OPIS

OPIS

Za biurkiem urzędnika znajduje się puste miejsce, co od razu go zaskakuje. Czy nie powinni oczekiwać jego przybycia i być gotowymi do prędkiego rozwiązania sprawy? Ktoś ewidentnie nie szanuje jego czasu. To wtedy wzrok Parkinsona pada na pochyloną nad jakimiś zapiskami czarownicę, której profil od razu kojarzy sobie z naukowczynią. Wznosi brwi w zaskoczeniu, bo to nie jej się tutaj spodziewał.

Z zadowoleniem obserwuje zamyślenie Primrose, kiedy pozwala sobie na większą swobodę i zapada się w fotelu. Sam poprawia się we własnym i nie odrywa wzroku od młodej lady. Uwielbia słuchać, jak inni dzielą się swoimi pasjami, opisując, co tak naprawdę ich interesuje, w czym odnajdują radość.

Nie często ma okazję podziwiać obce sobie kobiety w takim stroju. Musi przyznać, że Primrose prezentuje się w nim wspaniale, znacznie lepiej, niż w ciężkich, czarnych sukniach, które odbierają jej lekkość. Komplement pozostawia jednak dla siebie, bez słowa podziwiając smukłą sylwetkę i pozwalając sobie wyłącznie na zadowolony uśmiech.

Corinne reprezentuje sobą wszystko to, czego w pannach stara się unikać. Jest kwintesencją prawidłowej lady — ułożona, grzeczna, poprawna i bez własnego zdania. Przyszło im się spotkać przed rokiem, kiedy ta debiutowała na sabacie, nieświadoma jeszcze tego, że ważą się właśnie losy jej przyszłości. Młodziutka lady Avery została mu podsunięta głównie przez wzgląd na ewidentne jego zainteresowanie kobietami z mało eleganckich rodów. Nikt nie wziął jednak wtedy pod uwagę, że swoją osobowością Corinnie w niczym nie przypomina Petry z domu Yaxley.

Mógłby mówić dalej, w kilku prostych słowach ukrócić wszystkie jej wysnute plany, dziecięce, naiwne marzenia. Mógłby sprzeciwić się od razu, wytykając bzdurność pomysłu. Tyle że jest jej postaci coś, co nie pozwala jej od razu przekreślić. Czy to bijąca od niej buta, niezachwiana pewność siebie, a może chęć działania, wzięcia sprawy we własne ręce? Melisande niestety-Travers wykazuje się zarówno bezczelnością, jak i kreatywnością, co sprawia że Bradford nie skreśla jej przy pierwszym podejściu.

Bradford jest pełen podziwu dla swego brata, który zdaje się czerpać z życia pełnymi garściami. Niczym się nie przejmuje, chwyta byka za rogi i sięga po to, czego pragnie. Starszy Parkinson nierzadko zderza się z jego oportunizmem, nieznacznie gasząc go realiami rzeczywistości. Wydaje się, jakby czasem nie rozumiał, w jakim miejscu, czasie i sytuacji w ogóle się znajduje. Krawiec dziwi mu się, jakim cudem udało mu się osiągnąć biegłość w tak precyzyjnym zawodzie, jakim jest uzdrawianie. Wymaga to wiele pracy i poświęcenia, a także potężnej wiedzy, której nie może bratu odmówić. Gołym okiem widać, że kiedy prawdziwie mu na czymś zależy, potrafi stanąć na wysokości zadania i osiągnąć zamierzony cel.

...