Archiwum

Kariera polityka w pewnym sensie była najdostojniejszą formą prostytucji. Brzmiało to wyuzdanie, wulgarnie, jeśli miało się konkretne poglądy na ową profesje. W obydwu zawodach najistotniejszym elementem było sprzedanie się, swojego ciała i duszy, choć każda córa Koryntu opowie, że chroni się przed tym drugim. Uważał to za kłamstwo, które ukajało ich zgubione serca, bierna ochrona przed zbrzydleniem świata, w którym żyły. Polityk również uprawiał sztukę transakcji, w którym oferował swą pracę, poglądy i etos dla słodkiego smaku władzy, czasem dołączały przyzwoite powody zmiany państwa, lecz im lepiej poznawało się ministerialny światek tym mniej idealistów się w nim odnajdywało. W obliczu tragedii, która ich spotkała wielu opłakiwało stratę, utratę możliwości i los kraju. Równie wielu zastanawiało się, jak mogłoby wykorzystać katastrofę, podnieść swoje notowania i możliwie zaistnieć w przestrzeni publicznej. Artyzm zarządzania kryzysowego zawsze polegał na znalezieniu choć odrobiny dodatnich sukcesów, znalezienie szans gdzie wszyscy indziej widzieli tylko rozpacz. Smutną rzeczywistością pozostawało jednak, że choć wielka polityka zawsze wołała, to kryzys dużo więcej miał wspólnego z żmudną, urzędniczą pracą, która nigdy nie da poklasków, ale może uratować życie.
Bartemius zawsze chciał władzy, była to jego motywacja i zguba, jego przyszłość i droga do piekieł. Jego największa zaleta i słabość w jednym, gdyż jakże nie upraszczało to jego osoby? Jego motywacja była znana, od kiedy był małym dzieckiem wiedział czego chciał. Było w nim jednak jeszcze sporo z idealisty, utopisty wierzącego w zmiany systemu – wymieszana miłość do ojczyzny, własny perfekcjonizm i wpajane powinności o służbie, gdyż właśnie tak widział swoją rolę w rodzinie i w ministerstwie. Służba. Pytaniem pozostawało, który z tych biegunów będzie mu towarzyszyć w jego drodze, ile zdolny będzie poświęcić, by osiągnąć swoje cele. Podobne pytanie mógłby postawić przed Efremem Yexley’em. Crouch był całkiem dobry w analizowaniu ludzi, efekt uboczny wścibstwa i oportunizmu. Dawno zrozumiał, że stażysta z biurka obok niego – James Adams – zdolny był włożyć sztylet plecy im wszystkim, gdyby tylko mógłby dostać własny gabinet. Zupełnie niedostosowany przelicznik zysków i strat do obecnej rzeczywistości, mógł jednak docenić oddanie. Efrem nadal podlegał jeszcze ocenie, choć już dawno oszacowany był jako możliwy sojusznik, choć ich rodu nie posiadały zażyłych stosunków. Było to nowe terytorium, na szczęście Bartemius opanował sztukę sprzedawania siebie i swojej wizji do perfekcji.
Zignorował niemieckie słowa, niezrozumiałą składankę, która została mu zaoferowana. Pojmował zmęczenie umysłu, którego sięgało każdego obecnego w tym budynku. Pracowali, wymuszając na sobie tytaniczny wysiłek, lecz zdawało się, że koniec nie nadchodził. Zbyt wiele bólu, zniszczeń i geopolityki, która przyćmiewała każde cierpienia. Żadne państwo nie było organizacją charytatywną, ich pomoc również miała swoją cenę.
– Nie można odmówić im rzetelności – skomentował, opierając się łokciami o powierzchnie stołu. W dłoni dzierżył ratunek i osłodę – kubek kawy, która miała zwiastować nową energię lub przynajmniej nadzieje na przetrwanie. – Zdążyłeś ich dobrze poznać w czasie pobytu zagranicą?
Pojąć najczarniejsze otchłanie ich duszy? Zrozumieć motywacje, popędy i pragnienia? Jakie były cele polityczne Niemiec w Europie? Czy nadal wspomnienia wielkiej chwały mroczyły ich umysły czy porażka ostatecznie zniszczyła, to co kiedyś było cesarskie? Rola magicznych Niemiec równie mocno zmalała wraz z możliwościami ich mugolskich odpowiedników. Berlin był kiedyś miastem wolności artystycznej, a same Niemcy potęgą naukową. Wszystko to odeszło w zapomnienie, stary świat upadł. Grinderwald wykorzystał słabość każdej ze stron, ostatecznie stawiając sobie rewolucyjny pomnik.
– Może nic by na kłamstwie nie zyskali? I tak będą mieć mniejsze statystyki od nas – zasugerował neutralnie, zawsze doszukując się złudnych szans i dając własnej umysłowej maszynie pracować. Nie można zawsze kłamać, wtedy nie uwierzą w żadne słowo. Trzeba mieć talent do mieszania prawdy i kłamstwa, w odpowiednim stosunku, by nikt nigdy nie wątpił w szczerość. Najważniejsze było chronienie informacji fundamentalnych, stanowiących potencjalne zagrożenie dla państwa. Obserwował jak Yexley sięga po kubek kawy, delikatnie rezygnując ze swego ciągu pracowniczego. Tak jak się spodziewał, potrzeba było dodatkowego bodźca, by móc na chwilę odciągnąć go od dokumentów. Nigdy nie można było powiedzieć o Crouchu, że nie miał planu. Barty chciał wiedzieć, a nieliczni posiadali informacje, nie był nawet przekonany czy jego towarzysz mógł pochwalić się ową wiedzą.
– Mogą być jednak względnie użyteczne – stwierdził nie decydując się na rozwinięcie owej tezy. Były nawet bardzo pożyteczne, jeśli wiedziało się jak nimi operować. Zasiać ziarno wątpliwości, zniszczyć opinie i pogrzebać wszelkie nadzieje. Czasem wystarczy jedna kropla, by wywołać erozję Nie był jednak przekonany, że Efrem doceni jego kunszt w tej materii, nie zdawał się entuzjastą. – Ciężko jednak będzie zaplanować wyjazd do Stanów bez otwarcia kanałów dyplomatycznych. By pojechać do Waszyngtonu trzeba dostać zaproszenie, coś im zaoferować. Amerykanie jak nikt potrafią robić interesy, trzeba im to przyznać.
Wrócił do przeglądania dokumentów, choć był to w większości nonszalancki akt. Nie chciał zdradzić jak bardzo owy ruch go interesował, jak wielkie znaczenie miało to dla ich departamentu i kraju. Jeśli kariera polityka była prostytucją, geopolityka była zawodami robienia fellatio Amerykanom.

Jaką lekcje powinien wyciągnąć z historii Niemiec młody polityk? O kosztach wojny dla państwa i społeczeństwa? O cenie przegranej, która zadecyduje o losie obywateli na następne stulecia? O tym jak wiodąca role mają politycy w decyzyjności i kontynuacji konfliktu? Błędy, które popełniają ulegają kulminacji, podążają za sobą i naprowadzają na kolejne. Może lepiej z uznaniem wspominać ich szybki rozwój, podniesienie się z upadku? Wszystko zależy od życzliwości opowiadającego, narratora, który zdradza swoje sekrety. Powziął kolejny list, równie prosty i oschły jak poprzednie, które utrzymał. Pisany angielszczyzna, pozbawiony zdobień i kolorów, pełniący funkcje informacyjna i odchodzący w zapomnienie. Zanotował nowe dane, wydłużając raport o kolejne widmo nieszczęścia. Na wydarzenia sierpniowe nikt nie miał wpływu, nikt nie mógł ich zapobiec. Wojna to zawsze wybór, przynajmniej jednej ze stron. To akt polityczny, zbrojna wersja symbolicznej niezgody. Nie była niczym winem jak prezentem polityków dla swiata, czasem koniecznym, czasem śmiercionośnym.
– Podejrzewałbyś ich o manipulacje tutaj? Taka rzecz zawsze daje pewne świadectwo o nadawcy – stwierdza, kontynuując swoje próby zrozumienie wizji Efrema Yexley’a. Daje mu mówić, wręcz zachęca do dzielenia się panorama jego idei. Dawno opanował sztukę konwersacji, w której własne słowo miało za zadanie wyciągnąć wiedze od rozmówcy. Otwierać kanały dyskusji, promować otwartość swobodnej wypowiedzi. Zarazem świadom był, ze ma przed sobą trudnego kompana – osobę, która przyjęła podobne nauki, co on sam i dodatkowo posiada naturalne inkantacje do milczenia. Wyzwanie jednak nigdy nie odrzucało go, wręcz ekscytowała go zawiłość zadania.
– Odbudowali je za pomoc Amerykanów, a może lepiej powiedzieć, zaciągając u nich dług. Jak sam mówisz, każda zapomoga upomni się o zapłatę – zgodził się z Efremem, rozumiejąc, lecz zarazem odwracając jego poglądy. Słychać było w głosie szlachcica uznanie dla niemieckich wysiłków, możliwości i wytrwałości. Lata spędzone na kontynencie odcisnęły swoje piętno na efremowej myśli. – Pomimo odbudowy, przegrywając wojnę ostatecznie stracili szanse na bycie mocarstwem i nigdy nie będą mogli już samodzielnie nadgonić straconych możliwości i wpływów. Z cesarzy stali się poddanymi, niezależnie jak bardzo chcą o tym zapomnieć.
Podzielony kraj, okupowany przez obce siły i upokarzająca bezradność. Tylko pogodzenie się z własnym losem i winą pozostało ich elitom. To były te silne Niemcy? Po to była ta wojna? Teraz można podziwiać, że byli zdolni się podnieść dzięki pomocy anglosaskich pieniędzy, lecz był to akt laski dla nich. Równie dobrze można było zostawić ich skomlących i nic nie mogliby zdziałać. Oczywiście, było to również podyktowane chęcią stworzenia nowego ładu w Europie. Pokoju, który przetrwa dłużej niż poprzedni i zapewni wzrost całemu kontynentowi. Może powinni byli ich pozbawić tych przywilejów, zastanawiał się czy rozsądne było nagradzać porażki. Czyż nie lepiej było pozostawić w degeneracji w celu lekcji? Szybkiej formy edukacji o nierozpoczynaniu wojen, które się następnie przegrywa. Nie zapewniłoby to jednak pokoju, stworzyłoby nienawiść i zawiść. Niemcy były zbyt istotne, położone w samym sercu Europy.
Również sięgnął po kubek z kawa, pozwalając sobie przemyśleć swoje następne słowa. Ostatecznie zdecydował się na rzadki akt szczerości duszy, zwodniczy uśmiech wkroczył na jego usta.
– Prawdę mówiąc, zawsze przewiduje, że inni grają. To poczciwość pozostaje dla mnie zagadką – zdradził, pozwalając palcom na leniwie otulenie rodzinnych sygnetów. Może było to okrucieństwo wychowania, może wada charakteru lub wczesna eskpozycja na zepsucia świata – zawsze spodziewał się po ludziach najgorszego. Może był to objaw zepsucia własnej duszy, może zdrowy rozsądek. Nie można było sobie pozwolić na idealistyczne, wręcz utopijne wizje dobra w ludziach i ich działaniu. Taka naiwność może równie wiele kosztować, co głupota. Żadne nie było oznaką polityka sukcesu, a tym bardziej męża stanu.
– Tu zaczynają się problemy, gdyż co właściwie możemy zaoferować? Po latach wojny, zniszczeń i tragedii? Widzę tylko jedna interesująca propozycje – niektórzy uważają, ze niewypowiedziane słowa nie istnieją, nie mają znaczenia. Nieprawda, nawet ta krótka pauza miała swoją role. Musiał być świadom tego, co mogą sobie zażyczyć. Każdy miał, przynajmniej tak przewidywał, ale wielu obrażało się na sama możliwość. – Zapewne mają swoją wizje Anglii, role jaką oni chcieliby, aby pełniła. Jak potulne, małe zwierzątko, które czasem popełnia głupoty.
Zadecydują za nich, to ich głos się będzie liczył. Pomogą, ale to oni będą dyktować na jakich warunkach i w jaki sposób. Ostatecznie oddanie suwerenności, poddanie się ich dyktatowi. Jak mogą w inny sposób pilnować swojej inwestycji?

Czym był patriotyzm? Niewdzięczną miłością do skrawka ziemi? Obłudnym pragnieniem przynależności do grupy, z którą dzieliło się język, historie i kulturę? Czy płacenie podatków sprawiało z człowieka patriotę, choć była to czynność narzucona przez twardą władzę? Był Londyńczykiem, Anglikiem, Brytyjczykiem. Był Crouchem, szlachcicem, czarodziejem. Ile procent z siebie oddawał każdemu temu bytowi? Ile poświęcał z siebie, by nadać sobie te tytuły? Bez nich, pozostałby tylko Bartemius czyli prawie nikt. Kochać ojczyznę, jakże prosto to brzmiało. Czy gotowy byłby za nią umrzeć? Oczywiście, że nie. Nie należał do tych, którzy posiadali naturę ofiary. Kraj tworzyli ludzie z umiłowaniem do ziemi, którą władali. Sławetna większość decyduje kto może nadać sobie tytuł, przynależeć do tego kręgu. Ostracyzm istniał od zawsze, pozbawienie praw do nazwy i partycypacji w społeczeństwie. Czy gdyby zdecydowano, że Bartemius nie jest Anglikiem, czy przestałby nim być? Nie należeli do najbardziej otwartych społeczeństw, w pewnym momencie historii każdego mogło to spotkać.
– Pozostaje mi się z tobą zgodzić – stwierdził przekładając kolejną stronę. Oczywiście, że mogli kłamać. Liczby, czysta statystyka, stanowiła tylko pewien obraz sytuacji. Można chcieć wygranej lub przegranej, a liczby mogą to podarować. Żaden temat nie był wystarczająco ważny, by odrzucić taką możliwość. Zwłaszcza w tak niestabilnym państwie jakim była współczesne Niemcy. Wystarczyło mieć wyjątkowo ambitną jednostkę, która chciała się wykazać, by kłamstwo zostało zasiane.
Odchylił się delikatnie na krześle, przyjmując zrelaksowaną postawę, ale biła od niego ciekawość. Nie ukrywał swego pragnienia wiedzy.
– Gdyby to była Twoja decyzja, zaufałbyś im kiedykolwiek jeszcze? – zapytał samemu zastanawiając się nad tym pytaniem. Czy można kiedykolwiek całkowicie przebaczyć agresorowi? Zwłaszcza temu, który był twoim wrogiem przez wieki i który zmienia się tylko z powodu porażki i woli zwycięzców. Można jednak założyć, że jest to wystarczający czynnik do przyszłego sojuszu, zwłaszcza jeśli podkreśli się wolę pokoju. Wojna domowa uświadomiła wszystkim o kosztach konfliktu i cenie zgody. Czy można jednak zapomnieć o dawnych krzywdach? Nie dotyczyło to tylko państw, ale również ludzi. Czy przebaczenie jest możliwe? Morderca przepraszający matkę za śmierć jej syna, czy on zasługuje na dalsze życie? Łaskę, możliwość kontynuowania żywota wśród pobratymców? Które zbrodnie są warte przebaczenia, a które wprowadzają erozję w społeczeństwie? Zawsze w prawie skupiał się głównie międzynarodowych zawiłościach, lecz prawo karne i szeroko pojęta penologia była mu bliska. Zbrodnia i kara, dwie wydarzenia na jednej osi. Zależne od siebie, wpływające na siebie. Otrząsnął się z delikatnej zadumy, gdy stażysta położył przed nim kolejny plik dokumentów. To musiał być Alfred, tylko on posiadała tak charakterystycznie rudawe włosy. Poświęcił kilka minut na uszeregowanie ich w odpowiedniej kolejności, nadając im sensu i logiki.
– Byle król nie okazał się nagi – rzuca cicho, nadal przeglądając nowe dokumenty. Znaczenie Wielkiej Brytanii było najsłabsze od wieków. Wpływało na to nie tylko ich słabości, ale również potęga Stanów Zjednoczonych. Uwydatniała one wszelkie wady, z którymi przyszło im żyć. Jego zbliżający się wyjazd za ocean pozwoli mu zrozumieć jak do tego doszło. Może wtedy pojmie jak ich kuzyni, mówiący tym samym językiem, wyznający te same wartości byli potęgą, a Anglia była w środku wojny domowej.
– Jeśli się na to zdecydują, nie będzie już dla nich szans – odpowiada patrząc wprost na Efrema. Mówił cicho, dostępnie tylko dla ich uszu. – Przegrają, a wtedy nie będzie ani przebaczenia, ani litości.
Sami wybiorą swoją drogę i sami zdecydują o swoim końcu. Świat nie był pokojowym miejscem, jeśli zdradzasz zasługujesz na karę. Zwłaszcza jeśli zdradzasz ich, cała reszta była nieważna.