Arawn górował nad nim, łypiąc ciemnym okiem na dziecięcą sylwetkę. Stał spokojnie, odgłos ciężkiego oddechu stworzenia mieszał się z monotonnym głosem ojca; czarna sierść lśniła w słońcu, a Melchior czuł, jakby jego serce zaraz miało wyskoczyć spomiędzy żeber. Przytłoczony aurą roztaczaną przez aetonana, nie dostrzegał nuty jaśniejącej w słowach starszego Carrowa. I tak by jej nie zrozumiał; nie wiedział wtedy jeszcze o tym, jak bardzo ojciec uwielbiał go testować, sprawdzać jego reakcje, wartość. Aetonan szturchnął wtem masywnym łbem chłopca, a ten natychmiast odsunął się, przepełniony niewytłumaczalnym niepokojem, wzrastającym, ilekroć znajdował się w pobliżu karego ogiera. Starał się opanować drżenie ciała; nie lubił, nie mógł okazywać słabości, nie przy ojcu. Nie dostrzegł jego krzywego, może nawet okrutnego, uśmiechu, ale usłyszał słowa: kiedyś będzie twój, mruczał, a Melchior z całych sił pragnął nie dorastać nigdy.

Drugi akapit, etc.