Serce labiryntu

Rzeczywiście, nie potrafiła odnaleźć w pamięci nawet najmniejszej wzmianki, która mogłaby przypasować do imienia, które właśnie usłyszała. A przynajmniej żadnego, które zgrywałoby się z historią czarnowłosego kapelusznika...nie licząc bajki. Nie, to nie to.
- Mimo wszystko, dziękuję i..miło poznać Theodoricu - dygnęła lekko, a wargi niezachwianie unosiły kąciki ku górze. Przyglądała się potem swej towarzyszce, która nie otrzymała tego o co prosiła, jednak...na Merlina...bo..chodziło o Merlina! - smokami? - powtórzyła jak echo, za tajemniczym już-nie-nieznajomym. Stąd i łuska, którą znalazła, przez którą się zgubiła, i..którą tak pieczołowicie schowała w swojej kalecie.
- Masz rację, zdaje się, że przyda się podążyć dalej i może znaleźć naszych przyjaciół...oh - zerknęła na drzwi, które się pojawiły - Do zobaczenia - uśmiechnęła się z żartu, bo nie przypuszczała (a szkoda), żeby jeszcze zagadkowego jegomościa mogła spotkać. Spojrzała na swą towarzyszkę - Idziemy? - wyciągnęła rękę, nie chcąc mimo wszystko - pozostawać samej, a dziewczyna wydawała się...od samego początku niezwykle przyjaźnie nastawianą do świata.
Przekroczyła próg drzwi, jako pierwsza, ale stając w wypełnionej skarbami sali, zatrzymała się, czekając, aż kobieta znajdzie się obok niej.
Chociaż zakurzone blaski wartościowych przedmiotów kusiły swoją aurą, Inara stąpała ostrożnie, mając w pamięci wszystkie bajki i historie zasłyszane od ojca, a które chłonęła z taką pasją. Nigdy, w żadnej z opowieści nie było miejsca bez kłopotu. Z tej racji, panna Carrow nie próbowała dotykać niczego, co tak kusiło jej wzrok i..pragnienie wiedzy.
- Nie każde złoto jasno błyszczy - odczytała na głos, ścierając pył ze ściany dłonią, pozostawiając na palcach resztki smug - odwróciła się do swej towarzyszki, która - miała nadzieję - podążała razem z nią, ku półeczce wypełnionej zwiniętych pergaminów. Co mogło się tam kryć?
- Stawiam, że kryje się tu jakaś niespodzianka..nie wiem tylko, jak ...niebezpieczna... - zatrzymała wargi, tworzące teraz wąską linię - wybacz, jestem Inara, a Ty? I...jakim zrządzeniem losu znalazłaś się w labiryncie? - no tak, przydałoby się chociaż wiedzieć, z kim wpakowało się w kłopoty. A może po prostu w przygodę? I teoretycznie, ekspedycja nie przewidywała w labiryncie innych gości. Kim była więc dziewczyna i jak się tu znalazła?

Złoto rozsypane połyskującymi pagórkami po wnętrzu pomieszczenia kusiło, nęciło wręcz, aby chwycić je w dłonie, przelać między palcami, usłyszeć brzdęk monet rozsypującej się na kamiennej, popękanej podłodze. Bogactwo to myśl dominująca wszystkie wasze pragnienia, pożądacie tego złota, chcecie zgarnąć to wszystko, pochwycić w swe pazerne dłonie i pałac się w tymże bogactwie. Nie macie siły się temu opierać, nie chcecie się temu opierać. Pragniecie brać więcej i jeszcze więcej, i ciągle wam mało. Złota jednak przybywa, nie jesteście w stanie unieść już ani grama więcej. Wszystkie te kosztowności otaczają was, brniecie po kostki w monetach, aż w końcu nie możecie się już ruszyć. Nie ma nic więcej prócz złota, prócz galeonów, które łykacie łapczywie, by zabrać do domu jeszcze więcej, więcej niż zdołacie napakować do kieszeni i więcej niż zdołacie unieść w ramionach.
Tajemniczy mężczyzna... jaki tajemniczy mężczyzna? Już o nim nie pamiętacie i nie orientujecie się nawet, że zniknął, bo świat zalała ciemność.

|tracicie przytomność, piszecie tutaj