First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Przesunął brązowym trzewikiem po mokrym piachu, by odsłonić skryty czarny kamień, jednak nie sięgał po niego. Zastygł w bezruchu, wpatrując się w ciemną fakturę, aż jedna z fal postanowiła musnąć mokrym językiem czubki jego stóp. Może gdyby były nagie, odsunąłby się raptownie, ale tym razem stał, przyglądając się pianie otulającą kamień i buty. Gdzieś tam w oddali, za dalekim horyzontem był jego dom – rodzina, ukochana Francja. Gdzieś tam daleko mógł wieść dalej swoje życie, a jednak postanowił przybyć tutaj i pomagać, nie tylko swojemu przyjacielowi, który będąc tematem okrutnych wizji, był zapalnikiem do podróży, ale również chciał pomóc tym wszystkim ludziom, którym odebrano bezpieczny byt. Westchnął przeciągle, wygrzebując wreszcie kamień stopą i schylił się doń leniwie, zgrabnie ujmując go w dłoni. Otrzepał z piasku, a następnie zamachnął się, by puścić przysłowiową „kaczkę” po falach. Raz. Dwa. Trzy. Chlup! Kamienny pokład został pożarty przez nadbiegającą groźnie falę, sunącą niemal niczym rekin, którego płetwa przyprawiała zaginionych na oceanie o dreszcze, gdy nie mieli łodzi.
Okręciwszy się wokół własne osi, próbował obrać kierunek, gdzie leżałby kolejny w miarę płaski kamień. I był tam, kilka kroków po lewej. Tylko czy miał chęci do dalszego trwonienia czasu? Omiótł wzburzone fale Kanału La Manche. Raz. Dwa. Trzy. Odbijał wzrok od tafli, niewidzialnym kamieniem przeskakując z jednego grzbietu oceanu na drugi, aby wreszcie zatonąć – lecz w chmurach, gdy głowa zadarta do góry, wylądowała na chmurze. Gdyby tylko mógł na takiej podróżować, zamiast miotły, co za frywolna idea, latania w mglistej, miękkiej osłonie. Jako biały dym, światło wędrujące po bezkresie, czy nie było to piękne?  
Odsunął się od wody, a następnie wrócił myślami z niebios na ziemię, by udać się w kierunku jarmarku. Wcisnął dłonie w kieszenie żółtego płaszcza i ruszył na podbój drobiazgów, mogących uchodzić za całkiem intrygujące prezenty. Zbliżały się święta i młodzieniec nie wyobrażał sobie, aby nie obdarować przyjaciół nawet malutkimi drobiazgami. Chciał również kupić coś i wysłać rodzicom, z którymi próbował utrzymywać listowny kontakt. Martwili się o niego, ale kto by się nie martwił? Jednak słowa otuchy i wiary utrzymywały go w tym, że dobrze czynił. Dopiero po dłuższej chwili wędrowania po labiryncie usłanym z ludzi zaintrygowanych bibelotami, zdał sobie sprawę, że niewiele oglądał z tego wszystkiego. Był znów gdzieś dalej w odległej krainie myśli, porzucając padół nieszczęsnej rzeczywistości. Istniał, ale nie istniał. Był, ale nie był. Przeczesał włosy lewą ręką, nieco zdezorientowany własnym oderwaniem i oparł się o jedną z barierek, zatapiając zieleń oczu w tłumie. Głowy i sylwetki mijały go, raz za razem rozmywając wejrzenie na świat, gdy wreszcie dostrzegł żar ognia, iskrzący się między szarością innych twarzy. Odmachał jej natychmiast, a mgliste światło odbiło się od zwilżonych morską bryzą oczu. Zaraz pięknie się ukłonił i w iście czarownym geście udzielił swego ramienia za wsparciem – przecież tak należało, wypadało, była… damą, prawda? – Mademoiselle – westchnął rozmarzony na powitanie, aby zaraz potem zamilknąć i to jej pozwolić mówić. Jakże jej widok zmienił jego nastrój, w jednej chwili rozbiegły się niecne knowania własnego umysłu, wszak miał towarzystwo! Zaróżowione policzki uniosły się w uśmiechu, a młodzieniec odrzucił gęste loki z czoła, aby móc lepiej przyjrzeć się uroczej twarzyczce młodej fascynatki poezji. – Stanowczo za długo – powtórzył niemal na równi z nią, gdy zadała pierwsze pytanie. Zaraz potem zaśmiał się z tego przypadku i poprawił nieco ramię. – Zawstydzasz mnie, nadobna Melody, tak miłymi komplementami – przyznał, aby zaraz uciec spojrzeniem na fale. W towarzystwie wydawały się mniej nostalgiczne, a jednak wciąż inspirujące. Raz. Dwa. Wpadł mentalnym kamieniem do wody, słysząc kolejne słowa. – Och, oczywiście! – przytaknął, zerkając po promenadzie przy jarmarku. Nie wiedział, w jakich miejscach bywały damy, a i grosza miał niewiele przy duszy, toteż wyłapał spojrzeniem nadbrzeżną kawiarenkę, która wydawała się względnie przystępna, jak na jego kieszeń. – „Herbatka z rumem”… urocza nazwa. Dasz się porwać, lady, na filiżankę ciepłej herbaty? Szaruga jesienna wydaje dawać się we znaki, a nie wybaczyłbym sobie, jeśli naraziłbym cię tym spotkaniem na chorobę – przyznał, kierując już swe kroki do kawiarni, choć jeśli młoda czarownica tylko zechciałaby zmienić lokal, najpewniej miękko podążyłby za nią, nie wnosząc żadnego sprzeciwu. – Zali wżdy w nadchodzącą pluchę mamy moknąć, gdy ciepło lokalu ofiaruje tyle dobroci? – zapytał retorycznie, przykładając chłodną dłoń do jej ręki spoczywającej na ramieniu żółciutkiego płaszcza poety. Wiedział, że będzie padać.

13/04/1958

Trzynaście straganów usłanych na piaszczystej plaży Wybrzeża Jurajskiego przyciągało dziś moją uwagę mnogością czarodziejskich produktów. Nigdzie niespotykane artefakty-samoróbki wątpliwej jakości były tyleż interesujące, co pomysłowość ich wykonania, łącząca mugolskie zabiegi technologiczne z magicznym działaniem, więc przyglądałem się im z niekrytym zainteresowaniem. Nie ubolewałem za bardzo, że nie było mnie stać, by wejść w posiadanie tych cudów techniki; zabijałem czas w oczekiwaniu na znajomego, którego coś musiało zatrzymać, bo wciąż nie zjawiał się w umówionym miejscu o umówionej porze. Spacerowałem więc alejkami jarmarku po stronie Dorset w cierpliwym oczekiwaniu. Zostałem zawołany przez pyzatego straganiarza o masywnej posturze, abym sprawdził asortyment jego najnowszych kociołków. Nie byłem zainteresowany, ale dobre wychowanie nie pozwoliło mi przejść obojętnie bez słowa, więc przystanąłem w formującej się grupie gapiów, bez entuzjazmu puszczając mimo ucha reklamę i rozglądając się po przechodniach w poszukiwaniu znajomej twarzy. Ni stąd, ni zowąd poczułem, jak jakaś substancja oblepia moją skórę, ostrzegawczy krzyk prezentera kociołków spełzł na niczym — nastąpiła eksplozja, po której straciłem świadomość.
Nie wiem, jak wiele czasu upłynęło, gdy odzyskałem przytomność. Przebudzenie sprawiło, że mimowolnie skierowałem rękę, by przetrzeć suchą, zmęczoną twarz. Dopiero po chwili uzmysłowiłem sobie, że postrzegam świat w jakby innej percepcji. Moja dłoń nie była moją dłonią, a... skrzydłem, a ludzka powłoka nie była już moim ciałem! Próbowałem uszczypnąć się w nos, by upewnić się, że nie śnię, lecz zamiast tego pomacałem się po dziobie i spostrzegłem wokół podobne mi stworzenia. Byłem pingwinem! Na Merlina, pin-gwi-nem! Po chwili zalał mnie blady strach, bo nie byłem wyłącznie uwięziony w ptasiej skórze; otaczała mnie klatka ogrodu zoologicznego, a do mnie dotarła świadomość, że jestem w sytuacji bez wyjścia... — Halo! Jest tu kto? — przypomniałem sobie, w jakich okolicznościach się tutaj znalazłem. Może wśród pozostałych pingwinów był ktoś jeszcze zaklęty przez wybuch kociołka? — To przestało być zabawne, wypuśćcie mnie stąd! — chciałem warknąć gniewnie, lecz słowa, które ze mnie spływały, były wyłącznie ptasim bełkotem... miałem jednak wrażenie, że jestem w stanie komunikować się za jego pomocą, by przekazywać innym zwierzętom swoje myśli.
Do diaska, co ja teraz pocznę? Zacząłem rozglądać się w poszukiwaniu szczelin w kratach, przez które mógłbym się przecisnąć. Najpierw się stąd wydostanę, a potem urządzę sobie pogawędkę z tym facetem od kociołków...

Rzut k100 na próbę ucieczki (wymagana suma oczek z wszystkich rzutów: 300)

The member 'Garfield Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 13

Tego, co miało się dzisiaj wydarzyć, czarownica nie zapomni do końca życia i nigdy, ale to nigdy, w swojej krótkiej dotychczas egzystencji, nie pomyślałaby, że zostanie uczestnikiem takiego nonsensu. Kończyła już niemal swój spacer po okolicznych straganach, kiedy nagle jej uwagę przykuł samozwańczy magik z aspiracjami na niedoszłego alchemika. Każdy, kto miał chociaż minimalną wiedzę na temat warzenia magicznych substancji wiedział, że niektórych składników nie powinno się mieszać – o ile nie próbowało się popełnić samobójstwa – a kombinowanie z nowymi miksturami należało zostawić w czterech ścianach własnej pracowni, gdzie nikt inny nie ucierpi od wybuchu kociołka. Będąc jednak człowiekiem, który starał się nie odzywać w podobnych okolicznościach, z uwagą obserwowała coś, co nijak nie pasowało do sztuki warzenia eliksirów a bardziej do niezgrabnych czarów na pokaz i ognistą burzę włosów, która chyba w takim samym zainteresowaniu skierowała się do stoiska. To, co wydarzyło się później było dla niej niejasne – nie zanotowała momentu, w którym człowiek dolał kolejnej ingrediencji do podgrzewanej mikstury, ani wybuchu kociołka, którego lepka zawartość znalazła się jakimś cudem na niej.
Przez dłuższą chwilę nie rozumiała co się właściwie stało. Ostatnim co pamiętała było zamieszanie na ulicy, nagły huk i ciemność, ale miejsce, które ujrzała po otworzeniu oczu nijak nie przypominało tamtego jarmarku. Właściwie nie przypominało niczego, co widziała wcześniej a temperaturą przypominało zimę, nie zaś początek ciepłej wiosny, która dopiero co się w Anglii pojawiła. Pamiętając, że po wypadkach należy nie wykonywać gwałtownych ruchów, spróbowała poruszyć najpierw kończynami a potem sięgnąć do twarzy, żeby obmacać, czy nie miała przypadkiem rozbitej głowy. I dopiero kiedy próba dotknięcia twarzy nie wyszła a ona przed nosem zobaczyła skrzydło, zdążyła porzucić swoją opanowaną postawę. Bełkocząc coś pod nosem, poderwała się gwałtownie, mimowolnie odnotowując, że było jej podejrzanie zimno w tyłek i... wyjątkowo ślisko. W mgnieniu oka po zaledwie dwóch pokracznych krokach do przodu runęła w dół, pociągnęła za sobą pingwina–Garfielda znajdującego się na trajektorii lotu, zsuwając się po zjeżdżalni. Zjeżdżalnia swój koniec miała pod wodą; z racji tego, że nie potrafiła pływać, chciała od razu wpaść w panikę, tylko szybko okazało się, że nie dość, że umie pływać, tak teraz pływała wprost wyśmienicie pomiędzy... pingwinami. Zdołała dodać dwa do dwóch, połączyć fakty, ale resztka nadziei trzymała się tego, że to był tylko sen i wcale, ale to wcale, idiota z ulicy nie zamienił jej w ptaka.

k100 na ucieczkę

The member 'Millicenta Goshawk' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 42

Nie wychwyciłem żadnego z alchemicznych niuansów, które rzuciły się w oko mojej późniejszej towarzyszce niedoli. Niestety za późno zrozumiałem, że wiedza straganiarza to ekwiwalent mojego beztalencia w dziedzinie, której pod żadnym pozorem nie ważyłem się dotykać jako laik, bo z taką... wybuchową magią, lepiej było nie eksperymentować bez odpowiednich przygotowań. I raczej już nigdy nie przejdzie mi przez myśl, żeby kiedykolwiek próbować. W tej chwili byłem równie zszokowany, co wkurzony i zażenowany całą sytuacją, z której przez pewien czas nie widziałem żadnego wyjścia. Znów byłem uwięziony w nieswoim ciele; tyle tylko, że teraz zupełnie świadomie i to za kratami klatki, drąc się wniebogłosy o pomoc w tylko pingwinom znanym języku.
Przez chwilę nawet straciłem nadzieję, wlokąc się po terenie wybiegu i bezradnie bełkocząc w stronę rozbawionych ludzi nieświadomych mej niedoli. Wtedy poczułem, że coś — a dokładniej inny pingwin — wpada we mnie z impetem i popycha wprost na zjeżdżalnię, która swoje ujście miała w tafli wody. Pominąwszy początkową panikę i dezorientację, zdałem sobie sprawę, że ta sytuacja wynikła z dość osobliwego zachowania tego pingwina, więc postanowiłem go zlokalizować i... zaczepić, tylko jak?
No śpiewem, oczywiście. A dokładniej czymś na pograniczu ryku osła, co w wolnym tłumaczeniu na nasze było wołaniem o pomoc. Próbowałem przy tym zakomunikować, że zostałem tu uwięziony przez straganiarza, żeby zawrzeć z kimś nić porozumienia. A w środku płonąłem ze wstydu, niezłomnie poszukując jednak ratunku.
Tyle tylko, że w panice perspektywa ucieczki jawiła mi się raczej mgliście, więc musiałem się najpierw uspokoić. Skoro potrafiłem komunikować się z tymi zwierzętami, na swój sposób co prawda — to może istniał cień szans, żeby... poderwać je do buntu. W końcu komu chciałoby się żyć w zamkniętej klatce? Może razem wymyślimy sposób, żeby stąd uciec. Najbardziej zależało mi na odnalezieniu spanikowanego pingwina, licząc egoistycznie, że to ktoś borykający się z podobną sytuacją. Problem w tym, że wymieszał mi się gdzieś w tłumie pozostałych ptaków; musiałem więc zaczepiać każdego po kolei...

The member 'Garfield Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 76

Gdyby kiedykolwiek usłyszała podobną historię od osób trzecich, raczej nie uwierzyłaby. Nie dlatego, że nie było to możliwe w ich świecie, ale dlatego, że cała sytuacja brzmiała na tyle absurdalnie, aż niewiarygodnie. A jednak była tu, na ptasim wybiegu, zaklęta w postaci średniej wielkości pingwina, pośród całego stadka, i to tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że choć żyli w magicznym świecie, tak wiele w nim było niedociągnięć, niebezpieczeństw, pułapek. Nie wiedziała zresztą jak się zachować; nikt nigdy nie przeszkolił jej na podobne okoliczności, z jej wiedzą podstawową na temat stworzeń miała może niewielkie szanse na wskóranie czegokolwiek ze strony pozostałych przedstawicieli gatunku. Cieszyła się jednak, że nawet to minimalne pojęcie na temat pingwinów miała – wiedziała przynajmniej co robić, a czego absolutnie nie, aby nie zostać najsłabszym ogniwem pośród stada, czy, co do niej bardziej pasowało, czarną owcą w rodzinie. Nie zamierzała zakończyć żywota zostając zadziobaną na wybiegu zoo, na oczach spacerowiczów i małych dzieci. Liczyła od życia na więcej, niż to.
Czuła też, że narasta w niej sfrustrowanie. Była tutaj najinteligentniejszym stworzeniem z dobrze wykształconym rozumiem, jednocześnie zaś nie mogła z tego skorzystać, o ile cudownie nie natrafiłaby na czarodzieja posługującego się pingwinią mową. Sfrustrowanie wzrastało również z prozaicznej, ale oczywistej przyczyny: była kompletnie uziemiona i nie wiedziała co robić. Z początku zamierzała bezradnie rozłożyć skrzydła i jak zwykle przyjąć to, co dawało jej życie, ale nagle w głowie pojawił jej się przebłysk tuż zaraz po otworzeniu oczu a przed pojęciem, co się stało. Miała wrażenie, że słyszała podirytowane zawodzenie. Może ognista czupryna, która podeszła akurat do niedoszłego alchemika była tu uwięziona razem z nią?
Wypłynęła na brzeg basenu i rozejrzała się na tyle, na ile mogła wokół. Wszystkie pingwiny wyglądały identycznie, poza jednym, który nie dość, że zawył żałośnie, to do tego miał na głowie charakterystyczną, rudą plamę. Nie mając nic do stracenia ruszyła w jego kierunku, dalej próbując przyswoić sobie powolne tuptanie dalekie od chodu człowieka, aż wreszcie stanęła przed nim a właściwie pomiędzy nim a pozostałymi przedstawicielkami gatunku.

The member 'Millicenta Goshawk' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 61

Mogłem poddać się nieopisanej trwodze i wyklinać żałosny los po wsze czasy, lecz bezradność była wyłącznie stanem przejściowym. Wynikiem szoku, który wprowadził mnie w paraliżującą deluzję, podsuwając nawet tak absurdalną myśl, jak fałszywe przekonanie o własnej śmierci; bo może tak wygląda ta cała reinkarnacja? Nie, to nie może być — przypomniałem sobie o tym cholernym straganiarzu, przez którego musiałem się tutaj znaleźć. Kiedy się stąd wydostanę, będę musiał się z nim rozmówić — kto wie, ile osób mogło się przez niego znaleźć w podobnej sytuacji... ale najpierw musiałem się stąd wydostać i powrócić do ludzkiej formy. Miałem już niemiłe doświadczenia z przemianami, ale to chyba nie była klątwa — a ja nie miałem czasu, żeby się nad tym teraz głowić; optymistycznie założyłem, że efekt tej transmutacji da się odwrócić jakimś prostym zaklęciem. Wpierw jednak musiałem komuś zakomunikować, że w tej powłoce kryje się czarodziej, a nie zwierzę...
Nigdy nie należałem do grona osób poddających się bez walki. W pingwinim móżdżku rodził się plan; z początku mglisty, pozbawiony detali i awaryjnych rozwiązań, niosący jednakże nadzieję na wydostanie się z tego miejsca. Tyle, o ile słyszałem o obyczajach tych ptaków, więc mój plan nie był pozbawiony wad i dostosowany do bardziej rozumnych stworzeń... ale skoro ustaliłem już, że potrafię się z nimi jakoś porozumiewać, to może nie wszystko było stracone. I być może dalej bym się nad tym głowił, ale z zamysłu wybił mnie widok zbliżającego się pingwina — tego, który jeszcze przed momentem rzucił mi się w oczy, rozpościerając skrzydła na boki — a w jego oczach było coś znajomego; ludzkiego? Może sobie dopowiadałem, ale wkrótce miało się okazać, że nie byłem w błędzie — to ta sama przedstawicielka gatunku, z którą wpłynąłem do basenu. — Pierwszy raz, co? — założyłem, że mnie rozumie, siląc się na tylko dla mnie zrozumiały żart. Boki zrywać... Chociaż temat likantropii nie był mi szczególnie do śmiechu, a sama myśl o dotkliwej klątwie przyprawiała o ciarki na ciele, wychodziłem z założenia, że z problemami lepiej radzić sobie na wesoło. Nie zawsze wychodziło. — Musimy się stąd wydostać — ciekawe, czy aparat mowy pozwalał mi na wyrażanie tak precyzyjnych zdań, czy tylko dopowiadam je sobie w głowie... chyba do reszty zwariuję przez te rozmyślenia. — Jak zwrócimy na siebie uwagę kogoś z personelu, może uda nam się zakomunikować, że to jakaś pomyłka — zaproponowałem, wstrzymując się z inicjatywą wygłoszenia własnych planów, żeby się przypadkiem nie ośmieszyć — może miała lepszy.

The member 'Garfield Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 84

Czarownica przypuszczała, że kiedyś będzie wracała do tej historii z uśmiechem na ustach, opowiadając znajomym jak przez przypadek mogła sprawdzić na sobie co to znaczy być pingwinem lub wręcz przeciwnie, po wydostaniu się stąd w jej głowie pozostanie ogromna trauma, którą będzie musiała leczyć na terapii u magopsychoterapeuty jedząc pomocniczo odpowiednie medykamenty. Póki co wcale nie widziała plusów sytuacji, właściwie nawet nie starała się ich szukać dla podniesienia się na duchu, aż do momentu, w którym usłyszała jak ten z rudą plamą na czubku głowy przemówił do niej w ptasim języku. I chociaż trudno było w to uwierzyć, poczuła chwilową ulgę w związku z tym, że przynajmniej nie siedziała w tym gównie sama.
– A kolega to chyba zaprawiony w boju – odburknęła lustrując wzrokiem pozostałe samice patrzące na nią spode łba, jakkolwiek było to możliwe w przypadku pingwina – mam lepszy pomysł – zasugerowała szybko, odrzucając z marszu plan Garfielda. Nie liczyła na pomoc ze strony opiekunów, bo tak naprawdę nie wiedzieli nawet czy znajdują się w czarodziejskim zoo, czy w tym drugim, mugolskim. O ile w tym pierwszym miejscu nikogo raczej nie zaskoczyłaby podobna sytuacja, o tyle obawiała się, że w tym drugim nie mieliby tyle szczęścia, dlatego wolała pozostać ostrożna i zostawić ten pomysł na koniec, gdy cała reszta zawiedzie.
– Tam jest wejście na wybieg – machnęła skrzydłem w kierunku wąskiego korytarza prowadzącego między skałami lodu – jak będzie pora karmienia to się zaczaimy i uciekniemy – proste i logiczne, dopóki nie przypomniała sobie o swoim pokracznym bieganiu na dwóch stópkach. Ślizg, choć szybszy, mógł z kolei poskutkować zderzeniem głową ze ścianą. Myśl czarownicy niebezpiecznie zboczyła w kierunku pytania: czy pingwiny mają kolana?, dlaczego pingwin to ptak skoro nie potrafi latać?, ale w porę potrząsnęła głową i wróciła na ziemię. To zdecydowanie nie była pora na egzystencjonalne rozterki. – Albo udawajmy osowiałych, zabiorą nas na badania z stamtąd jeszcze bliżej do wyjścia... chyba – tylko co potem? Do kogo mieli pójść? Widok pingwina na środku ulicy z pewnością nie pozostałby nie zauważony i pozostawiony bez echa, a ostatnim czego potrzebowali to powrotu do klatki.

The member 'Millicenta Goshawk' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 51