Poza Fidelisem nie planowałem innego zwierzaka w domu. Pokusę posiadania psa zawsze odradzał mi zdrowy rozsądek, jako auror nie miałam wystarczająco dużo wolnego, by poświęcić futrzakowi należny czas. Co więcej, gdybym kiedyś oszalał i nawet przygarnął do siebie czworonoga to i tak w pamięci miałem obraz naszego dawnego przyjaciela, którym opiekowałem się razem z Arturem. Ku zaskoczeniu wszystkich Bisclavret'a do naszego domu przyniósł ojciec, nie zaważając na głośne protesty matki, że tak duży pies zniszczy jej dworek w kruchym, francuskim stylu. Bisclavret miał już 9 lata i był najbardziej niesfornym psem jakiego znałem.

Z Arturem opiekowaliśmy się nim z prawdziwym poświeceniem, oddając mu najlepsze kąski z talerza i miejsce w łóżku. On włóczył się z nami wszędzie, goniąc nas przez całą długość ogrodu, gdy uciekaliśmy z jego piłką. Z umiłowaniem po deszczowym spacerze otrzepywał się przy kremowych kanapach. Często rozlewał swoją wodę z miski i robił prawie wszystko, by doprowadzić do wściekłości moją matkę. Po wypadku, wraz z Arturem przeprowadził się do Rosierów i tam dożył swoich ostatnich dni. Czasami przyjeżdżał z moim bratem na wakacje do Prewettów. Zagubiony w nowym miejscu, jak za dawnych lat, włóczył się za nami jak cień.

Tamtego wieczoru wracałem na pieszo od Artura z zaopatrzeniem eliksirów, które teoretycznie trzymają moje kości pleców w jednym rozmiarze. Lodowaty deszcz zacinał prosto w twarz, pogoda jak na jesień była wyjątkowo paskudna. Byłem wściekły i tylko to uzasadniało, dlaczego w taką ulewę mozolnie przeciskałem się w stronę swojego mieszkania, zamiast bezpośrednio teleportować się na klatkę. Przez dobrą minutę zmagałem się z zamkiem przy głównych drzwiach, klnąc namiętnie na nienaoliwiony mechanizm. Z początku nie słyszałem skomlenia, dopiero gdy klucze spadły w kałużę, zobaczyłem go.

Siedział stulony pod sąsiednimi schodami, cały przemoczony o żałosnym spojrzeniu. Po jego ciemnej, długiej sierści płynęła zimna woda. Nie miał obroży, wydawał się dosyć chudy. Cicho go zawołałem, on jednak nie podniósł się, dalej patrząc na mnie z rezygnacją. Bez słowa stanowczo podniosłem go z błota, w jakim leżał i zaniosłem do swojego mieszkania. Włożyłem go do wanny i powoli zacząłem z letniej wody, płukać go coraz ciepłą. Przez cały czas leżał cierpliwie, nie protestując. Nie mógł z jakiegoś powodu ustać na łapach, choć kości miał w jak najlepszym porządku. Po ostrożnym suszeniu, z miejsca zdobył moją sympatię, gdy zostawiając go na fotelu w salonie, wyciągnął się na całej długości mebla.

Nie zjadłem kolacji, cały gulasz oddałem swojej znajdzie. Minęły dwa tygodnie, gdy został pełnoprawnym lokatorem mojego mieszkania. Imię otrzymał na cześć nudnej galijskiej książki, w której jedyną ciekawą postacią był Esus. Choć był leniuchem, który wolał całe dnie spędzać na fotelu, który zarekwirował jako swoje legowisko, ku mojej uldze, przekonał się do dalekich spacerów. Był ufnym futrzakiem, rzadko szczekającym na moich gości. Zawsze domaga się pieszczot i ich uwagi. Po spędzonym roku jeszcze nic nie zniszczył i choć często zostaje sam, nie ma pretensji. Co najbardziej mnie ubodło to fakt, że o wiele szybciej zyskał sympatię Fidelisa niż ja.