Ironbridge

25 października
Ironbridge spowiła mgła. Gęsta, mleczna, oblewała ściany kamienic, muskała spadziste dachy i zalewała miasto dziwnym uczuciem przestrachu. Zbliżała się Noc Duchów; niektórzy mówili, że aura w sam raz na święto, niektórzy upatrywali w tym złych znaków. Ja sam pozostawałem pomiędzy tymi opiniami, zbyt osadzony w tym co tu i teraz, w nurcie wydarzeń, by poświęcać myśli na nadchodzące święta czy omeny pogodowe. Dla mnie mgła zalewająca Ironbridge oznaczała utrudnienia; wejście do wąwozów w taką pogodę oznaczało proszenie się o kłopoty, na manewry i tresurę zezwolenie mieli jedynie najbardziej doświadczeni łowcy. Trolle – choć nie zajmowały najwyższego miejsca w klasyfikacji niebezpiecznych stworzeń Ministerstwa Magii – wciąż pozostawały nieprzyjemnie nieprzewidywalne i absurdalnie silne, wymagały specjalistycznej wiedzy i odpowiedniego podejścia. Szczególnie te, które hodowaliśmy z taką uwagą, pod odpowiedni profil. Zapuszczenie się w zalane mgłą wąwozy, ich sztuczne środowisko walk klanowych, wymagałoby co najmniej tuzina czarodziejów obeznanych w odławianiu, biegłych w magii, a oderwanie ich od obowiązków przyniosłoby straty w rozliczeniu dziennym. Pod uwagę należało wziąć także me towarzystwo, czy może raczej – towarzyszkę. Zgodnie z zapowiedzią poczynioną tuż po spotkaniu Rycerzy Walpurgii – zabrałem Idun ze sobą, by pomogła mi ocenić okazy. Obecność damy hamowała wszelkie zapędy w kierunku wąwozów i sprowadzała to spotkanie do głównej zagrody. Asystował nam Ernest – najstarszy syn mego kuzyna, wykwalifikowany łowca trolli. Dobrze radził sobie w terenie, biegle władał urokami; łącząc jego talent magiczny z moją znajomością czarnej magii, mogliśmy się czuć bezpiecznie.
– Co myślisz? – zagadnąłem Idun, gdy Ernest zniknął we mgle, w głębi zadaszonej zagrody, która bardziej przypominała zbrojone więzienie niż cokolwiek innego. – Powinniśmy postawić na czystą siłę? Arena na pewno będzie posiadać swoje zabezpieczenia uniemożliwiające trollowi chociażby taki rzut głazem w publikę, ale czysta siła odbija się na zdolności pojmowania – stwierdziłem z przekąsem. Trolle, które nie przejawiały choćby znikomej ilości szarych komórek zazwyczaj nadawały się tylko do roli mięsa armatniego i nosiciela mocnych genów, które należało spleść z tymi posiadającymi choćby ćwierć mózgu. Hodowla odpowiednich szczepów była niestety procesem bardzo czasochłonnym.
– Czy mugol ma jakiekolwiek szanse przechytrzyć trolla? – pytałem, spoglądając w szare, zasnute chmurami niebo. – Zawsze wydawało mi się, że reprezentują podobny poziom intelektualny, choć widziałem niegdyś rycinę przedstawiającą grupę mugoli z zamierzchłej przeszłości; razem zdolni byli do powalenia mamuta.
– Pozostaje także kwestia niesnasek wśród samych trolli – w oddali, w kłębach mgły, dostrzegłem już masywną sylwetkę trolla górskiego i od razu sięgnąłem po różdżkę. Na wszelki wypadek; nie wybaczyłbym sobie gdyby Idun spotkało coś złego – jeśli… przedstawienie będzie wymagało więcej niż jednego egzemplarza, może dojść do walki o mięso. I Salazar mi świadkiem, nie mam pomysłu na wypalenie w nich tego odruchu.