Lasy Cairngorms

Słyszał, że po trudnych wyznaniach można się poczuć, jakby zdjęło się ciężar z ramion. Lżej, lepiej.
Bzdury.
Z każdym słowem mięśnie spinały się coraz bardziej, ciało usztywniało, dłonie zdawały cięższe. Adrenalina powróciła wraz z głuchym szumem krwi w uszach - tak jak przed chwilą, gdy czytała teczkę.
Nigdy nie chciał jej mówić o najbrudniejszych sprawach ze swojego życia, o sekretach, których nie mógł albo nie chciał zmienić. Czuł, że o likantropii dowie się kiedyś sama, wiedziało zbyt wiele osób - ale o utracie kontroli tylko garstka, prawie nikt. Zmusił się do wzięcia oddechu, przełknął nerwowo ślinę.
Adda milczała.
Poklepała go po łopatce - dotyk był inny niż przed chwilą.
Milczała.
Trzy bicia serca, gęsta cisza. Odsunęła się, otarła łzy.
Milczała.
Zbyt często wierzył jej słowom, srebrny język pomagał jej wejść w każdą rolę, potrafiła go zaskakiwać.
Ale z mową ciała radził sobie lepiej. To ją najczęściej obserwował u podejrzanych i u przesłuchiwanych, drobne tiki, spowolnione gesty, maski ułatwiające "panowanie nad sobą."
Milczała dalej i zaczęła się zachowywać tak jak o n i, tak jak on, gdy chciał coś ukryć.
Rozumiem.
Zacisnął usta, nie kłam, Adda.
Z jednej strony był jej wdzięczny za próbę ukrycia lęku, obrzydzenia, rozczarowania - ale z drugiej chyba wolałby je zobaczyć, czarno na białym.
Powiedział jej za dużo? Detali, na które nie była gotowa, których nie chciała sobie wyobrażać w jego kontekście?
A może za mało? Wyznała mu coś, co domagało się innej odpowiedzi - odpowiedzi, której nie potrafił udzielić.
A nie mówiłem? Był innym mężczyzną niż ten, którego poznała; jego słowa i reakcje odbiegały od tych, na które chyba miała nadzieję.
Przez kilka sekund próbował odważnie pochwycić jej spojrzenie, ale szybko się poddał.
Nie była nawet w stanie na niego patrzeć.
Splótł dłonie za plecami, czując, jak drżą. Nie był w stanie myśleć logicznie, brakowało mu wyobraźni by wczuć się w jej położenie, w perspektywę zakochanej i odtrąconej kobiety. Podsycane przez ostatnie dwa i pół roku kompleksy wybuchły tylko ze zdwojoną siłą, więc zacisnął mocno usta, nie pokaże przy niej słabości, nie powinna się nim martwić.
-Jasne. - pokiwał nieobecnie głową. -Dziękuję. - nie odwzajemnił uśmiechu, nie miał siły.
Widział, że jest sztuczny.
A samemu miał minę - choć nie miał lustra, nie mógł tego wiedzieć - jak w styczniu 1955.
Odczekał na znajomy trzask teleportacji i wsiadł na miotłę, by wiatr zagłuszył jego myśli.

/zt x 2