[bylobrzydkobedzieladnie]

Nie wiem, dlaczego postanowiłem wziąć w tym udział. Zastanawiam się nad tym głęboko idąc korytarzem opuszczonego teatru do wskazanego mi pomieszczenia. Czy nie dość mam już wszelkich atrakcji na ostatni czas? Cóż jednak zrobić. Jak doskonale zauważył mój uroczy rudy kolega Weasley - aurorzy są uzależnieni od głupoty. Któż inaczej radośnie biegłby powierzać swoje życie kapryśniej fortunie w walce ze złem. Zwłaszcza, że zło zwykło miewać często przewagę. Inną przywarą osób mojej profesji jest niezwykły pociąg do adrenaliny. Pragniemy poczuć to ostre, szybkie bicie serca w piersi, usłyszeć w uszach szum wartko płynącej żyłami krwi. Decyzje, które trzeba szybko podejmować, strach i egzaltacja. Czy jest coś lepszego? Właśnie to czuję otwierając drzwi do tajemniczego pokoju numer trzy.
Pomieszczenie jest delikatnie mówiąc burżujskie. Te ściany obite atłasem w kolorze krwi moich wrogów wyglądają całkiem drogo. Zresztą tak samo jak stolik, na którym żal byłoby położyć ubłocone w zagrodzie testrali buty. Całości dopełnia rozświetlający wnętrze żyrandol. Kryształy to akurat klasyczne, nieprzemijające piękno, więc postanawiam nie piętnować go na wstępnie. Zamiast tego skupiam swoją uwagę na leżącym na tym bogato zdobionym blacie przedmiocie. Klucz. Klucz? Serio? Na wszystkich bogów, w których nie wierzę, nie możliwe! Czy życie się na mnie uwzięło? Czy jakiś stary, pomarszczony człowieczek siedzi sobie gdzieś tam między chmurami i skręca się ze śmiechu? Bardzo możliwe. Nie mam za grosz zaufania do kluczy, zwłaszcza ostatnio, ale w duchu powtarzam sobie, że to tylko zabawa i przecież mnie tutaj nie zabiją. Wzdycham ciężko i pewnym krokiem ruszam przed siebie. Cholerny błąd.
Mogłem się spodziewać, że wcale nie będzie tak prosto jak mi się wydawało. Po dwóch krokach wszystko zaczyna radośnie wirować. Stolik sobie a reszta pomieszczenia sobie. Kurewsko fantastycznie. Ledwie utrzymuję równowagę bujając się na niestabilnych stopach i z rozszalałą jaźnią. Mimo to brnę do przodu, bo nic innego mi nie pozostało. Oczywiście wszystko przyspiesza, bo czemu by nie! Nie ma sensu w walce z okrutną grawitacją, która widocznie bardzo chce sprawdzić jak dużo jestem w stanie wytrzymać. Kucam, licząc, że w ten sposób uda mi się lepiej przemieszczać. Nim zdołam się pochylić i ułożyć dłonie na podłodze moją uwagę przykuwa coś, co dzieje się na drewnianym blacie. Klucz widocznie był trochę samotny i stworzył sobie przyjaciela, fantastycznie. Parskam śmiechem, nie mogę uwierzyć w to, co się dzieje. Jakaś cholerna karma czy inne ustrojstwo. Odrywam wzrok od kręcącego moim żołądkiem widoku, aby niczym małe dziecko podpełznąć do stołu. Nie jest to łatwe, ale zdecydowanie prostsze nić w pozycji pionowej. Od zawsze wolałem rzeczy ułożone horyzontalnie.
Nagle wszystko staje. Mam ochotę krzyknąć dziękczynnie, ale wiem, że to byłoby zbyt piękne i prostuję się szybko. Otrzepuję czarne spodnie w miejscach kolan, aby zatrzeć ślady mojego fortelu. Z podejrzliwością przyglądam się zdradzieckim kluczykom. Dopiero teraz wpadam na genialny pomysł, że musi tu gdzieś być zamek. Rzeczywiście, na przeciw znajduje się kilka różnorodnych dziurek. Nie mam pojęcia, które mogą być dobre, a które złe. Jednak znów powtarzam sobie, że to tylko szalona zabawa i nie ma co się przejmować. Wybieram więc klucz po prawej, odwrotnie do wyboru, który popełniła Gwenny. Lewy od razu znika. Bywa. Nie byliśmy sobie pisani, żegnaj.

The member 'Crispin Russell' has done the following action : rzut kością

'k100' : 24

Możesz sprawdzać wszystkie dziurki po kolei, ale wygląda na to, że klucz nie pasuje do żadnego z nich. Usilne próby dopasowania go nic dadzą, nawet, jeśli poświęcisz na nie mnóstwo czasu. Wygląda na to, że jesteś uwięziony w pomieszczeniu i musisz poczekać na kolejną osobę, która przy odrobinie szczęścia Was uwolni - o ile tylko wybierze prawidłowy klucz.

(musisz poczekać, aż ktoś Cię uwolni, a atmosfera w pomieszczeniu zdecydowanie nie należy do najprzyjemniejszych)

Gdy starałeś się przekręcić klucz, utknął w środku jednego z zamków i usłyszałeś jakiś głuchy odgłos. W tym samym momencie stół zaczął się znowu kręcić, a ściany pokoju niebezpiecznie drgały. Coś chyba poszło nie tak.

Naprzeciwko ciebie pojawiły się drzwi, przez które wszedłeś i otworzył je zdezorientowany mężczyzna, niepewnie rozglądając się po magicznie ożywionym pokoju, który... zaczął robić, co mu się żywnie podoba.

Organizator kiwnął na ciebie ręką, byś podszedł do niego szybko. Z pewnością nie było to łatwe zadanie, bowiem ostro zakończone kryształy z żyrandola odkrywały się i spadały na ziemię.

Z pokojem zaczęło dziać się coś niepokojącego. Zostałeś z niego wyciągnięty i już nikt nie będzie mógł do niego dzisiaj wejść. W prywatnej wiadomości dostaniesz link do następnego pokoju.