Kuchnia

Koniec października.

Dziesięć, osiemnaście, siedemnaście, piętnaście. Usiłuję ułożyć w głowie linearny ciąg liczb, ale umysł odmawia mi posłuszeństwa. Dzisiaj nawet chronologia cyfr nie jest moją najmocniejszą stroną. Już nie wspominając o chronologii zdarzeń. Próby uporządkowania w logiczną całość kawałków własnej tożsamości spełzają na niczym. Na ten moment, jedyną rzeczą łączącą mnie z rzeczywistym światem okazuje się szorstka dłoń Roberta, którą łapię zaraz po dość karykaturalnym wypadnięciu z domowego kominka. Opadam z sił, ale nie wypuszczam jej z każdą chwilą słabnącego uścisku, jakby utrata kontaktu z jego ciałem, miała z powrotem wtrącić mnie do czeluści nicości.
- Bobby, jaka jest liczba po jedenaście? - Na ten moment żadne pytanie nie brzmi dla mnie głupkowato. Patrzę na niego błagalnym wzrokiem. Przecież on zrozumie. Kto jak nie on? Kuchenny taboret jeszcze nigdy nie wydawał mi się tak wygodny. To dziwne uczucie, odzyskać namacalny kontakt z rzeczywistością. To przecież tylko drewniana faktura krzesła, a na ułamek sekundy wprawia mnie w bezgraniczny zachwyt. Emocje, uczucia, słowa kotłują mi się w głowie, jakby ktoś przemienił mój umysł w niewielki kociołek i uparcie okrężnym ruchem wymachiwał drewnianą łyżką. Wciąż nie do końca dociera do mnie, co się ze mną działo. Gdzie byłam, na jak długo zniknęłam. W głowie wciąż tłucze się obcy głos, powtarzając tę idiotyczną formułkę zasłyszaną w jakiejś mugolskiej bajce. Lustereczko powiedz przecie... Zmysły złośliwie odmawiają posłuszeństwa. Twarz Roberta wciąż robi się mniej lub bardziej zamazana, niektóre dźwięki docierają do moich uszu ze zdwojoną siłą. Powinnam zostać specjalistką od brzęku spadającej ze stołu łyżeczki, strąconej przypadkowym ruchem drugiej dłoni. Studium brzęku. Nawet w nozdrzach wyczuwam dotąd nieznaną feerię zapachów - jakby poszczególne wonie zmieszały się ze sobą w nieodpowiednich proporcjach. Dotąd przyjazny zapach domu, swą nienamacalną innością wytrąca mnie z równowagi. Podnoszę do oczu okaleczone dłonie, oglądam je z niedowierzaniem, jakbym miała taki widok przed oczami po raz pierwszy. Umyka mi. Wspomnienie Izoldy opatrującej mi rany, moment, w którym wypadłam z lustra. Na moment zapominam o tamtej nicości, o tamtej nie-pamięci. Zapominam nawet gdzie jestem. Rozpaczliwie łapię wzrokiem każde spojrzenie Roberta. Kręcę głową, coraz mocniej i mocniej. Przecież nie zwariowałam! Czyżby?

[bylobrzydkobedzieladnie]

- Dwanaście, Magrit - ciężkie słowa padają z mych ust. Mam szare wory pod oczami i całą masę zmartwień na głowie, a siedzę z moim największym zmartwieniem - najdroższą żoną, która wykręciła mi numer, jakiego jeszcze nie widziałem. Sięgam po jej dłonie i ogladam, są całe we krwi. A przecież nie mogłaby nikogo zabić. Patrzę w jej oczy, a te niczym gwiazdy, wyżej, nademną, ale za daleko. Gdybym wstał z klęczek, mógłbym je ucałować. Jedno, następnie drugie. I mógłbym być pierwszym, który sięgnął aż tam, do niedostępnego sklepienia niebieskiego. Coś najlepszego narobiła ? Pytam cię, odpowiedz mi. Nie mogę być zły, bo póki nie zadam tego pytania werbalnie, może udawać, że nie wyczytała go z mojego spojrzenia.
Zanim przyszedłem jej z pomocą, miałem na śniadanie, kolację i obiad owisiankę. I jadłem któryś z posiłków - nie powiem teraz który, bo odkąd nie ma jej, pory dnia są dla mnie nieistotne; wiem tylko, że właśnie jadłem któryś z kolei, kiedy pojawiła się w lusterku twarz znajoma, ale jakby obca. Magrit. Ale zmęczona, nieswoja, szara, rozczochrana. Ten widok zaskakuje, z rąk wypada mi łyżka, ale na szczęście nie zbiłem lustra. Mówi, że mógłbym się pojawić. Serce bije mi niczym oszalałe. Co się stało? Nie pytam. Nigdy nie pytam, póki nie znajdę się obok niej i nie jestem pewny, że widzę już cały o b r a z.
Teraz zaś oceniam szkody i to, czy trafiło mi sę rozbite szkło? Nie jestem tak zdolny jak Ona. Nie znam się na naprawianiu luster. Słyszałem jednak mądrość, że chociaż można poskładać rozbite lustro, na zawsze zostanie na nim mnóstwo pęknięć i rys. Już nigdy nie będzie jednolite. Czy to znaczy, że nie ma dla nas szansy?
Co zrobiłaś, Magrit. Jestem na Ciebie zły. Wiem, to mnie nie było w ostatnich tygodniach. Ale to ty wróciłaś w opłakanym stanie. Wyjmuję różdżkę i macham nią kilka razy mówiąc zaklęcia pod nosem. Zaraz pojawiają się akcesoria, którymi naprawię Cię, moja Magrit. Więc bandaże, więc miska z wodą, alkohol i cała reszta. W tym czasie biorę w dłoń jedną z nóg. Łapię pod kolanem i spoglądam na obtarcia. Wypadając z lustra narobiła sobie tak dużo ran, ale mam niejasne przeczucie, że to nie jest jeszcze najgorsze.
- Jesteś w stanie mi to wyjaśnić? - unoszę na nią spojrzenie i chcę dostać odpowiedź twierdzącą i kilka słów, które mnie uspokoi. Bo wiem, że tego nie otrzymam.

To mnie Bobby, podaruj dzisiaj gwiazdkę z nieba. Przemyć w me serce, w umysł charakterystyczną dla nich moc i nieskończoną energię. Złap jedną w locie, wybierz tę najokazalszą z deszczu pędzących w szaleńczym tempie perseid. A nuż właśnie wtedy moje myśli powrócą na właściwe tory, obiorą dla siebie odpowiedni kierunek. Oprócz dotyku twojej dłoni, tylko powrotu do normy najbardziej mi teraz potrzeba.
- Tak, tak. Dwanaście. Masz rację - mruczę pod nosem, przymykając oczy i nie przestając mechanicznie kręcić głową. Mój głos przechodzi w niemal niesłyszalny szepty. - A potem trzynaście. Dokładnie jak numer domu, w którym mieszkamy.
Podświadomie doskwiera mi bladość twojej twarzy, ciemne wory pod oczami i kości policzkowe rysujące się bardziej niż zwykle. Znowu przeszedłeś na swoją ulubioną dietę kiedyniemawpobliżumagrit, gdy nikt troskliwie nie postawi ci żadnego ciepłego posiłku przed nosem. Och, Bobby. Jesteś tym najdroższym, więc w takich chwilach to właśnie sobie miewam nadmiernie dużo do zarzucenia. Obarczam się winą za brak mocnej kawy w filiżance, ciepłego posiłku delikatnie drażniącego zapachem twe nozdrza, czy choćby kawałka owocu umoczonego w banalnej owsiance. Czy potrafiłabym sobie wyobrazić, co teraz czujesz? Sama już przyzwyczaiłam się, że czasem znikasz, że cię nie ma. Od początku potrafiliśmy żyć w idealnej symbiozie. Bez wyrzutów, bez skarg. Ilość błahych nieporozumień mogłabym policzyć na palcach jednej ręki. Dlatego zawsze pamiętam, że to właśnie na ciebie najbardziej mogę liczyć.
Trochę się krzywię, gdy opatrujesz mi rany. Wydymam usta, chwilami bezwiednie odsuwam dłoń, błądzę wzrokiem po pomieszczeniu, usiłuję wszystko na nowo ułożyć sobie w głowie. Choćby dla ciebie.
- Byłam taka głupia, Bobby. - Wydaje mi się, że tylko na tyle jestem w stanie sobie teraz pozwolić. Nie wiem jak cię uspokoić, widzę nieme pytanie w twoich oczach, podskórnie wyczuwam skrajność emocji - miłość połączoną z bezsilną złością. Na mnie.- Próżnia. Lustro. Pustka. Nicość to chyba najgorsze z istniejących piekieł. - Kąciki ust wyginają się nieznacznie, gdy zdaję sobie sprawę, że bezwiednie udało mi się połączyć nicość z istnieniem. Paradoksalność mojego położenia chyba jeszcze przez dłuższy czas będzie dawać mi się we znaki. Nie tak łatwo uda mi się ubrać w słowa wyczerpujące wyjaśnienia. Na chwilę uwalniam swoją dłoń i czule gładzę twój policzek. Od zawsze właśnie w ten sposób, bez słów, mówiłam, że przepraszam.

Trzynaście to szczęśliwa liczba. Nie dla mnie, ale dla nas tak. Cokolwiek bym nie robił z Magrit, będzie to o niebo lepsze, niż gdybym robił to w pojedynkę. To właśnie dlatego jest sensem mego życia. Jeżeli miałbym coś nazwać sensem swego życia, to właśnie ją bym obarczył tym mianem. Czy jej się to spodoba? Magrit już dawno nie ma wyboru w pewnych kwestiach musi się po prostu zdać na to, co ja sobie wymyślę.
- Ta.. dziewczyna powiedziała, że wypadłaś z lustra - każde z kolejnych moich słów będzie ciężkie niczym tona wyrzutów sumienia, które spadną na serce Magrit, kiedy tylko odzyska całą świadomość. Bo kiedy ją obserwuję, a robie to bardzo uważnie, widzę jak się rozkojarza, jak jej oczy wędrują do góry i jak mówi pod nosem slowa, które nie składają się w zdania. Głupia, głupia Magrit. Jak mogła mi to zrobić, jak mogła być tak bezmyślna. Co, jeżeli już nigdy nie wyszłaby na zewnątrz. Co, jeżeli obudziłbym się za miesiąc i uznał, że mnie zostawiła, bo nie byłem wystarczająco dobry. Tak bym sobie wytłumaczył jej zniknięcie za miesiąc. Wcześniej szukałbym, ale nie znalazłbym. A jej decyzja, nawet by mnie nie zdziwiła - nie byłem dla niej wystarczająco dobry.
Bo czegokolwiek się nie dotknę, nic mi nie wychodzi.
Teraz zawijam kolejne bandaże. Zabieralem się do zdejmowania rajstop, pod którymi jej kolana całe w krwi. Dłoń Magrit na moim policzku. Jest świadoma, że jestem zły.
- Nigdy więcej mi tego nie rób - rozkazuję, sięgam po dłoń Magrit i wyjmuję z niej szkło. Bo pozostał na nich pył i te odrobinki ranią skórę mojej żony. Najchętniej bym ją ucalował w obie dłonie, ale nie chcę mieć ostrych okruszków lustra na ustach. Czyszczę dłoń przy pomocy różdżki, później jednak przemywam szmatką i zawijam w bandaże.
- Nie mogę cię stracić, rozumiesz - ciemne oczy moje, niebieskie oczy Twoje. Zbijamy się spojrzeniem, ja na twoje czekam. Zrozum wreszcie, głupia dziewucho, że cię kocham, a ty mnie zraniłaś.
Mieliśmy taką niepisaną umowę. Ja i ty, kiedy śpisz już spokojnym snem. Obiecałem ci to tej samej nocy, kiedy pierwszy raz spałaś u mnie. Że nie opuszczę Cię nigdy, ale że ty, ty musisz ze mną żyć. Być przy mnie i że to ja umrę pierwszy. Nie dam ci mnie zostawić Magrit, nie wolno ci odejść przedemną. Nie pamiętasz? Może źle zrobiłem, że umawiałem się z tobą, kiedy odpłynełaś w senne mary. Ale to właśnie wtedy się stało, a sama wiesz, że nie lubię dwa razy powtarzać.
Sięgam ręką znów do pończoch, które trzeba zdjąć, żeby opatrzyć smutne kolana. Rozłóż kolana, kochana żono.

Nigdy nie byłam przesądna. Błahy numer trzynaście nie mógłby zmienić faktu, że mieszkanie przy Abbey Road to mój wymarzony dom. Zresztą tak naprawdę liczyła się jedynie twoja obecność u mojego boku. Czy coś więcej miało w ogóle znaczenie? Czarne koty mogą stadami przebiegać nam przed nosem, nie potrzebujemy dźwięku dzwonów, aby odstraszyć złe duchy, a mieszkania nie obwieszamy końskimi podkowami. Sami sobie jesteśmy szczęściem. Razem walczymy z przeciwnościami losu. Przecież skazani jesteśmy na to, aby wspólnie pokonać całe zło tego świata. Czyż nie?
Ta dziewczyna. Szukam w pamięci jej twarzy. Ta krótka podróż siecią Fiuu zdawała się nie tylko na nowo otworzyć chwilę wcześniej zasklepione rany, ale i rozmazać garść najnowszych wspomnień. Przecież wiem, kim była ta dziewczyna. Czarne usta, ogromne oczy i karmazynowe usta. - Isolde - mówię, jakbym sama siebie chciała pocieszyć. Pozwolić sobie uwierzyć, że przecież nie jest tak źle. Uśmiecham się z zadowoleniem, jakbym miała do tego prawo - jakby od tamtej chwili minęły wieki, więc przypomnienie sobie jakiegoś szczegółu zasługiwało na miano sukcesu.
- To był jakiś eksperyment. Ktoś przyszedł do mnie z propozycją współpracy. Właśnie pracowałam nad nowym wynalazkiem, a potem to się stało - zniknęłam... Naprawdę nie pamiętam. Musisz mi uwierzyć. Pozwolić na to, abym ułożyła sobie to wszystko w głowie. Od nowa. - Słyszę drżenie swego głosu. Mam wrażenie, że zaraz wybuchnę płaczem. Moim wnętrzem wciąż targają sprzeczne ze sobą emocje. Miłość. Strach. Wdzięczność, że ktoś pomógł mi się stamtąd wydostać. I obawa, że już na zawsze pozostanie we mnie ta niezrównoważona część umysłu. Łzy spływają mi po policzku, gdy z twoich ust padają kolejne słowa. Przecież wiem. Przecież cię rozumiem. Przecież sama sobie nie pozwoliłabym cię stracić. Bo nie chodzi o to, że ty mógłbyś gdzieś zniknąć. Ja też - znikając, automatycznie na zawsze oddzieliłabym się od ciebie. Wyplatam więc dłonie z mocnego uścisku, obejmuję cię nimi za brodate policzki i pocałunkiem próbuję przelać całą miłość, którą dla ciebie w sobie noszę. Zaraz potem prostuję się z powrotem. Posłusznie pozwalam ściągnąć z siebie całkiem potargane pończochy. Znowu błądzę gdzieś wzrokiem, w poszukiwaniu wyjaśnienia. - Jak długo mnie nie było?
Wiem, że możesz nie pamiętać, nie wiedzieć. Mogłeś mieć swoje sprawy. Jednak potrzebuję nawet nieprawdziwej odpowiedzi, mając wrażenie, że umiejscowienie w czasie mojego zniknięcia, w jakiś sposób pozwoli mi ponownie nawiązać odpowiedni, nie przerywany, kontakt ze światem.

Właśnie po to się spotkaliśmy, po to się poznaliśmy, po to się narodziliśmy. Aby być sobie szczęściem, aby sie spotkać i przeżyć resztę życia. Co było przed spotkaniem? Wolimy nie wspominać, ja w szczególności. Może jestem szczególny i nikt poza mną nie siedział w więzieniu, a może nie jestem ani trochę wyjątkowy i powinienem przetrawić tamto wspomnienie. Ale kiedy czasami łapie mnie ta dolegliwość i bawię się w powracanie do przeszłości, zaraz pojmuję, że to nie było rozważne. Znów milknę na tydzień i wspominam gołe ściany i przekonanie, które wtedy wypełniało mnie całego. Że nic już mnie nie czeka w zyciu.
- Isolde - kiwam głową, och tak, ona. Podobna wzrostem do dziecka, ale o mądrych oczach, które przerażone spoglądały na mnie. Musimy jej pomóc. Skąd wiedziała jak cię uratować? Spinają się mięśnie na moim karku, kiedy słyszę, że ktoś zmusił cię do podobnych eksperymentów. Brutalność ludzkiej głupoty nie zna granic.
- Pamiętasz kto ci go zlecił? - skręcę mu kark, strące go w odtchłań piekielną. Albo zrobie to z jego ukochaną, żeby czuł się tak jak ja w tej chwili. Opanować się próbuję, staram się myśleć racjonalnie. Musze być racjonalny i logiczny, chociażby na te kilka dni, kiedy będziesz dochodziła do siebie. Jest to w moim przypadku droga przez mękę. Nigdy nie należałem do osób specjalnie uporządkowanych. Jest jeszcze inna sprawa, przecież zawsze byłem świadomy tego, że nasze życie wspólne może się tak właśnie potoczyć. Nie stawialiśmy sobie ograniczeń. Nie wymagaliśmy codziennych spowiedzi, a pokutę odprawialiśmy niereguralnie. Kłótnie, kłótnie praktycznie nie istniały. Te małe, powszednie, one się nie liczyły. Dostawałem po głowie za zostawianie noża na wierzchu, za to, że czasami za długo nie wracam i siedzę skacowany przez kolejne dni. To tak mało się liczyło, dla nas i tak najważniejsze było to, żeby kochać się i czuć się kochanym.
Twoje dłonie na moich policzkach, znów sie przychylasz, ale nie musisz tego robić, bo to ja się unoszę. Mogłabyś zemdleć jeszcze. Wciąż jeszcze żyjemy tym pocałunkiem, kiedy pytasz mnie o czas. Czas jest względy, czasu nigdy nie liczą szczęśliwi. Ale nieszczęśliwi także go nie liczą.
Drugą pończochę zrolowaną powoli, w nabożnym seansie oglądania zmalteretowanych nóg, odkładam na bok.
- Moja matka umarła przed tygodniem - od tamtej chwili nie liczę już dni. Każdy z nich wygląda tak samo. W pracy chcieli dać mi wolne, ale ciebie nie było i zwariowałbym, gdybym siedział w domu w samotności. Teraz mam ochotę wziąć miesiąc wolnego, spędzać go z tobą, byłabyś mi ostoją, mógłbym odreagować. Ale widzę, że jesteś w stanie gorszym niż ja. I pojmuję wnet, że nie czas na robienie z siebie ofiary. Biorę się znów w garść i chociaż chciałbym zmęczoną głowę oprzeć na twoich kolanach, znów sięgam do miski i wycieram je z krwi, która zakrzepnie w strupy wielkie na całe hrabstwo. - Nie było cie na pogrzebie - jak mogłaś mi to zrobić? Nie, ten wyrzut nie pojawi się w moim pytaniu. Nie winię cię, już powoli staram się patrzeć na to wszystko logicznie. Eksperyment. Wiesz, że zrobiłaś źle. Przeprosiłaś, poprosiłaś o więcej czasu. Dam ci go.

Dzisiaj wydaje mi się nieprawdopodobnym, że w przeszłości zupełnie inaczej wyobrażałam sobie swojego Księcia z Bajki. Będąc młodą, tworzysz w głowie obraz mężczyzny mężnie podjeżdżającego pod wysoką wieżę, w której kryje się twe od lat tęskniące do miłości jestestwo. Od dawna śmieszą mnie podobne banały. Bardzo wcześnie wybiłam sobie tego typu marzenia z głowy, pozbywając się nadmiaru niewieściego romantyzmu. Ścięłam włosy - przecież nikt nigdy nie uczyni z nich wyswobadzającej z życiowego uścisku liny, wzięłam świat we własne ręce, chcąc skrywać w sobie coś więcej do zaoferowania, niż tylko garstkę przymilnych uśmiechów, maślanych oczu i wciąż powtarzanego zdania: posłusznie pójdę za tobą na koniec świata i jeszcze dalej! Choć za tobą bym poszła, Bobby. Nasza historia, nasza przeszłość była o wiele bardziej skomplikowana. Może właśnie to budziło we mnie największą fascynację - dzieliliśmy nie tylko podobne pasje, ale z dziwnym oczarowaniem zawsze słuchałam i kolekcjonowałam skrawki historii o cieniach, kładących się na twojej przeszłości. Wiem, że znam cię praktycznie na wylot, ale paradoksalnie tyle jeszcze mam do okrycia. Niewykluczone, że to ta podróż w nieznane, możliwość ciągłego zgłębiania siebie nawzajem sprawia, że uczucia, którymi cię darzę z każdym dniem wzrastają coraz bardziej.
Kręcę przecząco głową. Próbuję odtworzyć w głowie obraz dnia, w którym pojawił się u mnie tamten... mężczyzna? Dostrzegam jedynie niewyraźną postać, twarz ma osnutą gęstą mgłą, głos zniekształcony, jakby dochodzący z bardzo daleka. Czuję w sobie wielki niepokój. Przychodzi mi na myśl, że od tej chwili będę obawiać się każdego pojawiającego się na ulicy cienia. Będę rzucać się do ucieczki, słysząc za sobą dźwięk nieznanych sobie dotąd kroków. Przecież nie mogę do tego dopuścić. Nie mogę pozwolić sobie na podobne szaleństwo!
Chwytasz mnie mocniej, czule ściskając w ramionach. Przy tobie wiem, że nawet jeślibym chciała - nigdy nie zemdleję.
- Co?!- Teraz już naprawdę wybucham płaczem. Mnie nie było, a ty sam musiałeś bić się z kołatającymi w twojej głowie myślami. Przecież sama doskonale wiem, jak to jest kogoś stracić, zwłaszcza jedną z najbliższych sercu osób. Próbuję powstrzymać kolejne drgania ciała, otrzeć oczy, nabrać jakiejś wewnętrznej siły. Zapominam o bólu, o krwi sączącej się z kilku niezasklepionych jeszcze ran. - Bobby, tak mi przykro. Powinnam być u twojego boku, trzymać cię za rękę, wlewać w serce odrobinę otuchy... Ale w zamian zostawiłam cię samego. - Weź się w garść, mała. Stań na wysokości zadania. Czy to była piękna uroczystość? Czy wszyscy goście odpowiednio wywiązali się ze swojego zadania? Tyle pustych pytań, których nie śmiem wypowiedzieć na głos. Intuicja podpowiada mi, że to nie wszystko. Coś jeszcze masz mi dzisiaj do powiedzenia.

[bylobrzydkobedzieladnie]

Mój koniec świata, sam nie wiem gdzie on jest. Ale kiedyś przejdziemy się tą drogą, kiedyś złapiemy się za ręce i splątani tą obietnicą wieczności, pójdziemy w tamtą stronę. Mój koniec świata nie musi oznaczać twojego końca, twój koniec mojego. Ale chociażbym w połowie zatrzymał się drogi tylko dlatego, że ty dalej iść nie możesz - nie będę się wyrywał. Poczekam w spokoju. Aż pozwolisz mi iść dalej. A wiem, że pozwolisz, bo jesteśmy parą idealną. I wtedy odmówię. I już na zawsze będziemy tylko ty i ja.
Kiedyś było inaczej. Obawiałem się mówić na głos o rzeczach, którymi żyłem. A żyłem przeszłością. Latami spędzonymi w odosobnieniu i tym cieniem, które przyniosły. Nie mówiłem jak i dlaczego, kto i po co. Unikałem odpowiedzi, omijałem tematy.
Powiedziałem ci w koncu wszystko. A mimo to, wciąż jesteś przy mnie. Bałem się, bo było to cholernie trudne. Wypowiedzenie tych słów, przyznanie się. Gdyby ktoś kiedyś zajrzał do twoich wspomnień, jak myślisz? Czy nie zamknąłby mnie w Azkabanie?
Zamkną, jeżeli dowiem się kto zrobił ci to, kto namówił cię do stracenia zmysłów. Myślałem, że tylko ja mam do tego prawo. Potrząsasz głową, nie wiesz, może nie pamietasz, może kogoś kryjesz, może mnie chcesz chronić, a może ktoś wyczyścił ci pamięć.
Twoja twarz jest piękna, smutna, ale piękna. Chcę cię całować, ale nie czas na to.
Powinnaś była. Ale nie było cię i już dziś wiem z jakiego powodu. Nie chcę się mścić i zostawić cię, byś sama w tej rozpaczy podjęła niemądre decyzje, zaprowadziła swoje myśli zbyt daleko. Wolę upilnować, by zadośćuczynienie było adekwatne. Wolę żebyś swoim uśmiechem mnie pocieszyła, niż wylała morze łez. Ocieram kciukiem jedną z nich, twój wybuch jest prawdziwy i wiem dobrze, że chociaż nie znałaś jej tak mocno jak ja, czujesz ten ułamek, który i mi rozerwał serce te kilka dni temu.
- Już dobrze, kochanie. Spokojnie. Nie cierpiała, odeszła w spokoju - zapewnień kilka, niech one pozwolą ci wziąć kolejny oddech. I będziesz dzięki niemu mogła oddychać. Wdech i wydech. Najdroższa. Mamy jedno serce, ono od kilku dni już cierpi, nie musisz męczyć go dalej.
- Najważniejsze, żebyś teraz odpoczęła. Nie możesz zachorować kiedy ja jestem w takim stanie - teraz nic nie udaję, sama wiesz o co cię proszę. O pieczeń, o makaron. O to, żebyś o mnie zadbała. Chociaż dbanie o ciebie coraz bardziej mi się podoba. Gładzę cię po ramionach, odszukując tych miejsc, gdzie zapomniałem o opatrunkach.