First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Adrien Carrow' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 21

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Zdawała sobie sprawę z tego, że znajdowali się na gruncie wyjątkowo niestabilnym – świadczył o tym zarówno przerażony wzrok chłopca, jak i wszechobecne, nieustające drżenie – ale i tak nie spodziewała się tak gwałtownej reakcji; choć sama nie ośmieliła się na rzucenie zaklęcia, to nie zdążyła też ostrzec Poppy, by trzymała się na dystans; jedynym, co była w stanie zrobić, było uskoczenie przed kolejnym wybuchem, zareagowała więc instynktownie, odsuwając się na bezpieczną odległość. Zdołała uniknąć odłamków posadzki, nie udało jej się jednak uchronić ani uzdrowicielki, ani chłopca. Odnalazła ich spojrzeniem sekundę później, na szczęście wydawali się cali, mimo krwawych śladów na twarzy Poppy i łez lśniących w oczach Piersa.
Jej pierwszym instynktem było podbiegnięcie do dziecka, ale zmusiła się do pozostania w miejscu; wyciągnęła jedynie dłonie przed siebie w obronnym i jednocześnie (miała nadzieję) pokojowym geście, przykucając, żeby zniżyć się do poziomu wzroku chłopca. Kątem oka widziała, że Adrien zajął się odrzuconą kobietą, a Cyrus chyba badał dziwną wydzielinę; dobrze, zarówno jedno, jak i drugie, mogło zadziałać na ich korzyść. – Piers – odezwała się, kierując słowa bezpośrednio do niego; bez nagany w głosie, ale i bez niepotrzebnego pobłażania – nie miała zamiaru udawać, że sprawa nie była poważna, zresztą – chłopiec na pewno również zdawał sobie z tego sprawę, świadczyło o tym przerażenie i to, że nie chciał pozwolić im do siebie podejść. – Chcemy ci pomóc, ale potrzebujemy najpierw, żebyś ty pomógł nam. Twoje koleżanki z domu pani Bagshot powiedziały nam, że wszyscy troje słyszeliście kogoś. Czy ta osoba czegoś od ciebie chce? Czy wiesz, dlaczego kazała ci tutaj przyjść? – Potrzebowała zrozumieć; jeżeli chcieli, żeby chłopiec wrócił z nimi żywy – jeżeli wszyscy chcieli wrócić w jednym kawałku – nie mogli pozwolić sobie na kolejne ślepe próby i tragiczne w skutkach błędy, zwłaszcza gdy zdawało się, że Piers – gdyby chciał – byłby w stanie ściągnąć na ich głowy całą konstrukcję katedry.

Cyrus pobrał próbkę do badań. Kiedy przenosił substancję do pudełka, zauważył, że ta zdaje się być cały czas wydzielana ze szczelin pomiędzy kamieniami kolumny. Tekturowy pojemnik nie był najlepszy - papier zacznie wsiąkać maź - ale alchemik nie posiadał przy sobie nic, co nadałoby się lepiej.

Wiatr, który się wzniósł, jedynie przypomniał Adrienowi o anomaliach - jego zaklęcie zadziałało, otaczając jego i kobietę ochronnym kloszem. Znajdując się bliżej niej mógł wyraźniej dostrzec zasinienia pod oczami i suchą ziemistą skórę oznaczonymi dziwnymi ciemnymi plamami.

Piers nie wstał, wciąż leżał - jego dziecięce ciało było znacznie mniej wytrzymałe od ciała Poppy. Uniósł spojrzenie najpierw na pielęgniarkę, powoli skinąwszy głową przytakująco na pierwsze z zadanych przez nią pytań. Wydawał coraz bardziej przerażony.
- N... nie wiem - odpowiadał powoli - N... nic nie rozumiem - powtarzał - Chcia... chciała mnie tutaj, p... potrzebowała - W miejscu, o które podpierał się dłonią zaczynała tworzyć się czarna, mglista plama - dostrzegł to i, przerażony, odsunął się w tył, tym samym zbliżając się w kierunku Adriena. - N... nie chciałem - mówił dalej. Czarne ślady wokół chłopca zdawały się mieć coraz większy zasięg, Margaux dostrzegła, że bledły, kiedy zahaczyły  o teren objęty działaniem zaklęcia Carrowa.

Poppy 184/204; -5

Nie miała pojęcia, co powinni zrobić – jak mieli mierzyć się z wrogiem, który był nie tylko niewidzialny, ale w dodatku zasłaniał się tarczą w postaci niewinnego dziecka? – obserwowała jednak działania Piersa uważnie, wrażliwa na każdą zmianę w jego zachowaniu, żeby w razie konieczności móc zareagować na kolejny wybuch; wydawał się zmęczony, przerażony i osłabiony – zupełnie, jakby żywiąca się nim anomalia miała wpływ nie tylko na otoczenie, ale również jego samego, i Margaux obawiała się, że mogą nie być w stanie rozdzielić jednego od drugiego, żeby bezpiecznie przetransportować chłopca z powrotem do domu Bathildy. Przez myśl przemknęło jej wezwanie pomocy, ale zdawała sobie sprawę, że nie mieli na to czasu.
Odpowiedź Piersa nie pomogła jej w żaden sposób, a widząc, jak się odsuwa, odruchowo zrobiła krok w przód, ku Adrienowi, śledząc spojrzeniem czarne plamy na posadzce, wypływające spod dziecięcych dłoni… i blednące niespodziewanie w zetknięciu z obszarem chronionym przez zaklęcie uzdrowiciela. Zatrzymała się, mrugając i zatrzymując wzrok na ciemnych smugach, jakby upewniając się, czy jej się nie przywidziało – ale nie, czymkolwiek były mgliste kleksy, widocznie słaby w zetknięciu z uzdrowicielską energią. – Patrzcie – odezwała się, niepewna, czy pozostali również dostrzegli to, co ona – zaklęcie Adriena oddziałuje na chłopca – wyjaśniła, wskazując palcem w odpowiednie miejsce.
Przez myśl przemknęło jej, żeby nakłonić Piersa, by przesunął się dalej, nie była jednak pewna, czy trzymanie go tak blisko rannej kobiety było dobrym pomysłem; bariera mogła mimo wszystko okazać się zbyt słaba, anomalia mogła ją przełamać i spowodować kolejną eksplozję, której tym razem mugolka już by nie przeżyła. Nie, musiała poradzić sobie inaczej; uniosła lekko różdżkę, nie kierując jej w stronę chłopca, by on (lub to, co w nim tkwiło) nie poczuł się zagrożony; wypowiadając formułę, upewniła się jednak, że Piers pozostawał w zasięgu jej czaru. – Maxima Paceum – wypowiedziała, wykonując odpowiedni ruch nadgarstkiem. Zaklęcie smakowało na jej języku obco, nie miała okazji jeszcze go używać – ale miała nadzieję, że wiedza przekazana przez Adriena wystarczy, by udało jej się prawidłowo wznieść osłonę.

The member 'Margaux Vance' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 53

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Zaklęcie objęło ich mocą. Carrow wypuścił wstrzymywane w płucach powietrze. Gdy wiatr wywołany anomalią owiał jego twarz spodziewał się najgorszego.
- Episkey Maxima - chciał wywołać różdżką, skierowując jej koniec na raniony bok. Ściągnął przy tym brwi ku sobie dostrzegając teraz również niezdrowy ziemisty odcień skóry której towarzyszyła równie niepokojąca wysypka. Nie potrafił na chwilę obecną stwierdzić powodu.
Słysząc wzmagający się w chłopcu strach, przemówił do niego:
- Nikomu tutaj nie przeszło nawet przez myśl, Piers, że chciałeś. Jesteś dobrym chłopcem. Nie zdajesz sobie z tego sprawy, lecz budzisz odwagę - Emma się do nas odezwała. Tak bardzo chciała pomóc cie odnaleźć, że się przełamała i to zrobiła - chciał skierować myśli chłopca w innym kierunku, w stronę nadziei, że w tym szaleństwie jest sens, że nie jest w tym sam. Widział przy tym nasilające się strumienie mazi. Ignorował je jednak nie chcąc by i Piers poświęcił im jeszcze większej uwagi - To wszystko co się dzieje...razem to naprawimy, Piers. Potem wrócimy do domu. Dziewczyny na ciebie czekają - uśmiechnął się blado, lecz pocieszająco - Emma powiedziała, że ona tu jest. Potrafisz ją wyczuć, widzisz ją?

The member 'Adrien Carrow' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 37

Serce jej się krajało, gdy patrzyła na leżącego chłopca. Nie wiedziała, czy nie był w stanie się podnieść, bo tak go bolało, czy paraliżował go strach, choć każda następna sekunda przekonywała ją, że to drugie.
- Mogę do ciebie podejść? - spytała łagodnie. Miała nadzieję, że jeśli wyrazi na to zgodę, nie skończy się tak, jak przed kilkoma chwilami - nie tylko odparciem zaklęcia, ale i wybuchem, który zranił oboje. - Co cię boli? - dopytywała Poppy; mogła uleczyć jego rany. Spojrzenie skupiała na twarzy chłopca, próbując wyczytać z niej jak najwięcej; nie dostrzegła, że czarna mgła zanika, gdy zbliżył się do Adriena - do miejsca, które obejmowało zaklęcie, nad którym także i ona pracowała w ostatnich miesiącach. Miała nadzieję, że Margaux uda się ustabilizować magię na szerszym obszarze, dzięki czemu anomalia, która zawładnęła chłopcem, osłabnie.
- Wiesz dlaczego cię potrzebowała? Do czego? Dlaczego akurat tu? - pytała powoli i spokojnie; Piers był już dość zdezorientowany i wytrącony z równowagi. Aby mu pomóc, musieli jednak wiedzieć jak najwięcej, bo na razie wciąż błądzili po omacku.
Trwała wciąż w swoim miejscu, choć miała nadzieję, że Piers pozwoli sobie pomóc i jej się do niego zbliżyć.
- Pan Carrow ma rację. Dziewczynki bardzo by chciały, abyś wrócił. Wszyscy tego chcemy - dodała jeszcze, kiwając głową, gdy Adrien także spróbował przekonać chłopca do współpracy.

Cyrus miał świadomość, że pudełko po papierosach nie będzie najlepszym rozwiązaniem, lecz nie widział innego. Starał się nabrać jak najwięcej tajemniczej mazi, a potem zawinąć pudełko w oderwaną szatę, żeby nie przeciekło. Taki pakunek schował do kieszeni. Wytarł też koniec różdżki, nie chcąc na sobie nosić tajemniczego śluzu. Mógł jedynie mieć nadzieję, że to dotrwa jakoś do momentu, w którym wróci do pracowni i będzie mógł wziąć się za eksperymenty. Samouzupełnianie się dziwnej substancji wywołała w nim obawy i niesmak, jednakże i tak nie mógł nic więcej o niej powiedzieć.
Uzdrowiciele walczyli o uwagę chłopca, a Snape nie widział dla siebie w tym miejsca. Nie mógł pomóc ani kobiecie, ani Piersowi. Był jedynie alchemikiem. Co więcej, niezbyt biegłym w retoryce oraz obejściu z dziećmi. On mówiłby do niego jak do dorosłego człowieka, co chyba nie byłoby najlepszą metodą postępowania z młodym czarodziejem. Nie potrzebował on również dodatkowych dystraktorów w postaci kolejnego człowieka, na którym musiałby skoncentrować uwagę. Był przerażony i Cyrus nie dziwił mu się ani trochę. On także był zlękniony, a przecież miał trzydziestkę na karku.
- Clario - powiedział unosząc różdżkę i rozglądając się. Przypomniała mu się sytuacja z początku wkraczania do katedry. Margaux mówiła im o tajemniczym bycie, który ponoć się tu znajdował. Jeżeli wciąż tu był, a zaklęcie się powiedzie, powinni go ujrzeć. Jeśli nie, to przynajmniej spróbuje. Zrobić cokolwiek, na nic innego nie miał pomysłu. A mógł zostać magomedykiem jak jego brat, byłby dużo przydatniejszy. Teraz było już za późno.

The member 'Cyrus Snape' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 100

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Margaux zdecydowała się objąć działaniem zaklęcia Adriena chłopca - zbliżyła się ku niemu i otoczyła go barierą częściowo zatrzymującą moc anomalii. Wtem - posadzka katedry zadrżała niebezpiecznie, przesuwające się, uderzające o siebie kamienie wydały pomruk jak budząca się burza - zupełnie jakby katedra sama w sobie buntowała się przed tym działaniem. Posadzka na obszarze działania zaklęcia Adriena i Margaux wydawała się nieco spokojniejsza.
- To ona! - Piers krzyknął oskarżycielsko. Otaczające chłopca czarne smugi nie zniknęły, ale wyraźnie bladły. Nie zniknął dziwny czarny kurz pod waszymi nogami. Piers odsunął się odruchowo w pierwszej chwili, dostrzegłszy jednak działanie kopuły - został przy uzdrowicielce, dotykając dłonią krańca jej szaty.

Zaklęcia Adriena objęło kobietę łagodnym blaskiem - działając nieco zbyt szybko - teraz Adrien mógł mieć pewność, że miał przed sobą mugolkę, nie czarownicę. Jej ciało silniej reagowało na magię. Mugolka drgnęła, z jej ust wydobył się kaszel - krwisty.

Piers przyglądał się Adrienowi dłuższą chwilę, wciąż oniemiały ciągiem wydarzeń. Odgrodzony od przynajmniej części anomalii, zaczął mówić. Wciąż wydawał się przerażony - tym mocniej, gdy posadzka zaczęła drżeć.
- Ona tu jest - powtórzył drżącym głosem - sami widzicie! - krzyknął, mocniej zaciskając dziecięcą dłoń na materiale odzienia Margaux. Coś między nimi zadrżało silniej, bardziej niebezpiecznie - ostatecznie jednak nic się nie wydarzyło. - To... to wszystko ona, nie ja. To ona... Nie wiedziałem, czego ode mnie chce, po prostu chciała, żebym przyszedł. A wtedy... wtedy przestała mówić, zaczęła się pokazywać - Przeniósł spojrzenie na Poppy, przecząco kręcąc głową - Najpierw z-zaatakowała tą panią - Musiał mieć na myśli mugolkę. - P-p-przepraszam... L-lepiej nie podchodź, z-znowu to zrobi - ostrzegł pielęgniarkę. - N-nic mnie nie boli - zapewnił, choć poszarpany bok jego koszuli od prawej strony, na którą upadł, podpowiadał coś innego - N-nie wiem, naprawdę n-nie wiem - gorliwie zapewniał - z-zabierzecie mnie do domu, do babci? Do Emmy i Lidyi? - powtórzył z nadzieją - Proszę, nie chciałem uciekać, w-więcej tego nie zrobię.

Zaklęcie Cyrusa okazało się silne, bez wątpienia zadziałało poprawnie: i nie wykazało obecności żadnej niewidzialnej osoby. Cyrus zdystansowany do osoby dziecka i rozgrywających się zdarzeń mógł dostrzec kolejne dziwne wypaczenia krajobrazu - mieniący się czarny kurz - pył? - na posadzce, bliżej pozostałych czarodziejów.

Lekkie trzęsienie ziemi wymaga od was próby zachowania równowagi. ST wynosi 30, do rzutu dodaje się podwojoną statystykę zwinności.

Maxima paceum (mugolka 2/5)
Maxima paceum (chłopiec 1/5)

Poppy 184/204; -5

Nie była pewna, czy zaklęcie się powiedzie, dlatego widząc blednące, czarne plamy, poczuła ulgę – choć krótkotrwałą; zdawała sobie sprawę, że było to rozwiązanie jedynie chwilowe; mówiło jej o tym nieustające drżenie, nasilające się dodatkowo, gdy chłopiec się do niej zbliżył, zaciskając drobną dłoń na skrawku jej sukienki. Pierwszy instynkt kazał jej schylić się i objąć Piersa ramionami, a później zabrać z tego miejsca – z powrotem do domu Bathildy, do bezpieczeństwa – ale nauczona doświadczeniem, zdecydowała się zachować ostrożność. Nie podobały jej się wypływające z ust chłopca słowa, nie znosiła nie rozumieć, a tym razem naprawdę nie wiedziała, z czym właściwie mieli do czynienia. Z duchem? Niewidzialnym bytem? Ucieleśnioną energią?
Schyliła się, żeby bliżej przyjrzeć się czarnemu proszkowi, na który ochronne zaklęcie zdawało się nie działać. – Wierzymy ci, Piers – odezwała się do chłopca; wszyscy wiedzieli, że to nie była jego wina – żadne z tych dzieci nie było winne, wszystkie stanowiły jedynie ofiary szarpiących ich światem anomalii. Nie było w tym nic sprawiedliwego, ale poczucie niesprawiedliwości nie mogło im teraz pomóc. – Jesteśmy tutaj właśnie po to, żeby zabrać cię z powrotem. Musimy tylko znaleźć sposób, żeby ona pozwoliła nam wszystkim stąd wyjść. Czy… jesteś w stanie zadać jej pytanie? O to, dlaczego robi to wszystko? – spojrzała na Piersa uważnie, przyglądając się jego twarzy. Nie była wcale pewna, czy – tak, jak twierdził – nie ucierpiał w trakcie upadku, ale póki co bała się jeszcze rzucać na niego jakiekolwiek zaklęcia. Magia dookoła nich nadal była niestabilna, a drżenie posadzki zdawało się nasilać, zamiast słabnąć, sprawiając, że Margaux miała problemy z utrzymaniem się na nogach. Starała się nie wywrócić, balansując na stopach, a jednocześnie wyciągając dłoń w dół, ku posadzce, żeby opuszkami palców dotknąć lekko czarnego pyłu.
Uniosła głowę, gdy do głowy przyszła jej jeszcze jedna rzecz, najprawdopodobniej niezbyt trafna – ale skoro byli otoczeni przez negatywną energię, może można było przynajmniej częściowo osłabić ją tą pozytywną? Wyciągnęła różdżkę, zapobiegawczo kierując ją w bok, nie w chłopca – żeby cokolwiek odpowiadało na ich działania, nie poczuło się zagrożone. – Expecto Patronum – mruknęła cicho, przywołując z pamięci dobre wspomnienia, wypełnione słońcem i zapachem białych gardenii.

1 - utrzymanie równowagi, 2 - zaklęcie

The member 'Margaux Vance' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 70

--------------------------------

#2 'k100' : 18

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Zdumiał się nad efektem swojego zaklęcia. Naprawdę silny promień pomknął ku przestrzeni, prawdopodobnie będąc jednym z pierwszym tak potężnych uroków na koncie Cyrusa. Wielka szkoda, że na nic się to zdało, bowiem magia nie ukazała mu niczego niewidzialnego w promieniu najbliższych kilkudziesięciu metrów. Z jednej strony to dobrze, z drugiej zaryzykował pojawieniem się anomalii zupełnie niepotrzebnie. Trudno, to nie był teraz czas na opłakiwanie czegoś, co w gruncie rzeczy mu się powiodło.
Snape poprawił uchwyt różdżki obserwując wszystko dookoła. To ludzi nieopodal, to przestrzeń zgromadzoną wokół nich. To wtedy zauważył dziwny pył, może to był kurz, który mienił się niecodziennie. Alchemik otworzył szerzej oczy, lecz nie podszedł. Tam był wystraszony chłopiec, u którego nie chciał wzbudzać jeszcze większego lęku. Margaux trafnie zauważyła, że być może potrzebowali więcej optymizmu, światła pośród ciemności. Czegoś, co napełni Piersa nadzieją, że naprawdę wszystko będzie dobrze.
Niestety nie zdążył zrealizować swojego planu, ponieważ trzęsienie wywołane próbą pozbycia się anomalii zniweczyło postanowienie wyczarowania patronusa. Przez to nie powiodło się pannie Vance, jednakże Cyrus do końca miał nadzieję.
- Expecto Patronum - wyrzucił z siebie, jednocześnie usiłując ustać na nogach. Nie podejrzewał, że tak trudne zaklęcie mogłoby mu się udać, lecz zamierzał spróbować, żeby zwiększyć szanse na powodzenie misji. Myślami odpłynął ku Emmie, ich wspólnym, szczęśliwym chwilom mającym trwać wiecznie i nieprzerwanie. Zdusił ledwie wyczuwalną gorycz na języku, bowiem świadomość odrealnienia tej wizji była naprawdę paskudna. Chciał skoncentrować się wyłącznie na tym, co było i co wypełniało jego istnienie jeszcze za czasów, w których był szczęśliwym człowiekiem.

Stanie na nogach, zaklęcie.

The member 'Cyrus Snape' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 76

--------------------------------

#2 'k100' : 38

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :