to prości mugole z typowo mugolskiej, zacofanej wsi zajmujący się hodowlą bydła i rolą. Byli ze sobą bo taki był zwyczaj i tak wypadało. Nie było między nimi czułości, a obowiązek i przyzwyczajenie. Nie wiem czy żyją. Ostatni raz widziałem ich kiedy miałem 8 lat.

na wysokościach. Wspinałem się na drzewa, na bele siana, na dach stodoły. Kołysałem się na huśtawce tak wysoko by poczuć ściskające uczucie nieważkości. Potrafiłem bawić się sam, ze zwierzętami z innymi dzieciakami ze wsi.

mugoli. Moi rodzice byli mugolami. Praktycznymi i obowiązkowymi. Zwłaszcza ojciec. Szorstką ręką uczył mnie tego samego, tak jak wcześniej dziadek uczył go. Mój przejaw magii był naturalnie dla rodziny złym omenem i groźbą. Bali się, lecz byli na tyle ludzcy, że nie potrafili zrobić mi faktycznej krzywdy. Z dobroci serca porzucili. Resztę dzieciństwa spędziłem w mugolskim sierocińcu. Dzieci było za dużo, a pracowników za mało. Każdy wychowywał się więc sam odbijając o innych. Nie byłem wyjątkiem.

cichego i posłusznego. Często też byłem odbierany jako nieśmiały przez to, że zbyt długo przeciągałem ciszę, kiedy zastanawiałem się nad odpowiedzią lub kiedy czegoś nie rozumiałem. Czasami potrzebowałem po prostu więcej czasu. Zdarza się to i obecnie.

w zasadzie cały dzień. Nienormalnie podekscytowane dzieci widokiem miotły związanej z brzozowych witek, sklep z dziwnymi zwierzętami w których duża część niepokojąco pojętnie obserwowała każdy mój krok, dziwnego Pana starającego się dopasować do mnie jeden z licznie kolekcjonowanych przez siebie patyków posegregowanych kolorami oraz rozmiarami, chrapiące tomy książek... Wszystko co się wydarzyło tego dnia było zdrowo pokręcone i zapadające w pamięci.

przesiedziałem cały dzień bezmyślnie patrząc przez okno. Pierwszy raz jechałem pociągiem więc prędkość i szybko zmieniające się za oknem krajobrazy fascynowały. Byłem oszołomiony i zdezorientowany zachodzącymi wokół mnie zmianami. Nie odzywałem się do innych pasażerów nawet jeżeli o coś mnie pytali.

normalności. Kiedy pojawiła się magia nad której nie kontrolowałem chciałem by zniknęła. Kiedy wylądowałem w sierocińcu, chciałem wrócić do domu. Wszystko czego chciałem to powrót do punktu w czasie w którym wszystko było normalne. Gdy trafiłem do Hogwartu przestałem się łudzić - nie cofnę czasu. Od tego momentu chciałem już tylko by wszystko było trochę prostsze.

praktycznie niewidzialnym. Unikałem problemów, nadmiernej uwagi. Zdarzało mi się nieumyślnie ją przyciągać brakiem wiedzy o magicznym świecie lub po prostu brakiem wiedzy. Nie byłem pojętnym uczniem. Dużo energii kosztowało mnie bycie miernym. Nie umiałem uczyć się z książek, czy pozostać w skupieniu przez całą lekcyjną godzinę. Brakowało mi towarzyskiej ogłady, wiele rzeczy brałem zbyt poważnie i dosłownie.

to co zostanie zaserwowane do jedzenia na szkolnej stołówce. Wszystko było pyszne i nigdy nie miałem dość. Po zjedzeniu zawsze zabierałem ze sobą coś ekstra do kieszeni na później. Przez całe swoje względnie krótkie życie nigdy nie miałem okazji skosztować tylu różnych potraw co właśnie w szkole. Prawdopodobnie nigdy nie będę miał już takiej okazji.

zajęcia z nauki latania na miotle, a potem treningi qudditcha. Lubiłem wysokość, wysiłek - to było coś dla mnie. Dostałem się do szkolnej drużyny jako rezerwowy, a od piątego roku grałem w głównym składzie na pozycji pałkarza. Nie byłem szkolną gwiazdą bo brakowało mi do tego charakteru, lecz koledzy z drużyny cenili moje umiejętności.

w zasadzie każdy wymagający nauki z "książki" - numerologia, wiedza o eliksirach, runy... Samo uważne czytanie było dla mnie dość trudne więc po dodaniu do tego magicznej terminologii wyciąganie wniosków z lektury stawało się wyjątkowo karkołomne.

szkolną drużyną quddicha. Była więc to hermetyczna i mała grupa. Nie szukałem znajomości poza nią. Nie miałem potrzeby. Wciąż byłem dziwakiem, lecz należącym do drużyny. Ten pokrętny, przyjemny rodzaj przynależności był dla mnie bardzo ważny.

"dziwak-odludek", a może zwyczajny głupek. Przynajmniej przez tych którzy zaczynali ze mną rok. Jest to uzasadnione bo stroniłem od towarzystwa, nie nadążałem za nauką, a mój brak wiedzy o magicznym świecie (lub po prostu brak wiedzy...) wpędzał mnie raz po raz w żenujące sytuacje.
Młodsze roczniki raczej nie miały o mnie zdania. Byłem zamknięty w sobie, z czasem sprawnie unikałem uwagi oraz niechcianego towarzystwa stając się niewidzialny.
Wśród członków szkolnej drużyny uchodziłem za lojalnego, zaangażowanego, nieco nieporadnego towarzysko, lecz zdystansowanego na tyle by można było ze mną z tego powodu żartować. Brakowało mi ambicji i pewności siebie.

miał problem z muglami. Nie byłem osobą kłótliwą, nie brałem do siebie obelg, unikałem konfliktów, potrafiłem przyznać się do winy nawet kiedy ta nie leżała po mojej stronie więc w zasadzie ciężko było by ktoś miał ze mną problem. Mojego pochodzenia i wychowania zmienić jednak nie mogłem.

unikać uwagi, spokojnie toczyć swoje szkolne życie. Nie byłem typem pomagającym innym, wychylającym się do akcji lub brylowania w towarzystwie. Miałem w nosie innych, chyba że chodziło o członków mojej drużyny, byli moi. Zrobiłbym wiele jeżeli tylko mogło to pomóc im na boisku, jak i poza nim.

Raz. Niedługo moja przygoda w Hogwarcie miała się skończyć co dodawało mi śmiałości. Sprawa dotyczyła też członka drużyny, który został oczerniony przez innego ucznia. Moja impulsywność zaskoczyła nie tylko mnie - wdałem się w bójkę. Za karę zostałem wykluczony na miesiąc z treningów. W tym czasie miałem pomagać w szkolnej bibliotece. Po obowiązkach otrzymywałem dziesięć uderzeń rózgą w przedramiona. Wszystko to by wbić mi coś do głowy i wybić z rąk.

to nie, nigdy żadnego nie otrzymałem.

nie, nigdy. Nawet jeżeli miałem takie myśli to bałem się, że przyłapany zostanę wydalony ze szkoły.

Nie. Po otwartych poruszałem się od święta. Sama myśl, że są jeszcze zamknięte i ktoś próbowałby się do nich dobrowolnie dostać budzi we mnie pytanie - po co?

Nie. Za bardzo się bałem się, że mogłoby się to skończyć wydaleniem ze szkoły.

spokój, ciszę, porządek. W zasadzie pytanie czy w ogóle mnie pamiętają bo ze mną żyło się trochę tak, jakby mnie nie było. Szybko wyłapywałem kto jakiego zachowania nie lubił i się do tego dostosowywałem. Nie sprawiałem kłopotów.

zbyt poważny, zbyt wstrzemięźliwy. Częściej powinienem mówić to co myślę i się wygłupiać. Sumienny i lojalny.

pewnie uważają mnie za nijakiego. Nie wiem czy w ogóle mogą mieć o mnie jakieś wyobrażenie

nic.