Sztywna i dość długa (15 cali) różdżka. Stworzona z wężowego drewna o szarawo-brunatnym kolorze, wypełniona rzadkim rdzeniem — jadem bazyliszka. Nie jest idealnie prosta, lekko pofalowana, a rękojeść niezbyt misternie zdobiona — przypomina korzenie lub pnącza o wyraźnie ciemniejszym odcieniu, wydostające się ze środka i oplatające różdżkę na zewnątrz. Doskonale zgrywa się z trudnym charakterem Ramseya.

Prezent otrzymany od byłej narzeczonej. Miała przypominać mu o wszystkich istotnych rzeczach, choć stała się symbolem rzeczy, które jej uczynił, i o których miał nigdy nie zapomnieć.

Zalała szwy, wygładziła nierówności, uformowała prosty nos, wypełniając dziurę w kości. Srebrzysty kolor stopniowo ciemniał, przybierając odcień brudnej stali, jak jego oczy w każdy pochmurny dzień, a w końcu osiągając barwę antracytu. Rząd zębów zniknął, a na jego miejscu powstała pozioma szczelina, przypominająca rozchylone usta, spięta metalowymi klamerkami. Nowa twarz Mulcibera zachowała swój kościsty kształt. Poliki maski wydawały się zapadnięte, wklęsłe, podkreślające kształt formy pod spodem. W dużych, pustych oczodołach pojawiła się cieńsza i ciemniejsza powłoka ze szparami w kształcie migdałów, przypominającymi nieco zmrużone, podłużne oczy. Różdżka drgnęła lekko w jego dłoni i w tej samej chwili gładką powierzchnię nowej twarzy naruszyły płytkie szczeliny, nieco ciemniejsze od całości. Nad linią brwi, ku skroniom i wzdłuż nich w cienkich lekko zawiniętych kształtach, przypominających cierniowy krzew, spływające wraz z nosem w doliny oczodołów i zachodząc lekko na uwypuklenia stalowych kości. Nie przypominały wymyślnych ornamentów, ale czyniły maskę twarzą ułożoną w konkretnej logice, nie pozbawioną sensu i bezmyślnej przypadkowości. W jednolitym oświetleniu mogła wydawać się bez wyrazu, przy grze cieni stawała się złowieszcza.

Na prawej ręce. Całe to zło, które w niego wsiąknęło jak w gąbkę schodziło się do tego jednego, konkretnego miejsca. Trupia głowa wydawała się żywa, ruchoma. Czacha rozwierała swoją szczękę, a z jej szczęki wylewał się wąż. Najważniejszy symbol, dowód przynależności, wierności, bezwzględnego oddania Czarnemu Panu.

XXX

Miało kształt sześciokąta i posiadało wypukłe wieczko w kształcie niewysokiego ostrosłupa. Jego ścianki zadawały się być wykonane ze szkła, otoczone siecią czegoś, co przypominało żyły lub korzenie. Puzdro stworzył w ciemnych salach Departamentu Tajemnic, swoistą magią otaczając jego wnętrze i przygotowując je na przyjęcie niezwykłej, nowej siły. Magia tchnięta w filakterium rozjaśniała się bordowym, krwistym blaskiem, gdy była pusta i szmaragdowym, kiedy wewnątrz znajdowała się ludzka, pojmana dusza. Stworzenie.

Z drobnego pudełka wypłynęło, by zawisnąć przed nim w powietrzu — obraz stworzenia, istoty, ducha w wychudzonej, zapadniętej sylwetce. Ciało nie przypominało jednak ludzkiego ciała, skóra ciemna, jak na wpół zgniła przypominała korę starego drzewa — była tak samo pomarszczona, tak samo pozornie twarda. Wąska talia istoty zdawała się być zbyt mocno naciągnięta, wychodzona, z jej boków zwisały pnącza, żyły, ścięgna. Czymkolwiek to było było jego częścią. Bezwładnie falującą wzdłuż sylwetki. Pierś wyglądała tak, jakby coś rozrywało ją od wewnątrz. Sieć żył ciągnęła się po powierzchni, lecz nie do serca, którego tam nie było, a w centralną część, do mostka. Głowa nie miała ani włosów, ani uszu ani oczu. Paszcza zamiast ust zdawała się być pękniętą w pionie, rozerwaną częścią twarzy. Pokryta siecią naczyń, korzeni, owinięta nimi ciasno i mocno nie umożliwiała wydawania dźwięków i mówienia. Czy duch go widział — nie był pewien. Patrzył jak z boków wyrastają ręce. Nie jedna para, nie dwie a pięć. Dziesięć chudych, przypominających pajęcze odnóży rąk wyrastało z jego boków i pleców — wszystkie miały chude, kościste i ruchome palce, wyglądające tak, jakby zdolne były do chwytania przedmiotów.  Materialna wersja. Statystyki: Sprawność: 45, zwinność 35, żywotność: 320