First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Cicha okolica wyglądała całkiem zacnie, a z góry chyba jeszcze lepiej. Nie miał jednak zbyt wiele czasu na podziwianie, sądząc że za plecami zostawił właśnie właściciela budynku, który spałaszował zupę pomidorową szybciej niż zwykle. Nie wiedział, czy winien gniewać się na dziewczynę; nie wiedział, czy spanikowała i uciekła, tym samym zostawiając go na pastwę losu. A może dała sygnał, tylko go nie dosłyszał, bo grzebał przy wadliwym schodku? We łbie miał mętlik, serce biło mu jakoś mocniej, ale nikt za nim nie krzyczał, nikt się nie awanturował. Uciekł w porę? Miało się dopiero okazać, została jeszcze przeprawa przez niesprawdzoną drabinkę, której ostatni stopień kończył się - na oko - ponad półtora metra nad ziemią. Byle nie połamać nóg. Pod sobą miał miękki, świeżo przystrzyżony trawnik; starte zelówki butów utrudniały sprawę, zgoła ślizgał się na metalowych rurkach, ale jakoś dał radę. Wylądował miękko, stanowczo, opierając ciężar na obu stopach. Nie oglądając się za sobą, wlazł w nieznajomą mu alejkę; rozpiął pierwsze dwa krępujące guziki koszuli, wziął głęboki oddech, ręką przejechał po roztrzepanych włosach. Mało brakowało. Grzebanie po kieszeniach spodni przypomniało mu o znalezionych fajeczkach, więc bezwstydnie się jedną poczęstował. Powinien rozejrzeć się po okolicy? Poszukać jej, coby wyjaśnić chociaż, co się właśnie narobiło? Nie, lepiej było już tu nie węszyć, ledwie wrócić do dusznej kawalerki. Mieli umowę, ale przekonany był, że ona zerwała ją pierwsza. Nie był jej nic winien, ona z kolei mogłaby mieć go teraz na sumieniu. Czuł, że tak to się może skończyć. Pieprzona małolata, nawet pewnie nie mrugnęła okiem na to, że ledwie zwiał. W dodatku zostawił wszystko bez zatarcia śladów, pierwszy rzut oka na klatkę schodową zdradzał, że ktoś się tu przed chwilą pałętał. Nie chciał już ryzykować, chociaż chciałby ją jeszcze kiedyś spotkać - i to wcale nie dla wyjaśnień, bo wszystko wydawało się aż nadto klarowne. Głupim było umawiać się z byle dziewuchą, równie głupim było powierzyć jej tak łatwą misję, której i tak nie zdołała podołać. Nie mógł znać prawdy, nie przyszłoby mu też na myśl, że w rzeczywistości postanowiła wspaniałomyślnie sprawdzić, co się z nim dzieje. Gdyby wiedział, zbeształby ją i za to, za dużo w ten sposób ryzykowała. Nie bez powodu ścigał ją teraz szmalcownik, ale czego innego można się było po niej spodziewać? Wiedział, że dziewczyna ma do tego wszystkiego za dobre serce. Nie roztrząsał tego dłużej, ledwie ruszył w stronę mieszkania, gdzie na spokojnie zbadać miał zawartość znalezionej w ostatniej chwili skrzyneczki. Gdy dotarł na miejsce zachodziło już słońce, w międzyczasie skoczył jeszcze na tani obiad i paskudny rum; czarny sierściuch przywitał go w progu z nienormalnym entuzjazmem, a pokój rozświetlał się różową łuną. Wyjął z plecaka metalowe pudełko, przyjrzał się z bliska niewielkiemu zamkowi; proste zaklęcie na nic mu się zdało, albo całkiem już wyszedł z wprawy. Jeden z wytrychów dał jednak radę - pogrzebał nim dłuższą chwilę, z namysłem i skupieniem podważając mechanizm ryglujący. Zawartość nie byle jaka, warta całego zachodu: w środku znalazł mieszek wypchany pieniędzmi, ale też pierścionek z kamieniem (zaręczynowy?) i pasujące do niego, damskie kolczyki. Żaden był z niego specjalista, ale próba złota zdawała się nienajgorsza. W torbie leżał przecież jeszcze zegarek i butelka wódki. Miał już za co oszukiwać w karty.

zt x2