Jak mogłyby nie być? Zerknęła na nie jeszcze przez moment, z rozczuleniem przyglądając się ciemnozielonym listkom, do których niedługo miały dołączyć kwiaty w kolorze czystej bieli.

Pierwsze krople deszczu zaczęły spadać z zachmurzonego nieba dokładnie w chwili, w której chowała się w cieniu schludnego budynku, przycupniętego przy wyjątkowo opustoszałej ulicy.

Zatrzymała się gwałtownie, jakby jej płaskie podeszwy przykleiły się nagle do wypolerowanych desek podłogowych, a ona jedynie cudem nie wypuściła szklanego naczynia z rąk.

Chłodna gleba, której wilgotny zapach unosił się zawsze nad jej amortencją, wyjątkowo nie miała posłużyć do zasadzenia kwiatów.

(...)w otoczeniu, w którym się znaleźli, było coś niepokojącego, sprawiającego, że jej serce wygrywało przyspieszony rytm, mający niewiele wspólnego z pieszą wędrówką.

– Recivium – powiedziała powoli i wyraźnie, przesuwając różdżką nad rozcięciem i z taką samą cichą fascynacją jak zwykle obserwując subtelne działanie zaklęcia.

Jasne światła karczmy migotały słabo między gęstymi drzewami, niejako wskazując jej drogę, gdy późnym, listopadowym wieczorem, pokonywała ostatnie metry leśnej ścieżki.

Choć wyglądała dojrzalej niż w chwili, w której Margaux widziała ją po raz ostatni, upstrzony piegami profil stanowczo należał do niej.

Wyciągnęła dłoń w stronę klamki, zawieszając ją w bezruchu na dokładnie dziesięć starannie odliczonych sekund, zanim przekręciła tkwiący w zamku klucz i uchyliła drzwi.

Eliksiry były stracone; intensywnie turkusowa substancja spływała właśnie z eleganckich, na oko drogich butów, oraz wsiąkała w tkaninę płaszcza(...).

Jej wzrok zatrzymał się widoku dość osobliwym, przedstawiającym Garry’ego, który zataczał się widowiskowo, wpadając prosto na misterną, krzesłową konstrukcję.

Nie zwróciła też uwagi na coraz głośniejszą, wypełniającą powietrze muzykę, orientując się, gdzie przyprowadził ją Garry dopiero, gdy zatrzymali się na skraju tanecznego parkietu.

Tamtego dnia nie żałowała jednak, że zdecydowała się po raz kolejny posłuchać wewnętrznego głosu i pojawiającego się znikąd złoto-czerwonego pióra.

– Mogę? – zapytała, dotykając lekko palcami poznaczonej smugami krwi skóry.
Soren, Soren, coś ty narobił?

– W pańskim przypadku pominięto chyba złote primum non nocere – odpowiedziała, z dezaprobatą przyglądając się procesowi skrapiania otwartej rany esencją dyptamu.

Coraz trudniej było o takie. Przepełnione radością i ciepłą, rodzinną atmosferą, której nie potrafiła zmącić ani gęstniejąca aura niepokoju, ani jątrząca się w ludziach podejrzliwość.

Zranienie na szczęście nie wyglądało groźnie; prawdę mówiąc, bardziej od niego zaniepokoiły ją pogłębione zmarszczki na twarzy mężczyzny(...).

Odwróciła się z lekką dezorientacją, przez moment próbując odszukać źródło głosu, odprężając się dopiero, gdy jej spojrzenie zatrzymało się na twarzy znajomego aurora.

– Mamy jakieś święto, o którym zapomniałam? – zapytała, unosząc wyżej jasne brwi i przyglądając się czterem (czterem) butelkom czerwonego wina.

(...)miała zamiar dołożyć wszelkich starań, żeby tego popołudnia organizacja nie uszczupliła się o ani jedną osobę. Nie dzisiaj, nie na jej warcie.

(...)jeden rzut oka na ledwie widoczny spod sterty płaszczy wieszak wystarczył, żeby zorientować się, że większość zakonników była już w środku.

Pokonała dzielącą ich odległość, przeskakując po dwa stopnie jednocześnie i przykucając przy nim, gdy z powrotem osunął się na ziemię.

Londyn spał – a przynajmniej tak się wydawało, bo żółtawe światło latarni nie wyciągało z ciemności ani jednej ludzkiej sylwetki.

Najmocniej zaalarmowały ją jego oczy, w jakiś sposób dopełniające niepokojącą mozaikę, złożoną z przeciągającej się ciszy, białych konwalii i nienaturalnego spóźnienia.

- Samuel - odezwała się cicho, żeby w jakiś sposób zaznaczyć swoją obecność, bo miała wrażenie, że auror, tkwiąc jeszcze w lekkim półśnie, nie do końca zdawał sobie sprawę, kim była.

Wciąż kucając, odsunęła Miriam na długość ramion, udając, że przygląda jej się uważnie i jakby coś kalkulując. – Zgadniesz, ile razy zastukałam w drzwi?

Choć to ślepy los splótł ze sobą ich ścieżki, to późniejsze decyzje i słowa należały już tylko do nich, i Margaux bez wahania powierzyłaby własne życie w jej ręce.

Starała się, naprawdę się starała nie patrzeć na każdego urzędnika podejrzliwie i z przestrachem, ale szczerze mówiąc, spodziewała się już wszystkiego.

Duszący, drażniący pył wdarł się do jej ust w tej samej chwili, w której otoczyły ją zielone płomienie, a pole widzenia pochłonęła kanciasta ciemność kominkowego szybu.

Gdy przestępowała próg kwatery Zakonu, jej umysł był nadzwyczaj cichy. Żadnych drgających nerwowo obaw, żadnych słabo skrywanych strachów, żadnej syczącej wściekle złości(...).

Przełknęła głośno ślinę, nieprzytomnie rejestrując, że gardło miała zdarte od krzyku, po czym uchyliła zaciśnięte powieki.
Nic się nie zmieniło.

Rzeczywistość, od wielu tygodni rysująca się i pękająca, drżąca i grożąca przysypaniem ich wszystkich, wreszcie się rozsypała(...).

Pusta, nadgryziona zębem czasu klatka schodowa nie miała nic wspólnego z przytulnością i bezpieczeństwem starej chaty; ta jednak już nie istniała(...).

– W ten sposób – mruknęła, odpowiadając na pytanie Anthony’ego i pomagając mu ułożyć plany we właściwej kolejności: od piwnicy po sufit.

Nie powinna była zbyt nachalnie mu się przypatrywać – byli nieznajomymi, anonimowymi sylwetkami mijanymi na pogrążonych w półmroku korytarzach kamienicy(...). [trwa]

Z daleka widziała już kamienną fontannę; cztery podrywające się do lotu łabędzie o pięknie wyciągniętych szyjach, jakby starające się umknąć panującemu dookoła chaosowi.

– Anthony – przywitała się, krzywiąc się lekko na dźwięk własnego głosu – stłumionego niemal całkowicie i zniekształconego. [trwa]

– A co, jeśli bym ci powiedziała – zaczęła, biorąc w dłonie kolejną kulkę – że ktoś już próbuje? – zapytała, świadomie przekraczając granicę, zza której nie było już powrotu.

– Wydawało mi się, że skądś pana znam – dodała; to nie było kłamstwo, nie do końca – ale i tak zająknęła się na ostatnich sylabach, zupełnie, jakby ktoś przyłapał ją na gorącym uczynku.

– Al. W porządku – przytaknęła, oddychając z ulgą, gdy pod palcami poczuła magię – znajomą, wolną od anomalii, działającą dokładnie tak, jak działać powinna.