Na dźwięk szybkich, lekkich kroków rozlegających się po drugiej stronie drzwi wyprostował się odruchowo, prawą dłonią przeczesując włosy. – Cześć – rzucił na wydechu, uśmiechając się szeroko i rozkładając ramiona na boki. Uścisnął Maisie krótko, ale mocno, czując jak zalewa go ulga – i jakiś dziwny spokój, jakby przez moment, na parę uderzeń serca, znów znaleźli się oboje w Hogwarcie. – Przyszedłem tak szybko, jak mogłem – zapewnił, cofając się o pół kroku, a później wchodząc za nią do skromnego pokoju, ostrożnie zamykając za sobą drzwi – starał się już nie hałasować, pamiętając o karcącym spojrzeniu starszej sąsiadki. Znalazłszy się w środku, rozejrzał się instynktownie, poniekąd prowadzony słowami Maisie, choć bardziej od wystroju interesowała go ona sama.

Najpierw zarejestrował jedynie pozbawione sensu detale: plamę zieleni na posadzce, brunatne smugi, włosy rozsypane w nieładzie. Nie znosiła, kiedy były potargane – uporczywie poprawiając je za każdym razem, kiedy luźne kosmyki uciekały z długiego warkocza. Z jakiegoś powodu pomyślał o tym, że musiała gdzieś zgubić wstążkę – zanim koszmar tego, co widział przed sobą, dotarł do niego w pełni. – Nie – wyrwało mu się, to było niemożliwe. W uszach zaczęło mu szumieć, miał wrażenie, że zaraz zemdleje; świat wokół skurczył się do rozmiarów katedry, napierając na niego ze wszystkich stron.