Stałam tak nieopodal holu, kątem oka dostrzegając już widmo wejściowych drzwi i powoli rozumiejąc, że sama wpędziłam się w pułapkę; nie ruszałam się jednak, starając się zapamiętać każde ze słów, które padły, choć nie udawałam nawet przed samą sobą, że w pełni rozumiem ich znaczenie. Skinęłam lekko głową, niepewna, które ze słów w danej chwili byłoby odpowiednie (że tak zrobię? że rozumiem? że doskonale to wiem? że niepotrzebnie powtarza to kolejny raz?).

Taktownie odwracałem wzrok i udawałem, że nic nie słyszę, kiedy Cassandra nachylając się do ucha Fawleya wyszeptała przepowiednię mogącą równie dobrze być groźbą. Kruk? Nie znałem się na symbolice, ale nie musiałem, wystarczyło mi jedno spojrzenie na nagle zbielałą twarz mężczyzny, z której w mig zniknął poprzedni dobry humor. Sztywna odpowiedź, oznaka zdenerwowania. Pożałowałem, że nie mam przy sobie różdżki. Gdybym ją miał moja dłoń na pewno by się już na niej zacisnęła, by w razie czego obronić Cassandrę i małą Lysę przed tym głupcem. Czy nie wspominałem wcześniej, że lepiej swojej przyszłości nie znać?

Podszedł maksymalnie blisko, by móc zastukać do środka. Nie miał jednak sposobności by dostatecznie mocno walić w drzwi, kiedy na rękach nadal trzymał Ritę. Zwłaszcza, że każda kolejna próba zagrażała osunięciem się jej, a co za tym idzie, również wbijaniem się szkła, które nadal tkwiło w jej plecach. Obrócił się odpowiednio, by odepchnąć przeszkodę ramieniem. Po drugiej próbie rygiel ustąpił i drzwi stanęły otworem. Zapach zgnilizny wtargnął do jego płuc, kiedy wymijał szerokim łukiem legowisko trolla z hodowli Yaxleyów.

Dlaczego czujesz zawód, Vasilly? Czy to ulga? Trudno rozróżnić. Trudno się poznać. Nic nie jest takie jak dawniej, nawet lęki, nawet euforie – nie wiedział, czy to ułuda, czy to prawdziwe. Nie wiedział nic. To go przerażało. Ta niewiedza, to rozstrojenie. Histeria odbijająca się w ciemnych, niespokojnych oczach.

Tylko idiota pomyliłby ją z prawdziwą lady, doprawdy, tylko idiota mając przed sobą wyperfumowanego, nienagannie ubranego i uczesanego mężczyznę oraz kobietę, po prostu kobietę, ubraną tak jak obierała się Cassandra – na ile było ją w gruncie rzeczy stać i na ile siliła się, aby dobrze wyglądać.

Choć strumień ognia poprzedziła fala gorącego powietrza, to jednak nie zrobił ci on krzywdy. Ba, niczym średniowieczna czarownica na stosie poczułaś jedynie przyjemne łaskotanie na skórze, gdy płomienie przez chwilę tańczyły na twym ciele. Sukienka zajęła się ogniem, lecz nie zwęgliła się. W jednej chwili żywioł zniknął, nie pozostawiając po sobie żadnych śladów - ani na twej skórze, ani na ubraniu.  

Nie znosił tych nadumanych paniczyków z perfumowanymi szatami, wypomadowanymi włosami, buźkami gładkimi jak pupcia niemowlaka i gładkimi dłońmi, które nigdy nie miały do czynienia z żadną pracą. Bo przerzucania papierków za biurkiem, gryzmolenia podpisów ze swym ważnym nazwiskiem i rżnięcie sekretareczek raczej nie wiązało się z wysiłkiem. Z prawdziwą pracą.

Nie powinna przychodzić, co do tego nie było najmniejszych wątpliwości. Ale okazywało się, że składało się na to o wiele więcej czynników, niż mogłaby się spodziewać - chodziło już nie tylko o samo zasypywanie ran solą czy poszukiwanie... czego, zrozumienia? w miejscu, w którym zawsze natrafiała prędzej na specyficzny rodzaj wyższości, na ciągłe negowanie optymizmu, który pomimo wszelkich przeszkód tlił się niegdyś w Cornelii?

Każdy jej ruch zawracał mu głowę. Kierował tam wzrok choć wcale nie uznawał to za istotne, a po prostu przyjemne. W jej towarzystwie czuł się hedonistą, który za kroplę egoistycznej swawoli mógłby zrobić wszystko. A przecież na co dzień był zbyt poukładany, chłodny w ocenie i pochłanianiu takich drobnych gestów i emocji.  

- Złe kobiety chyba nie są mamami. – zawyrokowałam kiwając głową na to, ze zgadzam się z tym, co powiedziała. Przestąpiłam sobie z nogi na nogę. – W sercu dobroć trzeba mieć, żeby postawić kogoś wyżej niż siebie samego. A to przecież chyba właśnie matki robią. – wypowiedziałam na głos myśli, właściwie często wypowiadałam na głos myśli, bo takie więzione w głowie szybko zawadzać zaczynały i pałętały się niepotrzebnie.

Była. Była piękna, była mądra, była jej opiekunką i pomogła przetrwać najcięższe chwile: a teraz przyszła kolej na to, by to ona roztoczyła nad nią prawdziwą ochronę. Palce Deirdre przesunęły się z policzka na pełne usta Cassandry, obrysowała je delikatnie, w zamyśleniu. Przetrwają tą potworną burzę razem: czyż nie były najsilniejszymi kobietami w Londynie, albo i w całym Królestwie?

Podanie choremu trucizny zamiast leku byłoby nie tylko ujmą na jej honorze - ale i zapewne gwoździem do trumny dobrej renomy tego miejsca. Była uzdrowicielką, która nie popełniała błędów. Nie zdobiąc fiolek żadną etykietką, porozstawiała na je stojaczkach znajdujących się wzdłuż regału, od razu chwytając między palce kilka mieszanek przeciwbólowych - powinna zerknąć do lazaretu i sprawdzić, jak mają się jej podopieczni.

Nie szach-mat, kochanie. Na tej planszy nie pozostał już żaden hetman, wszystkie figury zostały zbite, pozostawiając na szerokim polu dwie samotne figury, które nie mogły się zbić wzajemnie, a jedynie unikać przez wieczność. Ruch w stronę zagrożenia był zakazany gra dobiegła końca i nie miała swego zwycięzcy. Oboje stali się więc przegranymi tej rozgrywki. Zapędził się w kozi róg, pozwolił, by ta partia straciła cały sens.

Żądał bezwględnie, popychając ją w tył, dłońmi coraz silniej przylegając do skóry, zaznaczając to, co od dawna należało do niego, a o co nigdy się nie upomniał. Kształtne biodra, gładkie uda, pomiędzy którymi nie miał oporu się znaleźć. Szaleństwo Vasyla było obłędem, nieprzemyślanym i pozbawionym ładu — zbyt emocjonalnym, by mogło zakończyć się sukcesem. Ale nim nie dyrygowały emocje. Chłodno kalkulował, a każda nieopłacalna transakcja musiała zostać dostatecznie wynagrodzona.

- Skończyłam - oznajmiła, odsuwając odeń dłonie, i wypluwając z zębów różdżke, na bok, ponownie odchodząc, by przemyć dłonie w czystej wodzie. - Co powiesz na to: Siergiej, muszę odpocząć, bo noszę pod sercem twoje dziecko?  - Rozpostarła palce wewnątrz wiadra, wprawiając w subtelne drgania taflę wody. - Gratuluję, jesteś w ciąży. To drugi albo trzeci miesiąc, wszystko wydaje się w porządku. Dbaj o siebie, teraz to naprawdę ważne.

Nie ruszyła się z miejsca, kiedy opuścił jej sypialnię, kątem oka śledząc ścieżkę pokonywaną przez jego blednącą w cieniu sylwetkę. Dopiero, kiedy zniknął na schodach, Cassandra podeszła bliżej okna, wyglądając na otwartą ulicę - gdzie wkrótce się pojawił, utwierdzając ją w przekonaniu, że opuścił jej dom. Bez zawahania zatrzasnęła okna razem z okiennicami, zostając w czterech ścianach zupełnie sama. Sama - jak dawno już sama nie była.

- Tędy sunie nerw - wskazała, kiedy nitka żyły opadła w misce obok zaczernionej wątroby. - Ale wygląda na czysty - chwyciła w dłoń odpowiednie narzędzie, lekko go nacinając - nie nosił śladów zarażenia. Nie powinien, sinica nie atakowała umysłu. Wzruszyła lekko ramieniem, porzucając oględziny ręki nieboszczyka - i powróciła do prawidłowo wykonanej sekcji zwłok, rozcinając klatkę piersiową, a na koniec: zaglądając do wnętrza czaszki. Mózg wydawał się nienaruszony, ale ścianki serca wyraźnie zdradzały oznaki zakażenia. Myślenie na głos pomagało, to dlatego uważnie przeprowadzała po procesach alchemika, wskazując na każdy narząd kolejno. Miała jeszcze dużo pracy - musiała obejrzeć znaleziska, dokładnie je przebadać, a na koniec przeczytać notatki Dolohova; rozstała się więc z Valerijem krótko po zakończeniu sekcji, odprowadzając go do drzwi lecznicy - obok trolla wyraźnie rozochoconego zapachem świeżego ludzkiego mięsa.

Z niesmakiem przewróciła oczyma, kiedy oświadczył, że zamierzał jej powiedzieć; jakie to miało znaczenie, skoro tego nie zrobił? Nie, żeby ją to zaskoczyło, mężczyźni naprawdę bywali niepoważni, a już zwłaszcza - w kwestii swojego zdrowia. Czasem wydawało jej się, że woleliby umrzeć, niż przyznać się do przewlekłej choroby, w czym tkwił pewien paradoks, bo przeziębienie potrafiło ich powalić na łopatki i przekonać, że zostały im najdalej trzy dni życia.

Był naprawdę parny dzień, wilgotne mury piwnicy pozwalały przynieść ukojenie; niemowlę spało w towarzystwie Lysandry, choć wolałaby dwójkę swoich dzieci bliżej, przy sobie, nie pozwoliłaby Calchasowi wdychać oparów wiedźmiego kociołka - a obiecała Ramseyowi małą przysługę i to na niej zamierzała się skupić w pierwszej kolejności. Nie pytała, na co mu specyfik, o który prosił i pytać nie zamierzała - czasem niewiedza była błogosławieństwem.

- Spojrzymy dzisiaj w przyszłość twojego brata, Lysandro - oznajmiła z powagą, badawczo przyglądając się twarzy swojej córki. Wiedziała, że mała Lysandra rozumiała powagę wróżb. Była medium jak jej matka. Posiadała dar. Potrafiła to zrobić - z małą pomocą matki. Uniosła różdżkę, by zapalić dwie świece znajdujące się od ich strony - odgradzały je od niemowlęcia, by jego drobna rączka przypadkiem nie znalazła się w ogniu. Między świecami znajdował się gliniany talerzyk, a na nim mieszanina ziół - którą również podpaliła, wypełniając powietrze ziołowym aromatem. - Ma nas, a my zapewnimy mu ochronę wronich skrzydeł. Ale dziś dowiemy się, na co będziemy musiały się przygotować naprawdę. - Była od niego osiem lat starsza. Jeszcze parę lat, cztery, może pięć, i jeśli jej zabraknie - poradzą sobie we dwójkę. Lysandra musiała być na to gotowa. - Wypowiedz nasze pytanie na głos - poprosiła, spoglądając na syna. -  I wyciągnij pierwszą kartę, kładąc ją przed siebie - dodała, chwytając talię oburącz - i wysuwając ją w kierunku córki, z powagą wypisaną tak w spojrzeniu, jak na ustach i w glosie.

Cicho westchnęła, ze zrezygnowaniem. Nie rozumiała, dlaczego otaczający ją ludzie potrafili być tak lekkomyślni - poddawali się największemu wojennemu ryzyku, to oczywiste, ale w swoich ryzykanckich wybrykach byli niesamowicie wręcz... dziecinni. Wydawało jej się, że była to domena raczej mężczyzn, dawać upust złości, pokaz swojej potęgi, popisywać się umiejętności, ale odkąd Deirdre tak wiele czasu zaczęła spędzać między mężczyznami, już nie im podległa, a równa, zaczynała stawać się jak oni. Pokręciła przecząco głową, zrzucanie winy na zaskakujące okoliczności nie pomoże jej przecież wyciągnąć lekcji z własnych porażek - na przykład, żeby w przyszłości nie pakować się samotnie prosto na wilkołacze kły.

- Nie tylko... - przytaknęła jej słowom, krótko, zdawkowo, ale wymownie; siła kobiet zbyt często bywała niedoceniana, choć wśród nich tak Deirdre jak Sigrun zdawały się przedzierać szlaki. Kąciki jej ust uniosły się nieco wyżej na zaskoczone pytanie Elviry, choć uśmiech ten nie sięgnął oczu ani reszty twarzy. Przez chwilę przyglądała jej się z niekrytym zaciekawieniem, nim odpowiedziała, ostatecznie decydując się na szczerość - nie miała się czego wstydzić. Potrafiła znacznie więcej, niż niejeden dyplomowany uzdrowiciel.

Chyba uwierzyła w jego śmierć, nie było go tak długo - gdzie podziewał się przez cały ten czas? Wciąż pamiętała otrzymany przez niego list - czy zaginął w pogoni za zaklinaczem, który mógłby ściągnąć z niego klątwę, czy może wciąż był pod jej działaniem - a ona dostrzeże szał w jego oczach, kiedy tylko się przebudzi? Wciąż był chory, dostrzegała to po jego ciele, jego słabości, jego ranach, jego zmęczeniu - widocznym dla niej gołym okiem nawet teraz, kiedy leżał pozbawiony przytomności. Przynieśli go do niej czarodzieje wspierający Lorda Voldemorta, nie rozpoznali jego twarzy: ale rozpoznali znak, który zdobił jego lewe przedramię, a który musiał okazać się jego gwarantem przetrwania. Znak, wobec którego szacunek żywili dziś wszyscy - niezależnie od obranej strony, bo nawet ich wrogowie wiedzieli, że ten znak - niósł śmierć. Miał liczne obrażenia. Nie wiedziała skąd, nie wiedziała od kogo mogły pochodzić, ale mimo powziętej w myślach decyzji przeszła do działania i oczyściła jego rany raz jeszcze, wzmacniając jego ciało wywarami, które wlała w jego wciąż nieprzytomną krtań. Dotykała przy tym jego policzków, szczęki i opuszczonych powiek, upewniając się, że miała przed sobą człowieka, którego nie widziała tak dawno. Może przerażona konsekwencjami, może niepewna własnej drogi i tego, co sama uczyni - nie powiedziała o nim nikomu, trzymając jego nieprzytomne ciało w cieniu, na samym końcu lazaretowej sali, raz za czas zakrywając go prześcieradłem na tyle skrupulatnie, by odnalezienie go nie było możliwe. Wciąż mogła go zabić - wystarczyła prosta trucizna wstrzyknięta w jego ciało. Wlana do gardła. Nie zrobiła tego, ale pobrała jego krew do szczelnie zamkniętej fiolki, chcąc mieć przy sobie coś, co pozwoli jej nie żałować tej decyzji. Macnair potrafił z krwią robić cuda: i nie musiał wcale wiedzieć, że zrobi je akurat ze starym Mulciberem.

Lubiła czuć pod palcami życiodajną krew, ale jeszcze bardziej lubiła czuć, jak ta krew pod jej dotykiem przyśpiesza jednostajne tempo w coraz szybsze, coraz silniejsze, coraz bardziej chaotyczne. Skóra nie zmieniała barwy, ale szorstkość kusiła, by nie odejmować opuszków zbyt szybko. Przeszło jej przez myśl zabawić się nią na dłużej, ale to musiało poczekać, bo czasem przyjemniejsze było wyczekiwanie.
- Oczyść umysł z zatrutych myśli - zwróciła się do niego nieznacznie podniesionym szeptem. - Ranią umysł, utrudniają skupienie. Powinieneś być teraz skoncentrowany - dodała prowokująco, umyślnie drażniąc się z jego pragnieniami. Kusiły.

- Wierzę w przeznaczenie - odparła zatem, trochę pokrętnie, ale prawdziwie. Nie wolno jej było krytykować przelewu krwi, nawet jeśli go nie popierała. Nie wolno jej było krytykować rzezi, nawet jeśli jej nie chciała.  - Czasem tylko ono decyduje o naszej ścieżce - Jej przeznaczeniem było pomóc rycerzom w ich krwawej krucjacie. Nie mogła się z niej wycofać, nie tylko dlatego, że było to związane z zagrożeniem, nie chciała tego robić. Nie mogła zostawić ich bez pomocy. Nie chciała ich zostawić, nie potrafiła tego zrobić. Ramsey, Deirdre, Sigrun, oni wszyscy byli jej tak bliscy - choć czasem tak dalecy. Jej syn. Syn Ramseya. Jego przeznaczenie było jasne, niezależnie od tego, co sądziła o nim w tym momencie. A jasność tego przeznaczenia gwarantowała mu bezpieczeństwo. Przynajmniej na razie.

- Wróć do mnie - szepnęła przy jego uchu, jeszcze nim wygięła się w tył w spazmatycznej, euforycznej przyjemności, jaka słodką falą wkrótce przetoczyła się przez jej ciało - nie miała go przy sobie blisko tak długo, że niemal całkiem zapomniała, jak pachniał jego pot i jak biło jego serce, kiedy nie było osłabione. Wyrachowanie toczyło krwawy bój z pragnieniem, kiedy ciągnęła go ku sobie bliżej, chcąc poczuć go i dać mu siebie intensywniej, z wolna rozchylając wachlarz doznań i kalejdoskop wrażeń. Zamknęła oczy, słysząc brzdęk uderzających o siebie szklanych buteleczek we wciąż znajdującym się tuz obok koszu, jednak nic złego nie mogło się stać.

To była ciężka noc. Rany nie wydawały się tak poważne, jak mogłyby być, ale nagły napływ pacjentów w połączeniu z codzienną praktyką zawsze wymęczały ją do cna. Tej nocy nie spała wcale, przechodząc od jednego rycerza do drugiego, czyszcząc opatrunki i kładąc im posłania, ale między jednym a drugim czarodziejem nie powstrzymywała spojrzenia uciekającego ku drzwiom wejściowym, w których spodziewała się ujrzeć wreszcie Mulcibera. Tak się nie stało. Wiedziała, że gdyby zatrzymało go coś większego, że gdyby zatrzymało go nieuchronne, wyłapałaby to spomiędzy rozmów swoich pacjentów - ale nic podobnego nie padło. Ramsey - po prostu - nie przyszedł. Może stwierdził, że będzie dużym chłopcem i da sobie radę bez jej pomocy, a może poszedł jej poszukać... gdzieś indziej. Nie wiedziała, nie poświęcała też temu wiele więcej myśli odkąd u jej progu pojawił się Calean z Sigrun - czarownica była w dramatycznym stanie. Fizycznie nie aż tak bardzo, co... umysłowo. Miała nadzieję, że z tego wyjdzie, ale po prawdzie z podobnymi przypadkami nie miała też dużego doświadczenia; uśpiła ją tak, jak potrafiła, a potem zamknęła - bez różdżki - w suszarni wykorzystywanej okazjonalnie jako izolatka. Przeprosiła ją w myślach dobry tuzin razy, a potem jeszcze trzy razy na głos, choć nie sądziła, by Sigrun mogła usłyszeć jej słowa. Wszystko, co robiła, robiła dla jej dobra: nawet, jeśli musiała w tym celu zabezpieczyć drzwi i okna magią. Właśnie przechodziła, by oczyścić ostatnie opatrunki, gdy w drzwiach pojawiła się sylwetka Elviry; wyglądało na to, że nie tylko Rookwood straciła rozum. Otworzyła usta z zamiarem odpowiedzenia na powitanie uzdrowicielki, lecz wtedy usłyszała zza pleców donośny głos Sigrun. Przebudziła się, pięknie. Środki miały działać co najmniej do południa - czarownica była silniejsza, niż jej się wydawało. Jak należało rozmawiać z wariatem? Jak z dzieckiem?

- Nie odrzucaj go, jeśli do ciebie przychodzi - Czy to naprawdę mógł być on? Nie wiedziała, nie mogła wiedzieć, większość uznałaby to za rojenia, charakterystyczne dla depresji, ale Graham miał przecież specyficzny dar, który mógł mu pozwolić na więcej, na zajrzenie w przyszłość z przeszłości, w której wciąż był żywy. - Może ma ci coś do powiedzenia. A może chce cię znowu zobaczyć - Odgarnęła z jej twarzy kosmyki włosów, odsłaniając oczy, przyciągając ją bliżej siebie; objęła ją ramionami ciepło, opierając o jej głowę bok własnej, dotykiem, objęciem chcąc przekazać wsparcie. Jego strata właśnie ją, młodszą siostrę, zabolała najmocniej.

W milczeniu wysłuchała opowieści Sigrun o jej dzieciństwie, o nawiedzającej ją pladze koszmarów, na moment odwróciła spojrzenie w bok, wspominając własne dzieciństwo: nawiedzające ją od najmłodszych lat koszmary miały z tym bliskie porównanie - lecz jej niosły prawdziwe obrazy, jej nie zniknęły z pojawieniem się magii, nie istniały też żadne eliksiry, które mogły odpędzić te wizje. Starała się odseparować od tych wspomnień, zdystansować, by móc na chłodno połączyć fakty. Nadwątlone w dzieciństwie nerwy musiały mieć wpływ na to, jak Sgrun radziła sobie z podobnymi zdarzeniami teraz. Musiała być na nie bardziej wrażliwa, bardziej niż inni.

Zmieszane resztki eliksirów mogły dać efekt znacznie bardziej niebezpieczny od zmieszanch suchych komponentów. Ostatnim machnięciem różdżki przeczyściła jeszcze palenisko z sadzy - już nie poprawiając tego manualnie, nie miało to aż takiego znaczenia - po czym opuściła pracownię, kierując się do pokojów mieszkalnych. Zostawiła drzwi otwarte na ścierz - dla dopływu świeżego powietrza.

Uniosła spojrzenie w kierunku progu, kiedy pojawiły się u niej dwie kobiece sylwetki, Elvira i jej przyjaciółka - czarownica jej o niej wspominała. Okryła nieprzytomne ciało lekkim wyświechtanym kocem, mocząc dłonie w stojącej opodal misie z wodą, zmywając z nich krew. Drobna dziewczyna znajdująca się opodal porwała misę i wyminęła czarownice w drzwiach, znikając z nią gdzieś za ścianą. Cassandra ujęła odłożoną na bok różdżkę, wrzucając ją do kieszeni skrytej między połami kieszeni długiej spódnicy, by podejść do dwóch kobiet.

- Hagrid? - zapytała, przemykając spojrzeniem po jego twarzy, szukając w jego mimice potwierdzenia lub zaprzeczenia, nie sądziła jednak, by pod próg jej lecznicy zupełnym przypadkiem zbłądził - akurat teraz - inny półolbrzym. - Jesteś spóźniony - pozwoliła sobie zauważyć, choć w jej głosie nie pobrzmiewała nuta nagany lub skargi, raczej zmartwienia. - Mam nadzieję, że nie spotkały cię problemy - dodała po chwili z zastanowieniem, dla kogoś obcego to nie był przyjazny teren. A on - on wyglądał na całkiem obcego. Czy wyglądał na takiego, który coś ostatnio przeszedł, w tym momencie trudno jej było ocenić.

- Czujesz ich? Słyszysz ich myśli? - pytała, kiedy jej myśli krążyły wokół nieznanego, co była w stanie zrobić? - Nie zapraszaj ich nigdy - pouczyła ją, nie wycofując jednak dłoni z okiennej framugi.- Te złe tylko na to czekają - dodała, przemykając wzrokiem po zmarłych istotach - szukając pośród nich złej woli. Żal i współczucie nagromadzone w głosie Lysandry kruszyły jej serce, mogły pomóc jednej lub dwóm z tych duszy, lecz nie każdej z nich. Nawet w Noc Duchów, kiedy te stawały się wrażliwsze i odważniejsze. Lysandra twierdziła, że nie były groźne - ale czy potrafiła to ocenić z całą pewnością? Dziewczynka była mądra i rezolutna jak na swój wiek, ale z całą pewnością brakowało jej krytycyzmu dorosłego człowieka, a duchy potrafiły być wyjątkowo przebiegłe. Co mogła zrobić? Potrafiła jedno - posłać je wszystkie w diabły i zamierzała to zrobić tylko po to, żeby dały spokój jej córce.

- Weź te monety - zwróciła się do córki, kucając przy niej i wkładając w jej w palce parę knutów, dłonią wskazując trzy bliźniacze wiedźmy przy loterii. - Zobaczymy, czy dzisiaj fatum jest po naszej stronie - dodała, wysyłając córkę po los, gdy, wstając, kątem oka dostrzegła znajomą sylwetkę. Dość niespodziewaną, biorąc pod uwagę jego towarzystwo. Nieczęsto widywała mężczyzn z dziećmi, tym bardziej... z tyloma. - Jayden? - Jego imię wymknęło się spomiędzy jej ust bez pewności, jakby nie była przekonana, czy silny profil rzeczywiście należał do niego. Czy to nie tutaj spotkali się po raz pierwszy?

Niewiele się zmienił. Wspomnienia uleciały z jego głowy, ale mimo to pozostał sobą, nie okazała sobą ulgi, jaką niosła ta wiadomość; gdzieś w głębi serca martwiła się o to, jaki to wszystko mogło w rzeczywistości wywierać na niego wpływ. Wspomnienia tworzyły to, kim czarodzieje w istocie byli, zadawały rany, które z czasem się zabliźniały lub pozostawiały ślady słodyczy, których wspomnienie wzmagało pragnienie. Ramsey nie pamiętał już jej. Jego myśli były bardziej nieprzeniknione niż dawniej, gdy wyraz twarzy krył się za tą samą maską, co zawsze, a jednak nie mogła oprzeć się wrażeniu - że wciąż potrafi go zrozumieć.

- Zaraza, mowę ci odebrało?! Rusz się, dziewczyno, czekam na te zioła! Urządziliście sobie grzybobranie po drodze, ze to tyle trwało?! To nie zabawa, jesteśmy na wojnie! Tam leży nóż, przynieś mi go, tylko w podskokach! I, na słodką Morganę, oczyść go zanim mi go dasz - mruknęła zawzięcie, ostrożnie rozchylając nadszarpnięte tkanki; ściągnęła brew, gdy jej pacjent zawył z bólu. Nie mogła go uśpić, kiedy jego stan był tak niepewny. Bladość, szarość skóry zdradzała, jak wiele utracił krwi, trwał w półprzytomnych majakach, a wokół niego unosił się już zapach gnilizny. Była z nim oswojona, tak jak z cierpieniem i śmiercią, a jednak zawsze żałowała uchodzącego życia.

W pół otwarte usta zastygły w bezruchu, gdy badała jego twarz wzrokiem, bladość skóry wywołana była zmęczeniem, ale w tej chwili mogła pogłębić się bardziej. Trochę jak zobaczyć ducha - zaginionego przed laty, pozostawionego w przeszłości. Tam, gdzie było jego miejsce. Uciekała przed tym, co było dawniej, uciekała niezmiennie i uparcie, ale cienie doganiały ją nieustannie. Czasem niosły ulgę, czasem wręcz przeciwnie. Jak było dzisiaj? Zniknęła z jego życia jak sen, blednący wraz ze świtem, wciąż ją pamiętał? Uśmiech na jego twarzy, czym był? Tęsknotą za tym, co minęło, czy nadzieją na to, co wydarzyć się mogło? Los chyba był dla niego łaskawy, zdawał się mieć w sobie większą pogodę ducha niż wtedy - a może to było tylko mylne wrażenie, niefrasobliwa ocena pierwszego spotkania?

Skupieni na angażującej dyskusji o rzeczach w magii jeszcze niezbadanych, nie mogliście się spodziewać, że tego wieczoru sami staniecie się ich świadkami – a jednak, podczas gdy roznoszące się w przestrzeni poddasza słowa Jaydena kreśliły obraz czarnej dziury, to ponad stołem, tuż pod sufitem, rzeczywiście zaczęła rozlewać się czerń. Najpierw ledwie dostrzegalna, niematerialna, stopniowo wysysała z pomieszczenia całe światło, wciągając je, pochłaniając; sprawiając, że przygasł wpadający przez wąskie okna blask dnia, a zamiast niego w waszych umysłach rozbrzmiał szept. Odległy, a jednocześnie dziwnie bliski, zdawał się wydobywać wprost z wnętrza czaszki, melodią nieludzkich głosów układając się w słowa obce, starożytne, dla niewprawionego ucha pozbawione zupełnie sensu. Litery wydrukowane na stronach trzymanej przez Cassandrę księgi opadły w dół, zlewając się po pergaminowych kartach jak czarna woda, skapując na podłogę i z sykiem zamieniając się w dym, gęsty, unoszący się w górę – zaczynający przed waszymi oczami przyjmować kształty przerażających stworów, długich sylwetek o wygiętych w łuk kręgosłupach i nienaturalnie wykrzywionych kończynach, których anatomiczne doświadczenie uzdrowicielki nie było w stanie przyporządkować do żadnego znanego jej stworzenia. A było ich coraz więcej – wysuwając się spomiędzy stron pozostałych książek, umykały zza okładek, coraz szczelniej wypełniając przestrzeń – aż w końcu Cassandra poczuła, jak chwytają ją za dłoń i pociągają w dół, zabierając gdzieś indziej – w miejsce (czy może – w stan), które już znała, ale do którego nie sposób było się przyzwyczaić.