeden słaniał się, skroń miał oblepioną skorupą krwi, a drugi podtrzymując go był cały pokryty kurzem, ale zdawało się, że poza zadrapaniami nic mu nie dolega.

Dzieci szybko odnalazły siebie nawzajem. Jakby miały przyczepione do siebie niewidzialne dla dorosłych balony lub namiar, tylko ten, który widzą jedynie małoletni. Zbierały się w dużej gromadzie, większej niż na początku się zdawało.
Przepychały się między dorosłymi i docierały do stolika, który zajmował lord Crouch. Ponoć coś dla nich miał - tak mówiły inne dzieci. Te, które miały rodziców, też chciały dołączyć będąc przekonane, że ominie je jakieś zabawa. Rodzice jednak skutecznie powstrzymywali swoje pociechy.
-Jestem Alaric Dalman. - Przedstawił się chłopiec, który najbardziej rozrabiał więc i zapoznał się z ostrzejszym tonem głosu czarodzieja. Teraz patrzył jak ten sięga po pióro i zaczyna pisać jego imię. Zaglądał mu przez ramię. Z oddali było widać jak Prim wraca z dziewczynką, która kurczowo się trzyma się jej dłoni. Czarownica wskazała na Bartego, a dziewczynka kiwnęła nieznacznie głową. Wyglądała jak przerażony kociak ze swoimi dużymi, brązowymi oczami. -Jestem z Epson.
-Ja też! - Zawołało inne dziecko, a zaraz za nim kolejne, które poczuło, że to może być ważna informacja dla mężczyzny. -A ja mieszkam… mieszkałam?... Koło Alarica. Ulicę dalej! - Padła kolejna informacja.
-Cicho bądź, teraz ja mówię panu! - Ofuknął dziewczynkę Alaric robiąc groźną minę. Użył tego samego tonu głosu co wcześniej Barty starając się go naśladować. -Edward Pease Way 12 mieszkania 4. - Podał dalsze informacje. -Tata to Aspen, a mama Octavia… ale nie widzieliśmy jej dwa dni… - Ta informacja sprawiła, że pewność siebie Alarica na chwilę przygasła. W tym momencie zjawiła się obok Primrose.
-To wszyscy, tak? - Odpowiedział jej chór głosów. -Rozumiem, że dostaliście zadanie. - Spojrzała na kuzyna, który właśnie czynił notatki. -Dobrze, pierwsza piątka niech poda swoje imiona i następnie pójdziecie ze mną. - Wskazała wejście do skrzydła D, to samo, które zostało im wskazane jako takie, gdzie mają trafić dzieci bez opieki. Padały kolejne imiona: Tieran, Lucien, Olympia i Tina, sieroty oraz dzieci zagubione, które straciły rodziców w trakcie ucieczki i ktoś się nimi zajął. Czuła jak serce ściska jej ból, ale niczego po sobie nie pokazała zachowując spokój i delikatny, uprzejmy uśmiech. Wiele z tych dzieci trafi do sierocińców i ochronek.
-Pomoże pan znaleźć mamę i tatę? - Zapytała dziewczynka, która przyszła wcześniej z Primrose. Mówiła cicho, przestraszona wszystkim co się działo wokół niej. W oczach zaszkliły się łzy. -Była ze mną siostra… ale nas rozdzielili… i… i nie wiem, gdzie jest… a obiecałam mamie, że zawsze będziemy razem… - Po budzi spłynęły łzy.

zt <333

Zabierała dzieci ze sobą, doprowadzając do punktu gdzie przejmowała je opieka medyczna. Sprawdzali czy dzieci mają jakieś obrażenia, poddawali rutynowym badaniom. Zawieszali na ich szyjach kartki zakazując ich zdejmowania, a następnie odprowadzali dalej, gdzie już lady Burke nie miała wstępu. Patrzyła jak odchodzą, po czym wracała po następne dzieci. Nie zapamięta ich imion, nie sprawi, że rodzice nagle się obok nich zmaterializują, ale być może choć trochę przybliży ich do odnalezienia rodzin lub też swojego miejsca w tym nowym, potłuczonym świecie. Kolejka z czasem zaczęła się zmniejszać kiedy dzieci zostały odprowadzone i mogli zająć się dorosłymi. W międzyczasie personel medyczny odebrał najbardziej rannych, dokonał wstępnej selekcji w kolejce. Dwie godziny później przynieśli im wodę oraz kanapki. Nic wyszukanego, ale dziwnym trafem, smakowały niczym najprzedniejszy posiłek w dobrej klasy restauracji. Nie zważając na nic - pracowali dalej. Cały dzień, aż słońce zaczęło chylić ku zachodowi.
Rozdali koce, wodę oraz skromną zupę czekającym w kolejkach. Barty tworzył wokół siebie stos dokumentów skrupulatnie wszystko zapisując. Widziała jak parę razy potarł zesztywniały kark od długiego pochylania się nad kartkami.
Mogło się zdawać, że urodzeni w rodzinach z tytułami nie mieli za wiele do zaoferowania poza wpływami i środkami, jednak nie one zawsze były potrzebne. Nie wszystko dało się załatwić pieniędzmi, które leżały w Gringocie. Zwykła chęć działania, skupienie i praca rąk, aby odciążyć innych.
Już było ciemno, kiedy zabierając ze sobą żakiet, teraz zakurzony, przerzucała przez ramię i oddalała się od Szpitala w towarzystwie kuzyna. Nie czuła nóg i marzyła o kąpieli oraz własnym łóżku. Uderzyła ją świadomość, że nadal może o tym marzyć i zrealizować to pragnienie. Wszyscy, których dzisiaj widzieli nie mogli powiedzieć tego samego. Obejrzała się przez ramię, rzucając ostatnie spojrzenie na szpital.
-Wiesz, że możesz zawsze na mnie liczyć. - Uśmiechnęła się do czarodzieja, a zmęczenie było wypisane zarówno na jego jak i na jej twarzy. -Odpocznij teraz. Podejrzewam, że nadchodzące dni będą od nas wymagać wiele sił i pracy. - Tragedia dosięgnęła cały kraj i nie dało się tego naprawić. Nie dało się tego zmienić. Mogła się założyć, że o tym wydarzeniu będą pisać w książkach do historii, była jedynie ciekawa jak zostanie to opisane. -Dobry z ciebie człowiek, Barty. - Uścisnęła dłoń kuzyna, wypowiadając słowa z ciepłą nutą w głosie.

|zt