Podziemia

The member 'Isolde Bulstrode' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 43

Mężczyznom udało się donieść ciała dwóch rosłych mężczyzn nad klif i pchnąć ich w morską toń. W tym samym czasie Elsie zajęła się zacieraniem śladów na śniegu, co nie przyniosło zadowalającego efektu - być może należało użyć magii? Zaklęcie Izoldy również nie pomogło, najwyraźniej rzucone nieostrożnie, pod wpływem kłębiących się wewnątrz niej emocji. Przecież ledwie chwilę przed niemal udało jej się zginąć z mugolskiej, mierzonej w jej kierunku broni. Na śniegu pozostawały więc wyglądające na niedbale zatarte ślady oraz krew, którą należało usunąć, aby kolejno czym prędzej opuścić miejsce zbrodni i nareszcie po wszystkich tych trudach wejść do tunelu zasłoniętego ciężkimi zakluczonymi drzwiami.

Kiedy zatrzecie już ślady i otworzycie drzwi, możecie wejść do środka. Pamiętajcie, że wyjątkowo w tej kolejce można pisać o udanych lub nieudanych skutkach rzuconych przez poprzedników zaklęć, ale nie przyzwyczajajcie się do tej formy, chcę jedynie przyspieszyć akcję i wprowadzić was do tunelów!
Na odpis macie 48 godzin!!

Krew mugola była wszędzie, co tylko bardziej obrzydzało Alfreda do tej misji. Czy ci mugole nie mogli zrozumieć, aby nie wtrącać się w nieswoje sprawy? Głupota goniła głupotę, dlatego nie tylko jego ród postanowił odciąć się od tej rzeczywistości. Nieco zmachany, wszak mężczyzna nie ważył dwudziestu kilo, stanął przy samym klifie. Obserwował przez chwilę widok, starając się nie słuchać Carrowa. Elsie miała rację, ale Alfred nie miał zamiaru wtrącać się w spór, co jest większą stratą. Szkoda tylko tej krwi i ich czasu. Odwrócił się, spoglądając na towarzyszy. W co oni się wkopali? Magia zawsze zostawia ślady, lecz mugole nie muszą o tym wiedzieć. Zastanawiał się, czy jego drogi przyjaciel na pewno wie, w co wplątał swoją narzeczoną. Ta wydawała się być najbardziej poruszona z całej grupy. Jednak słowa pocieszenia nie przechodziły Alfredowi przez gardło. Przeszedł te kilka kroków.
- Vestitio - powiedział, zajmując się po prostu robotą, a nie dysputami z grupą.

The member 'Alfred Parkinson' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 4

Ciche westchnięcie, gdy z iskry nie wydobyły się nawet iskry. Ta krew mugola na płaszczu i minione zdarzenie ewidentnie Alfreda rozpraszało. Z miłą chęcią zapaliłby teraz papierosa, teleportował się do domu, ignorując zadanie od Toma Riddle'a. Niestety, znalezienie domniemanej księgi było ważniejsze niż ludzkie zachcianki. Różdżka nie chciała go słuchać, sam był coraz bardziej zmęczony, a zraniona psychika podpowiadała, że zapewne ta dwójka mugoli to nie będą ich jedyne ofiary. Nie spodziewał się tyle krwi, a już na pewno nie zacierania śladów i przyczepionej łatki mordercy. Całą grupę jednak wiązała tajemnica, a ta nie powinna wydostać się poza misję. Ponownie machnął różdżką, mając nadzieję, że tym razem wyjdzie mu zaklęcie. Może musiał chwile odpocząć? Wszak miał już swoje lata!
- Vestitio - wypowiedział inkantację, czekając na możliwe skutki zaklęcia.

The member 'Alfred Parkinson' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 61

Weź się w garść!
Czy pogardliwy ton ze strony dawnego narzeczonego i mugol wymachujący dziwacznym sprzętem wystarczą byś całkowicie straciła koncentrację? Wstyd Bulstrode, takie proste zajęcia, a sama się ośmieszasz, umacniając wizerunek panienki w opresji, która postanowiła zasilić grono rycerzy z nudy, w poszukiwaniu rozrywek.
A przecież to nie są żarty.
- Vestitio - mruczę po raz kolejny, chcąc wspomóc Alfreda w rzucaniu zaklęcia. Chociaż idzie mu, przynajmniej za drugim razem, całkiem nieźle i zaraz - wreszcie - będziemy mogli ruszyć w stronę podziemi. Boje się, cholernie się boję, jeszcze nie weszliśmy do środka a już zostawiliśmy za sobą krwawą masakrę. I zapomniałam przy tym jak korzysta się z różdżki. Dobry moment wybrałam, prawda? Podchodzę więc do brata, mając wielką nadzieję, że jego obecność uspokoi moje zszargane nerwy. Poczuje się pewniej, mocniej, podbuduję przed wejściem do środka.
I - chociaż nie powinnam nawet o tym myśleć, jeszcze tylko tego mi brakuje do pełnej, spektakularnej porażki - o tyle, że wciąż oddycham równo. To jakiś początek.

The member 'Isolde Bulstrode' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 9

To towarzystwo zdecydowanie jej nie odpowiadało. Leniący się Deimos, szlachcianka-Isolda, która niby chciała coś udowodnić, ale póki co, to właśnie ją cały czas trzeba było ratować. Uspokoiła się, spojrzała na swoje zacierane ślady i roześmiała się sama z siebie. Wcale to nie wyglądało zbyt dobrze, ale przynajmniej pozbyła się trochę negatywnych emocji. Z tego co widziała, Alfred i Isolda zabierali się za zacieranie śladów magią, więc Elsie postanowiła ukryć ślady krwi. W końcu raz a porządnie.
- Tergeo - rzuciła, kierując różdżką w stronę okropnych śladów krwi.
Wdech i wydech, trzeba się w końcu z tym uporać.

The member 'Elsie Rookwood' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 56

Udało się, krew z ziemi została usunięta. Czemu Elsie nie zrobiła tego od razu? Nadal rozbawiona swoim zachowaniem, odwróciła się w stronę Alfreda i Tristiana. Byli cali we krwi, wystarczyło, że czegoś dotkną i zaraz znowu będzie tutaj brudno i nigdy się nie posuniemy dalej.
- Jesteście cali brudni, spróbuję was oczyścić, bo wyglądacie trochę jak… no nie powiem - dodałam rozbawiona.
Podeszła do nich, ustawiła Tristiana obok Alfreda i skierowała na nich swoją różdżkę. Nie wyglądało to za dobrze, chwilę tak stała, chcąc ich trochę po stresować. Nie trwało to jednak dłużej niż kilka sekund.
- Tergeo - powiedziałam, licząc na to, że zaraz wejdziemy do środka, a przy okazji nie będzie nam towarzyszył odór krwi.


/Alfred mógł rzucić dwa razy, to też sobie pozwoliłam

The member 'Elsie Rookwood' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 3

Przez chwilę obserwował, jak ciągnące za sobą smugę krwi zwłoki znikają w odmętach spienionego morza; Tristan z dnia na dzień przekonywał się, jak niewiele znaczy ludzkie życie i jak niewiele trzeba, żeby kogoś tego życia pozbawić. Mimo wszystko, nie był to najlepszy moment na rozmyślania o kruchości egzystencji.
Odsunął się od przepaści, czując lekkie zawroty głowy, kiedy za jego plecami ciskali zaklęciami usuwającymi ślady, krew i wszelkie inne oznaki ich bytności. Najwyższy czas zejść do tych złowieszczych podziemi. I tak stracili już dużo czasu.
- Nie wiem, co byśmy zrobili, gdyby nie ty, królewno - westchnął, kiedy z różdżki Elsie wydobyły się jedynie mdłe iskry Jego buty mogły zostawiać krwawe ślady, ślady na szacie z pewnością niebawem wyschną, ale gdyby chwycił za kraty przejścia prowadzącego do podziemi, z całą pewnością zostawiłby na nich ślady, na które nawet mugole zwróciliby uwagi. Nie potrzebowali pościgu. - Sprawdził ktoś, czy to jest otwarte? - Ale potrzebowali pośpiechu, ile czasu zmarnowali już na tych mugoli? Godzinę? Jeśli nie potrafili poradzić sobie ze zwykłymi mugolami, to jak odnajdą się w niebezpieczeństwie, które niewątpliwie czaiło się wewnątrz tych złowieszczych podziemi? Czy zmarnują kolejną godzinę, usiłując włamać się do środka, bo ewentualne klucze tonęły już w morzu pod klifami?
Ujął różdżkę, mocno zaciskając na drewnie ubrudzoną w mugolskiej krwi dłoń.
- Tergeo - szepnął, usiłując oczyścić się samemu.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 77

Krew na ubraniu go obrzydzała. Elsie próbowała coś wskórać, ale nie przyniosło to żadnego rezultatu. Alfred nawet zamknął oczy, w obawie, że nie wyjdzie jej zaklęcie i będą mieli jakieś gorsze problemy. Niestety wciąż miał na sobie krew. Westchnął, czując, że tak to się właśnie skończy. Cisnęło mu się na usta, że kobieta powinna być ekspertem w sprzątaniu i zacieraniu śladów. Pokręcił tylko głową, spoglądając na Elsie.
- Twoje dobre serce jest wręcz nieocenione - Alfred docenił gest, ale nazywanie go małym brudaskiem nie było świetnym punktem programu tego poranka. Skierował różdżkę na siebie, licząc, że tym razem pozbędzie się krwi.
- Tergeo - wypowiedział zaklęcie. Jeszcze przez chwilę przystanął i spróbował obiektywnie ocenić ich skutki zacierania śladów. Czy to był koniec? Czy nikt się zorientuje, co tu się tak naprawdę wydarzyło?