W stronę stołka szedłem dumny jak paw. Dobrze wiedziałem jak noszą się pawie, bo odkąd pamiętam to całe stado biegało nam po ogrodzie, a straszenie tych albinosów należało do jednej z ulubionych rozrywek moich i Abraxasa. Z resztą, sami wiecie, te wszystkie wychuchane dzieciaczki ze szlachetnych rodów poruszają się identyczne. Nawet wyglądają podobnie. Jakby schodziły z masowej taśmy produkcyjnej. Wszystkie jak aniołki, a już zwłaszcza Malfoyowie. Złotowłose cherubinki. Taki byłem. Tylko może nie tak pulchny, jak nakazywał renesansowy wzorzec. Raczej mizerny. Na mój widok damy z wyższych sfer wydawały z siebie dźwięki o nieznośnej częstotliwości, zachwycając się moją aparycją, a ja wtedy spluwałem na ich buty i pryskałem, zostawiając matkę w niewygodnej sytuacji. Ale – wracając do mojej wędrówki w stronę stołka – kiedy w końcu usadowiłem się wygodnie, a kapelusz wylądował na mojej kędzierzawej czuprynie, oczekiwałem niemal natychmiastowego werdyktu, który był dla mnie oczywisty. Zamiast tego usłyszałem niepokojące słowa, które przez następne lata mąciły mój spokój i wyrywały ze snu w środku nocy:
A to ci heca! Malfoy, który ma w sobie więcej z lwa niźli węża, taa... Odwaga jest rzadka w twojej rodzinie, młodzieńcze. Godryk byłby dla ciebie najlepszym opiekunem, pokazałby ci szlachetną drogę sprawiedliwości i odwagi, a coś czuję w moich zjełczałych fałdach, że tego podświadomie szukasz.
Na te słowa mina mi zrzedła. Że ja? Do Gryffindoru? W amoku spojrzałem w stronę stolika pod złoto-szkarłatnymi sztandarami. Przez chwilę wydawało mi się, że wszyscy do mnie machają. I wszyscy, bez wyjątku, byli rudzi. Wówczas to było niczym koszmar na jawie. Że ja, a n i o ł e k, pośród tych zapchlonych, ryżych kundli? Ze stresu chyba nawet w momencie zrudziały mi włosy, a nos upstrzyły Weasleyowskie piegi, co wywołało niemałą salwę śmiechu w Wielkiej Sali. Taki przypał w pierwszy dzień, jeszcze przed całym zastępem Ślizgonów wpatrzonych we mnie, kolejnego Malfoya winnego zasilić ich szeregi... Nie, nie, nie, nie! Cóż za irytujący skrawek zgrzybiałej szmaty! Wtedy pomyślałem sobie, że nikt nie będzie mi rozkazywał, jak mam żyć. Aż w końcu doczekałem się. Dopiąłem swego. Wrzawa oklasków popłynęła z części sali zajmowanej przez Ślizgonów. Mogłem odetchnąć z ulgą i równie dumnie, co przedtem, na powrót z anielskimi loczkami, zasuwać w stronę ślizgońskiego stołu. Starszy brat chyba nie był dumny z ostawionej przeze mnie szopki, ale poklepał mnie po pleckach, a rodzice wysłali list z gratulacjami, które nic nie znaczyły. Numerologicznie, no nie? Ziszczenie marzeń każdego jedenastolatka ze szlachetnej rodziny. Takie rzeczy wpisuje się później w CV. Ale co ja mogłem wtedy wiedzieć? Gdybym był trochę mądrzejszy... ale nie byłem. Bo jak niby mógłbym? Stara Tiara miała z tysiąc lat, a ja jedenaście. Rachunek prawdopodobieństwa wskazujący tego, kto miał rację, był raczej przesądzony. Liczby bywają bezlitosne. Z resztą nawet sobie nie wyobrażacie, jak bardzo moja mała, pojętna główka była w owym czasie przepełniona nienawiścią do wszelkich wypaczeń natury, jakimi byli mugole, szlamy, a nawet półkrwi czarodzieje. Wiecie, jak z Abim bawiliśmy się w domu ze skrzatami? My byliśmy panami. One – niemagicznymi pomiotami społeczeństwa, które należało unicestwić. Raz zakopaliśmy nawet Gryzię żywcem w ogródku. Oj tak, nie można nam było odmówić fantazji. Tatuś się postarał, żeby rozbudzić nasze wyobraźnie.
Powiem wam trochę o tej fabryce aniołków.
Takie ewenementy natury rodzą się lepsze, silniejsze, piękniejsze. Mają życie jak w bajce. Dorastają w marmurowych pałacach, jadają ze srebrnej zastawy, noszą najdroższe ubranka, za które można by wyżywić wszystkie biedne sierotki z Londynu. Cóż za marnotrawstwo! Ale klasa panów musi się bawić. Francuski, szermierka, trochę łaciny, później historia i heraldyka. Savoir vivre, trochę na temat tego, z kim się odzywamy, a z kim nie, następnie jazda konna, kogo stać, ten się uczy latać na aetonanach. Oczywiście, że ja uczyłem się latać na aetonanach. Malfoyowie tak już mają, że interesuje ich tylko towar najwyższej klasy. O, a na dziecięcej miotle śmigałem zanim jeszcze nauczyłem się chodzić. Heca na czternaście fajerek. Czy było to coś nadzwyczajnego? Nie. Zajrzysz do Averych – to samo. Popatrzysz na dzieci Blacków – niczym nie będą się różnić. U Lestrange'ów – może trochę mniej anielskie, ale tak samo wychuchane. Ileż musiałem mieć szczęścia, że urodziłem się właśnie w takiej rodzinie! Nie czaiło się na mnie żadne zło tego świata, bo od zarania byłem przyuczany do tego, że ten leży u moich stóp.
Niezłe pranie mózgu, co?
Dzieciaczki są niewinne. Czyste jak łza. I chłoną wiedzę jak gąbka wodę. Można im wpoić wszystko. Jeśli tatuś i mamusia mówią, że ludzie pozbawieni magii są źli  – to – zaiste – będą źli. Bezdyskusyjnie proste. Nie ma w tym żadnej filozofii. Jeśli przyjdzie ci na myśl wyrazić sprzeciw – dyscyplinarne łajanie. Każdego czeka tak samo nudne życie, powielające bezpieczne schematy, przechodzące z pokolenia na pokolenie. Miałem tego pecha, że byłem trochę bardziej krnąbrny niż Abi. Podczas każdego balu w Wilton musiałem zajrzeć pod sukienkę co najmniej trzem damom z towarzystwa. Robiłem sobie też wycieczki w zakazane rewiry, aż do samego Salisbury. Raz nawet pojechałem mugolską koleją, żeby pobujać się po Stonehenge... choć to akurat mniej wesoła historia. Byłem już wtedy trochę starszy. Miałem ze dwanaście lat, powiedziałem sobie ahoj, przygodo, po czym zniknąłem z domu na trzynaście godzin. Tę pechową liczbę wybrałem zupełnie przypadkiem. Tamto lato było upalne i wyjątkowo mało deszczowe. Nie wiem, jaki bogin mnie skusił, by po powrocie opisać szczegóły mojej wyprawy Abiemu. Że pociąg stanął w polach, że postanowiłem wybrać się pieszo, ale spotkałem rolników, którzy jechali w tamte strony, więc mnie zabrali. To był fatalny pomysł, bo mój brat zaraz poleciał wyśpiewać wszystko starszemu. Ojciec mnie nie ukarał, taki był łaskawy. Powiedział jedynie, że każdego mugola, który miał czelność się do mnie zbliżyć, albo – nie daj Morgano – odezwać, powinienem był rzucić wilkom. A kilka dni później pozwolił mi patrzeć, jak te dzikie bestie rozszarpują człowieka. Nie wiem, kim był. Przypadkowym mugolem? Zbrodniarzem? A może iluzją? Tatuś lubił zaskakiwać. I posługiwał się okrutnymi metodami w egzekwowaniu posłuszeństwa. A ja od tamtej chwili, zapewne jak nikt inny w całej szkole, drżałem na widok pozornie potulnego lupus canis.

Hogwart mnie zmienił. Zbrukał błękit mojej krwi. Chyba moi czcigodni rodzice nie wzięli na poprawkę tego, że wypuszczenie mojego lotnego umysłu spod klosza będzie aż tak ryzykowne. Abi dolał oliwy do ognia, strzelając na mnie śmiertelnego focha za zwracanie się doń tym infantylnym imieniem. A skąd ja niby miałem wiedzieć, że w szkole mi nie wolno? Że tutaj to tylko A-B-R-A-X-A-S. Albo panicz Malfoy. No koniec świata i przypał przed kolegami na resztę życia. Nie wiedziałem, że było to preludium, które miało nas poróżnić, choć teraz, z perspektywy lat, wiem, że poróżniliśmy się znacznie wcześniej. Prawda była taka, że choć był starszy, to ja kradłem cały show. Zdrowy, w pełni sił, bez genetycznych obciążeń, które on odziedziczył wraz ze szlachetnym rodowodem, za to z niezwykłym darem metamorfomagii. Błyszczałem. Byłem oczkiem w głowie mamy, wiem, że odpuszczała mi więcej niż Abraxasowi. Musiał być zazdrosny, żył w moim cieniu, i choć wydawało mi się, że byliśmy nierozłączni, od początku mojej nauki w Hogwarcie budował między nami coraz wyższy mur. Musiałem obyć się jakoś bez brata. I na dobre mi to wyszło, po SUMach i tak zostałem zaproszony do elitarnego Klubu Ślimaka. Przychylność opiekuna mojego domu zyskałem dzięki umiejętności metamorfomagii, która psorowi najwyraźniej przypadła do gustu. A może chodziło o mój uroczy charakter? Bo choć z bratem miałem mocno na pieńku, od czasów szkoły nigdy nie narzekałem na brak posłuchu. I to wcale nie dzięki renomie mojego nazwiska, o nie! Hogwart to był skok na głęboką wodę, nawet dla chłopca z rasy panów. Trzeba było wyhodować skrzela. To wyhodowałem. Posiadałem zaskakujące umiejętności przystosowywania się. Bo - jak to mówią – lisy tylko sierść zmieniają... ale o tym później. Wtedy jeszcze nie wiedziałem nic, choć wydawało mi się, że wiem wszystko.
A figa!
Ze Slughorna był równy gość, szlabany za moje wojaże do Zakazanego Lasu (będące li wyłącznie manifestacją mojego chojractwa) były czystą przyjemnością, w przeciwieństwie do tego, jak wyrafinowane kary spotykały mnie w domu za wszelkie niesubordynacje. Ale czego innego mogłem spodziewać się po kimś, kto mogący poszczycić się statusem krwi zbliżonym do mojego sympatyzował ze szlamami? W Slughorna wpatrywałem się jak w obrazek już od pierwszych lat, nawet jeśli moje wyniki z dziedziny eliksirów pozostawiały wiele do życzenia. Choć muszę przyznać, że pierwsze lata na jego przedmiocie nie były dla mnie bajką, raczej dały po mordzie jak Zła Czarownica. No bo jak to? Ktoś równy potrafił złajać arystokratę, jednocześnie wznosząc na piedestał mugolaczkę. Istna katastrofa. Gdyby to było jednorazowe, ale nie – na swoich lekcjach pokazywał, że status krwi nie miał dla niego najmniejszego znaczenia. Byłem dzieckiem i chociaż umysł miałem nietęgi, trochę zajęło mi skumanie, że niektóre szlamy są nawet w porządku. I bywają całkiem ładne. I wcale nie takie obrzydliwe, jak zarzekał się ojciec... No dobra, macie mnie. Zabujałem się w jednej. Moją pierwszą wybranką była czarownica, w żyłach której nie płynęła choćby kropla błękitnej krwi – ba! Nie płynęła choćby kropla krwi czarodziejskiej! Fatalne zauroczenie, można by rzec. Ale tak jakoś wyszło, że szkoła zatruła mi umysł. A może ta podstępna jędza spoiła mnie amortą? Cóż, nie wybiera się swoich Beatrycze, akurat tu moi rodzice musieli przyznać mi rację. Mnie jednak nie bawiły te ich staroświeckie poglądy, już wtedy zaczynałem mieć problemy z moralnością. Z rozpoznawaniem tego, co białe, a co czarne. Aż ktoś w końcu wypatrzył te moje umizgi – po szkole poszła fama, a ja dziwnym trafem nagle przestałem być najlepszym pałkarzem drużyny Ślizgonów, choć trudno było doszukiwać się jakiegokolwiek regresu mojej formy. W końcu – jakoś na początku szóstej klasy - zostałem całkowicie odsunięty od rozgrywek, ale w planach bynajmniej nie uwzględniałem swojej absencji podczas meczów. Szczęśliwie udało mi się objąć fuchę głównego komentatora, dzięki czemu szybko zaskarbiłem sobie sympatię całej szkoły... no, może z wyjątkiem członków mojego domu. Tak naprawdę nie szczędziłem języka na nikim, ale Ślizgoni nie potrafili żyć z tym, że traktuję ich na równi z Gryfonami – pozostawało mi wzruszenie ramion i wyjaśnianie, że jako komentator nie mogę pozwalać sobie przecież na faworyzowanie żadnej z drużyn. Nastroje w dormitorium pod jeziorem robiły się coraz mniej radosne, ja zaś nabierałem coraz większej pewności co do tego, że ludzie, którzy mnie otaczają, są wypruci z tych emocji, które wypełniały moją barwną duszę. Coraz jaśniej zaczynałem również widzieć to, że mówienie na głos o tym, za jak olbrzymich idiotów uważam wszystkich, którzy z dumą trąbili o swoim pochodzeniu, byłoby co najmniej nierozważne.
Zanim jeszcze podszedłem do egzaminu z SUMów miałem dość mocno wyważony światopogląd, a gdyby wówczas ktokolwiek z mojej rodziny zajrzał mi do głowy, zapewne uznałby, iż najbardziej humanitarna byłaby dla mnie eksterminacja. No, może poza najmłodszą siostrą, która była jeszcze wtedy zbyt niewinna. Nawet nie wiecie, jak bardzo było mi przykro z jej powodu – w najbliższych latach jej życia rodziciele mieli zatruć jej umysł, by później z łatwością zawładnąć nad każdym aspektem jej egzystencji. Póki jeszcze wracałem do domu na okresy wolne od nauki – a wierzcie mi, że pojawiałem się w Wilton coraz rzadziej – starałem się spędzać z nią jak najwięcej czasu, biegając po ogrodzie, by dziesięć razy z rzędu dać za wygraną w grze w chowanego, a i tak każde spojrzenie w jej niebieskich oczu rozrywało mi serce. Nic przyjemnego. Co zaś do wspomnianych wcześniej SUMów – choć większość przedmiotów oblałem, najlepiej poszły mi zaklęcia i obrona, zawsze czułem się dobrze z różdżką w ręku. Eliksiry zdałem chyba tylko w wyniku szczęśliwie dobranych pytań, a najbardziej dziwił wynik z transmutacji, z której nigdy nie byłem orłem, a jednak uplasowałem się z zadowalającym, co kwalifikowało mnie do dalszej nauki tego przedmiotu. Może był to uśmiech losu, a może konsekwencja fascynacją osobą Dumbledore'a. Cóż to był za czarodziej! A ileż razy musiałem gryźć się w język, by na zajęciach nie parskać śmiechem z jego żartów. Wyglądało to mniej więcej tak – cała sala rży, ławki zajmowane przez Ślizgonów pozostają niewzruszone, z jednym, niepoprawnie politycznym Malfoyem, który w próbie powstrzymania się od łez zaczyna robić dziwne rzeczy z twarzą i włosami. Moja wrodzona zdolność w okresie dojrzewania bywała kapryśna, wyobraźcie sobie, że po takiej lekcji potrafiłem pół dnia chodzić z zieloną czupryną i uszami przypominającymi bardziej kocie, niźli ludzkie. Najgorsze przyszło jednak wraz z mutacją. Nie dość, że miałem kobiecy głos, to w istocie, można mnie było z panną pomylić, bo długich, platynowych włosów nie mogłem ujarzmić przez cztery miesiące, a twarz mi całkowicie zniewieściała. Kumple mnie nie szczędzili i gwizdali na mój widok z udawanym zachwytem - choć przedstawicielkom płci ładniejszej chyba to aż tak szczególnie nie przeszkadzało. Śmiałbym twierdzić, że wręcz przysporzyło mi to uwagi! Byłem trochę casanovą. I to okrutnym. Za każdym razem, kiedy ktoś z moich przyłapywał mnie na flirtach z mugolaczką, zarzekałem się, że znowu padłem ofiarą eliksiru, dorzucając, że Slughorn zapewne chętnie pomagał wszystkim moim adoratorkom. Każdemu niedowiarkowi rzucałem niejednoznaczne a co, zazdrościsz?, aż w końcu doigrałem się i, w istocie, padłem ofiarą co najmniej dwóch amortencji, sporządzonych przez panny odpowiedniejsze dla mojego towarzystwa. Nikt nie był w stanie udowodnić mi, gdzie leżała prawda.
Już wtedy zaczął rozbudzać się we mnie Fantastyczny Pan Lis, choć może nie byłem tego do końca świadomy. Niemniej balansowałem na cienkiej linii między prawdą a kłamstwem, pozostając w sferze niedomówień. I choć nikt pośród Ślizgonów mi nie ufał, nie czułem się z tym szczególnie źle, bo przecież tam wszyscy byli tak samo marnymi powiernikami sekretów. Można by pomyśleć, że zmitrężyłem siedem lat, zmuszony zadawać się z tymi odrzutkami społecznymi, podczas gdy, im byłem starszy, tym chętniej spędzałem czas z przedstawicielami innych domów. I choć może odnalazłbym się lepiej pośród mężnych Gryfonów, egzystowanie w tej podłej, zakłamanej elicie społecznej pozwoliło mi na dogłębne poznanie ich słabości, mechanizmów działania, a także wyszkoliło u mnie wszystkie cechy, które lis winien posiadać.

Nie wspominam najlepiej ostatniego roku nauki – afera z Komnatą Tajemnic jedynie utrwaliła moje buntownicze poglądy. Coraz częściej dostawałem też niezbyt przyjemne listy od ojca, który bezskutecznie nawoływał mnie do odpowiedniego prowadzenia się. Nie myślcie sobie, że mnie błagał To nie były przyjemne akapity. Raczej wypełnione nienawiścią i pogróżkami, że jestem na dobrej drodze do wydziedziczenia. Wiecie, mimo wszystko myślę, że było im to na rękę. Z szansy na przyszłość stałem się czarną owcą w rodzinie. Rozdmuchałem nadzieje, które we mnie pokładano. Nie słuchałem się, śmiałem się w chwilach, gdy nie powinienem, i choć z moich ust nigdy nie padły żadne akty czy oskarżenia, swoim impertynenckim zachowaniem dawałem znaki, jak bardzo mi się to wszystko nie podoba. Będąc w siódmej klasie w rodzinnych progach pokazałem się raz, dwudziestego piątego grudnia, tylko po to, by oznajmić, iż w związku ze zbliżającymi się owutemami nie będę miał czasu na takie błahostki jak jakieś śmieszne uroczystości. Tak naprawdę nie chciałem, aby ktokolwiek z mojej rodziny próbował przejąć nade mną kontrolę, przejrzeć moje plany. Miałem nie wracać na wakacje, uciec już na zawsze - ale wtedy jeszcze nie starczyło mi odwagi. Wróciłem do Wilton z podkulonym ogonem, zmuszony zaprezentować się na swoim pierwszym sabacie, a później kolejnym, i jeszcze następnym - aż w końcu przestałem liczyć. Obecność oddanych przyjaciół - Ulyssesa i Percivala - podtrzymywała mnie na duchu bardziej niż własna rodzina, a zabawianie dam podczas tańca zaczęło odkrywać przede mną nowy, dotąd nieznany świat. Świat, który kusił, i którego nie miałem odwagi porzucić, dusząc się w obliczu poglądów, którymi dławiłem się podczas rodzinnych śniadań. Prowadziłem więc podwójne życie - lordowskie i chłopskie, uciekając na progi rodziny Wrightów, kiedy tylko mogłem, lub odkrywając mugolską stronę Londynu. Im dłużej jednak pozostawałem w posiadłości Malfoyów, tym gorzej się czułem. Z ojcowskiego przydziału dostałem posadę w Walczącym Magu, rzecz jasna odpowiednią dla swojego urodzenia. Wszystko miałem podane jak na tacy, choć o nic nie prosiłem. Długo milczałem, nie potrafiąc otwarcie postawić się ojcu, swój bunt przejawiając jedynie w kąśliwych ripostach. Wszyscy wiedzieli, że nie zgadzałem się z wartościami, którym hołdowali Malfoyowie - ale wszyscy naiwnie zdawali się łudzić, że z czasem mi przejdzie. Że to tylko mój kaprys, bo zbyt mocno pobłażano mi w dzieciństwie. Bo byłem złotym chłopcem. Lubiłem wygody, które oferowało Wilton; polowania, bale, życie towarzyskie, opery, brunche, wyścigi, drogie alkohole, damy i panny do towarzystwa. Lubiłem spędzać czas z najmłodszą siostrą, której jeszcze nie zdołano zatruć serca. To jednak nie wystarczało, bym poczuł, że żyję pełnią życia. Choć wyrzekałem się tego w młodości, tańczyłem jak mi zagrano. A później wydarzyło się nieoczekiwane. Śmierć Albusa Dumbledore'a zabiła we mnie resztki Lycusa Malfoya, które zawzięcie walczyły o prawo głosu, choć w rzeczy samej sparaliżowała mnie do reszty. Nie był przecież tylko, wraz ze Slughornem, moim ulubionym profesorem z czasów szkoły - nie poddawałem najmniejszym wątpliwościom jego wielkiego talentu magicznego. Wniosek nasuwał się sam. Życie było zbyt krótkie, by przeżywać je w nie swoich butach. Lycus Malfoy to nie byłem ja, dlatego w ciepłą, sierpniową noc, krótko po swoich dwudziestych pierwszych urodzinach, spakowałem się do jednej walizki i uciekłem do Wrightów. Od tamtego dnia moja stopa ani razu nie przekroczyła progu posiadłości Malfoyów, ba – nie zbrukałem swoją obecnością choćby najmniejszego, doskonale zielonego źdźbła trawy, które wyściełały ich ogrody. Nie chciałem należeć do tej rodziny, mimo iż zdawałem sobie sprawę z tego, z jak wielu wygód dobrowolnie rezygnuję. Przez jakiś czas od mojej absencji ojciec bezskutecznie nakłaniał mnie do powrotu posyłając sowę za sową, aż w końcu doczekałem się. Po upływie trzech miesięcy dostałem ostatni list, informujący o wykreśleniu mnie z rodu Malfoyów. Przez chwilę poczułem ulgę, później strach – kolejne pół roku bałem się zasypiać, bo co jeśli... co jeśli postanowią pozbyć się mnie na dobre? Co jeśli moi koledzy z lat szkolnych uznają, że najwyższy czas porządnie sprać mi dupsko? Nic takiego jednak nie nastąpiło, wszakże to nadal byłoby rozlewanie czystej krwi, tak rzadkiej w dzisiejszych czasach. Po jakimś czasie doszło do mnie, że póki jawnie nie będę bronił praw mugoli... może jakoś mi się upiecze.
Wtedy zmieniłem tylko nazwisko. I nie bardzo wiedziałem, co mógłbym ze sobą zrobić – jakakolwiek ścieżka kariery wydawała mi się wówczas abstrakcją, był nawet moment, kiedy pożałowałem tego, z jaką łatwością obróciłem w proch wszystko, co mogłem posiadać. Nastał okres, kiedy tułałem się po barach, oczywiście w roli rozlewającego alkohole, jakoś trzeba było zarobić na życie, choć równie chętnie zacząłem wlewać go w siebie. Pomieszkiwałem u znajomych, poznawałem dziwnych ludzi, nigdzie nie pozostawałem na dłużej. Jakże nieoceniona okazała się wówczas moja zdolność metamorfomagii! W szkole mogłem używać jej co najwyżej do zabawy, ale w prawdziwym świecie stwarzała morze możliwości. Postanowiłem spróbować swoich sił jako auror, ale nie przeszedłem testów, które zakwalifikowały by mnie na szkolenie. Nikt nie lubi porażek, a ponieważ ja nie byłem nikim, zniosłem to wyjątkowo źle. Chyba zacząłem popadać w depresję. Na dodatek byłem wręcz pewien, że nieustannie ktoś mnie śledzi – do dziś nie wiem, ile było w tym prawdy, a ile jedynie manii prześladowczej. Nie był to najchwalebniejszy okres mojej egzystencji. Wycofałem się z jakiegokolwiek życia społecznego, co chwila zmieniając twarze i profesje, i wierzcie mi, nie mielibyście o mnie dobrego zdania, gdybym wam wyjawił, czym się zajmowałem. Kończąc szkołę wydawało mi się – jak zwykle zresztą - że wiem wszystko, podczas gdy moja wiedza nadal pozostawała kroplą w morzu. Jak taka oczywistość mogła umknąć moim genialnym obliczeniom?
Otarłem się o szaleństwo. Choć w murach Hogwartu zgrywałem chojraka, mój młody umysł walczył z coraz to silniejszymi wątpliwościami – a ja przecież nie mogłem wrócić do przeszłości! Duma była we mnie zbyt silna, bym kajał się przed ojcem, którego przecież dobrowolnie się wyrzekłem. Egzystowałem jako lis, z przypisanym mu niechlubnym tchórzostwem włącznie. Żeby stać się fantastycznym, potrzebowałem obudzić w sobie uśpionego lwa. Lwa, którego sam zdusiłem przed laty, a który gotował się do skoku już od zarania. Wojna Czarodziejów przypieczętowała moją decyzję o ucieczce.
Na wyspach nie pojawiłem się przez ponad dwa lata.
Wędrowałem po Europie – wpierw Francja, do której pod zmienioną twarzą popłynąłem na jednym ze statków Traversów. Tam pierwszy raz zetknąłem się z mugolskim kinem, nie mogłem jednak pozostać w tym kraju na dłużej, bo francuski zbyt silnie przywodził mi na myśl więzy rodzinne, które przecież chciałem zerwać. Odciąć niewidzialną pępowinę, będącą mi kulą u nogi. Dalej na południe, wszak był to kierunek obierany przez wszystkie psotne zwierzęta, poprzez Afrykę, do Egiptu. Tam zaś spotkałem się z wierzeniem, że każdy byt posiada dwa imiona. Jawne, znane od zarania, oraz tajne, odkrycie którego daje spirytualną siłę dorównującą mistycznej, boskiej wielkości. Tak bardzo uwierzyłem w tę bajkę, że podróż w głąb własnego ja wydała mi się przez jakiś czas życiowym celem. No młody byłem, a ponadto zawsze wykazywałem wyjątkową podatność na wszelkie sugestie. Poprzez Afrykę dałem porwać się jeszcze dalej, na wschód, aż w rejony okalające zatokę Bengalską. Tajlandia, Kambodża, Malezja, Sri Lanka, Indie, Bangladesz, później Nepal, Butan, aż w końcu Tybet. W Himalajach spędziłem całe siedem miesięcy. Łapałem się różnych zajęć, byleby tylko mieć czym napełnić żołądek – od pomagania pasterzom, poprzez prace inżynierskie (no dobra, macie mnie, tak naprawdę byłem tanią siłą roboczą), zbieranie rzadkich ziół, poskramianie hipogryfów, aż do pomocy przy nakładaniu pułapek u starego maga, choć bardziej pomagałem jemu, niż jego czarom – w zamian samemu się szkoląc. I choć czarodziej był z niego prawy, znał i te dziedziny magii, które nie śmiały wymówić na głos swojego imienia. Był to  pierwszy raz, kiedy zetknąłem się z czarami tak parszywymi, iż wolałbym zapomnieć o ich istnieniu.
Podróżowałem różnie. Raz ze swoją twarzą, raz upodabniając się do tubylców, zawsze jednak przedstawiając się imieniem lisa, wymawianego w różnych językach. Moja pozytywna, choć ekscentryczna natura przysporzyła mi wielu sojuszników. Przebywałem w miejscach wypełnionych magią, jak i pozornie zupełnie jej pozbawionych – choć dostrzegałem ją zarówno w majestatycznej przyrodzie, jak i mistycznych, buddyjskich klasztorach. Wszechobecna filozofia buddyzmu i prostota tych ludzi zupełnie mnie odmieniła, utwierdzając w przekonaniu o słuszności swoich decyzji. Do dziś widać we mnie piętno tych podróży – dzień zawsze zaczynam od sekwencji powitania słońca, herbatę pijam wyłącznie z czarek, nie potrafię też obyć się bez diablego ziela, które do dziś jest moim niezrównanym sprzymierzeńcem przynoszącym ukojenie. Wiadomo, każdy musi przejść swoje katharsis. Nastroje w Anglii nie były najpomyślniejsze, jednak czas powrotu do ojczyzny zbliżał się nieuchronnie. Nie mogłem przecież pozostawać dezerterem przez całe życie – nie taki los był mi pisany. Bycie włóczykijem mnie wyciszyło. Joga, długie medytacje, odrzucenie potrzeby posiadania, górskie wspinaczki i w końcu pogodzenie się z tym, że naprawdę wyrzekłem się swojej rodziny ustabilizowały mój porwany na strzępy charakter. Lew zaczynał przeciągać się po przydługiej drzemce, a ja byłem gotów wracać do Anglii.

Lisom przypisuje się spryt i przebiegłość. Są przezorne, inteligentne – jeśli trzeba, stają się niewidzialne jak powietrze, potrafią także kąsać niczym języki ognia. Wiedzą, jak meandrować między nieprzyjacielem, wiedzą jak zdobyć ludzką ciekawość, może i nawet łaskawość, by kolejnej nocy wynieść wszystkie kury z zagrody. Przyzwyczajony do lisiego pseudonimu, po powrocie do Anglii miałem dość imienia, które nadal łączyło mnie z przeszłością. Dlatego zmieniłem także i je. Mogłem z łatwością zmienić i wygląd, ale czy nie byłoby to tchórzostwem? Lubiłem z resztą swoją prawdziwą twarz, nie miałem przecież powodu do wstydu (ach, te nieskazitelne, perfekcyjne rysy Malfoyów i Averych). W lustro spoglądałem z pewnością siebie. Nie interesowało mnie to, jak bardzo było to nie w smak całemu szlachetnie urodzonemu społeczeństwu. Miałem zamiar zająć się swoim życiem, a im radziłem zrobić to samo, zamiast marnować swój czas na kogoś mojego pokroju. Ponownie zaaplikowałem na stanowisko aurora. Byłem niemal pewien, że moja wyjątkowa zdolność metamorfomagii i opanowanie będą wystarczające, aby tym razem zakwalifikować się na szkolenie. Komisja uznała jednak, że moje kompetencje warzenia eliksirów są niedostateczne – co może i było prawdą, nie przodowałem nigdy w tej dziedzinie, a dobre oceny zawdzięczałem głównie pobłażaniu i pomocy Slughorna. Kiedy jednak pochodzisz z rodziny takiej jak moja, która w Ministerstwie zasiada na najwyższych stołkach, nie dzieląc z nią najcieplejszych wspomnień, nie sposób opędzić się od myśli, że ktoś na górze próbuje zgasić twoje ambicje. I o ile przed laty podobny werdykt mnie załamał, tym razem nie zamierzałem dać za wygraną. Próbując przekreślić moją karierę, moja rodzina doczekała się efektu wręcz odwrotnego, motywując mnie do działania. Z resztą zawsze interesowała mnie wyłącznie perfekcja, to chyba cecha dziedziczna wszystkich wychowanków Salazara. Muszę być najlepszy. Chociaż nie – ja jestem najlepszy (to zaś przekonanie typowe dla dziedziców szumnych nazwisk). Nie odpuszczam. Jeśli sobie coś postanowię, mój sen ma się ziścić. Jednak biedny jak mysz kościelna musiałem szybko znaleźć zastępcze zajęcie, by nie zdechnąć z głodu. Postanowiłem spróbować w dziedzinie, w której dotąd nie miałem sobie równych. Ze słowami zawsze było mi po drodze, również tymi pisanymi, a relacjonowanie sportowych wydarzeń przychodziło mi bez większego wysiłku. Między rubryki wślizgnąłem się też z kilkunastoma wywiadami, rozgłos kupując sobie dzięki przyjacielowi ze szkolengo boiska, który w tamtym czasie był u szczytu kariery. Na początku nikt nie wiedział, kim jest Frederick Fox, kiedy jednak rozeszła się plotka dotycząca moich korzeni, prasa zaczęła być dla mnie mniej przychylna. Arystokracja za mną nie przepadała, ich kąśliwość nie wychodziła jednak poza okazyjne komentowanie mojego braku profesjonalizmu. Ta poprawność polityczna przybijała motyle do deski. Popyt na moje felietony zmalał, a ja znów zaczynałem mieć wrażenie, że jakaś niewidzialna, malfoyowska ręka maczała w tym palce. I choć moje złote usta przestały liczyć się w brukowcach, dostałem propozycję od ligi quidditcha na objęcie posady drugiego komentatora podczas mniej ważnych meczy quidditcha, za które płacili psie pieniądze, więc nikt specjalnie się nie garnął na objęcie podobnej fuchy. Nie zdążyłem zajść na szczyt, tylko raz wydarłem się ze szponów drugiej ligi, mając zaszczyt uświetnić swoim głosem mecz, który skończył się zwycięsko dla Harpii z Holyhead. Praca ta przynosiła mi niewątpliwą frajdę i odwrotnie proporcjonalne fundusze, które w zupełności wystarczały na moje skromne zapotrzebowania. To, czego nie zarobiłem na boisku, dorabiałem za kontuarem. Żadna z tych fuch nie dawała jednak oczekiwanego spełnienia. Byłem dzikim zwierzęciem, a łaknienie mojej wewnętrznej bestii pozostawało nienasycone. Znalazłem więc nauczyciela idealnego na swoją miarę - genialnego dzieciaka, który przybliżył mi szeroko pojętą sztukę eliksirów. Przez niemal rok moja orbita ograniczała się do stadionów quidditcha, zapchlonego poddasza (wypełnionego wówczas po sufit księgami i kociołkami), które wynajmowałem w Londynie, i pubu, w którym polewałem alkohol. No dobrze. Nakryliście mnie. Polewałem, nie stroniąc od wlewania go w siebie. Lubiłem szlajać się po barach. Albo pójść do kina. Czy też na mugolskie tańce. Moim życiem zawładnął rock'n'roll. Zdawało się, że w końcu, po niemal sześciu latach, znalazłem balans między ascetyzmem a epikureizmem w najczystszej postaci. Natura smutasa mi nie leżała. Do dziś nie mogę wyjść z podziwu, jakim cudem wytrzymałem te siedem lat…
Często zastanawiałem się jak toczyło się życie mojej dawnej rodziny. Nie utrzymywałem kontaktu z rodzeństwem, które udawało, że nie istnieję, nawet jeśli nasze ścieżki przypadkiem się przecinały. Najtrudniej było mi pogodzić się  utratą najmłodszej siostry. Zastanawiałem się, czy ojciec straszył ją, że jeśli nie będzie się odpowiednio prowadzić, podzieli mój los, pokazując jej pięknie wypaloną dziurę na drzewie genealogicznym rodu Malfoyów. Czysta krew zawsze u władzy. Do dzisiaj bawi mnie ta dewiza. Jaką niby władzę miał ktoś nade mną? Z jednej strony trochę mnie to cieszyło - to całe burzenie konwenansów, uciekanie od tradycyjnych wartości wpajanych od zarania. Jeden-zero dla Lycusa. Nie czułem się jednak zwycięzcą, istniała druga strona medalu, która sprawiała, że z mojej twarzy znikał uśmiech. Poświęciłem wszystko, co znałem, by zyskać wolność. I jeszcze długo miałem nie wiedzieć, czy ta transakcja była opłacalna.

Trzecie podejście okazało się sukcesem.
Mój głos już nigdy miał nie zabrzmieć na żadnym stadionie. Kiedy w końcu przyjęto mnie na kurs aurorski miałem dwadzieścia sześć lat. Choć przez jakiś czas nadal utrzymywałem się jeszcze z dziennikarstwa sportowego, szkoleniu oddałem się bez reszty. Nie zrezygnowałem też ze swoich ulubionych rozrywek; najwyraźniej krnąbrność była cechą, której w żaden sposób nie dało się ze mnie wykorzenić. Ale łapanie czarnoksiężników to nie rurki z kremem. Zostając pełnoprawnym aurorem liczyłem się z tym, że mogę przestać istnieć - tak po prostu, z dnia na dzień. To nie jeden z tych zawodów, w którym ścieżka kariery jest szczególnie długa i usłana różami. Raczej tylko kłody pod nogi, ale w ich przeskakiwaniu specjalizowałem się od dziecka. Trudno też było mówić o wyścigu szczurów i przesuwaniu się po szczeblach ku najwyższemu stołkowi. Im dłuższy staż, tym większe poważanie, wiadomo - nie dać się zabić przez lata to prawdziwa sztuka. Ale nic poza tym. Żadnego głaskania się po pleckach. Nigdy zresztą tego nie lubiłem. Nie miałem niczego do stracenia. Tacy ludzie podobno są najgorsi. Bez rodziny, bez jakiejkolwiek lepszej perspektywy, mogłem tylko zapełniać kolejne cele w Azkabanie. Mimowolnie musi nasuwać się wam pytanie: A miłość? Pech chciał, że jedyna kobieta, którą naprawdę kochałem, okazała się tego niewarta. Zmitrężyłem lata uganiając się za marzeniem, które odebrało mi rozum. Oddałem swoje serce trefnej Beatrycze, która uciekła z nim, zostawiając mnie pustego. Być może była to kara za przeszłość, niezbyt chlubną, pełną chwiejnych uczuć? Kochałem wszystkie kobiety, uwielbiałem prawić im komplementy, doprowadzać do białej gorączki, rozdawać uśmiechy, szeptać czułe słowa. Na pocieszenie zostaje mi myśl, że przynajmniej nie katuję się obecnością zimnoskórych wybranek rodziców, bo tak trzeba. Merlinie! Trzeba to się odlać po kilku kuflach piwa, a nie...
Kiedy siostra poinformowała mnie o śmierci matki nawet nie przyszło mi na myśl, bym opuścił ceremonię pogrzebową, czy – nie daj Merlinie – pojawił się tam z inną twarzą. Choć darowałem sobie odwiedziny w Wilton, na cmentarzu każdy z członków mojej rodziny mógł spojrzeć mi w oczy. Nigdy nie czułem się szczególnie przywiązany do matki – nie wiem, czy którekolwiek z nas, całego rodzeństwa, kiedykolwiek czuło coś poza potrzebą podporządkowania się (lub nie, jak dowiódł mój przypadek). Więzy rodzinnie nic już dla mnie nie znaczyły, chodziło jednak o ludzkie zachowanie. Oddanie pamięci komuś, kto jednak przez dziewięć miesięcy znosił cierpienia noszenia mnie w swoim łonie. O szacunek, nawet, jeśli moja matka niczym na niego nie zasłużyła. Gdybym się nie pojawił, mógłbym równie dobrze postawić siebie obok wszystkich arystokratów, którymi przecież tak bardzo gardziłem. Czułem ich nienawistne oddechy wypełniające całą przestrzeń, zupełnie tak, jakby chcieli odebrać mi resztki tlenu z powietrza. Zabawne istoty, o ograniczonych, zamkniętych umysłach, żyjące w przekonaniu o swojej lepszości. Fakt – nadal nie mogę odżałować tych Sabatów, które mnie ominęły. I tych przyjęć charytatywnych! Bankietów z idiotycznych okazji! Bali Halloweenowych! Tacy to mają lekkie życie.
To nie dla mnie. Nigdy nie było dla mnie. I wiedziałem to już wtedy, kiedy jako dziecko samotnie wędrowałem po Wiltshire, a na uroczystościach wszelakiej maści pojawiałem się ze świńskim nosem, ku przerażeniu całego, arystokratycznego półświatka. Oczywiście (jak zwykle) nie czyniłem tego z premedytacją. Po prostu w fazie aniołka nie byłem w stanie panować nad swoimi zdolnościami, ale coś mi mówi, że to był jeden z pierwszych zwiastunów mojego buntu. A ile się musiałem później przed ojcem tłumaczyć! Myślicie, że mnie nie złajał? Zapomnijcie. Ktoś z taką władzą jak Coronos Malfoy nie wierzy w przypadki.  
Obrałem mój sposób. W Szpitalu Świętego Munga jestem niczym stały klient popularnej kawiarni. Ze wszystkimi na cześć, bardzo lubię prowadzić pogawędki, kiedy przywracają mi czucie w palcach i tamują krwotok, wyciągają dziwne przedmioty ze skóry... Codzienność. Ryzykowanie życia jest moją codziennością. To jak picie herbaty. Zachowuję zimną krew i pozwalam, by tysiące ekscentrycznych pomysłów zaprzątało moją głowę – wierzcie mi, ta niezwykła umiejętność przydaje się w krytycznych sytuacjach. Nie daję się ujarzmić, trwam na przekór zasadom, i choć mogę wydawać się nonszalancki, mój duch jest zdyscyplinowany... do czasu. Wychodzę oknem, jeśli drzwi są zamknięte. Jeśli nie ma okna – przenikam przez ściany. Jestem wolny od wszystkiego. Mógłbym być też twoją furtką do wolności, wiesz? Nie skazuję się na poglądy, które krążą w żyłach jak trucizna. Zawsze byłem przeciętny z eliksirów, ale jednak to mnie udało się znaleźć antidotum. Bardzo proste. Wystarczy się wyszczerzyć. Byle naturalnie. Aż takie trudne w dzisiejszym, złym świecie? O to się nie martw. Przy mnie popłaczesz się ze śmiechu, gwarantuję ci. Jestem zabawny. Błyskotliwy. I coraz poważniej myślę nad tym, by znów wprawić w ruch swoje złote usta, odważyć się na coś tak szalonego, tak śmiałego... tęsknię za tym ucieraniem nosa szlachcicom. Takie sentymenty nie są dobre, rodzą we mnie samobójcę. Już kilka razy śniło mi się, że prowadzę audycje w podziemnej stacji radiowej, opowiadając dowcipy o Averych, Parkinsonach, Blackach, Malfoyach... Nie spoważniałem ani trochę przez te trzydzieści jeden lat. Bawię się świetnie igrając z życiem, śmieję się śmierci w twarz, zaglądam w jej puste oczy. A mój danse macabre trwa w rytmie buntowniczego rock'n'rolla.
Wiem, czego chcę.
Wiem, kim jestem.
Jestem Fantastycznym Panem Lisem.

Listopad 1955 roku był miesiącem zmian. Tamta noc ognisk naznaczyła mnie już na zawsze, a melodia, która przychodziła wraz ze snem, miała utorować nową ścieżkę. Nie tylko dla mnie - dla całej Anglii. Powołany do życia kilka miesięcy wcześniej Zakon Feniksa, będący spuścizną Albusa Dumbledore’a, wydawał się jedyną szansą w walce z Grindewaldem. Już wtedy pojawiły się głosy, że czarnoksiężnik nie jest jedynym, który ukrywa się w ciemnościach. Że poza nim jest ktoś jeszcze. Być może potężniejszy, jeszcze bardziej bezwzględny. Przez długi czas poruszaliśmy się jak pijane dzieci we mgle, aż do pojawienia się profesor Bagshot. Wraz z nią nadzieja na pokonanie czarnoksiężnika w końcu ożyła, nabierając realnych kształtów. Próba Gwardzisty, do której przystąpiłem w kwietniu, związała mnie z Zakonem Feniksa na zawsze, choć w gruncie rzeczy nie potrzeba było krwawej pieczęci, aby zyskać moje oddanie. Dla mnie od dłuższego czasu walka była jedyną słuszną drogą - choć w tamtej chwili nie byłem jeszcze świadomy, ile poświęceń i zła w najczystszej postaci przyjdzie mi dźwigać na własnych barkach.


Paradoksalnie, byłem wtedy szczęśliwy - jakiś czas. Wówczas jeszcze pełen nadziei na lepsze jutro, z wiecznym uśmiechem i żartem na ustach, zawadiacki, nieco nonszalancki, bez pamięci zakochany w kobiecie, która w końcu pozwoliła mi być częścią swojego życia. Tylko po to, by po chwili wyrzucić mnie z niego z impetem i zniknąć z moich radarów. Gorzki smak odrzucenia towarzyszył mi jeszcze przez wiele miesięcy, silnie tłumiony wydarzeniami, które odmieniły Anglię wraz z majem. Pokonanie Grindewalda miało swoją cenę. Sprowadzenie na wyspy kataklizmu pod postacią anomalii przyczyniło się do śmierci wielu niewinnych osób - i choć była to konieczna ofiara, trudno było zapomnieć o lejącej się krwi. W tamtym czasie źle sypiałem, jeszcze gorzej radząc sobie z konfrontowaniem własnego odbicia w lustrze. A przecież musiałem kroczyć z dumnie uniesioną głową - bo poza anomaliami, maj przywrócił do życia zapomniane historie.

Do tamtego czasu nie wiedziałem, że jestem ojcem. Że przelotny romans z mugolaczką doprowadził do poczęcia nowego życia. Czułem wstyd - za swoje szczeniackie zachowanie, za porzucenie kobiety bez słowa, za nieobecność - ale jednocześnie ogromną radość, że w moim życiu pojawił się Oscar. Nie miałem wątpliwości, że jest moim synem. Choć nie wyrastał przy mnie, był zbyt podobny; nie tylko z fizjonomii, ale i w temperamencie. W obronie przed jego własną, mugolską rodziną, zabrałem go do siebie na wakacje. Nie był to najprostszy czas, wychowanie nastolatka było nowym i trudnym wyzwaniem - tym trudniejszym, że rozpoczynałem je z zapisaną kartą ojca, którego nigdy nie było. A przecież nie zamierzałem popełniać błędów własnego.

Skoro już o ojcach mowa - we wrześniu mój własny został ogłoszony Ministrem Magii. Wskazany przez Lorda Voldemorta miał wyznaczyć nowy ład, strącając z piedestału Longbottoma. Zakon Feniksa odpowiedział błyskawicznie - wraz z dwójką innych członków zaoferowaliśmy prawowitemu Ministrowi swoje wsparcie, schodząc do podziemia. Trzecia siła wypełzała z ciemności, podczas gdy my walczyliśmy o odzyskanie dawnego życia. Wyprawę do Azkabanu traktowałem osobiście, gotów oddać życie za przywrócenie świata do normalności. Kiedy misja zakończyła się sukcesem - choć nie bez ofiar - stało się jasne, że teraz już nic nie stało na przeszkodzie nowej władzy. Władzy, która otwarcie wyrażała pogardę wobec mugoli, a nawet półkrwi czarodziejów, mieszańców i wszystkich tych, którzy nie wydawali się wystarczający. Siły Zakonu były w mniejszości, dlatego wraz z nastaniem nowego roku Longbottom podjął decyzję, bym udał się za ocean, próbując znaleźć sojusz w Magicznym Kongresie USA.
Popłynąłem tam pod przykrywką pracy - miałem poznać nowe metody, by później wprowadzić je w życie w Anglii. Nawiązywałem znajomości, obserwowałem - i uczyłem się. Ameryka mnie zmieniła. W przeciwieństwie do Wielkiej Brytanii, tam walka do ostatniej kropli krwi była na porządku dziennym. Przyzwyczajony do łapania czarnoksiężników żywcem, tam po raz pierwszy zasmakowałem śmierci. Nie była przyjemna, nie leżała dobrze na mojej lisiej fizjonomii - często okazywała się jednak konieczna. Co jakiś czas docierały do mnie wiadomości z kraju; wiedziałem, że było coraz gorzej. Zamordowano moją szefową, rozwiązano biuro aurorów. Z każdą nową nowiną chciałem wracać, nie mogłem jednak zmarnować budowanego przez miesiące wizerunku. Ostatecznie udało mi się uzyskać jedynie wsparcie w zakresie pomocy dla uchodźców - wówczas wydawało mi się to zmarnowaną szansą, z czasem jednak zacząłem doceniać to, czego dokonałem.

Nie były to wakacje - a jednak powrót do Anglii sprawił, że zatęskniłem za zadymionymi pubami jazzowymi i przypadkowymi kobietami, które przesypiały noce w moich ramionach. Nic nie było takie jak przed moim wyjazdem. Wojna rozprzestrzeniła się po kraju niczym chwasty, a Zakon Feniksa stał się wrogiem publiczym numer jeden. Czy sprawiło to, że uciekłem do lisiej nory? Nie. Byłem potrzebny bardziej niż kiedykolwiek. Obowiązek walki o dyskryminowanych spoczywał na moich barkach. Ze znamieniem gwardzisty czy nie, nadal zamierzałem robić to, w czym byłem najlepszy.