Fin.
Z kubkiem w jednej ręce, drugą pchnąłem ciężkie, drewniane drzwi i wkroczyłem do pomieszczenia pewnym krokiem.
Nadal nie przyzwyczaiłem się do obecności Luciny w domu, więc znowu złapałem się na tym, że byłem zaskoczony jej widokiem. Pamiętając jednak bardzo dokładnie słowa Drew na jej temat, wiedziałem jak muszę się zachować i o dziwo nie przyszło mi to z jakimś wielkim trudem. Miała nam zaufać, czuć się w domu bezpiecznie, a naszym obowiązkiem jako rodziny było dopilnowanie by tak się właśnie stało.

- Wypchaj się. - rzuciłem do Drew kręcąc głową z lekkim rozbawieniem – Zasiedziałem się nad papierami, ale mam coś. - dodałem po chwili zbliżając się do kuzynów i lekko machając niesioną butelką – Nie będzie lepszej okazji, a na gardła kobiet to nie jest. - powiedziałem z uśmiechem stawiając butelkę obok obok ognistej – Akwawit, 40%, przywiozłem z Norwegii.

Fin.
Spokojnym krokiem podszedłem do kamiennej konstrukcji, jednocześnie wyciągając szkicownik i jeszcze podczas chodu wykonując pierwsze ruchy ołówkiem. Wjazd na most z jednej i z drugiej strony wyglądał na zdatny do użytku, gorzej było w przypadku środku mostu, tutaj kompletnie brakowało budulca. Zwykłe Reparo tu nic nie zdziała.

Fin.
I to właśnie spacerując alejkami natknąłem się na ciotkę. Była chyba ostatnią osobą, której się tutaj spodziewałem. Ciotka Irina zawsze wydawała mi się być najbardziej tajemniczą postacią w naszym domu, otaczała ją taka charakterystyczna aura. Nie zmieniało to jednak faktu, że szanowałem ją tak jak każdego członka rodziny.

Zamrugałem kilka razy odganiając przyjemne obrazy, które akurat krążyły po moich myślach. Spojrzałem na niego, po czym zacząłem robić szybkie wyliczenia. Teraz by mi się przydała, ale ona postanowiła jednak włazić po belkach. Nie żebym narzekał na widoki, które obserwowałem ponad ramieniem lorda, niecodziennym widokiem była panna Zabini w spódnicy. Po kilku minutach podałem facetowi kosztorys napraw i nasze wynagrodzenia.

Fin.
Rozejrzałem się na spokojnie i kiedy doszedłem do wniosku, że zdecydowanie pojawiłem się przed czasem, wyciągnąłem na spokojnie z torby szkicownik i na spokojnie zacząłem rysować to co widzę. Skoro i tak miałem poczekać, to przynajmniej mogłem ten czas wykorzystać na coś pożytecznego, a szkic przodu budynku z całą pewnością pomoże mi w dalszej pracy.

Nigdy nie interesowałem się medycyną w szerokim tego słowa rozumieniu, wiedziałem oczywiście, że krwawienie należy zatamować, a bandaże powinny być czyste aby nie zanieczyścić rany by nie wdała się choroba, ale to by było na tyle. Widząc takie szczegółowe rysunki, po prostu nie mogłem oderwać od nich wzroku. Dopiero jej powrót do pokoju sprawił, że oderwałem od nich wzrok.
- Pozwól więc, że ja naleje. - odparłem spokojnie widząc jak zaraz za nią do pokoju wlatują dwa kieliszki.

Fin.
Kiedy sowa z listem od namiestniczki Londynu pojawiła się na moim parapecie, jedynie utwierdziłem się w przekonaniu, że wykonuje kawał dobrej roboty. Chociaż miałem co robić, nie było opcji abym odmówił takiej osobistości. Po pierwsze, no była to Madame Mericourt, chyba nie było nikogo kto by nie wiedział kim jest, a po drugie, jeśli sprostam wymaganiom namistniczki nic nie będzie już dla mnie wyzwaniem, a kto wie, może dzięki tej znajomości otworzą się przede mną drzwi, które do tej pory były zamknięte.

Fin.
- Lady Rosier...Lady Evandro...Evandro… - zakręciłem się na wstępie podchodząc do niej – Na Merlina, jak powinienem się do ciebie zwracać żeby nie pogwałcić jakiegoś regulaminu czy czegoś? - spojrzałem na nią błagalnie nie mając pojęcia jak się zachować.
Już sam fakt, że tak swobodnie złapała mnie za dłonie sprawił, że pomyślałem, że zrobiliśmy coś strasznie nieodpowiedniego.

Fin.
- Miło… - mruknąłem kiwając głową z zadowoloną miną kiedy na wejściu zostałem obdarowany kieliszkiem z bąbelkami.
Rozejrzałem się po pomieszczeniu, po tym jak jakaś kobieta wręczyła mi zestaw ręczników. Można było się domyśleć, że dzisiaj będzie tutaj dużo ludzi. Takie atrakcje przyciągały chętnych jak lep na muchy. Na twarzach wielu osób można było zauważyć zmęczenie, więc zdecydowanie było to idealne miejsce aby odpocząć.

Fin.
I wtedy JĄ zobaczyłem. Stała kilka metrów dalej, w moich ubraniach, ale nie na to zwróciłem uwagi. Była piękna, odurzająco piękna, przyciągająca do siebie. Zrobiło mi się gorąco, miałem wrażenie, że serce za moment wyskoczy mi z piersi i pobiegnie w jej kierunku błagając by je przygarnęła.

Fin.
- Lady Burke. - przywitałem się z kobietą poprzez uścisk dłoni, nie za mocny, ale też nie za lekki, po prostu zdecydowany.
Chwilę później już słuchałem jej uważnie, jednocześnie rozglądając się po kompleksie dwóch budynków przy którym się spotkaliśmy. Dom wcale nie był w jakimś strasznym stanie, w zasadzie całkiem niezłym. Czego niestety nie mogłem powiedzieć o drugim budynku, którego wcześniejszego przeznaczenia nie znałem.

Jeśli chodziło o pracę potrafiłem być cierpliwy, jednak gdy w grę wchodziło stanie w kolejce, tu pojawiał się problem. Z drugiej jednak strony, widząc tych wszystkich ludzi, byłem zadowolony. Ludzkość miała szanse na przetrwanie skoro tyle młodych osób stawiło się tu dzisiaj by nieść pomoc innym, mniej lub bardziej poszkodowanym. Sam robiłem to z chęcią, mogąc jednocześnie dać świadectwo swoim umiejętnością.

Fin.
Kiedy wszyscy się zebrali, z mojej twarzy nie znikał delikatny uśmiech. Naprawdę miło było zobaczyć ich wszystkich w jednym miejscu, ostatnio nie mieliśmy specjalnie okazji, bo pracy było za dużo. Dzisiaj jednak, jeśli tylko nam się uda, może unikniemy tematów ważnych, a skupimy się na tych błahych i przyjemnych.

Tego dnia miała się odbyć nasza pierwsza lekcja. Co prawda wyobrażałem sobie ją kompletnie inaczej. Myślałem, że spotkamy się gdzieś i będzie mi pokazywał podstawy, a nie, że będę z nim starał się znaleźć kogoś, kto mu zaszedł za skórę. Nie narzekałem jednak, każda forma nauki to nauka, a przy okazji było możliwe, że dowiem się czegoś o kuzynie.

Fin.
Zaintrygowany wyciągnąłem szkicownik i wprawnymi ruchami w kilka minut narysowałem swoje znalezisko. Dopiero kiedy szkic był gotowy postanowiłem wejść do środka. Nie opuszczając różdżki wspiąłem się ostrożnie po kilku schodkach, po czym rzucając cicho Lumos rozejrzałem się po wnętrzu. Zdecydowanie nikt tutaj nie mieszkał, byłoby to dość niebezpieczne. Starając się jednak nic nie zepsuć zacząłem przeglądać zawartość wozu. Po wystroju doszedłem do wniosku, że należał kiedyś do ludzi nazywanych potocznie Cyganami.

Fin.
Rozglądając się w poszukiwaniu Kennetha moja uwagę przykuła dziewczyna przy ladzie, która niesamowicie mężnie i zachłannie wywalczyła ostatnią czekoladową babeczkę leżącą na ladzie. Wyglądało to przekomicznie i w sumie na swój sposób uroczo, jednocześnie wywołując u mnie śmiech.

Fin.
Kiedy zapraszałem ja na dzisiejszą kawę, kierowały mną dwa powody. Pierwszy znała, wyraźnie napisałem jej w liście, że chciałbym skorzystać z jej wiedzy z zakresu świstolików, aby samemu się czegoś nauczyć. Drugi był bardziej prozaiczny, pomyślałem, że fajnie byłoby po prostu spędzić razem czas i powspominać stare, dobre czasy. Nie często udaje się ludziom utrzymać kontakty po opuszczeniu szkolnych murów, my sami w końcu, pomimo szkolnej znajomości i zażyłości, go straciliśmy. Dlaczego by więc nie skorzystać z okazji i nadrobić stracony czas?

Fin.
Nie chcąc się spóźnić, ale jednocześnie nie chcąc również wyjść na tego, który przychodzi bardzo przed czasem, postanowiłem pojawić się na kilka minut przed wyznaczoną godziną. Nigdy wcześniej nie miałem okazji być w La Fantasmagorie, więc rozglądałem się dyskretnie w około, analizując i zapisując w pamięci wszystko co udało mi się zauważyć ciekawego w architekturze tego miejsca.

Praca trwała już cały poranek, dlatego w południe postanowiliśmy sobie zrobić przerwę. Ochotnicy udali się do swoich rodzin by spędzić z nimi chociaż dwie godziny, przed powrotem do pracy, a ja, trochę umorusany na twarzy i dłoniach kurzem i innym brudem, ruszyłem w kierunku morza.