Zakup sowy był ostatnią pozycją na liście, którą sporządziłem nie tyle z chęci świadomego budżetowania swoją niewielką pensją, co spisania długów nie cierpiących zwłoki spłacenia. Początkowo zakładałem, że podczas szkolenia, wyślę niewiele wiadomości. Nie minął tydzień, gdy po otrzymaniu pierwszego wynagrodzenia biegłem pędem w stronę Centrum Handlowego Eeylopa po swojego własnego puchacza. Okazało się, że korespondencja będzie jednym z moich głównych narzędzi w pracy, a ciągłe wypożyczanie posłańców z pobliskiej Sowiarni w dość szybkim tempie puściłoby mnie z torbami. Dodatkowym argumentem rozstrzygającym sprawę był fakt, że nie życzyłem sobie, by ktokolwiek przejął pisane przeze mnie listy.

Sprzedawca w sklepie nie był skory do pomocy, gdy szamotałem się od klatki do klatki, próbując wyciągnąć z niego czy sowa śnieżna sprawdzi się lepiej od płomykówki. Mruczał coś cicho pod nosem, za każdym razem kwitując, że to nie istotne. Nie mogłem zgodzić się z nim w pełni patrząc na ceny jakie poprzypinał do klatek. W ostateczności moją uwagę przykuł boks zasłonięty poszarpanym ciemnym materiałem. Ignorując wrzask młodego subiekta, który kilkanaście minut wcześniej odpowiadał pojedynczymi sylabami na moje dociekania odkryłem skrywanego puchacza. Nie interesowała mnie kwota jaką miałem wyłożyć ze swojej już i tak chudej sakiewki. Natychmiastowo zdecydowałem, że chcę przygarnąć sowę, która tak usilnie próbowała wydostać się na wolność.

Wedle etykiety zostałem posiadaczem sowy jarzębatej, która korzystała z każdej okazji, by zanurzyć swoje szpony czy ostry dziób w moich dłoniach przy próbach przeniesienia klatki z półki do kasy. Po kilku próbach zrezygnowany sprzedawca zawołał innych z obsługi, by w końcowym rachunku we trzech nieudolnie zaciągnąć szamoczącego się ptaka, głośno wrzeszczącego na cały sklep. Tak stałem się właścicielem kapryśnego Fidelisa, który nienawidził zamkniętych kojców. Po dwóch niełatwych miesiącach zaczął akceptować nasze relacje i widząc, że nie próbuję go pętać w żelazne konstrukcje, w trybie pilnym donosił przesyłki i ważne dla mnie pergaminy. Jedynym minusem była jego swawola w wędrówce po moim mieszkaniu. Był wszędzie, siejąc zniszczenia, gdy swoimi pazurami upiększał już i tak wysłużone meble rysami czy dziurami w tekstyliach.