To dość niefortunna sytuacja gdy w trakcie egzystowania na diecie ląduje się w na spotkaniu naukowym mającym miejsce...w kuchni. Cóż, niewątpliwie koncept drogiego Garreta musiał mieć, jednak na razie faktycznie wyłącznie kształt konceptu. Adrien nie śmiał nawet tego podważać! Cmoknął sobie powietrze, splatając dłonie za plecami i zakołysał ciężarem swego ciała to na palce to na pięty, kiedy to sobie oglądał jakiś zapajęczony obrazek na ścianie przypominającej mu te mungowe.
- Prasa, ludzie; uzdrowiciel, drukarz...w sumie co za różnica co się bada - jedno i drugie pochłania ziemia

ŁUP! Tup, tup, klep...
Było już późniejsze popołudnie, kiedy na wyższych kondygnacjach pałacu rozległ się głuche uderzenie niosące się lekkim echem po korytarzach. Towarzyszyło jemu kilka mniejszych tąpnięć. Cały łoskot dobiegał jakby z nad zadaszenia w części budowli w której zwykł przebywać jeden z kochanych kuzynków Adriena - Morgoth. Jeśli ten znajdował się przy oknie i zechciało mu się przez nie wyjrzeć to pierwsze co dostrzegł to lecące gu ziemi szczątki jednej z dachówek w akompaniamencie charakterystyczne wypowiedzianego "ups", które mogło już wiele zdradzać na temat tego, co działo się nad głowami Yaxley'ów. Potwierdzeniem przypuszczenia mogącego już teraz rodzić się w głowie kochanego kuzynka mogło być kolejne zjawisko - gniady aentaon, który stał w ogrodzie i częstował się młodymi gałązkami krzewów. Niepokorne zwierze nic sobie nie czyniło i wyraźnie nie czuło trwogi z powodu zbliżającego się ku niemu ogrodnika w którego oczach i gestach uzewnętrzniała się panika.
- No już, już...słońce moje...
Tup, tup
Dźwięki moszczenia się czegoś sporego nie ustępowały. Coś w pewnym momencie zeskoczyło z czegoś - był to oczywiście zsiadający z wierzchowca Carrow. Gdy Adrien złapał równowagę poprawił swoje odzienie i sięgnął po różdżkę. Porta Creare - zapowiedział, a nad głową Morgotha, na suficie pojawiły się...drzwi. Rozległo się pukanie. Bardzo kulturalna tradycja, prawda?

- Wierzę, że to pan jest Adrien Carrow. Witam. Nazywam się Craig Burke. - wyciągnął dłoń do mężczyzny by uścisnąć mu rękę - Bardzo się cieszę, że udało się panu znaleźć trochę czasu w grafiku by zerknąć na moje plecy. Kuzynka bardzo pana chwaliła.
Umawianie się na wizytę przez sowę nie było ulubionym sposobem Craiga, niemniej tym razem wszystko poszło jak po maśle. I tak następne kontrole miał już nadzieję odbywać we własnych czterech ścianach.

To jednak, co zaprzątało jej głowę musiała na ten dzień od siebie odsunąć. Przenieść zmęczony umysł na tory fascynacji naukowej i - przecież radośniejszej perspektywy na kontynuację ich badań. Tym bardziej, że dzięki raportowi i zebranym informacjom, wysłanym przez hogwardzkiego profesora, od dziś mogli w końcu ruszyć w pełni trybem praktycznych działań. Mogli spokojnie zamknąć dział teoretycznych poszukiwań i skupić się na ich materialnej frakcji. Nie mogła zapomnieć, by podziękować Herewardowi.
Minnie także stanęła na wysokości zadania, bo w zapieczętowanej zaklęciem szkatule, znajdowały się fiolki z wilkołacką krwią, które dziś - po raz pierwszy mogły zostać poddane ich magicznej interwencji. Inara powinna się cieszyć, szczególnie, że ostatnie dwa miesiące spędziła wraz z ojcem na poszukiwaniach odpowiedzi. Dziś - ich wspólne działania doprowadziły ich...do laboratorium astrologicznego.

Łokciem sforsował drzwi, popchnął je stopą i z wprawą zawodowego przemykacza międzydrzwiowego przemkną przez wywalczoną przez siebie szparę. Drzwi zamknęły się za jego plecami same, a on...się nagle zatrzymał i ściągnął brwi. Kurcze, zapomniał o tym.. Cmoknął z dezaprobatą na własne roztargnienie.
- Już, już, daj mi chwilkę Drobino moja - odpowiedział i na nowo zaczął gimnastykę z zamiarem powtórzenia sztuczki - otworzenia drzwi łokciem. Gdy mu się udało przytrzymał je stopą - Choć, choć, nie lewituj tak od niechcenia... - zachęcił lewitujące pióro, które było w trakcie kopiowania dokumentacji medycznej na życzenie pacjenta. Adrien nigdy nie nudził się do tego stopnia by coś podobnego robić kiedykolwiek ręcznie. Aż tak szalony nie był! Minusem takiego rozwiązania był fakt, że musiał spoglądać co jakiś czas przez stosinę zaczarowanego pióra by mieć pewność, że te nie leciało (a raczej pisało) w kulki - a lubiło to czynić.
- Jestem już cały twój, a nawet z nawiązką - podszedł i z czcią ustawił drogocenny napar na stoliku by po tym, jak uwolnił ręce powitać córkę przygarniając ją do siebie - Planujemy dziś jakieś wybuchy? - pytał, spoglądając na nią z góry, a w oczach jego zaiskrzyło coś niesfornego. Niby taki chochlik co namawiał do czegoś złego, lecz jakże zabawnego. Inaro bądź silną i staw mu czoła!

- Sądzę, że mogłam się czymś zatruć - wyjaśniła - Od kilku dni, może trzech, nie mogę nawet poczuć zapachu jedzenia. Ponadto czuję się osłabiona, miewam zawroty głowy, wciąż jestem zmęczona - cały czas mówiła spokojnie, starała się być rzeczowa by uzyskać poradę lub receptę i wyjść. Placówki medyczne nie kojarzyły jej się dobrze, choć tak naprawdę nie miała powodu tak sądzić. Nigdy nie wylądowała na oddziale.
- Sprawdziłam jednak i nic z tego, co jadłam przez ostatni tydzień nie było nieświeże - to znaczy wypytała służbę, ale był to nieistotny szczegół.

Adriena zazwyczaj można było spotkać snującego się po korytarzach w kolorowym kitlu, lecz nie dziś. Miał na sobie oficjalny mundur z szorstkiego materiału w kolorze nieprzyjemnie sterylnej bieli. Włosy miał gładko zaczesane do tyłu. W tle dało się słyszeć obecność jeszcze kilku ludzi, którzy krzątali się wokół łóżka Judith, lecz tylko Adrien nachylił się nad nią. Wyglądała mizernie, a wręcz koszmarnie. Była blada, na twarzy malował jej się ból, cała była wilgotna od potu. W pozycji leżącej trzymały ją pasy, które miały unieruchomić jej ciało. Powstrzymywały Judith od miotania się z bólu w momentach gdy środki przeciwbólowe słabły. Wszystko po to by nie zrobiła sobie większej krzywdy niż to było w tym momencie potrzebne.
- Judith, słyszysz mnie...? Nie wiem czy mnie kojarzysz, lecz jestem Adrien Carrow. Znajdujesz się na oddziale zakażeń magicznych w szpitalu św. Munga i zaraz będziesz poddana operacji

Już z zewnątrz można było dostrzec, że wnętrze kwatery wypełniało światło. Ktoś był w środku - ktoś, kto przybył tu na długo przed Zakonnikami. Na drewnianym wieszaku w niewielkim przedpokoju chaty wisiał gruby, damski płaszcz mocno przesiąknięty zapachem piżma. Z salonu dobiegało ciche pogwizdywanie dziwnie przypominające śpiew feniksa, który niekiedy wciąż nawiedzał sny Zakonników.