Kraj ogarnął chaos. Deszcz meteorytów, które spadły na Wielką Brytanię, pociągnął za sobą falę ogromnych zniszczeń, pozbawiając czarodziejów życia i dachów nad głowami, niszcząc stojące od wieków budowle, wywołując podtopienia i pożary. Na tych jednak się nie skończyło: za kataklizmami podążyły trudne do wyjaśnienia zjawiska, wywołane – co do tego nie było wątpliwości – silną magią. Wieści o tajemniczych skupiskach energii zaczęły docierać ze wszystkich zakątków Wysp Brytyjskich. Podobno w ich pobliżu odnajdywano opatrzone niezrozumiałymi symbolami odłamki, pochodzące z wiszącej do tej pory nad Anglią komety – ale w ogólnym zamęcie trudno było odgadnąć, ile kryło się w tych pogłoskach prawdy. Przeróżne wiadomości na temat skali katastrofy zalały siedziby ministerstw w Plymouth i w Londynie, wprowadzając informacyjny mętlik.

Pośród niepokojących wieści znalazły się również te płynące z innych krajów: wszystko wskazywało na to, że potężne zniszczenia dotknęły terenów sporej części państw Europy. Mugole uznali kataklizm za naturalny, jednak magiczni przedstawiciele zagranicznych rządów zaczęli uważniej spoglądać w kierunku Wielkiej Brytanii, właśnie tam upatrując winowajcy...

Kilka tygodni po deszczu meteorytów Harold Longbottom wezwał członków Zakonu Feniksa i jego sojuszników do siedziby podziemia w Plymouth. Wiadomości, przyniesione przez patronusa pod postacią świetlistego byka, jasno wskazywały na pilny charakter spotkania.