POGADAJMY O DRAGACH
albo o ognistej,
o dręczących nas plagach
przy wódce czystej.

Pogadajmy o czymkolwiek,
w mroku i nad ranem,
wypełnijmy wspólnym słowem
noce nieprzespane.

I bez końca rozmawiajmy,
póki trwają nasze dni.
A gdy koniec się wydarzy,
niech się nam rozmowa śni.

Nulla rosa sine spine

Zbierałem kwiatów naręcza na łące,
Dalie, Anemony, Bzy i Stokrotki.
Układałem je w bukiet na ręce,
wypełniał mi zmysły ich zapach słodki.

Aż przeszedł mnie dreszcz nagły,
Ciało całe zatrzęsło się w bólu.
Upuściłem bukiet z kwiatów białych.
Rozsypał się u nóg mych na polu.

Co mnie ukłuło? Czyżby to oset?
Zbłąkany jeden pomiędzy kwiatami,
Zdradzieckim podstępem podszedł
Ukąsić mnie w palec ostrymi kolcami?

A może trzmiel to, co zbierał pyłek,
Pomiędzy płatkami niezauważony,
Złapany nagle w nieszczęsną godzinę,
Z żądłem rzucił się do obrony?

U mych stóp kwiaty i wielka kałuża,
Szkarłat jej rośnie coraz to dalej.
A w samym jej środku samotna róża
Pąki wypuszcza z łodygi małe.

Od kiedy różo, rośniesz na łące?
Nie zapytałem, bo głos mi zamarł.
Z nieba pobłażliwie mrugało słońce,
W milczeniu śledząc życia mój dramat.

Oto i róża wśród kwiatów polnych,
W bukiet niewinny się zakradła.
Czerwony jej pąk lśni teraz wonny,
Choć kiedym ją zbierał, wciąż była biała.

Zrozpaczony wołam i szukam Bzów.
Dalie przepadły również na zawsze.
Nie ma Stokrotek i Anemonów.
Tylko róże obracają się do mnie opasłe.

Spojrzałem na swoją bladą dłoń.
Padłem rażony rozkładając ręce.
A róże pojone moją krwią,
Wzrastały dumnie w powietrze.

WEZWANIE

Spłynęła Tamiza szkarłatem niewinnych i ślepych.
A my przespaliśmy zaszyci w milczenie,
kiedy świat podzielił się na lepszych,
na gorszych, na ludzi i na ich cienie.

Przywdzialiśmy maski obojętności,
udając, że nie każda krew jest czerwona,
aż maski powoli wrosły nam w kości.
Zarosły bielmem na naszych oczach.

Gdy świat chwiał się w posadach,
a niebo roniło łzy z kamienia,
my trwaliśmy przy starych kłamstwach,
świat pozostawiając na łasce cienia.

Zostawiliśmy bezbronnych śmierci,
która sięga po coraz to więcej,
po zagubione jak we mgle dzieci,
co niezgrabnie wyciągają naprzód ręce.

Świat drży w gorączce i jęczy w agonii.
Mijają sceny tragedii i akt gna za aktem.
Ukryci w naszej cichej monotonii,
sprzedaliśmy dusze za kataraktę.

A mój duch od zawsze pragnął wolności.
Jak gryf szybować marzył w przestworzach!
W słońcu się pławić, uciekać ciemności.
Kroczyć po życiach, nie po ich końcach.

Więc wołam do ofiar i do skrzywdzonych:
Obudźcie się, zdejmijcie z oczu bielmo.
Stańcie na szczytach ciszą zniszczonych,
ruszcie ze mną na przeciw cieniom!

Ostatni raz niech zadrży świat.
Tamizą niech płynie mój bystry gniew.
Zdejmijcie maski! Oto ja, sędzia wasz i kat.
Przybyłem sprawdzać jak czerwona jest krew.

TYTUŁ

TREŚĆ