byli prostymi mugolami z kornwalijskiej wsi, prowadzącymi własne malutkie gospodarstwo na użytek naszej rodziny. Nazywali się John i Marybeth Moore (z domu Howell), mieszkałam też z babcią. Przez jakiś czas miałam starszego brata, niestety zaginął kiedy byłam małą dziewczynką i praktycznie go nie pamiętam. Mama umarła półtora roku później, kiedy miałam niecałe 6 lat, i zostałam sama z tatą i z babcią. Kiedy miałam 16 lat umarł i tata, a kiedy miałam 18, w Noc Tysiąca Gwiazd, babcia. Tym sposobem zostałam sierotą, ale na szczęście nadal mam dalszą rodzinę, więc nie jestem na świecie aż tak samotna, bo wiem, że mogę liczyć na innych członków rodziny Moore.

czasem samotnie, a czasem z dziećmi mieszkającymi w wiosce, z kuzynostwem kiedy nas odwiedzali, albo z naszymi zwierzętami. Zawsze bardzo lubiłam zwierzęta, jednym z moich ulubionych towarzyszy zabaw był nasz stary rodzinny kocur, którego już nie ma ale wspominam go z sentymentem. Spędzałam całe dnie na świeżym powietrzu, łażąc po drzewach, biegając po plaży, pluskając się w morzu, zbierając muszelki czy robiąc wiele innych rzeczy typowych dla dzieciaków ze wsi. Moje dzieciństwo było szczęśliwe, ale nie było w nim tylko i wyłącznie zabawy, bo musiałam też na miarę swojego wieku pomagać bliskim w gospodarstwie. Jako że pochodzę z biednej rodziny, nie było mnie stać na drogie zabawki z prawdziwego zdarzenia i musiałam bawić się tym, co było pod ręką.

mugoli, ponieważ urodziłam się jako szlama, więc siłą rzeczy otaczali mnie głównie mugole, choć kiedy już dowiedziałam się o swojej magiczności, ze zdziwieniem przyjęłam, że w innych gałęziach rodziny Moore jest więcej czarodziejów, więc nie byłam jedną jedyną czarownicą o tym nazwisku. Ale moje pierwsze lata życia to było głównie mugolskie towarzystwo, więc w świecie magii wiele rzeczy było dla mnie całkowicie nowych. A jako że wychowałam się na wsi, to brakowało mi także miejskiego obycia, i dla ludzi z miasta albo z bogatszych rodzin pewnie mogłabym uchodzić za nieokrzesaną.

dziecko raczej grzeczne, mimo przeciwności losu pogodne i potrafiące cieszyć się nawet z drobiazgów. Nie sprawiałam rodzinie większych problemów wychowawczych, choć wiadomo, zdarzało mi się psocić. Lubiłam się bawić, ale potrafiłam też wypełniać swoje obowiązki i starałam się na miarę swojego wieku pomagać najbliższym. Zawsze byłm też raczej prostolinijna jak przystało na dziecię ze wsi.

Och, cała wyprawa na Pokątną była szczególna! To była moja pierwsza w życiu wizyta w Londynie, który wydawał mi się znacznie większy niż wioska w której dorastałam, a sama Pokątna... ach, momentami aż żałowałam, że nie mam ośmiu oczu dookoła głowy jak pająk żeby lepiej wszystko widzieć, bo tyle tego było. Ale dobrze pamiętam wybór różdżki, a także wizytę w Magicznej Menażerii, i bardzo żałowałam że nie mogę kupić wszystkich zwierzaków, które tam były.

pierwszy raz zetknęłam się z uprzedzeniami i usłyszałam słowo "szlama". Na początku trochę pechowo wybrałam przydział i trafiłam na niezbyt miłych ludzi, ale później znalazłam lepsze towarzystwo i resztę podróży spędziłam znacznie milej. Doskonale pamiętam też podróż łódkami przez jezioro i moment gdy pierwszy raz ujrzałam Hogwart, co zrobiło na mnie ogromne wrażenie.

o tym żeby mój zaginiony brat się odnalazł i żeby mama wróciła. Gdy byłam trochę starsza i dowiedziałam się o magii, marzyłam o Hogwarcie, o tym żeby mieć różdżkę i zostać prawdziwą czarownicą, bo myślałam, że magia jest w stanie pokonać wszelkie przeciwności i rozwiązać wszystkie problemy. Dopiero wiele lat później zrozumiałam, że to wcale tak nie działa i że nawet magia nie jest w stanie uporać się ze wszystkim.

starającą się radzić sobie jak najlepiej, ale wiadomo, nie zawsze wychodziło idealnie. Choć jak na mugolaczkę i tak radziłam sobie przyzwoicie, nie byłam najgorsza, ale też nie najlepsza. Były przedmioty z którymi radziłam sobie lepiej, a z innymi gorzej. Ale generalnie starałam się nie odstawać, przykładałam się do nauki, bo bardzo chciałam zostać prawdziwą czarownicą, i te wszystkie nowe rzeczy były dla mnie niesamowicie interesujące.

chyba nauka, bo chciałam nauczyć się czarować i jak najlepiej poznać ten nowy dla mnie magiczny świat. Poza lekcjami, interesowały mnie też inne aspekty, jak sam Hogwart i jego niesamowite tajemnice, chętnie poznawałam też rówieśników (przynajmniej tych, którzy nie byli do mnie uprzedzeni przez moje pochodzenie) i dowiadywałam się od nich wielu rzeczy o magicznym świecie. Często męczyłam ich pytaniami o różne rzeczy które były dla nich oczywiste, a dla mnie niekoniecznie, zwłaszcza na początku, bo chciałam wiedzieć jak najwięcej.

transmutacja, ponieważ zmienianie jednych obiektów w inne wyjątkowo przypadło mi do gustu, a także od trzeciego roku opieka nad magicznymi stworzeniami, ponieważ od dziecka uwielbiałam zwierzęta, i było dla mnie niezwykle fascynującym doświadczeniem poznawać magiczne stworzenia i uczyć się tajników opieki nad nimi. Polubiłam także latanie na miotle na pierwszym roku, mimo mugolskiego pochodzenia okazało się, że radzę sobie z tym całkiem nieźle.

eliksiry, ponieważ kompletnie nie miałam do nich talentu i zazwyczaj moje próby warzenia czegoś kończyły się kompletną klapą. Nie polubiłam też historii magii, ponieważ była prowadzona w nudny sposób i mimo całej mojej fascynacji czarodziejskim światem i chęci zgłębienia go, nie potrafiłam się skupić na zajęciach z profesorem Binnsem na tyle, żeby faktycznie coś z nich wynieść.

uczniami, którym nie przeszkadzało moje mugolskie pochodzenie. Głównie z innymi Puchonami, Gryfonami i czasem Krukonami. Mimo pewnej nieśmiałości, to kiedy dobrze się przy kimś czułam byłam raczej otwarta, miałam pewne grono przyjaciół i znajomych, ale takich naprawdę bliskich raczej nie było wiele. Niemniej jednak wolałam się otaczać ludźmi, którzy nie dawali mi odczuć że jestem gorsza. Na początku nauki nieustannie zasypywałam ich mnóstwem pytań o magiczny świat i zasady działania wielu wcześniej mi nieznanych rzeczy i zjawisk.

zależy kogo by o to spytać. Przez znajomych i przyjaciół mogłam być postrzegana jako osóbka miła, towarzyska, ciekawa świata i potrafiąca się cieszyć z drobiazgów, choć słabo obyta z magicznym światem, choć z biegiem kolejnych lat nauki się to zmieniało i odstawałam coraz mniej. Dla ludzi którzy nie byli blisko, mogłam się jawić jako trochę nieśmiała, prostolinijna, skromna mugolaczka w ubraniach z drugiej ręki. Dla Ślizgonów pewnie byłam nędzną szlamą, biedotą i wieśniarą.

nie lubił ludzi mugolskiego pochodzenia. Bo to był w sumie główny powód niechęci niektórych do mnie, ponieważ byłam osobą która nie szuka zwady, ale niestety, w niektórych przypadkach wystarczyło samo moje pochodzenie, żeby niektórzy młodzi czarodzieje czujący się lepsi z powodu czystej krwi, mną gardzili.

jak najwiecej wynieść ze swojej nauki, dowiedzieć się jak najwięcej o świecie magii i przestać tak odstawać od rówieśników, którzy w magicznym świecie dorastali od urodzenia. Starałam się rozwijać, uczyć nowych rzeczy, a także zawierać znajomości i próbować się jakoś zaczepić w magicznym świecie, by móc się poczuć jego pełnoprawną częścią, a nie tylko obcym elementem, który zdaniem niektórych, w ogóle nie powinien się w Hogwarcie znaleźć.

kilka razy mogło się zdarzyć, ale niezbyt często, bo raczej starałam się nie podpadać i nie wychylać, zwłaszcza kiedy byłam starsza i sytuacja w szkole stawała się coraz mniej sprzyjająca mugolakom. Poza tym nigdy nie byłam konfliktowa i nie szukałam guza, więc jeśli łapałam szlabany, to zwykle przez przypadek, bo na przykład na pierwszym roku zgubiłam się gdzieś w zamku i nie zdążyłam dotrzeć do dormitorium w wyznaczonych godzinach.

raczej nie, ponieważ mój tata był mugolem, mama nie dożyła czasów mojej nauki, a babcia była charłaczką, więc nie miał kto wysyłać do mnie wyjca. A nawet gdyby miał kto, to raczej nie było powodów, ponieważ chyba nie dopuściłam się żadnego rażącego przewinienia, które mogłoby spowodować taką reakcję.

Kilka razy mogło mi się zdarzyć, w końcu kwatery Hufflepuffu mieściły się niedaleko, a w Hogwarcie tak na dobrą sprawę pierwszy raz zetknęłam się z taką obfitością jedzenia, bo w rodzinnym domu nam się nie przelewało i jedliśmy głównie to, co sami sobie wyhodowaliśmy. Poza tym czasem po świętowaniu szkolnych meczów quidditcha zdarzało się, że potrzebowaliśmy dodatkowego jedzenia i wtedy z paroma innymi osobami zachodziliśmy do skrzatów, które życzliwie obdarowywały nas jadłem.

Pewnie czasem przypadkiem się zdarzyło, głównie z powodu mojego niedoświadczenia i braku obycia z magicznym światem, poza tym byłam bardzo ciekawa różnych rzeczy i wiadomo, że chciało się gdzieś zajrzeć, coś zobaczyć i czegoś nowego dowiedzieć.

Na pewno kilka razy zdarzało mi się wykradać do Zakazanego Lasu, ponieważ fascynowały mnie magiczne stworzenia, ale nigdy nie były to żadne dalekie wyprawy (zawsze starałam się nie stracić z oczu zamku), miałam w końcu jakiś instynkt samozachowawczy i byłam raczej rozsądną osobą, dlatego nie miałam w zwyczaju głupio nadstawiać karku czy rażąco uchybiać regulaminowi, nie chciałam w końcu wylecieć ze szkoły, a jako szlama czułam, że muszę uważać bardziej niż inni, żeby się nie narażać.

że nad moim łóżkiem z biegiem czasu przybywało coraz więcej rysunków i szkiców magicznych stworzeń, którymi się pasjonowałam. Mogli też pamiętać, że przez pierwsze lata nauki moje ubrania były dość wyświechtane, podobnie jak szaty z drugiej ręki. Poza różdżką nie miałam zbyt wielu nowych rzeczy dopóki sama nie nauczyłam się szyć, kiedy byłam już trochę starsza. Tak poza tym moje łóżko wyglądało raczej standardowo, nie było może bardzo schludnie zaścielone, ale też nie wyglądało jakby przeszedł przez nie huragan.

skromna, nieśmiała, prostolinijna, miła, uczciwa, sympatyczna. Ot, normalna dziewczyna, która stara się być życzliwa i cieszyć się życiem mimo przeciwności. Kocha zwierzęta, coraz lepiej szyje, nieźle lata i zawsze ma dobre słowo dla krewnych i przyjaciół.

jeśli chodzi o znajomych moich znajomych, ludzi pozostających po tej samej "stronie barykady", pewnie mogą mieć podobny obraz, że jestem miłą dziewczyną ze wsi, początkującą krawcową i pasjonatką zwierząt, prostolinijną, konkretną i skromną. Dla innych mogę być szlamą. Ale odkąd przerwałam dwa lata temu Hogwart, nie miałam już kontaktu z nikim z konserwatywnej strony barykady, więc dla ludzi, którzy mogli mnie nie lubić za pochodzenie, równie dobrze mogę być martwa. Żyję anonimowo, unikam rozgłosu i nie wychylam się, więc raczej nie mieli gdzie o mnie usłyszeć i wątpię, żebym kogokolwiek obchodziła.

to, że jako szlama ukradłam magię, że nie jestem prawdziwą czarownicą i tego typu rzeczy mogły pomawiać mnie osoby o nietolerancyjnych, antymugolskich poglądach. Tak to raczej w gronie przyjaciół i znajomych nie byłam obiektem negatywnych plotek, bo zawsze żyłam na tyle porządnie i uczciwie, i na tyle trzymałam się z boku, że raczej nie byłam w centrum jakichś dziwnych wydarzeń, nie wzbudzałam kontrowersji i nie dawałam powodów, żeby być na językach.